Tranquility [αποκαλυπτήρια]
Άντε, ορίστε...Ιδού η γνήσια φωτογραφία που στολίζει το πάνω μέρος του blog μου, πριν την πιάσω με το Photoshop και της αλλάξω την πρόσοψη, όπως συνειδητοποίησα από τις δικές σας αντιδράσεις στο κατόπι.
(Juanita, μην χοροπηδάς πίσω από την πόρτα κι αγκαλιάζεσαι με τον Angelito και τον Τελαμώνα, σας βλέπω!)
Περπατούσα σ' ένα σοκάκι στην Αμοργό το περασμένο καλοκαίρι όταν είδα την μικρούλα της φωτογραφίας. Βιαζόμουν, σχεδόν έτρεχα, το γιατί δεν το θυμάμαι να πω την αλήθεια. Από την έκπληξή μου σταμάτησα τον βηματισμό μου τόσο απότομα, που αν έκανα το ίδιο πράγμα στην Πανεπιστημίου στις 10 το πρωί, θα προκαλούσα δίχως αμφιβολία καραμπόλα πεζών συνοδευόμενη από μπόλικα "στολίδια" (μέρες που είναι κιόλας)...
Αλλά δεν άκουγε μόνο στο όνομα έκπληξη το συναίσθημα που με πλημμύρισε την ώρα που αντίκρυσα την εικόνα εκείνη, μέσα στο μισοσκόταδο.
Ήτανε το δέος που με κατέκλυσε, ήτανε και η ευγνομωσύνη.
Ήταν αυτό το φτερούγισμα που νοιώθει κάποιος μέσα του, αυτό το σκίρτημα της καρδιάς, όταν βρίσκεται έξαφνα αντιμέτωπος με κάτι που του παίρνει στιγμιαία την ανάσα - και όχι, αυτό το κάτι δεν είναι το αντικείμενο του έρωτα, αλλά ο έρωτας κάθε αυτού που κατακεραυνώνει και αποστομώνει τους άπιστους με μία μόνο ματιά του:
"Κοίτα με, είμαι εδώ, μπροστά σου."
Δεν πάγωσε μόνο το περπάτημά μου εκείνη την ώρα. Πάγωσε κι ο χρόνος.
Δεν ήταν απλά αυτή η εικόνα που μου παρουσιαζόταν με την μορφή ενός ολοζώντανου πίνακα, μία από τις πιο όμορφες, τρυφερές ζωγραφιές που έχω δει ποτέ, ήταν κι ότι είχα το προνόμιο, την ανείπωτη τύχη, να βρεθώ εκεί, την ώρα που ο μουσαμάς έπαιρνε ζωή, υφή και χρώμα - ήμουν η μοναδική μάρτυρας μίας μεγαλειώδους δημιουργίας.
Άρχισα να κρυφοκοιτάζω γύρω μου συνομωτικά, και πισωπατώντας, έβγαλα από την τσάντα μου την ψηφιακή μου μηχανή. Κάπου, υποσυνείδητα νομίζω, θα πρέπει να προσευχόμουν κιόλας. Να κρατήσει κι άλλο λίγο ετούτη η ησυχία, το κορίτσι να μην με αντιληφθεί και αλλάξει θέση, μην τρομάξει και φύγει, να προλάβω να αιχμαλωτίσω την ευλάβεια της στιγμής, την μαγεία και τη διαύγεια ενός μοναδικού χαμόγελου που μου χαριζόταν αιφνίδια από το πουθενά.
Απενεργοποίησα το φλας από την ψηφιακή και έβγαλα δυο-τρεις φωτογραφίες, κρατώντας το χέρι μου όσο πιο σταθερό μπορούσα, φοβούμενη παράλληλα μην περάσει κάποιος άνθρωπος και τρομάξει έτσι όπως θα μ' έβλεπε κρυμμένη στα σκοτάδια πίσω από το κοριτσάκι. Σκέφτηκα πως, στη θέση κάποιου περαστικού, πιθανόν να έβαζα άσχημα πράγματα με το μυαλό μου αν αντίκρυζα μία τέτοια εικόνα, και βιάστηκα να βάλω την ψηφιακή πίσω στην τσάντα μου και να συνεχίσω τον δρόμο μου.
Προσπέρασα την μικρούλα κοιτώντας της στα κλεφτά από το πλάι. Δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου, ήταν ολοφάνερο. Δεν κινήθηκε ούτε χιλιοστό από τη θέση της. Συνέχιζε να κοιτάζει όλους τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί πίσω από το παραθυράκι όπου είχε σκαρφαλώσει, κι εκεί, μέσα σε μία ταβέρνα, τρώγαν, πίναν και τραγουδούσαν. Ποιός ξέρει, ίσως η μικρούλα ήταν μάρτυρας μίας άλλης ζωγραφικής εκείνη την ώρα, μίας άλλης μαγικής εικόνας. Ίσως και να προσπαθούσε να την αποτυπώσει βαθιά μέσα στο μυαλό της και να την κρατήσει εκεί για όλη την υπόλοιπη ζωή της.
Χαμογέλασα καθώς θυμήθηκα μερικές τέτοιες δικές μου εικόνες που με συντροφεύουν από παιδί. Προχώρησα παρακάτω όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, αφήνοντας πίσω μου νηνεμία και γαλήνη.
Όπως μπορείς να δεις, η φωτογραφία βγήκε πολύ κουνημένη. Λογικό καθώς, χώρια από την ένταση της στιγμής εκείνης, δεν έχω και ιδιαίτερα σταθερό χέρι.
Όμως αυτό δεν με πείραξε ιδιαίτερα.
Στην προσπάθειά μου βέβαια να την φέρω κάπως προς την παραμυθένια ατμόσφαιρα που είχα στο νου μου, απέτυχα.
Αλλά, τελικά, ούτε αυτό με πείραξε.
Γιατί, έστω και άθελά μου, κατάφερα να κεντρίσω την δική σου δημιουργική φαντασία.
Σκέφτηκα προς στιγμήν να την αλλάξω, να την κάνω πιο καθαρή, πιο ευδιάκριτη ώστε να μη σε μπερδεύω.
Μετά όμως, διαβάζοντας το σχόλιό σου, άλλαξα γνώμη.
Γιατί, ποιά είμαι εγώ να σου πω ότι η εικόνα ετούτη δεν είναι στ' αλήθεια μία νυχτοπεταλούδα, μία μέλισσα, ένας οφθαλμός, μία πτήση παρά πέντε;...
Ας υπάρχει ο έρωτας, και εικόνες σαν και τούτη δεν είναι ανάγκη να μεταφράζονται ποτέ.
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους όσους το παίδεψαν και σε τούτο το μπλογκ, αλλά και στο μυαλό τους. :-)
posted by mindstripper @ 12/21/2005 05:02:00 pm
17 Comments:
Καλά βρε mindstripper, στην Αμοργό είναι τραβηγμένη η φωτό! Η Αμοργός φταίει για την μαγεία! Σε ποιο μέρος είναι?...
Και τα σέβη μου για την εμπειρία της ανάγνωσης που μας προσφέρεις!...
Ωπα! Αμοργός είναι και η κάτω φωτό με τη θάλασσα! Από Αιγιάλη για Χώρα πηγαίνοντας, νότια του Άγιου Παύλου?!
one moment in time. είναι όντως πανέμορφη. έργο τέχνης.
Δεν ξέρω ποιο είναι πιο ατμοσφαιρικο, η φωτογραφία σου, η περιγραφή σου, ή η οπτική με την οποία αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα...
Σε θαυμάζω ειλικρινά!
το κοριτσάκι είσαι εσύ, έχεις μια φωτό από τον χωροχρόνο ταξίδευσες μέσα από τον φακό... μαγική στιγμή, τυχερή μού την έφερες αυτή τη φορά έως την επόμενη... ;)
το κοριτσάκι είσαι εσύ, έχεις μια φωτό από τον χωροχρόνο ταξίδευσες μέσα από τον φακό... μαγική στιγμή, τυχερή μού την έφερες αυτή τη φορά έως την επόμενη... ;)
Μαγική η στιγμή και η φωτογραφία όντως.
Οι πιο ωραίες εικόνες όμως είναι οι περιγραφές σου!
[Η φωτογραφική σου μηχανή σκέφτεται να σε αφήσει και να βρει κάποιον ιδιοκτήτη που να τη χρειάζεται περισσότερο.]
Imoun toso sigoyri pws einai anthrwpos kai oxi petalouda, alla ntrepomoun toso poli na to grapsw min pw blakeia! Panemorfi fwtografia ontws! Filia kai kala Xristoygenna!
να πάλι έχασα τα λόγια μου...παλι δεν ξέρω τι να γραψω...και μετά μου λές τι σημαίνουν οι τελείες τα θαυμαστικά και τα ερωτηματικά. Αφού τα χάνω ρε Μάιντστριπερ μπροστά σε κάτι τέτοιες φωτογραφίες και κάτι τέτοιες περιγραφές, τα χάνω και δεν ξέρω τι να πω...μαγεύτικα!!
Μπράβο σου!!
Όμορφη φωτογραφία! Ευτυχής συγκυρία το ότι είχες "ανοιχτά" τα μάτια και το μυαλό για να μπορέσεις να την "κλείσεις" στον φακό και να την μεταφέρεις στη συνέχεια και σε εμάς.
[Μικρός που είναι ο κόσμος (σε μάρσιπο χωράει), ισχνός κι ασήμαντος μπροστά στην ανθρώπινη συνείδηση, μπροστά σε μια και μόνη προσωπική ανάμνηση, εκφρασμένη με λόγια!]
ΒΑΝΤΙΜΙΡ ΝΑΜΠΟΚΟΦ – «Μίλησε, Μνήμη».
Καλημέρες!
Angelito, πολλές από τις φωτογραφίες που ποστάρω εδώ είναι από την Αμοργό. Το αγαπάω πολύ αυτό το νησί, όπως και την Νάξο, όπως και την Σκόπελο (δυστυχώς από την τελευταία δεν έχω ούτε μία φωτογραφία καθώς την ψηφιακή την απέκτησα σχετικά πρόσφατα - βαθύτατος αναστεναγμός).
Και ναι, η Αμοργός είναι και κάτω, αλλά με λίγη παραμόρφωση. Τα βράχια είναι στην πραγματικότητα η δεξιά πλευρά της παραλίας του Μούρου, αλλά εγώ τα έφερα μία τούμπα και τα τοποθέτησα στην αριστερή.
Τί ωραίο το απόφθεγμα του Ναμπόκοφ που παρέθεσες!... Καλημέρα με πολλά χαμόγελα! :-)
Δεν είναι βρε Πολύβιε; Δεν είναι;...
Άρτεμις, ένας από τους κύριους λόγους που είμαι ευγνώμων για την ύπαρξη των μπλογκς είναι τούτος: μπορώ να κρατήσω τη στιγμούλα μου για όσο θέλω εγώ (κι άσε τον Λαυρέντη να παραπονιέται). ;-) Αλλά υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που με κάνει κάθε τόσο να χαμογελάω: η παρέα μου εδώ, που δίνει ακόμα περισσότερο νόημα σε τέτοιες στιγμούλες. Φιλιά πολλά γλυκιά μου. :-)
Πνεύμα, νόου γουέι Χοζέι που σου την έφερα (περιμένω την επόμενή σου κίνηση - ωπ, το Omni πρασίνισε, φεύγω ξανα!) :-PPP
Eryx-t, ευχαριστώ σε πολύ :)
(Λες δηλαδή να σταματήσω να την ταϊζω, να την ποτίζω και να της τραγουδάω, με την ελπίδα πως όταν μεγαλώσει θα γίνει μία Canon EOS 20D;) ;-P
Sadie, την επόμενη φορά να μην ντραπείς. :-) Το πιστεύω ότι το είχες βρει. Άστην ελεύθερη τη φαντασία σου και δώσε της το λόγο (και πάμε μαζί μία βόλτα σε άλλους αεροδιαδρόμους). ;-)
So let go, jump in
oh well, whatcha waiting for
it's alright
'cause there's beauty in the breakdown
so let go, just get in
oh, it's so amazing here
it's alright
'cause there's beauty in the breakdown
Blogarismenh, φιρί φιρί το πας να με κάνεις να χάσω κι εγώ τα λόγια μου. Ευχαριστώ πολύ βρε συ, νά 'σαι καλά! (Η πρώτη γύρα θα είναι δικιά μου, άντε...) :-P
Juanita, έρχονται εποχές, ειδικά το καλοκαίρι, που έχω μία φοβερή υπερένταση για ό,τι κινείται γύρω μου. Επίσης, την ίδια ώρα, έχω ακριβώς την ίδια υπερένταση και για ό,τι είναι εντελώς ακίνητο. Κάτι τέτοιες εικόνες με δικαιώνουν. :-)
Τελαμώνα, τί μου λέτε; If I am not mistaken, έχουμε Δεκέμβρη ακόμα. Εκτός κι αν έχετε βγάλει τις αμυγδαλές σας. :-P
Μου είναι δύσκολο να φωτογραφίζω ανθρώπους χωρίς να το ξέρουν. Νοιώθω ότι παραβιάζω την προσωπική τους ζωή, αλλά μερικές φορές δεν μπορώ να αντισταθώ. Όσες φωτογραφίες έχω με άγνωστους έχουν μία απίστευτη μαγεία. και μία πολύ γλυκιά θλίψη σαν την δικιά σου. Πάρα πολύ ωραία φωτογραφία. Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!
Τι απίστευτη είναι αυτή...
Τέλειο ρε, μπράβο...
Τελαmon, ναι, αλλά θα το φας μόνο σου. :-P
Kervere, κατανοώ πλήρως αυτό που λες. Αισθάνομαι κι εγώ το ίδιο πράγμα. Σπάνια άγνωστους ανθρώπους, πάντα αντικείμενα, φύση, τοπία. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, με βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι το κοριτσάκι ουσιαστικά δεν εκτίθεται καθόλου. Καλά Χριστούγεννα και σε σένα. :-)
Wisdom, δεν έχεις καθόλου άδικο. Καλές γιορτές. :-)
Ύποπτη Ελίζα μου, μεταξύ μας, είμαι πολύ περήφανη. Ευχαριστώ βρε συ. :-)
Καλές γιορτές σε όλους, υγεία και πολλά χαμόγελα παιδιά. :-)
Χρόνια πολλά mindstripper...να περνάς καλά να περνάς ευτυχισμένα! Με καλή παρέα και πολλή χαρά!
Have fun pal!!
Happy new year!!!!!
Kisssssssssss
Τελαμώνα μου, Χρόνια Πολλά και ό,τι επιθυμείς από τα βάθη της καρδιάς μου.
Storyteller, πέτυχες διάνα σε όλα. Να είσαι καλά φίλε μου, και οι ευχές που μού 'δωσες να σου επιστραφούν στο δεκαπλάσιο.
Πολλά φιλιά και μία χαρούμενη, αξέχαστη Πρωτοχρονιά! :-)
Post a Comment
<< Home