Σχεδόν
Όταν ήμουν μικρή και παρακολουθούσα μαθήματα ζωγραφικής, ο δάσκαλός μου, θυμάμαι, μου έριχνε μεγάλες κατσάδες για δύο πράγματα.Το πρώτο ήταν το ότι πρώτα έβαζα μπογιά κατευθείαν από το σωληνάριο στον πίνακα, και ύστερα το άπλωνα και το αραίωνα με λάδι και νέφτι τοπικά στον μουσαμά.
Το δεύτερο, ότι με τον ίδιο τρόπο ακριβώς, πετούσα στα σκοτεινά σημεία του πίνακα το καθαρό μαύρο.
"Δεν υπάρχει καθαρό μαύρο στη φύση", μου έλεγε με αυστηρότητα.
Σήκωνα το φρύδι αυθάδικα.
"Και τη νύχτα, όταν σβήνουμε το φως; Και μετά όταν κλείνουμε τα μάτια για να κοιμηθούμε; Μαύρα δεν είναι όλα αυτά;"
"Δεν υπάρχει αγάπη μου σου λέω καθαρό μαύρο. Ούτε καθαρό άσπρο υπάρχει. Δεν θα τα βρεις πουθενά. Ούτε στη φύση ούτε στο σύμπαν ολόκληρο. Τα μαύρα που βλέπεις γύρω σου ή θα μπλεδίζουν ή θα καφετίζουν ή θα κοκκινίζουν..."
Έφευγε -χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του- αφήνοντάς με σε πλήρη αμηχανία και ρίχνοντάς μου λοξές ματιές.
"Και μη σε ξαναδώ να βάζεις κατευθείαν μπογιά από το σωληνάριο στον πίνακα!"
Ήξερε ότι με το που θα στρίψει στον διάδρομο, εγώ θα ήμουν μέσα σε λίγα λεπτά, πάλι με το πινέλο στο δεξί χέρι και με το σωληνάριο στο αριστερό...
---
Χτες λοιπόν, μέσα σε δυο στιγμές, πήρα την απόφαση και έβαψα τα μαλλιά μου από ξανθά, σχεδόν μαύρα.
Σχεδόν.
Αν τα έβαφα εντελώς μαύρα, η κομμώτρια μου είπε ότι το χρώμα, με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί και να πρασίνιζε ελαφρώς, καθώς όλα αυτά τα χημικά που βάζω στο κεφάλι μου θα ξέφτιζαν και θα έκαναν έναν περίεργο συνδυασμό με το ξανθό που υπήρχε από κάτω.
Ενώ τώρα που τα έκανα σχεδόν μαύρα, με τον καιρό, καθώς το σκούρο θα φεύγει, το χρώμα των μαλλιών μου θα γλυκαίνει, θα ξανοίγει, θα γίνεται πιο φυσικό, πιο κοντά στα αληθινά, τα φυσικά μου χρώματα.
---
Έτσι ξαναθυμήθηκα -κι όχι για πρώτη φορά από τότε- τον δάσκαλό μου.
Είχε δίκιο λοιπόν.
Δεν υπάρχει καθαρό μαύρο.
Υπάρχουν σχεδόν μαύρα.
Διαφόρων ειδών, που κανένα τους δεν φτάνει την αδιαπέραστη πηκτικότητα του καθαρού χρώματος.
Να το θυμάσαι αυτό.
Κι όσο το θυμάσαι, σιγά-σιγά, όλα αυτά τα σχεδόν μπορεί να γλυκάνουν, να ξανοίξουν, να γίνουν πιο φυσικά, πιο αληθινά.
Η ζωή δεν είναι καθαρά χρώματα και καθαρές γραμμές.
Η ζωή είναι σχεδόν πίνακας.
Για την κυρία Λούλα.
posted by mindstripper @ 3/03/2006 04:41:00 pm
29 Comments:
εγώ πάλι όταν στα πέντε μου ανακοίνωσα μποροστά σε όλους ότι θέλω να γίνω ζωγράφος, γέλασαν όλοι τόσο δυνατά και για τόση πολλή ώρα που δεν τόλμησα ποτέ να πάρω κανένα μάθημα (ζωγραφικής). νικάω; :-)
Αν θέλαμε να είμαστε κι εντελώς ακριβείς, και καθαρό χρώμα δεν υπάρχει, αλλά ας αφήνουμε πάντα ένα παραθυράκι στην μαγεία ;)
Καλό σ-κ Mindstripper, και μεγειές:))
μμμ, "σχεδόν" γλυκό
Σχεδόν να το πιστέψω λέω
Τι έχω να χάσω;
Στις αποχρώσεις κινούμαι έτσι κι αλλιώς
(κι έτσι εγκαινιάζω τη παρουσία μου στο
blog σου Mind μου.Καλώς σε βρίσκω.
Σχεδόν:)
Με γεια σου!:-)
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως όλα ήταν άσπρο και μαύρο. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως όλα κυμαίνονταν στους τόνους του γκρι.
O μεσαίος δρόμος μάλλον είναι και ο πιο σίγουρος. Ούτε μάυρο, ούτε άσπρο...κάπου υπάρχει το ίσως, εκεί που το απόλυτο είναι σχετικό.
Με τις "υγείες" σας.
με γειά ..και καλό πορτοκαλί μετά!!
Μα τι βλαμμένοι και δογματικοί δάσκαλοι. Αυτές τις βλακείες άκουγα κι εγώ. Αντί να τους πω ότι "επίσης στη φύση δεν υπάρχει ζωγραφική - είναι ΤΕΧΝΗ".
But I see your true colors
Shining through...
Κάποιες ψυχές πάντως είναι εντελώς πίνακες (βέβαια, έτσι πως είναι ο κόσμος, κάποιες άλλες είναι μουτζουρωμένοι καμβάδες και σπασμένα τελάρα). Όσο για την άλλη κατσάδα, ευτυχώς πήγε χαμένη, κι έμαθες ν' αναμιγνύεις τα χρώματα πάνω στον καμβά της ζωής.
True colors are beautiful,
Beautiful, like a rainbow
Τελικά φαίνεται πως όλοι έχουμε κάποια απωθημένα από τις δασκαλίστικες φιλοσοφίες...
Η αλήθεια βέβαια είναι πολύ πιο απλή. Εφυγα και τα βαψες μαύρα ;-)
Εμάς πάλι η δασκάλα/καθηγήτρια/αιώνια φιγούρα του σχολείου είχε βρει άλλη λύση. Όταν μας έστειλε να αγοράσουμε χρώματα απλά μας είπε τα τρία βασικά (και άσπρο). Οπότε το μαύρο το φτιάχναμε μόνοι μας. Που σημαίνει ότι ποτέ δεν το φτιάχναμε, πάντα κάπως αλλιώς έβγαινε (το δικό μου ή σε μελιτζανί ή σε καφετί).
Μου αρέσει το σχεδόν μαύρο... Είναι λίγο πιο ανάλαφρο (από το εντελώς μαύρο that is)
Ας μουτζουρώσω λίγο, μιας και έχουμε γεμίσει το σαλόνι πίνακες και σωληνάρια (όχι εγώ).
Η μαύρη σοκολάτα μου αρέσει και την προτιμώ από οποιαδήποτε άλλη. Να ένα απόλυτο χρώμα. Αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη. Να και το γκρι.
Υπάρχει και άσπρο και μαύρο - μόνο που δε διαρκεί πολύ.
Μου άρεσε και το σχόλιο του e-lawyer... απομυθοποίηση :)
Καλησπέρα :)
@e-lawyer: Ένα χρώμα είναι χίλια χρώματα μαζί. Κάποιοι δάσκαλοι δεν είναι ούτε δογματικοί ούτε βλαμμένοι όταν προσπαθούν να σε μάθουν να αναλύεις ένα αντικείμενο ώστε να μπορέσεις να το αποικονήσεις σωστά. Και όταν λεώ σωστά εννοώ ρεαλιστικά. Και όταν λεώ να "αναλύεις ένα αντικείμενο" εννοώ να το εμβαθύνεις σε αυτό, στη δομή του, στον όγκο του και στο χρώμα του. Κάπως έτσι αρχίζει κανείς. Και αφού έχει μελετήσει χρώματα και όγκους, πέρναει κατα βούληση στον εξπρεσσιονισμό ή την αφηρημένη τέχνη ή οποιαδήποτε άλλη μορφή ζωγραφικής.
Αχ βρε Northaura, κουβαλάμε κάτι πράγματα ώρες-ώρες που θα μπορούσαν να μας έχουν χαράξει εντελώς διαφορετική πορεία στη ζωή, εγώ αυτό έχω να πω (αν κι εγώ ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι όλα για κάποιο σκοπό γίνονται). Ξέρω ανθρώπους πάντως, που παρ' ότι δεν έχουν πάρει ποτέ ούτε ένα μάθημα ζωγραφικής, βάζουν κάτω πολλούς απόφοιτους της Καλών Τεχνών. It's never too late. ;-)
Νιφάδα ηλιόλουστη, έτσι όπως το λες. :-) Για μένα τα καθαρά χρώματα ισοδυναμούν με ανάταση ψυχής. Γι αυτόν τον λόγο ακριβώς δε χορταίνω ποτέ να κοιτάζω τις παιδικές ζωγραφιές. Σ' ευχαριστώ (για ΣΚ δεν σε πρόλαβα, αλλά ελπίζω να πέρασες ένα πολύ πολύ ωραίο τριήμερο). :-)
Γιουτζίν, ε... μιας και πέρασες, κόπιασε για ένα κανονικό γλυκό τώρα... ;-)
Lolita μου, μαγικός ο δικός σου ο χορός μέσα στις αποχρώσεις, που καιρό τον παρακολουθώ (και καθόλου δεν τον χορταίνω τελικά). ;-) Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω από δω, καλώς όρισες.
Angelito, back in black. Ευχαριστώ. :-)
Καλώς την €lisavet. :-) Να σου πω την αλήθεια [δεν ξέρω τί λένε οι άλλοι ;-)] αλλά πολλές φορές εμένα μου φαίνεται ότι όλα αυτά τα γκρι είναι τελικά που απορροφούν τα υπόλοιπα χρώματα γύρω μας και όχι το μαύρο. Ευτυχώς, στην ψυχή δίνουμε εμείς ό,τι χρώμα θέλουμε.
Δημήτρη, καλύτερα δεν θα μπορούσες να το θέσεις. Σχεδόν μαύρο = ακόμα και το απόλυτο είναι σχετικό λοιπόν. [ευχαριστώ πολύ :-)]
Μεθυσμενάκι, χεχε... Το πήρα ανάποδα αυτή τη φορά. Κοινώς, νά 'ταν κι άλλο (κατάλαβες). :-P
Ε-Lawyer, ελπίζω να μην βγήκε κάτι τέτοιο προς τα έξω από το κείμενό μου. Ο δάσκαλός μου καθόλου δογματικός δεν ήτανε. Αν και ξέρω με ποιά έννοια λες αυτό που λες και σε μεμονωμένες περιπτώσεις πολύ πιθανόν να έχεις και δίκιο, θα συμφωνήσω κι εγώ με όλα αυτά που θέτει το Κουρκουμπίνι. Καλώς ή κακώς, η ζωγραφική από τη στιγμή που διδάσκεται, ξεκινάει με βασικές μεθοδολογίες και τεχνικές. Στην πορεία, είναι στο χέρι και την καλλιτεχνική περιέργεια του καθενός να το ψάξει παραπάνω και να βρει άλλους τρόπους έκφρασης και εξέλιξης των έργων και της δουλειάς του γενικότερα (ελπίζω οι τιμές για τις e-υπηρεσίες σας να παραμείνουν ως έχουν -δηλαδή ανύπαρκτες- μετά από αυτήν την μικρο-διαφωνία μας).
Oneire, το πιο αγαπημένο μου τμήμα σ' έναν πίνακα ήταν εκείνο που είχε πολύ απαλές μεταβάσεις από το ένα χρώμα στο άλλο (ιν άδερ γουέρντς, δεγραδέ). Μου άρεσε τόσο, που πολλές φορές ο δάσκαλος μου έβαζε να ζωγραφίσω ανάλογα θέματα με μεγάλες επιφάνειες γι αυτόν τον λόγο ακριβώς.
Αλλά τέτοια λες και δεν ξέρω τί να σε πρωτο-φιλέψω. :-)
Zpi, έτσι στεγνά με "δίνεις" ρε γμτ; (γύρισε πίσω εσύ και θα ξαναγίνω ξανθιά) :-P
Μία Ου, αν και θεωρητικά σωστό, μου σηκώθηκε η τρίχα που το διάβασα! Αυτό το μελιτζανί καθόλου δεν το χώνευα και ούτε το χωνεύω, διαλύει όλα τα χρώματα με τα οποία αναμιγνύεται.
Και μένα μου αρέσει το σχεδόν μαύρο. Δείχνει πώς υπάρχει πάντα ένα βήμα πιο σκοτεινό από αυτό που είμαι. Η σκέψη και μόνο κάτι τέτοιου, είναι παρήγορη. ;-)
Alombar, τα άσπρα και τα μαύρα ίσως τελικά είναι εκεί για να μας θυμίζουν να δίνουμε περισσότερη σημασία στα γκρι - είτε με τρόπο θετικό, είτε όχι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα υπόλοιπα χρώματα του φάσματος άλλωστε, να κάνουμε και καμμία ανάμιξη πού και πού. ;-)
Χάλια το κάναμε το τραπεζομάντηλο, τρέχω αμέσως στο νεροχύτη. :-P
Καλησπέρα Kourkoubini και καλώς ήρθες. :-) Τα λόγια σου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Υπάρχει ένα μονοπάτι στη ζωγραφική και σε κάθε τέχνη και σε κάθε είδος δημιουργικής ενασχόλησης. Οι περισσότεροι δάσκαλοι διδάσκουν στους μαθητές τους να το περπατούν σιγά-σιγά. Κι όσο και να ήθελα να ανήκω σε μία ελίτ ανθρώπων που αυτά τα μονοπάτια δεν τα περπατάνε, αλλά πετούν από πάνω τους από την ώρα που γεννιούνται ακόμα, δυστυχώς δεν ανήκω. Είμαι της περιπατητικής σχολής (αλλά τον Τζώννυ δεν τον βάζω κάτω όπως και νά 'χει). :-P
Τελαμώνα, εντάξει τα χρώματα. Εκείνα τα διαβόλια του pacman να μην σε κυνηγάνε μόνο! :-P (είναι καλή η άτιμη η λαγάνα, άσε που απορροφά και τα υγρά του στομάχου...) Φιλιά πολλά μουσιού. :-)
Καλή Σαρακοστή to all. :-)
τί όμορφο κείμενο...:)
σχεδόν αισιόδοξο..
το μόνο που απομένει είναι να προσδιορίσει ο καθείς τα φυσικά του χρώματα...
Κι αν είναι πολύ σκούρα, να τα βάφει σχεδόν ανοιχτά;
στις παιδικές ζωγραφιές βρίσκεις τα πιο χαρούμενα, πιο ζωντανά χρώματα και φυσικά τους πιο απίστευτους συνδυασμούς, ο Φράνκο, ένας πιτσιρίκος γείτονας μού φέρνει συχνά ζωγραφιές αφιερώματα στον φίλο του, εμένα ;)
Δεν σε φανταζόμουνα ξανθιά πάντως! Οπότε αποκατσταθηκε η φαντασιακή τάξις μου!:-)
Παπαρούνα μου, βεβαιότατα. Και γιατί όχι, σχεδόν λευκά;... ;-)
Πνεύμα, εσύ είσαι πολύ τυχερός! Τυχερός κι ο Φράνκο που έχει τέτοιους φίλους. ;-)
Αngelito, τελικώς το mindstripper είναι πιο dark νικ απ' ότι φανταζόμουν όταν το διάλεξα. Τέλος καλό, μελαχροινό. :-)
Πάνο με τα μυστικά σου, το μόνο που μπορώ να κάνω από δω, είναι να επικροτήσω και εσένα και τον Ημίαιμο για την πρωτοβουλία σας αυτή. Χαιρετισμούς.
Κούκλα μου, δεν αφήνεις τις "σχεδόν μαύρες" τρίχες (θέλω να το δω) και να πάμε σε κανένα "σχεδόν άσπρο" μαγαζί;
:)
kiss
Χε, χε. ΟΚ. Ετοίμαζε την άδεια παλέτα.
;-)
Το μαύρο και το άσπρο δεν είναι χρώματα βέβαια. Είναι η έλλειψη και η πληρότητα και παίζουν συχνά πλάτη με πλάτη ή δίπλα δίπλα. Και εναλλάσσονται στους ρόλους τους και τα γεννούν όλα. Όλα τα χρώματα θα μπορούσες να πεις ότι είναι άσπρα που γέρνουν το καθένα με το δικό του τρόπο προς το μαύρο. Είναι όλα άσπρα ατελή. Ή μαύρα με υπολείμματα φωτός.
Και το μαύρο που θα βάλεις επάνω στο χαρτί ή οπουδήποτε αλλού σαμπως είναι απόλυτο; Όμως και σε αυτή τη σχετικά καθαρή μορφή τους (μαύρο μελάνι - άσπρο χαρτί) έχουν μεγάλη δύναμη.
Κι ακόμη για τα (σχετικά πάντα) καθαρά χρώματα: Δεν είναι αυτά που πρώτα απ'όλα χρησιμοποιούμε για τα σύμβολά μας; Δεν είναι αυτα που αναλαμβάνουν να πουν τα πιο θαρραλέα ή τα πιο έντονα μηνύματά μας;
Ο δάσκαλος βέβαια θα είχε φαντάζομαι μια μεθοδολογία να διδάξει. Και πεισματάρηδες μαθητές να καθοδηγήσει :-)
Εμένα πάντως με γοήτευσαν τα χρώματα στη φωτογραφία αυτή που έχεις εδώ. Που δίνουν την εντύπωση πως είναι έντονα και καθαρά αλλά αν τα προσέξεις γλιστράνε και ξεφεύγουν: το μπλε προς το γαλάζιο και το πράσινο προς το κίτρινο κι έχει ακόμη και λίγο κοκκινωπό της σάρκας. Παίζουν αλλά έχουν την ένταση καθαρών χρωμάτων. Και παίζουν και οι επιφάνειες και τα σχήματα: γεωμετρικά σχήματα και ακανόνιστες πτυχές, ευθείες γραμμές και κυρτές και ακανόνιστες επιφάνειες μέσα σε μια τόσο απλή εικόνα. Εντυπωσιακό!
Περι ασπρου ή μαυρου λοιπον..
..κι ελεγε ο Αϊνστάιν:"..το μονο απολυτο μεγεθος ειναι η ταχυτητα του φωτος.."
..και συμπληρωνω κι εγω η πτωχη τω πνευματι, πως καθαροτητα δεν υπαρχει σε τιποτα, ολα ειναι μια μιξη, ενα κραμα..
Ρε παιδιά... σε τί σχολείο πήγατε όολοι εσείς που ζωγραφίζατε κιόλας με τέμπερες και μουσαμάδες;; Γιατί εγώ δεν θυμάμαι τέτοια ωραία πράγματα.
Αυτό με το πρασίνισμα μετά τη βαφή με μαύρο έχει συμβεί σε μια φίλη μου. Αν είχες πριν ξανθές ανταύγεις δλδ μετά αποκτάς πρασινωπές ανταύγειες...
και τώρα πώς θα σε γνωρίσω την παρασκευή ???
Τι φιτιλιές είναι αυτές που μου βάζετε τώρα, κυρία μου.
de mporo na se fantasto me maura mallia...
Είναι όλα άσπρα ατελή. Ή μαύρα με υπολείμματα φωτός.
Τί κάθομαι και γράφω μερικές φορές, απορώ διαβάζοντάς σε βρε Eryx...
Χαίρομαι πάρα πολύ που πρόσεξες ειδικά αυτήν την φωτογραφία. Μέχρι και πριν από πέντε μέρες δεν είχα ιδέα για ποιόν λόγο την είχα τραβήξει, άλλον εκτός από τα χρώματα και τις δυναμικές της. Και τελικώς βέβαια, ο εαυτός μου μού απέδειξε ότι όντως... δεν χρειαζόνταν άλλο λόγο εκτός από αυτόν και μόνο.
Αερικό μου, όχι περί άσπρου ή μαύρου. Ίσως περί σχεδόν απόλυτου. Αλλά πολύ τον αγαπάς αυτόν τον Αϊνστάιν βλέπω. Εγώ θυμάμαι και τον -απόλυτα βασιλιά- Στέλιο πού και πού: "Όλα είναι ένα ψέμμα, μια ανάσα, μια πνοή" (είδες, το πήγα από δω, το γύρισα από κει, τό 'φερα τελικά στο δικό μου το χρώμα πάλι). :-P Φιλιά πολλά! :-)
Vas, εγώ ζωγραφικής μαθήματα πήρα σε σχολή και συγκεκριμένα στη Χ.Α.Ν. Θεσσαλονίκης. Μην αγχώνεσαι εσύ, αν δεν έκανες κάτι παρόμοιο σχολείο. ;-) Όσο για τα μαλλιά, είχε δίκιο λοιπόν η κομμώτριά μου, ε; Πρασινωπές ανταύγειες... Αυτό είναι που λέμε alien look. :-P
Πολύβιε, ντόν'τ πάνικ. Κάπου είχα μία ξανθιά περούκα απ' τα πρόπερσι τσ' Απόκριες... ;-P
Βαρετέ, αν υποψιαστώ ότι θα γίνω η αιτία να πιάσετε πινέλο στα χέρια σας, καλύτερα να τα κάνω ράστα και να τα βάψω λιλά.
Δόκτορ, έτσι όπως δε σηκώνεις κεφάλι εσύ από τη δουλειά, μέχρι να τα ξαναπούμε από κοντά θα έχουν ξεβάψει (η αλήθεια είναι ότι κι εγώ σήμερα το πρωί που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη απότομα σκιάχτηκα - μεταξύ μας). :-P
Post a Comment
<< Home