@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Sunday, July 24, 2005

Όταν ταξιδεύω

Μεγάλο πράγμα τα ταξίδια. Μεγάλο φεύγα. Ίσως τόσο μεγάλο όσο και η μουσική. Κι αν τα πάρεις και τα δύο μαζί, μουσική και ταξίδι, και τα μπανιαρίσεις με το ίδιο σαπουνάκι από αιθέρια έλαια που λέγεται καλοκαίρι, τότε έχεις φτάσει σχεδόν στο κατώφλι του παραδείσου.

Αλήθεια.


Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις τα μάτια σου, να σηκώσεις το κεφάλι σου προς τα πάνω, να εξερευνήσεις και να ανακαλύψεις ξανά τα χρώματα και τους ήχους γύρω σου, να αλλάξεις τους ρυθμούς σου και να τους κάνεις ένα με αυτούς της φύσης, του αέρα, του δέντρου, και της θάλασσας. Να πάρεις μία βαθιά ανάσα και να αιχμαλωτίσεις το ευωδιαστό αεράκι μέσα σου. Να το κρατήσεις εκεί για όσο μπορείς περισσότερο, να χαμογελάσεις και να του ψιθυρίσεις τα πιο κρυφά σου όνειρα, τα μεγαλύτερα μυστικά σου και μετά να το αφήσεις πάλι λεύτερο σιγά σιγά και προσεκτικά, όπως θα έκανες και με το μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο.



Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ξεχάσεις όσα έχεις αφήσεις πίσω σου κι όσα περιμένεις ίσως να βρεις μπροστά σου. Απλά ακολούθησε το δρόμο που απλώνεται στα πόδια σου. Ακολούθησέ τον κι άκου την μουσική που έχεις διαλέξει εσύ να σου κρατάει συντροφιά. Ακολούθησέ τον είτε είσαι μόνος σου, είτε έχεις κι άλλους μαζί για παρέα. Αρκεί η παρέα σου να βιώνει όσο κι εσύ ετούτο το μεγαλείο. Αλλιώς, αν δεν το εκτιμά, αν αντί για το σχήμα που έχει εκείνο το ολόλευκο μεταξένιο σύννεφο κοιτάζει το χρώμα και τη γυαλάδα του αυτοκινήτου που μόλις σας προσπέρασε, τότε παράτα την. Συνέχισε μόνος σου. Μπορεί να μην έχεις πια παρέα, αλλά το μεγαλείο παραμένει εκεί να σε συντροφεύει όπου και να πας, μέχρι την άκρη του κόσμου...


Μάθε, αν δεν ξέρεις ήδη, να το ευγνωμονείς για την ύπαρξή του.
Μάθε να του λες ευχαριστώ.
Μάθε να μην σε νοιάζει για όλα τούτα τα αυτοκίνητα που σε προσπερνάνε σαν αστραπή. Προσπερνάνε κι αυτό μαζί.
Κι εσύ όταν μπορείς και βρίσκεις την ευκαιρία, να τους το θυμίζεις.
Κάποτε-πότε, ίσως και να καταλαβαίνουν αυτά που τους λες, μεσ’ στην τρεχάλα τους.

Ποτέ δεν ξέρεις...

I'm unafraid
Never never scared
Worries washed, pressed air
I'm the left eye, you're the right
Would it not be madness to fight?


posted by mindstripper @ 7/24/2005 10:27:00 pm

12 Comments:

Blogger xryc agripnia said...

"Ξύπνησε μες στα στήθια μου ένα ζεστό αεράκι
κι είπα να πάρω τα βουνά, μ' έπιασε το μεράκι
Ανέβηκα στον Όλυμπο, και κοίταξα μακριά
της Ήρας τα αρώματα, του Δία τα καμώματα
Όλα στρωμένα στις κορυφές, κρίνα, στολίδια κι ευωδιές
Ψυχή ησυχία για να βρεις, πρέπει πολύ να παιδευτείς
Σα να πληρώνεις τον καιρό με πόνο και με στεναγμό."

7/25/2005 04:14:00 am  
Blogger xryc agripnia said...

Σωκρατης Μαλαμας-Το ταξιδι.

7/25/2005 04:19:00 am  
Blogger araxtos said...

από ένα ποίημα του μεγάλου ποιητή araxtou (εμένα δηλαδή)δημοσιευμένο στο blog του.

Δεν είμαι εδώ
κάπου αλλού γυρνάω
αφού μπορώ
όπου γουστάρω πάω

Δεν είμαι εγώ
να χαλαλίζω τη ζωή μου
αφού μπορώ
να ταξιδεύω την ψυχή μου

΄Ακου και συ
μια μελωδία ταξιδεύει
την κυνηγώ
κι αυτή εμένανε γυρεύει


araxtos αυτοπροσώπως

7/25/2005 01:46:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Αrchive, εγώ ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω: πώς γίνεται και ο ήχος της κιθάρας που παίζει εισαγωγή στα τραγούδια του Μάλαμα, να ηχεί τόσο χαρακτηριστικός και μελαγχολικός όσο και η ίδια η φωνή του...

Αραχτέ, χωρίς πλάκα, είναι πολύ ωραίο και ειδικά η τελευταία στροφή. Πολύ καλά έκανες και το μετέφερες εδώ γιατί στο δικό σου το blog δεν το είχα δει (περιττό να σου πω πως από δω και στο εξής θα κρατώ ποσοστά λόγω αναδημοσιεύσεως - ευχαριστώ). ;)

7/25/2005 04:44:00 pm  
Blogger Blogarismenh said...

μου αρέσουν τα ταξίδια
μα καλά είναι και τα ξύδια!!

ψιτ Mindstripper μην το δείξεις αυτό του Αραχτού θα φρικάρει!!

7/25/2005 05:05:00 pm  
Blogger araxtos said...

mind...οκ τα ποσοστά...

blog, Δεν το είδα κοίταζα έξω...
Εδώ που τα λέμε όμως θα μπορούσες να πεις...

Μερικά όμως ταξίδια...
βγαίνουνε ξυνά σαν ξύδια...
όταν δεν πολυγουστάρεις
χωματόδρομους να πάρεις

Αν θες γίνεται και τραγούδι (μετά μπουζουκίου)

7/25/2005 07:18:00 pm  
Blogger eryx-t said...

Τι ωραία φυγή που είναι το ταξίδι!
Έχει το όραμα, έχει τη μέθη, έχει το παραμύθι, έχει τις όμορφες εικόνες, την κίνηση, την περιπέτεια, τα πάθη, έχει την
αλήθεια. Έχει και μουσική αλά ας μην υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες περί αυτής.
Είναι λιγότερο εθιστικό και περισσότερο υγιεινό από οποιαδήποτε ουσία.
Ειδικά αυτά τα ταξίδια. Εννοώ με αυτή την ωραία αίσθηση που δίνεις εδώ.
Έχω κι εγώ υλικό από μια παρόμοια διαδρομή που έκανα πρόσφατα και θέλω κάπως να το "μοντάρω". Είχα φτιάξει βλέπεις πρώτα το τρέιλερ και έμεινα εκεί...

7/25/2005 09:41:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Blogarismenh, νομίζω ότι πρέπει να προσλάβεις τον araxto ως ατζέντη σου. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. (Δεν είδες; Ούτε ένα παζάρι δεν μου έκανε για τα ποσοστά) :P

Eryx-t, θα περιμένω πώς και πώς τη δικιά σου διαδρομή, όποτε την "μοντάρεις", με ή χωρίς μουσική. :)

7/26/2005 01:23:00 pm  
Blogger xryc agripnia said...

(αμα σε πιασω!)

7/26/2005 03:09:00 pm  
Blogger mindstripper said...

(τί θες, έριξες έναν Μάλαμα κλοπιράιτ και περίμενες κι εσύ ποσοστά;) :P

7/26/2005 03:46:00 pm  
Blogger neraida said...

Μόλις επέστρεψα από ένα μακρινό και μαγικό ταξίδι. Διαβάζοντας αυτά που γράφεις αναρωτήθηκα: αν ακολουθείς τον δρόμο που απλώνεται σαν μυστήριο και αίνιγμα στις ρόδες του αυτοκινήτου σου, πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις? Νομίζω η απάντηση είναι όσο βαθιά φτάνει κι η ψυχή σου...

8/03/2005 12:13:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Υπεροπτική θα ακουστώ neraida, αλλά έτσι νιώθω εκείνη την ώρα: όσο βαθιά φτάνει η ψυχή κι ακόμα παραπάνω... :)

8/06/2005 01:32:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home