@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Thursday, September 28, 2006

Οι στιγμές των κόκκινων φαναριών

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην κίνηση και το μποτιλιάρισμα και τα φώτα, που εκπέμπουν μία ησυχία, μία μελαγχολική σιωπή που μυρίζει βροχή και γρασίδι, καμένο ξύλο και άχυρο, ακούγονται σαν ένας συνεχής περίεργος ψίθυρος, όπως οι ανάσες από χιλιάδες τζιτζίκια όταν κοιμούνται όλα μαζί, χρωματίζονται με χρώματα ακόρεστα, όχι γκρίζα ούτε θαμπά, μόνο λίγο ακόρεστα, τόσο ώστε να με κάνουν να προσεύχομαι να δω τη βροχή να πέφτει πάνω τους για να τους χαρίσει μία ομορφιά σχεδόν επικίνδυνη, ερωτική με μία έννοια περίεργη, ανθρωπόμορφη.

Είναι οι στιγμές των κόκκινων φαναριών. Έτσι τις λέω.

Σήμερα, φεύγοντας από τη δουλειά, περπάτησα μέσα από μία αλάνα γεμάτη λάσπη και νερά για να κόψω δρόμο. Στην αρχή το βήμα μου ήταν γοργό, αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι η βιασύνη μου το μόνο που μπορούσε να προξενήσει, ήταν μία θεαματική γλύστρα μέσα σε μία από τις πολλές λιμνούλες με λασπόνερα που με περιτριγύριζαν. Άρχισα να περπατώ αργά, κοιτώντας τα πόδια μου. Έβλεπα τα άσπρα μου παπούτσια να γίνονται, όσο προχωρούσα, όλο και πιο βρώμικα. Ένιωθα το περπάτημά μου να γίνεται, όσο προχωρούσα, όλο και πιο ανάλαφρο. Κι αυτό επειδή το έδαφος κάτω από τα πόδια μου ήταν νωπό, επειδή ένιωθα εκείνη την ώρα με έναν τρόπο υπερφυσικό, το βάρος του σώματός μου να βιάζει την αφράτη επιφάνειά του σε κάθε βήμα μου.

Και τότε θυμήθηκα τα βροχερά απογεύματα στο χωριό, όταν η γιαγιά μου άνοιγε το παράθυρο που κοίταζε στο δρόμο και το δωμάτιο γέμιζε από τη μυρωδιά της βροχής, του νωτισμένου χορταριού και του καμένου ξύλου, όταν το χώμα μακρυά στον κάμπο ήταν σκούρο καφέ κι ο ουρανός μπογιατισμένος σκούρος με μολυβένιο γαλανό, κι εγώ άπλωνα πάνω στο τραπέζι τα χρωματιστά μολύβια και το αγαπημένο μου μπλε τετράδιο ιχνογραφίας, αιχμαλωτίζοντας όλα εκείνα μέσα μου με μία μόνο αναπνοή.

Βγαίνοντας από την αλάνα, προσπάθησα να καθαρίσω τα παπούτσια μου πατώντας με δύναμη πάνω σε μία στοίβα μισοξεραμένα αγριόχορτα.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου και εκεί μπροστά μου, κάτω από τα πόδια μου, είδα το τριφύλλι που φύλαγε η γιαγιά σε μια γωνιά της αυλής για τα ζωντανά, πέρα, κοντά στην αποθήκη.
Σταμάτησα, κοίταξα το αυτοκίνητό μου, ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα με όλες τις λάσπες στα πόδια μου.

Στο γυρισμό σπίτι, κάπου στη Γαλατσίου, κοίταξα τα βρώμικα άσπρα μου παπούτσια, τους χαμογέλασα με ευγνωμοσύνη και χαιρέτησα το κόκκινο φανάρι που σιγο-τραγουδούσε Ella πάνω από το κεφάλι μου.

Στο είπα.
Αυτές οι στιγμές είναι ανθρωπόμορφες.

Stormy Weather - Ella Fitzgerald

posted by mindstripper @ 9/28/2006 11:42:00 pm

9 Comments:

Blogger Λακης Φουρουκλας said...

Cheers, my lady:)

9/29/2006 02:27:00 am  
Blogger ZissisPap said...

Χρώματα κι αρώματα...
Καλημέρα, σήμερα το φως είναι καθαρό και ζωντανό :-)

9/29/2006 10:19:00 am  
Blogger Marialena said...

΄Οταν τίποτα δεν είναι όπως δείχνει, έρχονται οι εικόνες σου να το επιβεβαιώσουν!

Καλημέρα σήμερα με έναν ήλιο υπέροχο! Μαριαλένα

9/29/2006 10:51:00 am  
Blogger xryc agripnia said...

Τα φιλια μου,κοπελια.(και αμα σε ξαναδω να παιζεις με τις λασπες,θα τις φας,κακομοιρα μου!)

9/29/2006 03:16:00 pm  
Blogger nonplayer said...

katapliktiki i Ella!!

prokali(esai)s omos!

9/29/2006 03:26:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Μέρα καλή, χαμόγελα πολλά και ούριο άνεμο στα πανιά σας αγαπητέ Αδαή. ;-)

Sigmund, αυτός ο ήλιος όλα τα φέρνει βόλτα (και εμάς μαζί). ;-) Καλησπέρες.

Τελικά το πιο όμορφο απ' όλα είναι τα μάτια από κοινού, ό,τι κι αν είναι, όπως κι αν είναι Μαριαλένα μου. Φιλιά εσπερινά και ηλιόλουστα. :-)

Archive, άστα αυτά κι αν ήσουν εσύ εδώ, ακόμα θα σε κυνηγούσα. :-P

Μαίανδρε, είναι ρε γμτ, είναι...
[Δεν προκαλώ εγώ κύριέ μου, πρέπει κάποιος να βρεθεί και να πει σ΄αυτά τα κόκκινα φανάρια να μην τραγουδάνε εν ώρα εργασίας... :-P]

9/29/2006 04:29:00 pm  
Blogger άρχοντας Κώστας said...

Η ζωή ανήκει σ' αυτούς που επιλέγουν να ζούνε τέτοιες στιγμές!

:-)

9/29/2006 05:40:00 pm  
Blogger eryx-t said...

Αχ, αχ... η "λάμπετε σβήνετε μακριά μας" που λεγε κι ο μπαρμπα-Βάρναλης...

9/30/2006 01:12:00 am  
Blogger mindstripper said...

My Lord, η ζωή είναι λίγο μπαμπέσα και της αρέσει να παίζει κρυφτούλι με τις στιγμές, αλλά αν, πού και πού, αφήνουμε ελεύθερο και μεις το παιδί μέσα μας, τότε την ξετρυπώνουμε όπου κι αν κρύβεται. :-)

Eryx-t, αλλά πάντα μέσα στην καρδιά μας, ε;... ;-)

10/02/2006 01:18:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home