Παραφωνία
Χτες είχε καλοκαίρι έξω.Σήμερα είχε βαρύ φθινόπωρο.
Ιούλιος μήνας κι αστράφτει και βροντάει, λέει ο ένας.
Έχει ο καιρός γυρίσματα, λέει ο άλλος.
Αυτό που μετράει στο τέλος είναι αυτό που θα πεις εσύ, λέω εγώ.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει πρώτα να βρέξει.
Ο δρόμος είναι πάντα εκεί.
Κι έχει συντροφιά, αν όχι εσένα και μένα, τότε τα δέντρα και τη βροχή.
Καθώς γυρίζαμε σήμερα από τη θάλασσα, μέσα στην καταιγίδα και τον αέρα, χαμογέλασα πολλές φορές κρυφά, έτσι όπως άκουγα δίπλα μου τον Η. να φαλτσάρει ασύστολα σε κάθε τραγούδι.
Συνειδητοποίησα ότι τελικά για μένα, η παραφωνία με τη μελωδία έχουν ένα μεγάλο κοινό και μία πολύ μικρή διαφορά.
Το κοινό τους είναι η μουσική.
Και η διαφορά είναι η τοποθέτηση αυτής: η παραφωνία αναφέρεται στο έξω και η μελωδία στο μέσα μου.
Την ώρα εκείνη λοιπόν που σκεφτόμουν αυτό το πράγμα, σήκωσα το κεφάλι μου, κοίταξα ψηλά, και είδα κατάφατσα την αρμονία να μου σηκώνει το φρύδι δυσαρεστημένη κάτω από τα γυαλιά της.
Δαγκώθηκα, έσκυψα το κεφάλι τάχαμου αδιάφορη, και άρχισα να σιγο-τραγουδώ μαζί με το φίλο μου.
Κι έτσι παράφωνα κι αρμονικά, πέρασε η σημερινή μπόρα.
posted by mindstripper @ 7/03/2006 02:56:00 am
9 Comments:
Γαμωτο....εγω που ημουν;
Ωραίες κι οι παραφωνίες. Πιο αληθινές από τις απόλυτες αρμονίες, πιο ανθρώπινες.
Οι φώτος σου υπέροχες! :)
Πάντοτε προσπαθούσα να τραγουδώ σωστά, έκλεινα τα αυτιά μου για να ακούω τη φωνή μου, να διαπιστώνω αν συμβαδίζει με τη μελωδία, ήταν ντροπή για μένα να φαλτσάρω, ώσπου, εκεί, με τα αυτιά κλειστά, άνοιξα τα μάτια κι είδα την παρέα για αλλη μια φορά να είναι μεθυσμένη, να ξελαρυγγιάζεται, να αγκαλιάζεται, να τσουγκρίζει τα ποτήρια, να χορεύει ζειμπέκικο, άνοιξα τα μάτια, λοιπόν, κι είδα ανθρώπους να τραγουδούν άφοβα για τον εαυτό τους και για όσα ένιωθαν, για την παρέα τους και όσα μοιράζονταν. Σιώπησα. Άνοιξα τα αυτιά και τα μάτια της ψυχής μου και για πρώτη φορά τραγούδησα. Με τις παραφωνίες στο φουλ, να με εκτονώνουν, να με βρέχουν με δάκρυα και γέλια λυτρωτικά.
Ένα τραγούδι που θα τέροιαζε "Βροχή και σήμερα, βροχή στη σκέψη μου, ατέλειωτη βροχή...".
Τουλάχιστον κάνατε μπάνιο;
καλοκαίρι έχει μωρέ... μόνο που έχει χάσει κι αυτό το δρόμο του...
Εγώ τρελλαίνομαι γι αυτόν τον καιρό. Ίσως γιατί δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η ζέστη και ο σκληρός ήλιος, ίσως γιατί στην Αθήνα μόνο μετά την βροχή μπορούμε να πάρουμε μια κάπως καλύτερη ανάσα.
Θυμάμαι πιτσιρίκα τα φθινοπωρινά μπάνια στην εξοχή υπό βροχή, όταν οι μανάδες μας φώναζαν να τσακιστούμε να βγούμε έξω γιατί φοβόντουσαν μην μας χτυπήσει κεραυνός, η θάλασσα πραγματικά είχε γιορτή εκείνες τις ώρες, μια ομορφιά και μια γαλήνη που μου έχουν μείνει αξέχαστες.
Archive, η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη (σταμάτα τα ξόρκια, κοντεύει να χειμωνιάσει). :-P
2+1 Shots, ακριβώς όπως το λες. Πολύ πιο ανθρώπινες, πιο ζεστές, πιο οικείες. Οι παράφωνες αγάπες είναι οι πιο ωραίες. Καλημέρα. :-)
Αρτεμάκι, δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι όταν διαβάζω δικό σου σχόλιο. Η αρμονία του λόγου σου είναι από τις αγαπημένες μου μελωδίες. Άντε, στην υγεία των παραφωνιών μας λοιπόν! :-)
Δημήτρη, προλάβαμε και μπάνιο να κάνουμε, και ηλιοθεραπεία επίσης. Και η εναλλαγή, παρ' ότι τα μαζέψαμε και φύγαμε βιαστικά, ήταν πολύ όμορφη. Το τραγούδι σου χειμωνιάτικο, από τα πολύ αγαπημένα μου, ταιριάζει και με τη σημερινή μέρα. Καλημέρα. :-)
Αχ βρε Lykojo, νά 'ξερες τί κουβέντα είπες... :-)
Χουανιτάκι, ωραία τα μπάνια στη βροχή, τα θυμάμαι κι εγώ απ' όταν ήμουν πιτσιρίκα. Την Κυριακή, όταν φεύγαμε από τη θάλασσα, ήταν πολλοί αυτοί που είχαν αποφασίσει να κάτσουν στην παραλία και να υποδεχθούν εκεί τη βροχή. Αυτή η εικόνα τους φεύγοντας μου έμεινε, πολύ τους ζήλεψα. Φιλιά και καλημέρες.
Αντε λιγο ακομα και θα το πετυχω!
ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
(προστακτικη!)
(Χθες,εκανα 11 μαργαριτες και ουτε μια για σενα.Που σημαινει οτι αργει πολυ να χειμωνιασει.)
Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά δε φταίει η archive...
Δική μου δουλειά ήταν!Παρασκευή και Σάββατο βράδυ έπεσαν πολλές κατάρες, μετά από κάτι τηλέφωνα από Ελλάδα!!!
Και έτσι εδώ και 5 μέρες λιώνουμε με 27-28 βαθμούς και μπόλικη υγρασία! Αλλά μαργαρίτες ούτε μία...
Και αφού η παραφωνία οδήγησε τελικά στην αρμονία, δεν το μετανιώνω καθόλου!! :-)
Post a Comment
<< Home