Μια ιστορία μεσημεριού
Έλεγε η τύπισσα στην παρέα ότι συνηθίζεις το θάνατο και την απώλεια. Της έριχνα 6 χρονάκια, όχι ότι είχε και ιδιαίτερη σημασία. Τη ρώτησα αν έχει χάσει κάποιον δικό της. Η απάντηση ήταν ότι πριν από τρεις μήνες έμαθε από την κολλητή της πως πέθανε σε αυτοκινητιστικό ο διπλανός του αδερφού της στο Γυμνάσιο. Της ξανα-έκανα την ερώτηση."Κάποιον δικό σου, έχεις χάσει;"
Στιγμιαία κόμπιασε.
"Η γιαγιά μου πέθανε όταν ήμουν στο σχολείο. Και παρ' ότι δεν είχαμε σχέσεις, εγώ είχα στεναχωρεθεί πάρα πολύ."
Κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσω την κουβέντα. Κοίταξα το δέντρο απέναντί μου και απεθύνθηκα σε αυτό.
"Δεν συνηθίζεις ποτέ την απώλεια. Με το θάνατο ίσως κάποια στιγμή να συμφιλιώνεσαι. Τον δικό σου. Όχι των άλλων."
Η Α. που καθότανε πιο δίπλα έσπευσε να αλλάξει θέμα συζήτησης. Καταλάβαινε ότι ερχόταν θύελα. Εκεί φαίνεται ο αληθινός φίλος. Όχι όταν σου χαϊδεύει το κεφάλι ή όταν μοιράζεσαι μαζί του τα ερωτικά και τα υπαρξιακά σου, αλλά όταν σε ξέρει τόσο καλά που μπαίνει στη μέση για να σε προστατεύσει από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν - ή να προστατεύσει εκείνους από σένα. Την κοίταξα λίγο φουρκισμένη, την είδα να με κοιτάζει κι εκείνη επίμονα την ώρα που κατεύθυνε τη συζήτηση προς το επίκαιρο θέμα των διακοπών. Ποτέ δεν ήμουν διπλωμάτης άνθρωπος.
Έκατσα πιο αναπαυτικά στην καρέκλα μου, έριξα εμπρός τα γυαλιά ηλίου και σήκωσα το κεφάλι μου στο μπλε του ουρανού. Σκέφτηκα ότι αν ήταν ο Στάθης εκεί μπορεί και να είχε πάρει την κοπελίτσα αγκαλιά γελώντας κακαριστά όπως συνήθιζε, να της έκανε και κανένα ψιλο-καμάκι - ήταν πολύ νόστιμη άλλωστε.
Είδα έναν κόπρο από το απέναντι πεζοδρόμιο να μας πλησιάζει. Άκουσα τη φωνή της Α. πριν προλάβω να κουνήσω χιλιοστό από την καρέκλα μου.
"Μην τον αγγίξεις!"
"Ω ρε παιδάκι μου, κάθε φορά... Εντάξει, παράτα με", της είπα.
Σήκωσα τα γυαλιά μου, κοίταξα το σκυλί να μου έρχεται κουνώντας την ουρά του, δεν έκανα κίνηση καμία, μόνο του χαμογέλασα. Το σκυλί στήθηκε μπροστά μου με τη γλώσσα κρεμασμένη έξω, μέσα στη ζέστη του μεσημεριού. Ήμουν σίγουρη ότι μου ανταπέδιδε το χαμόγελο. Έκατσε έτσι για ένα-δύο λεπτά. Ύστερα ξάπλωσε μπροστά στα πόδια μου και γύρισε ανάσκελα πάνω στο πεζοδρόμιο.
Η ματιά της Α. ήταν τουλάχιστον δολοφονική.
"Ε, τι; Αφού δεν τον ακούμπησα!"
Προς έκπληξή μου, είδα ένα χέρι να χαϊδεύει το κεφάλι του κόπρου. Ήταν η κοπέλα με την οποία λίγα λεπτά πριν είχαμε την κουβέντα περί θανάτου και απώλειας. Είχε σκύψει πάνω από το ζώο και του μιλούσε με φωνή πολύ γλυκιά και τρυφερή. Έριξα στην Α. ένα θριαμβευτικό βλέμα και άρχισα κι εγώ με τη σειρά μου να χαϊδεύω το σκυλί, το οποίο βρισκόταν σε ολοκληρωτική κατάσταση ευτυχίας. Κάποια στιγμή, όταν η κοπέλα ανασηκώθηκε, είδα τα μάτια της να είναι βουρκωμένα.
"Είσαι καλά;"
"Ναι, καλά είμαι... Απλά ετούτος είναι φτυστός με το πρώτο σκυλί που είχαμε σπίτι μας, πριν από 10-12 χρόνια. Ίδιος όμως."
Δεν είπα τίποτα. Μόνο άκουσα τη φωνή της όταν φυσούσε τη μύτη της λίγες στιγμές μετά.
"Μπορεί να είναι κι έτσι..."
posted by mindstripper @ 7/05/2010 12:46:00 pm
6 Comments:
Ασε.. οταν οι απωλειες πληθαινουν.. οταν οι νεες παρουσιες ειναι αδυνατο να γεμισουν τις τρυπες που αφηνουν οι απουσιες.. τι να λεμε τωρα.. κι αυτος ο σκυλος (αν ηταν κιτρινο μπασταρδικο λαμπραντορ) μπορει να εμοιαζε και στο φουκαρα το γλυκουλη Λεοντα που τον ξεσκισαν δυο πιτμπουλ καπου στη Λουτσα..
Εμενα με ποναει ακομα και η πληγη που αφησε το πρωτο μας αυτοκινητο.. ήταν η πρώτη απωλεια πραγματος που μετραγε σαν μελος της οικογενειας..
Σκεψου λοιπον ποσο μετρανε τα ζωντανα ανθρωπινα προσωπα που χανονται σε στριψη ματιου.. αλλα τι μπορουμε να κανουμε αλλο απο το να τα θυμομαστε; Ζουνε μεσα μας απο τη στιγμη του θανατου και υστερα.. και πρεπει να ζουμε και μεις για να τα συντηρουμε ζωντανα.
Γεια σου καλή μου Ροδιά. Το ξέρεις ότι συμφωνούμε απόλυτα.
Σε 3 εβδομάδες, θα μαζευτούμε όλοι σε έναν γάμο στον οποίο δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε να κλαίμε ή να γελάμε. Υποθέτω και τα δύο μαζί... Πολύ καιρό τώρα έτρεμα τέτοιου είδους συγκεντρώσεις. Έκανα τα πάντα για να τις αποφύγω. Αλλά επειδή όσο περνάει ο καιρός αρνούμαι όλο και περισσότερο να ξεχάσω, τώρα θα πάω και θα μαζέψω τα κομμάτια του Κώστα, τα κομμάτια της Αγγελικής και του Σταύρου, θα βγάλω και τα δικά μου εκεί μπροστά, θα τα βάλουμε όλα μαζί και θα έχουμε τον φίλο μας να κάθεται δίπλα μας στο τραπέζι όλο το βράδυ.
όπως το βιώνει και το αισθάνεται καθένας, είτε πρόκειται για άνθρωπο, είτε για ζώο είτε για φυτό η απώλεια μπορεί να είναι το ίδιο επώδυνη και εντελώς διαφορετική, σημασία έχει να υπάρχει το συναίσθημα, τα φιλιά μου αγαπητή
Φιλιά πολλά κι από μένα Blueprints. Πολύ όμορφη η φωτό στο avatar. Αν και το ξέρεις ήδη, ε; :))
Τις καλημέρες μου. Κάθε φορά που περνάω από τα λημέρια σου, γαληνεύει η ψυχή μου. Είναι θέμα αναγνώρισης βλέπεις.
Φιλιά.
Κατηφόρισε καμιά μέρα προς την πλατεία Αμερικής. Το μαγαζί των Κούρδων υπάρχει ακόμη:)
κι όμως μου άρεσε πολύ....
Post a Comment
<< Home