Ετοιμάζω ταξίδι...
...όχι... όχι μόνο για πάρτη μου! (αν και από κει ξεκίνησε να πω την αλήθεια) :-PΗ ιδέα μου είχε μπει εδώ και πολύ καιρό. Άλλωστε, το είχα υποσχεθεί κιόλας. :-)
Ανέβηκα λοιπόν στο πατρικό μου γύρω στον έναν μήνα πριν, χώνοντάς τα αμείλικτα κατά τη διάρκεια όλης της διαδρομής στον εαυτό μου.
"Αυτή τη φορά δεν έχει σούξου-μούξου μανταλάκια, θα ανέβεις το πατάρι ή θα κατέβεις στο υπόγειο και θα τσακιστείς να τις βρεις, κι ας έχουν περάσει 21 χρόνια. Ρίξε κορώνα-γράμματα: κατσαρίδες ή ποντίκια; Όλο το στρίβεις δια του αρραβώνος..."
Για κασσέτες ο λόγος. Ναι, ναι, κασσέτες. Denon, TDK, Maxell… Εκείνα τα μικρά τετράγωνα πραγματάκια που μέσα τους κάποτε κρατούσαν επιλεκτικά όλους τους μουσικούς θησαυρούς του κόσμου. Κι ο καθένας μας τότε, είχε με τα χρόνια γεμίσει το δικό του σεντούκι.
Το είχα βάλει σκοπό να βρω ό,τι απομεινάρια μπορούσα από τον δικό μου -κάποτε- θησαυρό. Δεν μπορεί, κάτι θα είχε επιζήσει από όλες εκείνες τις μετακομίσεις.
Γίνονται όμως κάτι φορές πράγματα απίστευτα...
Με το που μπαίνω σπίτι του αδερφού μου και πάω στο γραφείο του, βλέπω εκεί μπροστά στο πάτωμα, μία σακούλα παραγεμισμένη. Το σχήμα που έχει και οι μικρές γωνίτσες παντού, της προσδίδουν υφή κακοτράχαλου δρόμου, μαρτυρούν αιχμηρά αντικείμενα πεταγμένα μέσα κακήν κακώς.
"Τί είν’ αυτά ρε; Καρφιά έχεις μαζέψει; Τί τα έχεις πεταμένα μπροστά στο γραφείο;", αφετηρία τρυφερής συζήτησης αδερφής προς αδερφό.
"Δε μας παρατάς! Η μάνα σου τα έχει μαζέψει όλα. Νομίζω είναι κασσέτες για πέταμα."
Παρδόν;
Κασσέτες;
Έτυχε σε μένα τη γκαντέμω τέτοιο πράγμα;
Εκείνη τη στιγμή δεν είχα το χρόνο, την ψυχολογία ή το μυαλό (αν και αυτό είναι γενικότερο φαινόμενο στην περίπτωσή μου :-P) να σημειώσω ώρα και ημερομηνία.
Αρπάζω τη σακκούλα όπως-όπως και στρογγυλοκάθομαι στο γραφείο του αδερφού μου, ο οποίος αρχίζει τις διαμαρτυρίες για τη σκόνη που θα το γεμίσω αν αφήσω τις κασσέτες επάνω του (λες και δεν ήταν μέσα στη μαύρη μπίχλα έτσι κι αλλιώς).
Εγώ, απολύτως καμμία σημασία.
Έχω βρει το τέλος του ουράνιου τόξου.
Το θέμα είναι το σεντούκι να να είναι ακόμα γεμάτο.
"Ρε συ! Η κασσέτα με τους Scorpions!!!"
Ο αδερφός μου χαζεύει πάνω από τον ώμο μου τάχαμου αδιάφορα.
"Άντε ρε βλαμμένο. Έχεις την εντύπωση ότι θα παίζουν πια μετά από τόσα χρόνια; Δε θυμάσαι πόσες φορές τις παίζαμε στον πειρατικό;"
Το γέλιο μου κόπηκε μαχαίρι. Λες;…
"Απομαγνητίζονται με τα χρόνια παιδάκι μου...", μου λέει σχεδόν τρυφερά ο brother, ο οποίος καταλαβαίνει ότι έχει πληροφορήσει τον ασθενή πολύ απότομα για τις επιπλοκές και υπάρχει περίπτωση να του μείνει στον τόπο.
Αλλά ξάφνου αστράφτει η ελπίς.
"Απομαγνητίζονται μόνο όταν τις έχεις εκτεθειμένες στον ήλιο. Ετούτες έχουν να δούνε φώς πόσα χρόνια", λέω με φωνή διστακτική, προσπαθώντας κι εγώ η ίδια να πιστέψω αυτό που λέω.
Ο αδερφός μου δεν μιλάει. Κουνάει μόνο το κεφάλι και φεύγει.
"Είχες δεν είχες, μας την έκανες την καρδιά περιβόλι", σκέφτομαι καθώς τον κοιτάζω να φεύγει.
Μένω εκεί να χαζεύω τις κασσέτες έτσι όπως είναι πεταμένες σχεδόν σε όλη την επιφάνεια του γραφείου. Ένα χαμόγελο αρχίζει να σχηματίζεται στα χείλη μου έτσι όπως χαϊδεύω μερικές από αυτές με τα δάχτυλά μου βρώμικα, σχεδόν μαύρα από τη σκόνη των χρόνων.
"Εσένα σε θυμάμαι, πόση χαρά είχα κάνει όταν σε παρέλαβα από το δισκάδικο...", αναφέρομαι νοητά σε μία μαύρη Denon που γράφει απ’ έξω 'Can’t fight this feeling' με κεφαλαία γράμματα.
Τις μαζεύω όλες ξαφνικά και τις βάζω μέσα στη σακούλα.
Προσπαθώ να μην τις ξανασκεφτώ για όλο το υπόλοιπο της ημέρας, αν και είναι μεγάλη η προσμονή που σιγοκαίει μέσα μου, για κείνη τη μοναδική στιγμή που θα βάλω την πρώτη κασσέτα στο κασσετόφωνο-αντίκα που επιζεί ακόμα από τα φοιτητικά μου χρόνια... και θα πατήσω το play…
Επιστρέφοντας πια, έχω βάλει τη σακούλα επάνω στο κάθισμα του συνοδηγού. Η λειτουργία της πλάγιας όρασης με επιβεβαιώνει κάθε τόσο για την ύπαρξή της. Η αγωνία μου μεγαλώνει όλο και περισσότερο όσο πλησιάζω σπίτι.
Μέχρι την ώρα που ανοίγω την πόρτα, πετάω ό,τι άλλο κουβαλάω μαζί μου στους καναπέδες του σαλονιού και κατευθύνομαι τρεχάτη στην κουζίνα, όπου εδρεύει το κασσετόφωνο σε θέση προεδρική. Αρπάζω μία καρέκλα, κατεβάζω το κασσετόφωνο από τη θέση του, βγάζω μία – επι τούτου επιλεγμένη για την αμφίβολη ακεραιότητά της- κασσέτα από την τσέπη μου... Eject!... είσοδος κασσέτας!... Play!
To 'φύσημα' που λέγαμε και στα χρόνια των πειρατικών, πολύ...
Δυναμώνω την ένταση σταδιακά.
Κι από το βάθος αρχίζει να φτάνει στ’ αυτιά μου ο ήχος της τρομπέτας...
...και η μακρυνή φωνή του Φρανκ.
Start spreading the news,
I’m leaving today,
I want to be a part of it,
New York, New York...
Παίζει Χριστούλη μου, παίζει...
Η συγκίνηση είναι τεράστια, μεγαλύτερη από το μπόι μου, ίσαμε όλον τον κόσμο.
Γιατί αυτόν έχω απέναντί μου ετούτη την ώρα...
Πατάω το Forward με κινήσεις τόσο προσεκτικές, σαν να είναι φτιαγμένο από βούτυρο.
Το ταξίδι μόλις ξεκινάει.
Στα 80's, σε τραγούδια ξεχασμένα, σε τραγούδια που δεν θα πεθάνουν ποτέ, στις δικές μου μουσικές αναμνήσεις...
Θα είναι μεγάλο.
Υπομονή... :-)
posted by mindstripper @ 9/29/2005 07:24:00 pm
8 Comments:
καλημέρα mindstripper!!! Τις τελευταίες μέρες έχω πήξει άσχημα και μόλις με πηγες ένα μίνι ταξιδάκι.Θένκ γιου!!!
Τι λες τώρα;...
Κασσέτες... Νομίζω πως οι κασσέτες όταν καταστρέφονται δημιουργούν ένα άπαίσιο θέαμα, σαν ξεκοιλιασμένες με την ταινία μπουρδουκλωμένη γύρω γύρω. Μου θύμιζαν θάλασσα που έχει ξεβράσει φύκια.
Οι δίσκοι έσπαγαν και τους πέταγες... με τις κασσέτες ήταν πάντα διαφορετικά.
Μπράβο που τις έσωσες!
έχεις μαγνητόφωνο που παίζει καασέτες?
Ψιτ, Blogarismenh, αυτή ήταν η εισαγωγή μόνο... ;-)
Mαίανδρε, ήμουν πολύ τυχερή, μα πάρα πολύ. Ένα που τις βρήκα και δύο που παίζανε. Τώρα έτσι όπως είπες για την ταινία, μου θύμησες εκείνες τις φορές που τις 'μασούσε' το κασσετόφωνο και με την ψυχή στο στόμα και τον BIC στο χέρι, προσπαθούσαμε να τις επαναφέρουμε έντρομοι στην φυσιολογική τους κατάσταση. E, ρε, χρόνια...
Manifeste, διπλό κασσετόφωνο-μπαουλάκι Sharp με CD player (μόνο που δεν κοιμόμουν αγκαλιά μ' αυτό όταν το είχα πρωτοπάρει). Το CD player τα έχει παίξει εδώ και χρόνια. Το κασσετόφωνο δεν έχει χαμπαριάσει τίποτα. :-)
αχ το αγαπημένο μου ταξίδι το οποίο το κάνω συχνά... και κάποιες φορές και εκτός των τοιχών όποτε παίζει ο Παπασπυρόπουλος μουσική και όπου παίζει φυσικά... ;)
τις κασέτες μου τις θεωρώ ιερές... καθώς έχω χάσει αρκετές από αυτές που είχα ως αγαπημένες όσες έχουν μείνει είναι πολύτιμες ;)
Ε ρε χρόνια... και κείνο το μπικ λες και κατασκευάστηκε γι' αυτό το σκοπό. Ταιριαζε απόλυτα στο καρούλι!
Τι μου θύμισες....:)
και γω έχω κασέτες, και ναι, ακόμα παίζουν! ;-)
Το αντίστροφο εγώ το θεωρώ (πια) θείο δώρο wisdom. ;-)
Mαρκησία, θα πρέπει μάλλον να τις μετατρέψουμε σε digital μορφή, για να μην σταματήσουν να παίζουν ποτέ (έχει και τα καλά της η τεχνολογία κάτι φορές...)
Μαίανδρε, έχεις δίκιο, έτσι ακριβώς ήταν ρε γμτ, σαν νά 'ταν κομμένο-ραμμένο γι αυτό το σκοπό... :-)
Post a Comment
<< Home