Ένα κορίτσι στο βυθό - Τάνια Τσανακλίδου
Για την Τάνια το έχω ξαναπεί και πιο παλιά. Πρώτα την αγάπησα γι αυτό που βγάζει και ύστερα για τα τραγούδια και τη μουσική της. Κι αυτή η αγάπη, όπως θέλω να λέω κι όπως γενικά αισθάνομαι να πράττω και να εισπράττω στη ζωή μου, είναι από τις μεγάλες. Όταν πρώτα αγαπάς τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, κανένας, τίποτα και ποτέ δεν μπορεί να σου γκρεμίσει αυτό που νιώθεις μέσα σου για εκείνον. Εκτός από αυτόν τον ίδιο. Και μόνο αυτόν.Η Τάνια -κι άμα φανεί υπεροπτικό φράγκο δε δίνω- θα μου θυμίζει πάντα τον άνθρωπο που γίνομαι. Την αγαπάω γιατί δεν συμβιβάζει τον πόνο για το θέαμα, γιατί το ταμπεραμέντο της αντιστέκεται στον βωμό της ψυχικής οδύνης, γιατί αυτό το χαμόγελο που αναβλύζει από μέσα της με κάνει να θέλω να ανέβω στη σκηνή και να την πάρω αγκαλιά, όπως θα έκανα με ένα μικρό-μικρό κοριτσάκι. Την αγαπάω γιατί αντιστέκεται στου χρόνου τις βουρδουλιές με τραγούδια που γδέρνουν, ξύνουν και ρίχνουν αλάτι στις πληγές, αλλά και που με κάνουν να γυρίσω για δυο στιγμές και να κοιτάξω βαθιά μέσα στα μάτια όλα αυτά που φοβάμαι δίχως να το σκεφτώ, δίχως να φοβηθώ και να θελήσω να το βάλω στα πόδια, παρά μόνο να μείνω εκεί όπως είμαι, να κρατάω το χέρι της και να γεύομαι με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη την αλμύρα των δακρύων του διπλανού μου.
Πόσος πόνος χρειάζεται για να συμφιλιώσεις τον χρόνο με το φόβο;
Κι αν μου κλείσουν το account στο YouTube δε με νοιάζει.
Εγώ θα σου δώσω λίγη από τη δροσιά που πονάει και θα δεις... η αναπνοή σου για λίγο θα γίνει πιο ελαφριά.
posted by mindstripper @ 8/10/2010 10:51:00 am
6 Comments:
Κατι εγραφα πριν μερικες ωρες για τη σαρκα αγαπημενων μυστηριωδων προσωπων, σαν της μανας ας πουμε, που η ζωη τη φτυνει σαν παραμασημενη τσιχλα και πεφτω τωρα δα εδω περα...
Σπουδαια η Τανια. Μεγαλη.
Ευχαριστω :)
Εγώ το "ευχαριστώ" σου θα το πάρω και θα το φουσκώσω και θα το κάνω δυο και τρεις φορές πιο μεγάλο μωρέ Ροδιά μου. Σε κείνη που το αξίζει, όχι σε μένα. Φιλιά πολλά. :)
Ευχαριστώ και τις δυο σας...
Εσένα για τις λέξεις που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν πιο εύστοχα κι εκείνη που ξέρει να τις ντύνει με νότες και φωνές του μυαλού!
Λυπάμαι που δεν έχω πια το χρόνο να διαβάζω συχνά και να ξαναδιαβάζω τα ποστ σου.
Να 'σαι καλά ρε mind!
Γαμάει και Δέρνει, να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ. Είμαστε τυχεροί όσοι την αγαπάμε (κι ας πονάμε λίγο παραπάνω).
0com, να μη λυπάσαι καθόλου. Αφού έχουμε τόσα χρόνια -έστω κι όποτε προλαβαίνουμε- ετούτα τα σημεία συνάντησης, μια χαρά είμαστε ακόμα. Πολλά φιλιά σου στέλνω.
fenx!
Post a Comment
<< Home