Προσωρινώς αυτοβιογραφικόν
Δεν πιστεύω σ' αυτό που λένε "δυνατός άνθρωπος". Πιστεύω όμως σ' αυτό που λένε "δυνατή κρίση". Άλλοι την περνάνε, άλλοι πάλι όχι.Όσο μεγαλώνω τα πάντα γύρω μου φαντάζουν όλο και πιο μικρά. Ακριβώς το αντίθετο αισθάνομαι για τις ανθρώπινες σχέσεις. H απλότητα όλων εξακολουθεί να παραμένει η ίδια.
Σε απολογισμούς απωλειών, τα άψυχα πράγματα φαίνονται να μου κοστίζουν τουλάχιστον ίσαμε/περισσότερο από ανθρώπους. Ίσως βοηθάει το ότι ποτέ δεν τα έχω ταυτίσει με άσχημες εμπειρίες ή εικόνες. Εμμ... εκτός από την απώλεια κάθε αυτού.
Τρέχα γύρευε;
Μπα.
Ίσα ίσα.
Μερικές φορές η βλακεία μου με εκπλήσσει πολύ περισσότερο από την αντίληψή μου. Επίσης μερικές άλλες η αντίληψή μου έρχεται να μου τρίψει στη μούρη τη βλακεία μου. Άιδερ γουέι, οι διαπλεκόμενοι εξωτερικοί παράγοντες, μέρα με τη μέρα ψοφάνε. Νομίζω αυτό το τελευταίο κιόλας, έχει γίνει στόχος ζωής, άσχετα με το ποιά θα επικρατήσει στο τέλος: η αντίληψη ή η βλακεία μου.
Την περασμένη εβδομάδα, αγόρασα από το σούπερ μάρκετ ένα μικρό φυτό για ένα ευρώ και τριάντα εννέα λεπτά. Το φύτεψα σε μία γλάστρα που στέκει μόνη της στο μπαλκόνι, κοντά έξι μήνες τώρα. Απ' όλα τα λουλούδια που έχω μεγαλώσει, αυτό θα είναι το πρώτο που θ' αφήσω μικρό.
Δυο μέρες μετά, η Β. με κοίταζε με εκείνο το στοργικό ύφος της απόγνωσης, την ώρα που είχα κατενθουσιαστεί με μία ντουντούκα, σαν κι αυτή που κουβαλούσε πάντα μαζί του ο Χάρπο.
"Και τί θα την κάνεις μαρή χαζή;"
"Θα την πάρω μαζί."
...
"Τότε θα σου την πάρω εγώ."
Έχω καταλήξει στο ότι δεν υπάρχουν άψυχα πράγματα.
Μόνο άψυχοι άνθρωποι.
posted by mindstripper @ 11/27/2007 08:49:00 pm
11 Comments:
Αυτό - το τελευταίο - ξαναπέστο φιλενάδα!
Καλημέρες αγκαλιές!:)
Άνθρωπος σωστός αν είσαι τα έχεις όλα! Όταν αφαιρείς αρχίζουν τα προβλήματα. Εξού και "άψυχος", "άνανδρος", "άκαρδος", "άκεφος", "αδιάφορος", πολλά ααα!
Καλημέρα :)
εννοείται για το άψυχον του πράγματος και του ανθρώπου, χαίρε(σ)ται (να)
Καλό ΣΚ Άγγελε. :-)
Sigmund, εγώ πάλι δεν είμαι και τόσο πολύ σίγουρη για το ότι όταν αφαιρούμε αρχίζουν τα προβλήματα. Μη σου πω πως όσο περνάει ο καιρός, πείθομαι για το αντίθετο. Αλλά στα "άψυχος", "άνανδρος", "αδιάφορος" κουλουπου, ααααα... όλα κι όλα, συμφωνούμε. ;-)
Χαίρε Blueprints, φίλε μου.
Καλό Μήνα!
Θα προτιμούσα να είμαι ακόμα στο σημείο που η απώλεια των άψυχων μου κόστιζε ιδιαίτερα. Άν είχα τη δυνατότητα να αλλάξω το πεπρωμένο και να μην γίνει η απώλεια των έμψυχων τόσο συστηματική και βίαιη, που να μετατρέψει τα άψυχα απλά σε αόρατα....
Γενικά, οι απώλειες όσο μεγαλώνουμε μας αποσυντονίζουν για μακρύτερο χρονικό διάστημα. Οπότε... viva la vida Mind μου, φώναξέ το με την καινούργια σου αστραφτερή ντουντούκα!
Καλό μήνα Χουανίτα μου.
Viva la revolucion.
Κι εμπρός, φύγαμε. ;-)
Πόσο αληθινό κείμενο ιδιαίτερα αν έχεις βιώσει κάποια πράγματα...Περνάω μεγάλη κρίση που με έχει οδηγήσει σε εσωτερική αποδόμηση και εέντονη ενδοσκόπηση...Όσο για το αν νιωθω αφελής, ηλίθια...ας μην το συζητάμε...διεκδικώ Όσκαρ...
Αλλά μεγαλώνω και μου αρέσει...
Κάτια
yeia sou, koritsaki
που χαθηκες? γιατι χαθηκες?
Μου'χεις λείψει.
Αγκαλιές.
Κάτια, αυτό το "μεγαλώνω και μου αρέσει" το έχεις γράψει με τέτοια φυσικότητα που σχεδόν σε ζήλεψα. Νά 'σαι καλά.
Γεια σου Xilaren. :-)
Μήτσο, δε χανόμαστε ρε συ εμείς. Θα σηκωθώ να σού 'ρθω μια φορά και δε θα θυμηθούμε εμείς τα παλιά. Αυτά θα θυμηθούν εμάς.
Καπετάνισσα, η επιστροφή θα γίνει από μακρυά. Κράτα το αυτό... Τα φιλιά μου.
Post a Comment
<< Home