@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Thursday, October 16, 2008

Ο καναπές μου

Βγαίνοντας από το σινεμά, είδα τον Μ. κατσουφιασμένο.
"Τί έχεις;" τον ρώτησα. "Σκοτείνιασες."
"Τίποτα", μου απάντησε. "Είναι η ταινία... είναι αυτή η άλλη πλευρά της ζωής, η πραγματική."

Την περασμένη Παρασκευή πήγαμε ένα γκρουπ συναδέλφων όλοι μαζί, όπως συνηθίζουμε που και που, σε μία pub κοντά στη δουλειά για να καταβροχθίσουμε όσο φαϊ προλαβαίνουμε μέσα στη μισή ώρα του lunch break που έχουν την ευχαρίστηση να μας παραχωρήσουνε τα μεγάλα κεφάλια.
Η Λίντα μόλις λίγο μετά που καθίσαμε, μας έκανε την ανακοίνωσή της.
"Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε ήδη από άλλους, αλλά ήθελα να σας το πω και η ίδια, καθώς θα λείψω για ένα χρόνικό διάστημα από τη δουλειά. Διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος."
Όλοι το ξέραμε από πριν. Σε διάστημα τεσσάρων-πέντε ωρών τα νέα της Λίντας είχανε κάνει το γύρο του ορόφου. Κανείς δεν είπε τίποτα. Όλοι γνωρίζαμε ότι είναι η τρίτη φορά που της χτυπάει το σκοτάδι την πόρτα. Ο John, αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος που θα μου λείψει τόσο όταν φύγω, μου είπε ότι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Το μόνο που ήρθε στο μυαλό μου την ώρα που το βλέμμα μου ήτανε καρφωμένο στο πιάτο μπροστά μου, ήταν ότι ήθελα να το βάλω στα πόδια και να μπω στο πρώτο αεροπλάνο που θα με έφερνε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάω.
Δε θέλω να ζω σε άλλη γη από εκείνη που ξεκουράζεται πια το βασανισμένο κορμάκι του φίλου μου. Ούτε θέλω να ζω σε έναν τόπο όπου τα δάκρυα και η συγκίνηση και η χαρά και η ευτυχία και ο πόνος και τα βάσανα των ανθρώπων που αγαπάω, είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα ολόγραμμα μέσα από μία οθόνη. Κι αν αυτός ο τόπος τυχαίνει να είναι η Ελλάδα του Έλληνα της διαφθοράς και της υποκρισίας που συχαίνομαι και βλαστημάω, ας είναι στο τέλος αυτή.
Άλλωστε δεν μπορεί, ούτε πρόκειται να με ακουμπήσει αυτό που ποτέ δεν με αφουγκράστηκε.

I'm coming home.

Επειδή όπως κι ο ίδιος ο Μ. λέει στους φοιτητές του μετά από εκείνο το βράδυ που είχαμε κοπανήσει τις μπύρες μας φιλοσοφώντας τις αναζητήσεις ενός ολόκληρου λαού, πατρίδα είναι ο καναπές με τους φίλους σου.

Αν σου δοθεί η ευκαιρία, μην την αφήσεις να πάει χαμένη, πήγαινε και δες το Linha de Passe στον κινηματογράφο. Κι αν το χαμόγελο που θα σχηματιστεί στο πρόσωπό σου φεύγοντας, είναι γλυκό σαν το πικραμύγδαλο, τότε πάει να πει ότι είχα δίκιο που σου το πρότεινα.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 10/16/2008 01:20:00 am

6 Comments:

Blogger Rodia said...

Ναι, πατρίδα είναι οι φίλοι της καρδιάς μας. Καμιά φορά είναι και άνθρωποι που μπαίνουν αναπάντεχα στη ζωή μας τη στιγμή ακριβώς που τους χρειαζόμαστε. Μας λένε κάτι που θέλουμε να ακούσουμε, μαθαίνουμε από εκείνους αυτό που κανείς δεν μας έχει διδάξει. Σαν τη φίλη μου την Τερέζα. Σαν το φίλο μου τον Αλέκο. Από μάνα κι από αδερφό καλύτεροι.
..και η χώρα μας είναι όμορφη.. και άσε τους πολιτικούς να κουρεύονται!..
Χαίρομαι να βλέπω να γράφεις ταχτικά :)

10/16/2008 02:22:00 am  
Blogger Carlo Negreponte said...

ρε φιλενάδα, που νομίζεις ότι ζούμε?!
βάλτερ σαλες - αγαπημένος πάικτης - φετινής εσοδείας θα αργήσει να έρθει στο έπιπλο που κρύβει μέρος του τοίχου μας...
Αλλά πάλι και μόνο που έμαθα ότι έβγαλε ταινία, έγινε πιο αναπαυτικός ο καναπές μου!

10/17/2008 03:06:00 am  
Blogger lakis said...

Καλώς να γυρίσεις κορίτσι, λοιπόν, στην πατρίδα της καρδιάς σου.

υ.γ. Μόλις θυμήθηκα ότι ξέχασα να απαντήσω. Τα γηρατειά βλέπεις. Αχχχ, τα παλιά καλά χρόνια:)

10/17/2008 06:32:00 pm  
Blogger Me:Moir said...

Μήπως για αλλαγή να έρθεις στη Θεσσαλονίκη? Και αυτό γιατί είναι η πόλη με τον μεγαλύτερο καναπέ που είχα ποτέ (βλ. *bliss). :)

10/18/2008 12:23:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Ροδιά, η χώρα μας είναι όμορφη πολύ, αλλά η ασχήμια είναι αλλού και είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι σωτηρία δεν υπάρχει - ελπίδα θα υπάρχει πάντα και σ' αυτήν επάνω είναι που στηρίζομαι και θα στηρίζομαι όσο ακόμα κρατιέμαι όρθια στην ψυχή. Αλλά είναι μαύρα όλα αυτά κι εγώ μ΄αυτό το χρώμα έχω πλέον κυρηγμένο πόλεμο.
Η ουσία είναι ότι μπροστά σε φίλους καρδιακούς και σε ανθρώπους που είναι κομμάτια ζωής μεγάλα, έχεις απόλυτο δίκιο, δε μετράει τίποτε άλλο.
Κι εγώ χαίρομαι που βλέπω μέσα μου να ξυπνάει πάλι εκείνο που νόμιζα πως με είχε εγκαταλείψει. :)

Angelito, η ταινία πάει ολοταχώς για διακρίσεις - δεν μπορεί, δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Ο φίλος μας ο Santaolalla ήτανε πάλι παρών, μέσα στα πρώτα δευτερόλεπτα μουσικής το ένοιωθες άλλωστε στο πετσί σου (το νου σου στα torrents). :-)

Λάκη, πατρίδες παραπάνω από μία κι αυτό το ξέρεις καλά κι εσύ. Σ' ευχαριστώ πολύ. Όσο για την απάντηση μην ανησυχείς, ποιός από τους δυο μας να πρωτοβγάλει τη σκούφια του να βαρέσει τον άλλον. :-P

Καλώς το κορίτσι. Νομίζω δε θα ήθελα κάτι πιο πολύ από το να ανέβω κατευθείαν επάνω, αλλά επι του παρόντος είναι σοβαροί οι λόγοι που με τραβάνε προς τον Νότο. Όμως ένα θα σου πω. Το αυτοκίνητο είναι ήδη στο service, και πολύ καλά θα κάνει το Bliss να κρατήσει τον καναπέ ρεζερβέ. Δεν πιστεύω 'γω τίποτα άμα δε δοκιμάσω πρώτα. :-P

10/18/2008 11:44:00 pm  
Blogger xryc agripnia said...

Nαι,καλα...εδω φυτεψαμε "μαργαριτιες", εξω απο το μαγαζι, για να σε προλαβαινουμε!
Εμενα μου λες?

10/21/2008 12:03:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home