Κοριτσάκι μη σε μέλλει, ο Μητσάρας είναι μέλι
Προειδοποίηση:Σας δίνω μία ευκαιρία αυτή τη στιγμή.
Κάντε πρώτα ένα scroll προς τα κάτω.
Όχι, δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Έχετε ακόμα τον χρόνο να την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια.
Εκ της διευθύνσεως.
---------------------------------------------------------------------------
Έχω δύο παπαγάλους. Πολύχρωμους και φουσκωτούς. Ανήκουν στο είδος της Ροζέλας, λέει. Έπρεπε να το πω, καθ’ ότι μόλις προχτές το τσέκαρα στο Internet και αν δεν το γράψω κάπου πρώτον, θα το ξεχάσω και δεύτερον, δεν θα κάνω και τη φιγούρα μου βρε αδερφέ. Τους αγόρασα πριν από 5 μήνες περίπου, αν δεν με απατά το Αλζχάιμερ μου. Μου έδωσαν θυμάμαι εκείνες τις μέρες κάτι λεφτά χρωστούμενα, τα οποία τα είχα ξεγραμμένα, και είπα να μην αλλάξω την ψυχολογία μου. Έτσι, με το πού τα πήρα στα χέρια μου, μπήκα στο πρώτο μαγαζί pet shop που βρήκα. Γιατί pet shop, θα πέσει η ερώτηση. Επειδή είχα ξεφτιλιστεί να αγοράζω ρούχα όλη την προηγούμενη εβδομάδα, η απάντηση.
Εκεί λοιπόν, είδα για πρώτη φορά το ζεύγος... Δύο ήσυχοι παπαγάλοι, να κάθονται δίπλα δίπλα στο κλαδάκι τους.
"Αυτά τα δύο πάνε μαζί", μου είπε ο καταστηματάρχης.
Το ήξερα βέβαια, καθώς είχα παπαγαλάκια και στο παρελθόν και γνώριζα από τότε ότι είναι μονογαμικά πουλιά. Σπάνια ένας παπαγάλος μετά το θάνατο του συντρόφου του ξαναζευγαρώνει. Μερικοί μπορεί να πεθάνουν κι από μελαγχολία.
"Είναι ζευγάρι?" ρώτησα με τη σειρά μου.
"Ε, απ’ όσο ξέρω..." κόμπιασε λίγο το αφεντικό.
Κατάλαβα, μπορεί να μου βγουν και αδερφοί Κατσάμπα, σκέφτηκα. Δεν είχε όμως σημασία για μένα αν ήταν ζευγάρι ή όχι (έτσι κι αλλιώς με έτρωγε η τσέπη μου). Εγώ απλά δεν ήθελα να αγοράσω μόνο ένα πουλί, για να μην κάθεται μόνο του τις ώρες που λείπω από το σπίτι και μαραζώσει. Κι έτσι 'ξηλώθηκα' και γύρισα σπίτι με δύο πουλιά κι ένα κλουβί αγκαζέεεε...
Ήρθε και η ώρα της βάφτισης. Είχα ένα πρόβλημα ως προς το νονό -δεν ήθελα να βάλω άλλον, ήθελα εγώ να τα βαφτίσω όπως καταλαβαίνετε κι ας ήμουν τυπικά η 'μαμά'- αλλά από τη στιγμή που το παπαδαριό δεν ανακατεύεται ακόμα σε τέτοιου είδους μυστήρια, έμεινα ήσυχη ότι μπορώ να προσδοκώ μία θέση στον Παράδεισο, και προχώρησα στον σκοπό μου.
Δύσκολο πράγμα να βαφτίζεις πουλιά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα γυρίσουνε στο όνομα που θα τα καλέσεις. Θυμήθηκα τώρα το κόλλεϋ της κολλητής μου, που όταν ήταν ακόμα μια σταλιά κι έμοιαζε με χνουδωτή μπάλα, είχε γυρίσει στο όνομα 'Ζαχαρίας'. Ανώμαλη η κολλητή μου, αλλά και το σκυλί δεν πήγαινε πίσω... Είδα κι έπαθα να της αλλάξω γνώμη με ό,τι παπαρο-επιχείρημα μπορούσα να σκεφτώ ("υπάρχουν και gay σκυλιά σου λέω, αφού το έχω ακούσει!"). Τα πουλιά λοιπόν, είναι άλλη περίπτωση. Έχει μεγάλη σημασία το τί συσχετισμό έχει κάνει ο καθένας μας με τα ονόματα πρώτ’ απ’ όλα. Για να βαφτίσω εγώ ένα πουλί Νώντα ας πούμε, πρέπει να το γράφει το κούτελό του ρε παιδί μου. Πρέπει να κάθεται σ’ ένα κλαδί από το πρωί μέχρι το βράδυ, να κράζει όλη την ώρα, και πού και πού να ξύνεται βαριεστημένα. Το προηγούμενο παπαγαλάκι μου, το είχα βαφτίσει Σωτηράκη. Ήτανε μπαγάσικο, γι αυτό. Και πολύ παιχνιδιάρικο. Από τα πιο έξυπνα ζώα που είχα ποτέ. Ετούτα τα δύο, τα κοίταζα, τα κοίταζα... Μαζί τρώγανε, μαζί πηγαίναν πέρα δώθε στο κλουβί, μαζί κοιμόντουσαν το βράδυ, ακουμπώντας σχεδόν το ένα πάνω στο άλλο. Ήταν πάρα πολύ αγαπημένα (σάλιο δεν μου είχε μείνει να τα φτύνω συνέχεια). Έτρωγε ο ένας τα απομεινάρια φαγητού από το στόμα του άλλου, έτσι όπως πασαλείβονταν με το μήλο που τους έβαζα. Μέγας έρωτας, ήταν ολοφάνερο.
"Τέτοια αγάπη, την βρίσκεις μόνο στα λαϊκά στρώματα του κόσμου ετούτου φιλενάδα", είπα στον εαυτό μου...
Κι έτσι, κατέληξα! Παντρεύεται ο δούλος του Θεού Μήτσος την δούλη του Θεού Τούλα. How typical θα μου πείτε... Σαφώς και έφαγα κράξιμο απ’ όλους τους φίλους μου, αλλά επειδή είμαι δημοκρατικός άνθρωπος, τους είπα ότι στην τελική, δικοί μου ήταν οι παπαγάλοι, όπως ήθελα τους ονόμαζα. Είναι χαρακτηριστικό μου επιχείρημα που πάντα αφοπλίζει τους συνομιλητές μου.
Κι έτσι καθόμουν και τα χάζευα στην αρχή. Ο Μήτσος χοντρός-χοντρός, βαρύς και πλουμιστός, η Τούλα πιο αδυνατούλα και πολύ πιο περίεργη, με το κεφάλι της συνέχεια να τεντώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις (μην της ξεφύγει τίποτα – τυχαίο ήτανε νομίζετε το 'Τούλα'?). Τους αγόρασα ένα καινούργιο κλουβί, τους πήρα και μια φωλιά να υπάρχει, καθώς διέκρινα πλάγιες κινήσεις του Μήτσου προς την Τούλα αρκετές φορές που η τελευταία πλησίαζε τα κάγκελα του κλουβιού, να ατενίσει τον ορίζοντα. Ούτε μία φορά όμως δεν είδα να ψήνεται χοντρά η κατάσταση, όπως θα το έθετε κι ο Μήτσουρας αν ήτο αντί παπαγάλος, άντρας μάγκας και μπελαλής. Άρχισα να πιστεύω ότι τσάμπα του έδωσα το συγκεκριμένο όνομα. Αλλά τί να το κάνεις, μου βγήκε και η Τούλα ψηλομύτα. Ένα τσουκ, στο άλλο κλαδί και άφηνε τον Μήτσο με το λιόσπορο στο πόδι...
Με τον καιρό όμως, ο Μήτσος άρχισε να μαδάει.
"Άνοιξη έχει έρθει, είναι η εποχή τους", σκέφτηκα...
Οι μέρες περνούσαν. Ο Μήτσος καράφλιαζε όλο και πιο πολύ στην μπροστινή περιοχή της κοιλιάς. Γύριζα σπίτι από τη δουλειά κι έβρισκα δικά του φτερά και πούπουλα παντού στο πάτωμα της κουζίνας. Άρχισα πια να ανησυχώ πολύ. Η Τούλα από την άλλη, ήταν φως φανάρι ότι είχε πάρει τα πάνω της. Πάχαινε και στρογγύλευε. Σε σημείο που την φώναζα 'Μωρή φούσκα' χαϊδευτικά. Τους πήρα και τους δύο λοιπόν ένα ωραίο απόγευμα και τους πήγα στον κτηνίατρο, βλαστημώντας σε όλο τον δρόμο εμένα και βρίζοντας πάλι εμένα.
"Τί ‘θελες και τα πήρες? Δεν έπαιρνες ένα καναρίνι γμ το κέρατό σου, αφού όλος ο κόσμος το λέει ότι οι παπαγάλοι είναι από τα πιο ευαίσθητα πουλιά. Λες και δεν το ήξερες!".
Μπαίνω στο ιατρείο, τον τσακώνει ο γιατρός τον Μητσάρα, του κάνει μία ένεση σε περίπτωση που το πουλί είχε ψείρες, του κόβει και τα νύχια (τί τον πλέρωσα 30 ευρά, να του τα καθάριζε κιόλας!) και στο τέλος μου λέει ότι δεν βρίσκει κάτι το ανησυχητικό κι ότι ίσα ίσα, ήταν από τους πιο ζωηρούς παπαγάλους που είχε δει ('Φτύστον γιατρέ μου, γιατί το ενδεχόμενο να μου τον έχουνε ματιάσει δεν το σκέφτηκα η καψερή'). Το μόνο για το οποίο μου έκανε παρατήρηση ήταν τα κλαδάκια στο κλουβί. Έπρεπε να πάω να βρω αληθινά κλαδιά δέντρων και να πετάξω τα υπάρχοντα πλαστικά, γιατί διαφορετικά τα πόδια των πουλιών θα ανέπτυσσαν κάλους (είχαν ήδη αρχίσει) από τους οποίους τα πουλιά αργότερα θα βασανίζονταν πολύ. Τρέχω σαν την τρελλή κι εγώ στο καπάκι να βρω δέντρα μέσα στην Αθήνα (θέμα το οποίο μόνο του φτιάχνει μία ακόμα ιστορία). Την επόμενη ημέρα θα έφευγα για τη Σάμο και είχα αγχωθεί, γιατί θα άφηνα τα πουλιά μόνα τους.
Αφού κατάφερα να βρω δύο γερά κλαδιά και να σπάσω και δύο νύχια, πάω σπίτι κι αρχίζω το πελέκημα. Τακ, τουκ απο δω, τικ, τοκ από κει, μπορεί να πάλευα και μιάμιση ώρα να περάσω τα αληθινά κλαδιά στο κλουβί. Τα πουλιά λοιπόν, από ένα σημείο και μετά ήταν σαν να ξέχασαν ολοκληρωτικά ότι βρισκόμουν ακριβώς δίπλα τους. Και ο Μητσάρας άρχισε να ξύνεται.
"Μην ξύνεσαι μανάρι μου, πάει τώρα, σου έκανε ενεσούλα ο γιατρός και θα σου φύγουνε οι ψείρες", του έλεγα η ξανθιά...
Τσουκου, τσούκου λοιπόν, βλέπω την Τούλα μετά από λίγο να τον πλησιάζει, κι αυτόν να πισω-πατάει μια σταλίτσα χωρίς όμως να φεύγει μακρυά. Σκύβει η Τούλα προς το μέρος της κοιλιάς του και τσακ! νά ‘το το φτερό του Μήτσου στο στόμα της! Μένω κόκκαλο. Μπαααα.... θα έτυχε. Ε, λοιπόν, όχι απλά δεν έτυχε, αλλά πέτυχε πανηγυρικώς. Ο Μήτσος έβγαζε ο ίδιος τα φτερά του, σε τέτοιο σημείο ώστε μετά η Τούλα το μόνο που είχε να κάνει ήταν ένα έτσι με το ράμφος της και να τα πάρει. Τα πέρναγε 'ένα γαζί' και μετά τα άφηνε να πέσουν κάτω. Χωρίς να τσακώνονται καθόλου. Ήταν ολοφάνερο ότι ο αρσενικός προσέφερε τα φτερά του στην θυληκιά. Δεν πίστευα στα μάτια μου.
"Ρε Μητσάρα, τί κάνεις μάνα μου? Τί ξεπουπουλιάζεσαι καλέ μου γι αυτήν και δεν την βλέπεις που η ίδια κοντεύει να γίνει σαν γουρουνοπούλα? Μα τί άντρας ζόρικος είσαι εσύ στο κάτω κάτω?"
Πήγα στη Σάμο με φόβο μεγάλο ότι θα γυρίσω πίσω και θα βρω το Μήτσο σαν την αγαπημένη κότα που είχε κάποτε ο κόκκορας της γιαγιάς μου (φτερό για φτερό δεν της είχε μείνει της κακομοίρας, ήταν μία απερίγραπτη εικόνα...). Και όταν γύρισα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πώς η Τούλα με έφτυνε κατ’ επανάληψην και δεν έβγαινε ούτε λεπτό έξω από τη φωλιά. Μέχρι τότε όμως, ήμουν πια υποψιασμένη γι αυτό που είδα όταν άνοιξα το καπάκι της φωλιάς: Η Τούλα είχε γίνει μάνα. Αυτό είναι και το νέο της παρατσούκλι άλλωστε – Τούλα μανούλα. Ένα αυγό ήταν εκεί, στο βαθούλωμα του ξύλου. Στις επόμενες μέρες το ένα αυγό, ήρθαν να το συντροφέψουν άλλα τρία. Και σε 3 εβδομάδες περίπου το ζεύγος Μήτσος-Τούλα θα γευτεί τους καρπούς του μεγάλου του έρωτα (ο οποίος ελπίζω να μην είναι τζούφιος παρεπιπτόντως, καθότι εξακολουθώ να μην έχω δει το ζευγάρι ποτέ επί τω έργο – και δε θέλω θρασείς χαρακτηρισμούς όπως 'ματάκια', 'ηδονοβλεψία', 'ουυυυ' κτλ). Προς το παρόν, δεν βλέπω την Τουλίτσα ούτε ζωγραφιστή, καθώς έχει πέσει με τα μούτρα στην επώαση των αυγών. Αυτή τη στιγμή που γράφω την ακούω να γυρίζει πάλι τα αυγά. Ο Μητσάρας μπανιαρίζεται μπας και του φυτρώσουν τα φτερά πιο γρήγορα...
Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να γίνω ξανά νονά. Και αυτή τη φορά, το σκέφτηκα σοβαρά το πράμα, τα ονόματα θα είναι κλασσάτα, όχι αηδίες. Από τα λαϊκά στρώματα άλλωστεν έχει ξεπηδήσειν η αφρόκρεμαν της κοινωνίας κατά την διάρκεια όλων των εποχών(ε).
Όχι, παίζουμε...
Υστερόγραφα:
Αν έχετε διαβάσει ετούτο το post από την αρχή μέχρι το τέλος του:
- πρώτον, σας αξίζει ένα μεγάλο μπράβο
- δεύτερον, σιγά μη σας πιστέψω κιόλας (ας μου πει κάποιος την περίληψη!)
- τρίτον, έχετε το δικαίωμα να συμμετέχετε στην βάφτιση και να δώσετε κάποιο όνομα της επιλογής σας στα νεογέννητα (τί, νομίσατε ότι έπαιζε δώρο? Χα!) :P
posted by mindstripper @ 6/26/2005 02:06:00 pm
9 Comments:
Βιτσιόζικος ο Μητσάρας
Προτείνω κάτι σε Ερμής, Νιόβη, Άρια για πιο cult
ή
Νίκος (που θα μετεξελιχθεί σε Nick) Πέτρος (που θα μετεξελιχθεί σε Peter) ή κανα Αρίστος! Αν δε είναι θηλυκό πιάσε όλα τα Σούλα, Κούλα κτλ!
Μα, πως δεν ψυλλιάστηκες εξ' αρχής την εγκυμοσύνη βρε πουλάκι μου;
Πιθανότατα, η κυρία Τούλα έψαχνε κάτι για να στρώσει στη φωλιά της, μια που ανέμεναν τα... γεννητούρια, κι ελλείψει... υλικών, βολεύτηκε με τα φτεράκια του Μητσάρα.
Τώρα ή ο Μητσάρας ήτο τζέντλεμαν, ή δεν είχε ο έρμος άλλη επιλογή ένεκα του περιορισμένου χώρου του κλουβιού.
Όπως και να χει πάντως, καλώς να ορίσουν τα μωρά παπαγαλάκια κι απο ονόματα μη σκας, όλο και κάτι θα σκεφτούμε ως τότε.
Ωραίο το κειμενό σου και καθόλου κουραστικό.
Μορφέα, πολύ ωραίο το Ερμής, και το Νιόβη, με άρεσαν (άστο το Αρίστος και το Κούλα, αφού είπαμε, μην το πάμε πάλι μπας-κλας) :P
Αvanti παιδί μου, χαίρομαι που συγκράτησες το κυρίως θέμα της ιστορίας (τα 30 ευρώ που έδωσα στον κτηνίατρο δηλαδή). Θα βαφτίσω το ένα θυληκό (όταν καταλάβω ποιό είναι) after you (για να μάθεις να με απειλείς με αποζημίωση). ;)
Τύπε, μου βγήκε η μέση να κουβαλήσω το κλουβί τους τρομάρα μου. Οπότε καταλήγουμε στο πρώτο σου συμπέρασμα ότι ο Μητσάρας είναι τζέντλεμαν (τρομάρα του κι αυτού). Τώρα για την εγκυμοσύνη, με είχανε παραπλανήσει ρε γμτ. Η φωλιά ήταν πεντακάθαρη από φτερά, κι ακόμα είναι. Διάβασα και σε βιβλία ότι γενικά οι παπαγάλοι δεν βάζουν τίποτα απολύτως στη φωλιά τους. Οπότε στο τέλος τέλος, υπέθεσα ότι ίσως τα φτερά να αποτελούσαν απλά δώρα προς την θυληκιά. Όχι απλά τζέντλεμαν ο Μήτσος... Αν δεν ήταν μονογαμικός, θα τον υπενοικίαζα ως υποψήφιο γαμπρό με διαφημιστικό σλόγκαν "Κορίτσια, ο Μπάρκουλης". Σ' ευχαριστώ πολύ. :)
Εγώ από την άλλη προτείνω αν είναι αγοράκι να το βγάλεις Πούλο (πάει ωραία να το φωνάζεις έτσι στο μπαλκόνι, για φαντάσου να βρέχει και να λες εσύ πάω να φέρω τον Πούλο μέσα μην βραχεί, εγω το καναρινάκι που έχω έτσι το λέω) Και το κοριτσάκι λέω να το πεις Λίτσα (απ το Τσουλίτσα αν κρίνω από την μάνα που ξεπουπούλιασε τον άνδρα της θα της πηγαίνει)
Βρε συ blogarismenh, Πούλος και Τσουλίτσα? Χαχαχαχααααα... Και τί θα κάνω βρε αν μου έρθει να φωνάξω τον Πούλο καμμιά μέρα που θα έχω καλεσμένους στο σπίτι? Κι αν αυτοί εκείνη την ώρα τρώνε? Ποιός θα καθαρίζει μετά? :PPP
Tουρίστα, για τουρίστα έχεις υπομονή τελικά. :)
μα εκεί είναι το θέμα!!! Που να δεις τον πατέρα μου ένα βράδυ, πρωτού πάει για ύπνο να λέει στη μαμά μου "όταν είναι να πας για ύπνο θυμήσου να κλείσεις το φως και να φέρεις τον Πούλο μέσα μη κρυώσει".....Σου μιλάω για σκηνή όλα τα λεφτά!!! Όποιος ήταν μπροστά έπεσε κάτω από τα γέλια. Ο πατέρας μου όταν κατάλαβε οτι όλοι παρεξήγησαν αυτό που είπε...κοκκίνισε από την ντροπή του!!
Η ξέρω γω να φεύγουν για Σαββατοκύριακο στο εξοχικό και να τους ρωτάει η μικρή μου αδερφή "θα πάρετε τον Πούλο...το σαββατοκύριακο μαζί σας;"
Αποκλείεται! Θα μου γίνει κομπλεξικό το πουλί. Θα ακούει όλον τον κόσμο να γελάει με το όνομά του και μετά θα έχω το κρίμα στο λαιμό μου. Μπορεί από το κόμπλεξ του να βγάλει όλα του τα φτερά σαν τον πατέρα του και μετά να μου γυρεύει ζευγάρωμα με κόκκορα. Α, πα, πα, σου λέω... :P
Αφού πρώτα δηλώσω ότι εννοείται πως το διάβασα όλο, να πω κι εγώ την κοτσάνα μου.
Όταν πήρα τον γάτο μου, σκέφτηκα να του βγάλουμε όνομα από τον τόπο καταγωγής του. Δηλαδή το Σιάμ. Τελικά έφαγα δυο μπουνιές από τον αδερφό μου και τον λέμε Σπάικ το γάτο. Για να δικαιωθώ ο γάτος με λατρεύει και ξενυχιάζεται πάνω στον αδερφό μου.
Τα ψαράκια μου τα ονόμασα Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο. Θεωρώ πως δεν είμαι καμμιά πρωτότυπη αν σου πω να κοιτάξεις το ημερόλογιο όταν γεννηθούν, ε;
Να βγει το πουλί Ευθαλία και να λες "ήταν γραφτό, τι να κάνω". Επίσης μπορείς να κάνεις την κλασική κίνηση, Μήτσος junior και λοιπά.
Ή απλά να τα βγάλεις όπως σου κάτσει. Έχω ακούσει πως για να εμπνευστείς ονόματα νεογέννητων πουλιών στον ύπνο σου πρέπει το προηγούμενο βράδυ να φας δύο μπρόκολα. Δοκίμασέ το!
Δεν είναι θέμα πρωτοτυπίας ύποπτη, είναι πάντα θέμα στιγμής και αυθορμητισμού. Εμένα πάντως μου άρεσαν πολύ τα ονόματα από τα ψαράκια σου. Σ' ευχαριστώ πολύ. :)
Τα μπρόκολα λέω να μου τα σερβίρω λοιπόν έτσι, αυθόρμητα, με μία μπριζολίτσα. (Μήπως θα βοηθούσε τελικά αν στον γάτο δίνατε δύο ονόματα?...)
Post a Comment
<< Home