ΣΚ με τα φιλαράκια
Μία καλαμαράκια, μία αμπελοφάσουλα, μία σαρδέλα, μία γάβρο, μία χταποδάκι ψητό, μία πατάτες και μία χωριάτικη μέσα σε μία τεράστια γαβάθα, σαν κι αυτές που συνήθιζε να μας φτιάχνει τη σαλάτα η γιαγιά στο χωριό, με ένα αφράτο και παχύ κομμάτι φέτας από πάνω.Τέσσερις φίλοι που τρώνε σε μία παραθαλάσσια ταβέρνα κάτω από τους ήχους των Gotan Project. Ξέρω τί θα σκεφτείς. Κι εμείς το σκεφτήκαμε εκείνη την ώρα. Σε πληροφορώ ότι οι Gotan Project δένουν υπέροχα με δύο καραφάκια ούζο κι άλλη μία καλαμαράκια στα καπάκια.
Η μπαταρία της ψηφιακής τελειώνει, το δάχτυλό μου ανακατεύει τα παγάκια μέσα στο ουζοπότηρο, μπορώ να κάθομαι και να χαζεύω αυτή την κίνηση επί ώρες, τα παγάκια να υγροποιούνται μέχρι να γίνουν ένα με το οινόπνευμα που θέλει να τα μορφοποιήσει σύμφωνα με τη δική του φύση με έναν τρόπο σχεδόν ερωτικό.
Ο αέρας έχει πέσει, τα κύματα ημερεύουν, ένα δεύτερο καράβι φαίνεται στον πορτοκαλί ορίζοντα, αυτό σε αντίθεση με το προηγούμενο, δεν χτυπάει αφρίζοντας, αλλά σκίζει τη θάλασσα με έναν τρόπο γαλήνιο, όπως σκίζει το ξυράφι το μεταξωτό πανί.
Οι μύγες έχουν στήσει χορό, ο Η. εκνευρίζεται, οι τέσσερις φίλοι έχουμε φάει του σκασμού και είμαστε ευτυχισμένοι, και είναι τόση η ευτυχία μας, που παραγγέλνουμε άλλο ένα καραφάκι ούζο και μία καλαμαράκια.Το αλκοόλ ρέει δροσερό και γλυκό μέσα στις φλέβες μας, τις ζεσταίνει. Γίνεται μουσαφίρης στην παρέα και γελάει με τις ανοησίες και τα αστεία μας. Σφηνώνω στην άκρη της μύτης μου την πλαστική άκρη από το καπάκι του ούζου και μένω έτσι για ώρα αρκετή. Κάποια στιγμή η Β. συνειδητοποιεί τί βλέπει και σκάει στα γέλια. Η Μ. σηκώνει τον Η. επάνω. Πρέπει οπωσδήποτε να τον μάθει να χορεύει τανγκό. Ο ήλιος με καίει, αλλά δεν έχει σημασία. Μ' αγαπάει και τον αγαπάω και ω ναι, αυτή η αγάπη όντως θα κρατήσει για μία αιωνιότητα.
"Πού είναι το ρολόι σου;"
με ρωτάει η Β.
"Κάπου μέσα στην τσάντα."
"Μπα;..."
Ξέρει ότι δεν μπορώ στιγμή χωρίς αυτό.
Μετά κοιτάει με μισόκλειστα μάτια το ηλιοβασίλεμα και αποφασίζει ότι εδώ θα κάνει το γάμο της, με σαρδέλα και τανγκό.
Την παίρνω αγκαλιά κι αρχίζουμε να τραγουδάμε Ζιώγαλα.
"...κλείσε τα μάτια σου, θα σου φανερωθώ..."
Ύστερα έρχονται τα Υπόγεια Ρεύματα.
"...ψάξε στους δρόμους της σιωπής, μοναχός θα σβήνω τη μορφή σου..."
Έρχεται κι ο Παύλος που μας γράφει πάλι απ' ανάγκη. Εμείς σκύβουμε τα κεφάλια κι ακούμε τα μαχαίρια να μπήγονται σιγανά στις καρδιές μας."Θά 'μαι κοντά σου όταν με θες", μου λενε τα μάτια της Β., του Η., και της Μ. αμέσως μετά.
Κι όταν ακούμε την αγαπημένη φωνή του Θαλασσινού να αναστενάζει με το "Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω", απλά κοιτιόμαστε όλοι μεταξύ μας, τραβάμε τις καρέκλες, σηκωνόμαστε και φεύγουμε με τα κεφάλια σκυφτά.
"One day I'll grow up, I'll be a beautiful woman, one day I'll grow up, I'll be a beautiful girl, but for today I'm a child, for today I'm a boy", θρηνεί ο Antony το βράδυ στο μπαλκόνι. Είναι παράξενο, σκέφτομαι. Ο χρόνος παγώνει κι ανακυκλώνεται όταν είμαι μαζί με τους φίλους μου.
Νοιώθω την πληγή στο πόδι μου να έχει ανοίξει και να πονάει, αλλά η πληγή που αιμοραγεί στ' αλήθεια είναι άλλη.
Αποφασίζουμε την αλλαγή. Ο Μπιθικώτσης τραγουδάει την Άπονη ζωή και εγώ αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν ένα τόσο εύθυμο τραγούδι να έχει τόσο σπαρακτικούς στίχους.
Μέσα στη σύγχυση και το θυμό μου, αρπάζω μία πετρούλα που βρίσκω επάνω στο τραπέζι και την εκτοξεύω στη σκοτεινιά του αγρού απέναντι. Σε λίγα λεπτά, η παρέα έχει για άλλη μία φορά συντροφιά το γέλιο και την ευτυχία, έστω κι αν η τελευταία είναι ελαφρώς σχιζοειδής αυτή τη φορά. Η πέτρα ήταν της Μ. και την είχε μαζέψει από τη θάλασσα για να την πάρει μαζί της στην Αθήνα.
Το επόμενο πρωί με βρίσκει ξάπλα στο πάτωμα, με την Μ. να εφαρμόζει στο σώμα μου τεχνικές Σιάτσου. Ο πρώτος χρόνος στην σχολή της τελείωσε, προς το παρόν χρειάζεται ανθρώπους πάνω στους οποίους θα εφαρμόσει όλα αυτά που έχει διδαχτεί. Κλείνω το κινητό μου, κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στα χέρια της. Την ώρα που τεντώνει και πιέζει το δεξί μου χέρι κατά όλο το μήκος του με τα θαυμαστά της χέρια, μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα.
"Και γιατί δεν τα έβαλες;"
"Γιατί μου φάνηκε υπερβολικό."
"Έπρεπε να τα βάλεις. Εκείνη την ώρα δούλευα τον μεσημβρινό της καρδιάς σου."
"Μεσημβρινός της καρδιάς; Και τί είναι αυτό;"
"Η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας."
Είχε δίκιο. Έπρεπε να τα είχα βάλει.
Αλλά η πιο όμορφη ώρα, ήταν η ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα στο ταβάνι και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Το πρόσωπο που αντίκρυσα στον καθρέφτη μετά απ' αυτό, ανήκε σε έναν απόλυτα γαλήνιο άνθρωπο και ήταν σαν να ανέπνεε ανεξάρτητα από όλο το υπόλοιπο σώμα. Και η πιο παράξενη αίσθηση ήταν αυτή που πλημμύριζε τα μάτια μου: σαν να είχαν μόλις γεννηθεί.Να δεις που η Μ. θα πάει μια χαρά σ' αυτό που επέλεξε να διδαχτεί.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, βλέποντας τις μικρές μικρές ψιχάλες στο παμπρίζ του αυτοκινήτου του Η. και κοιτάζοντας δίπλα τα ποτιστικά από τα χωράφια να σκορπίζουν δροσιά στο διψασμένο χώμα γύρω τους, χαμογέλασα.
Μετά μπήκαμε στην πόλη κι ο καθένας μας γύρισε σπίτι του.
Λέω να μην βάλω ακόμα το ρολόι μου στο χέρι.
___________________________________________
Headed into their world, headlights off
we're not, despite the sign, welcome at all
don't let them know who we are
don't let them know where we're from
sorry, sir, we were just trying to get home
waiter, serve us our drinks then leave us alone
don't let them know who we are
don't let them know where we're from
don't let them know what we've got
because they don't know what they want
but right or wrong, it's their call
Logh - The Bastards Have Landed
___________________________________________
posted by mindstripper @ 7/24/2006 02:33:00 am
20 Comments:
Γάβρος? Με "β" είναι, όχι με "υ"? Άντε τώρα να τρέχω να διορθώνω το πανό...
(-- Παοκτσής σε καλοκαιρινή έξαψη --)
Γιάννη, με κόλλησες τώρα κι άρχισα να ψάχνω. :-)
Όπου βρήκα τελικά υπαρκτές και τη μία λέξη και την άλλη. Μόνο που η λέξη "γαύρος" παραπέμπει σε συνώνυμο του αγέρωχου, λέει...
Δεν είμαι κι εγώ ακόμα εκατό τοις εκατό σίγουρη αν την έχω χρησιμοποιήσει σωστά. Όποιος γνώστης περάσει και θέλει, είναι more than welcomed να μας δώσει τα φώτα του/της.
[Αυτό το πανό πάντως το βλέπω να αυτοπυρπολείται - μόνο να προσέχεις να μην πάρει κανένα σκουλήκι στο λαιμό του... ;-P]
Αυτό είναι:
α) ο ορισμός του καλύτερου ποστ.
β) ο ορισμός της καλύτερης παρέας.
γ) ο ορισμός των καλύτερων διακοπών.
δ) ο ορισμός της ξενοιασιάς.
Μπράβο φιλενάδα! Πάντα τέτοια!
καλή εβδομάδα
Χάλασε το ρολόι μου, μάλλον θέλει καινούρια μπαταρία, και βρέθηκα να ταξιδεύω χτές για την επιστροφή στην Αθήνα χάνοντας την αίσθηση του χρόνου...
Μετρούσα μόνο τα χιλιόμετρα...
Σήμερα δεν έβαλα ρολόι...
Θέλω να δω πόσο θα αντέξω χωρίς...
Καλή εβδομάδα...
Μύρισε ουζάκι το γραφείο...
Με τα καλαμαράκια μας κατέστρεψες :P
Ιδέα: Συγκεντρώνουμε καταλόγους από ταβέρνες και μετράμε διαφ. γραφές... Να βγει δημοκρατικά ο νικητής γαύ(β)ρος...
Αχχχ...αλλο πραγμα το σιατσου..!
Ρε συ mind ποτε την βολευει τη φιλη σου να κατεβω εις τας Αθηνας νε με κανει και μενα..με τα κρεμμυδακια;;
Πολλα πολλα φιλια!:-))
Γεια σας. Θέλω να θέσω τον εαυτό μου στην υπηρεσία της επιστήμης και να γίνω πειραματόζωο σιάτσου. Έχω ξανακάνει στο παρελθόν και πολύ μου άρεσε - μόνο που πόναγα στην αρχή.
Θα ήθελα να συνεχίσω να παιδεύομαι - ο πόνος εκτός σιάτσου, είναι ούτως ή άλλως δεδομένος. Έρχομαι εγώ στο χώρο σας, δεν χρειάζεται να ενοχλείστε. Υπόσχομαι να μην κλάψω αλλά βρίζω πολύ.
Σκεφτείτε το, παρακαλώ.
μουτς
Μάιντ, τι το θες το ρολόι; Αφού υπάρχουν τα κινητά!
Καλή εβδομάδα Μπλογκαρισμένη φιλενάδα μου. :-) Νά 'μαστε καλά να ορίζουμε τα καλύτερα στο χώρο και τους ανθρώπους τους δικούς μας (και να μας ορίζουν κι αυτοί - διότι το αξίζουμε και εμείς και οι ωροσκόποι μας). Πολλά φιλιά!
Sigmund, μία κόντρα θα την πάμε στα καλαμαράκια έτσι όπως τα έφεραν τα μπλογκο-δρώμενα, δεν το γλυτώνεις. ;-) Νομίζω ότι πρέπει να τα πετάξουμε εντελώς αυτά τα ρολόγια ρε γμτ. Καλύτερη μονάδα μέτρησης δεν είναι τα χιλιόμετρα;
Γιάννη, έγινε! Η ανάγνωση των καταλόγων στις ταβέρνες θα έχει για μένα καινούργιο νόημα πλέον (αν δω όμως ότι με αποσυντονίζει από την κρεπάλη του φαγητού στην οποία επιδίδομαι συχνάκις τα καλοκαίρια, έχεις κερδίσει από τώρα, στο λέω). ;-)
Αερικό, γενικά η παρέα είναι στο πέρα-δώθε ετούτον τον καιρό, συμπεριλαμβανομένου και της Μ. Χαουέβα, μπορείτε να μας καλέσετε από Σεπτέμβρη να σας κλείσουμε ένα ραντεβουδάκι. Κερνάμε και λεμονίτα. Φιλιά!
Μανταλενάκι, με πιάνουν τα γέλια όταν σκέφτομαι τον οικτρό συνδυασμό των δυο μας στον ίδιο χώρο μετά από Σιάτσου. Θα φροντίσω λοιπόν να παρεμβάλεται κάποιο παραβάν στην περίπτωσή μας (από συρματόπλεγμα).
Έλα ντε, τί το θέλω το ρολόι; Θα απεξαρτητοποιηθώ κάποια στιγμή, πού θα πάει (από πάσης φύσεως χρονο-καταδίωξη). Τα φιλιά μου.
όταν θα ξανακατέβω αθήνα, μαύρο φίδι που θα σε φάει, αν δε με παίρνεις μάζί σου.
Αμπελοφάσουλα, Γάβρος, Gotan, Παύλος, Ούζο και κυρίως Καλοί Φίλοι η εύκολη αλλά και τόσο περίπλοκη και τόσο δύσκολη συνταγή της ευτυχίας λοιπόν;
Εύχομαι πολλές τέτοιες στιγμές!
Αν η Μ θέλει να κάνει πρακτική είμαι και εγώ εδώ. Θυσιάζομαι για χάρη της προόδου της επιστήμης. Όσο για σένα ... το έχεις παρακάνει τον τελευταίο καιρό με τις εκδρομές σου. Καλά να πάθεις που σου τελειώσε η μπαταρία της ψηφιακής.
MΙNDSTRIPPER>>
"με πιάνουν τα γέλια όταν σκέφτομαι τον οικτρό συνδυασμό των δυο μας στον ίδιο χώρο μετά από Σιάτσου"
-Είδες τι προξενείς; Τώρα ΟΛΟΙ θέλουν να είναι μαζί μας.
Αν δεν έχω privacy , θα πάω πάλι στον Νίκο (που σου έλεγα) για σιάτσου, κι ας μην μπορώ να περπατήσω την επόμενη μέρα απ' τον πόνο. Ξανανιώνεις έτσι!
:)
Ή ΚΑΙ έτσι...
Το σιάτσου είναι για να βρεις τα όρια. Άμα τα έχεις βρει, όπως εσύ, μπορείς πια να απολαμβάνεις καλαμαράκια άφοβα.
(άκου εκεί εύθυμο τραγούδι το "Άπονη ζωή"... -στη λέω τώρα...)
Πολύβιε, ξεκουβαλήστε τα CD σας μαζί αγαπητέ και υπόσχομαι να διαλογιστώ του αιτήματός σας (όλα όμως!) :-P
Χουανίτα μου, η ζύμη αυτής της συνταγής, όσο περισσότερο κρύο κάνει τριγύρω, τόσο περισσότερο δένει και γίνεται όλο και πιο συμπαγής. Σ' ευχαριστούμε και το ίδιο ευχόμεθα και δι ημάς. ;-)
Ρε συ Ανδρέα, παρ' ότι ήταν πολύ κακό (:-P) αυτό που είπες, πέθανα στα γέλια. Καλώς λοιπόν, μπήκες στη λίστα αναμονής. Νούμερο θα βάλω ότι θέλω εγώ όμως. Ακούς εκεί καλά να πάθω! :-*
Μανταλένα, αν η Μ. διανοηθεί ότι θα κόβει και εισιτήρια εξ' αιτίας μας, αποχαιρέτα τον Νίκο. Ένα νέο Σιάτσου/Τάε-κβο-ντο αστέρι θα γεννηθεί και εμείς θα έχουμε την τιμή να είμαστε τα πρώτα δημιουργήματά του (κουτσά ή μη). Ξέχνα το privacy, όπως είπε και η Μαρκησία, είσαι international τώρα.
Ή μάλλον KAI international. ;-)
Εγώ πάλι αυτό που κατάλαβα Μαίανδρε αγαπημένε, είναι πως έχω πολύ δρόμο ακόμα, όχι για να βρω τα όριά μου, αλλά για να μάθω να τους ρίχνω και μια κλωτσιά όταν αυτά με πνίγουνε.
[Γιατί, σου φαίνεται θλιμμένη η μουσική από το "Άπονη ζωή"; Εμένα προς το τριαλαρί-τριαλαρό μου πάει χωρίς τα λόγια και τη φωνή του αθάνατου Γρηγόρη - σου δίνω υλικό για να μου την πεις περισσότερο / όβερ.] :-P
mindstripper πρέπει καμια φορά να φέρεις την παρέα κατά δω μεριά! Προχθές τρώγαμε κεφτεδάκια τυλιγμένα με μελιτζάνα - όπως στο μαγαζί πάνω από το λιμάνι στο Κουφονήσι - τη συνοδεία τσίπουρου άνευ γλυκάνισου δικής μας παραγωγής και ακούγαμε Καββαδία και Federico Aubele!
Καλές διακοπές!
(A! Πήρα επιτέλους ψηφιακή!!!)
Angelito, θα στους φέρω, αλλά πρέπει να δηλώσω προκαταβικώς ότι νίπτω τας χείρας μου και ευθύνη καμμία δεν θα φέρω. Άντε και πείνασα τώρα μ' αυτά που μου γράφεις... (αυτές οι πιπεριές σας όμως είναι φωτιά και λαύρα ρε παιδί μου)
Με γεια την ψηφιακή! Ο αδερφός σου φαντάζομαι θα ετοιμάζει να πάει το τάμα που θά 'χε κάνει στον άγιο Φανούρη, ε; :-PPP
xe xe xe ;-)
Μεγειά την ψηφιακή Angelito! Κράτα την μακριά από την Mind, γιατί μπορεί το πάθος της για τις φωτογραφικές μηχανές να μην περιορίζεται μόνο στις δικές της, χαχα!
Κέρβερε, καλά, καλά λέγω. :-P
Juanita, κρύβε λόγια ντε! ;-)
Post a Comment
<< Home