Κοπελιά...
...επειδή τέτοια ποστ δεν συγχωρούνται έτσι εύκολα... ;-)
Αφιερωμένο. Ειδικώς και γενικώς.
Αμήν.
posted by mindstripper @ 1/27/2006 12:47:00 pm
Friday, January 27, 2006
Αφιερωμένο. Ειδικώς και γενικώς.
Αμήν.
11 Comments:
Σχεδον το αισθανομαι...
Ουφ ουφ...
Δεν θα έπρεπε να είχε και άλλο ένα ποδαράκι αντικριστά;
Exo kai go mia idia!
Kai eroto einai tyxaio?
Eχω να "μυρίσω" βότσαλο, μπορεί και 2,5 χρόνια!
Ευχαριστώ για την ανάμνηση.
;)
40 και μισό μουσιού Τελαmon (να υποθέσω ότι έχετε υπόψιν σας κάποιο οικονομικό κατάστημα σανδαλιών;)
Κέρβερε, εκεί παρά δίπλα ήταν και το άλλο, αλλά ηλιοθεράπευε πλαγίως την πατούσα του εκείνη την ώρα και είπα να μην το ενοχλήσω... :-P
0 com, το ενδεχόμενο του τυχαίου σε αυτή την περίπτωση, θεωρώ ότι ως ποσοστό πιθανότητας είναι καθ' όλα ασύμβατο και αταίριαστο ακόμα και με το μεγαλύτερο προβλεπόμενο νούμερο μίας z ευρύτερης απιθανότητας που είχαμε ως μεμονωμένες οντότητες να συναντηθούμε στο αχανές πεδίο της μπλογκόσφαιρας. ;-P
Αχ μωρέ Καλτσόβρακε, τί να πω... Μόνο ότι φέτος εύχομαι να αναπληρώσεις τα περασμένα χρόνια με τον καλύτερο -και όσο δυνατόν μεγαλύτερης διάρκειας- τρόπο! Τα φιλιά μου.
Αν διακρίνω σωστά, το κόκκινο νυχάκι τα λέει όλα señorita!:-)
Ρε αδελφούλα... αφού ξέρεις πως από παιδί με φρικάρει κάθε δεύτερο δάχτυλο που είναι μεγαλύτερο από το πρώτο το χοντρό!
Μερικές φορές είναι σα να μην με ξέρεις καθόλου! :(
Ποδαράκι στο χιονάκι παρακαλώ;
Κοπελιές... έχουμε την ίδια αρρώστια (σχεδόν). Μόνο που εγώ την έχω κάθε χειμώνα, όλο το χειμώνα, και τώρα κάπου νομίζω ότι έχω κολλήσει στον ουρανό...
Θα περάσει, που θα πάει! ;)
Φοβερή φωτογραφία!
Angelito, γοζ το νυχάκι, γοζ. :-P
Αδερφούλη, θα τα τσουγκρίσουμε. Αυτές τις ιδιοτροπίες σου δεν τις μπορώ. Δε φτάνει που έπινα και το δικό σου το γάλα από την προβατίνα κρυφά από τη γιαγιά μέχρι τα 25 μας επειδή σου μύριζε...
Juanita, άσε με να μαντέψω... Είσαι χειμερινή κολυμβήτρια! :-P
Κοκοβιέ, άντε να το φτάσω μέχρι τη γάμπα για σένα. :-P Άμυνα, άμυνα μεγάλη το καλοκαίρι στην ψυχή. Κι όσο αντέξουμε. Αγκαλιές. :-)
Νεράιδα, θα περάσει, θα περάσει. Στο χέρι του είναι; Αν και... αχ, πόσο θα βοηθούσε τώρα ένα μαγικό ραβδάκι, ε; Νά 'σαι καλά. :-)
Post a Comment
<< Home