Ο Νικόλας της Ε.
Το ξέρω ότι σπάνια το ακούς, γιατί σε πονάει και σου τρυπάει την ψυχή. Θυμάμαι εκείνη τη φορά που ο DJ σε κείνο το ωσάν-καταγώγιο μαγαζί, σε είχε κοιτάξει στα μάτια όταν του ζήτησες το "Δημοσθένους Λέξις" από την Χαρούλα και σου είχε πει σηκώνοντας το ένα του φρύδι:"Βεβαίως να στο βάλω αγάπη μου."
Και μετά σε ξανακοίταξε σχεδόν εξεταστικά και σου είπε:
"Σας βλέπω ότι ετοιμάζεστε να φύγετε, αλλά περίμενε, μετά θα σου βάλω κι εγώ ένα. Περίμενε να το ακούσεις."
Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις πάντα, όπου και να πάμε, που ακόμα κι ο τραγουδιστής μπορεί να κατέβει από πάνω για να σου πιάσει την κουβέντα για τη μουσική και τον πόνο και την ευτυχία και τη δύναμη και την περιφρόνηση και το θρήνο που έχει μέσα της, κι αυτή κι εσύ κι αυτός μαζί.
Πότε ήταν που είχες γνωρίσει εκείνο τον κιθαρίστα και του είχες πει με ύφος ικετευτικό:
"Παίξτε ρε Σάκη τη 'Γιορτή'..."
Και σε κοίταξε όπως θα κοίταζε φιλαράκι του από τα παλιά και σου είπε:
"Δε γίνεται ρε. Πονάει πολύ. Δε γίνεται..."
Και σας είδα να χαμογελάτε και οι δύο και να κουνάτε το κεφάλι σαν γεροντάκια.
Να δεις πώς σε περιέγραφε τις προάλλες η Β. ...
"Έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Μέσα σε 3 ώρες, όπου και να έχουμε πάει, εμένα θα μου την έχει πέσει γκόμενος και θα κάνω παιχνίδι, κι αυτή θα έχει γνωρίσει όλο το προσωπικό και τις κοντινές παρέες και θα γελάνε και θα πίνουν σφηνάκια στην υγειά μας. Και την ώρα που θα φεύγουμε θα χαιρετήσει το μισό μαγαζί."
Κι εκείνο το βράδυ, έτσι όπως είχαμε ξεχαστεί και κουβεντιάζαμε, ξαφνικά η φωνή σου κόπηκε μαχαίρι, το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη σου, το κεφάλι σου γύρισε απότομα προς την κονσόλα, τα μάτια σου νόμιζα πώς θα πετούσαν σπίθες, αλλά αντί γι αυτό ήταν σαν μάτια μικρού παιδιού, γεμάτα με παράπονο και απορία. Μα πώς?... Κι ο DJ σε κοίταζε με ένα θλιμμένο χαμόγελο, σαν να ήξερε. Μα αν ήξερε πώς θα μπορούσε να είναι τόσο σκληρός?... Ποτέ δεν σε είχα δει να κλαις με λυγμούς σχεδόν, μπροστά σε τόσο κόσμο.
"Και σας το είπα να μην ερχόμουνα απόψε, έτσι πώς είμαι ρε γαμώτο!..."
Από τότε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια περίπου. Δεν ξαναπήγαμε σε κείνο το μαγαζί. Σιωπηλά συνομωτούσαμε όλοι κατά του, όταν ήταν να βγούμε έξω μαζί με σένα το βράδυ.
Σήμερα όμως το πέτυχες –ή μάλλον σε πέτυχε- στο ράδιο. Ήμουν εκεί, για μία ακόμα φορά. Και θυμήθηκες ξανά...
...και θα σου γράφω τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφραίν...
Τους αγάπησες πολύ κι ας μην τους το είχες πει.
Τώρα έχεις έρθει εκεί που αυτοί ήταν κάποτε.
Το ξέρεις ότι κάτι σημαίνει. Από τότε το ήξερες.
Μένει να δεις αν θα επαληθευτείς. Είσαι σίγουρη ότι θα επαληθευτείς με κάποιον τρόπο, βλέπω την αναμονή στα μάτια σου. Αλλά και μόνο που βλέπω αυτή την σιγουριά σου, ανατριχιάζω. Γιατί δεν ξέρω ποιός θα είναι ο τρόπος της επαλήθευσης. Εσύ είσαι ήρεμη πια, εγώ όμως φοβάμαι.
Όταν περάσει ετούτος ο καιρός, θα σε φέρω να διαβάσεις αυτήν εδώ τη σελίδα, για να σε δω να χαμογελάς. Όχι ακόμα όμως...
Και τότε θα μου πεις τί έγινε ακριβώς αυτόν τον καιρό. Γιατί, ό,τι και να γίνει, εσύ πιστεύεις στα σημάδια, σε ξέρω καλά. Και μαζί με σένα, πάντα, σημαδευόμαστε και εμείς, οι υπόλοιποι.
Χάρη, Δημήτρη...
ακόμα ακούει Ξύλινα Σπαθιά και Μητροπάνο.
Δυνατά, δυνατά, γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα,
με τα χέρια ανοιχτά, όλα τα περιφρονώ...
Η δασκάλα μου είναι μάλλον καλά.
posted by mindstripper @ 6/29/2005 08:48:00 pm
0 Comments:
Post a Comment
<< Home