Η θειούλα
Ένα μήνα μετά, το σπίτι μου έχει ξαναγίνει σπίτι. Κι εγώ δε χορταίνω να κάθομαι τις βροχερές νύχτες σαν και τούτη στον καναπέ μου, να κλείνω τα φώτα και να κοιτάζω έξω, τις γυαλάδες από τα φώτα των αυτοκινήτων να γλυστράνε πάνω στην άσφαλτο, σα μυρμηγκάκια που έχουνε μεταμφιεστεί σε πυγολαμπίδες.Χθες ήμουν μέσα σε κάτι στενά με το αυτοκίνητο. Έψαχνα να βρω την εφορία της Πετρούπολης, δε θυμόμουν τον ακριβή δρόμο αλλά κρίνοντας από τα σπίτια και τις γειτονιές που βρισκόμουν, ήμουν σίγουρη ότι βρισκόμουν κάπου κοντά. Είδα μία κυρία να περπατάει στο δρόμο - ή μάλλον όχι δε θα την πω κυρία, θα την πω θεία, όπως έλεγα την αδερφή της γιαγιάς μου στο χωριό, τη θεία μου τη Βασίλω. Μου τη θύμιζε κιόλας μια σταλιά, μονάχα που ετούτη ήτανε πιο παχουλή και αφράτη και φόραγε μαύρα. Η θειά μου η Βασίλω φόραγε πάντα χρωματιστά.
Σταμάτησα διαγώνια αντικρυστά της και άνοιξα το παράθυρο διάπλατα. Την είδα να κοντοστέκεται στην άκρη του δρόμου και να μισοκλείνει τα μάτια της.
"Καλημέρα", είπα φωναχτά.
"Τί κάνετε, είστε καλά;"
Σάστισα με τον εαυτό μου καθώς άκουσα τη φωνή μου σαν να ήτανε φωνή άλλου. Δεν είχα δώσει εγώ εντολή για τέτοια ερώτηση στον εγκέφαλό μου, εδώ υπήρξε επανάστασις.
Είδα τη θεία να έρχεται κοντά στο αυτοκίνητο. Έβαλε το χέρι της πάνω στο κατεβασμένο παράθυρο, σχεδόν έφερε το πρόσωπό της κοντά στο δικό μου, οι ρυτίδες της όλες μου χαμογέλασαν μονομιάς με μία γλύκα μωρού παιδιού.
"Καλά, καλά κορίτσι μου, μια χαρά. Εσύ τί κάνεις;"
"Καλά, καλά είμαι κι εγώ", της απάντησε ο επαναστάτης. "Μόνο που ψάχνω την εφορία και δεν τη βρίσκω..."
Η θεία πέρασε το χέρι της μέσα στο αυτοκίνητο και έπιασε το δικό μου που ήτανε πάνω στο τιμόνι.
"Να εδώ πιο κάτω θα πας, κανα-δυο στενά. Θα το δεις, θα στρίψεις εκεί που θα δεις την παιδική χαρά."
"Ευχαριστώ πολύ. Το θυμόμουνα ότι ήμουνα κάπου κοντά αλλά δεν ήμουνα σίγουρη", της είπα και της έσφιξα κι εγώ το χεράκι της.
Ο επαναστάτης ήθελε να το κρατήσει άλλο λίγο, αλλά τελικά αυτή τη φορά συμμορφώθηκε και υπάκουσε τις βουλές του εγκεφάλου. Η θειούλα πισωπάτησε λίγο και χαιρέτησε από μακρυά. Χαιρέτησα κι εγώ κι έφυγα αργά αργά κι όσο πιο αθόρυβα μπορούσα.
Στην εφορία δουλειά δεν έκανα.
Στο γυρισμό σπίτι, είχα τα παράθυρα ανοιχτά σαν να ήταν καλοκαίρι.
posted by mindstripper @ 1/27/2009 11:39:00 pm
8 Comments:
:)
επανάσταση είναι να θέλεις να κάνεις το κόσμο (σου) καλύτερο.
είμαι μαζί σου συντρόφισσα!
χρειάζεται καμιά φορά να υπακούμε και στον εγκέφαλο μας.όπως λέω κι εγώ συχνά-"μας ισιώνει"-λιγάκι για να μην χανόμαστε σε άλλα μονοπάτια του μυαλού.
καλοκαίρι ε?
:)
είδες; ...καμιά φορά
Τι ωραία!
Λάκη, :)
Jorge, άντε πάμε! :-)
Efoudi, ειλικρινά, τους τελευταίους μήνες έχω απορήσει με πολλές αυθόρμητες αντιδράσεις μου σε καταστάσεις, κι ας είναι οι περισσότερες απ' αυτές σιωπηλές και ορατές μόνο σε μένα την ίδια. Κάτι άλλο μέσα μου κρατάει τα ηνία και δεν ξέρω ούτε τί είναι, ούτε το πώς (ακριβώς) εμφανίστηκε εκεί. Απλά ελπίζω να κρατήσει για πάντα. :-)
0com, ναι μωρέ γαμώτο, είδες;
Τί ωραία...
Φιλιά πολλά φίλε μου. :-)
Είσαι υπέροχη.
Δεν έχω άλλο.
όμορφες επαναστάσεις αυτές, νιώθεις να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου ή ακόμη καλύτερα την παιδικότητα σου...
Καπετάνισσα, όχι εγώ, αλήθεια. Η θειούλα. :-)
Blueprints, ναι, εμένα κιόλας μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι ξυπνάνε συγκεκριμένα λίγη από την κρυμμένη μας παιδικότητα (η λέξη χαμένη στο στομάχι μου καθότανε πάντα). ;-)
Post a Comment
<< Home