Το Χαρικλάκι

Μου αρέσουν πολύ τα ντοκυμαντέρ που έχουν να κάνουν με τα ζώα και την φύση. Μπορώ να κάθομαι να τα βλέπω ημέρες ολόκληρες. Κάτι ώρες τα θεωρώ αριστουργήματα μεγαλύτερα κι από πίνακες του Van Gogh. Βλέποντάς τα και όσο μεγαλώνω, όλο και περισσότερη εντύπωση μου κάνει το μέγεθος της υψηλής εκτίμησης που έχει ο Άνθρωπος προς τον εαυτό του, υποτιμώντας τα πάντα γύρω του. Είναι έξυπνες οι καρακάξες. Είναι πανέξυπνες οι αρκούδες. Οι πίθηκοι έχουν λέει αργκό και τρόπους επικοινωνίας μεταξύ τους. Και σε εμάς, τους ανθρώπους, όλα αυτά φαίνονται αξιοθαύμαστα, χάσκουμε με το στόμα ανοιχτό. Επειδή απλούστατα θεωρούμε πάντα τον εαυτό μας ως το πλέον έξυπνο και επικοινωνιακό ον στον πλανήτη. Επειδή θεωρούμε τα πάντα γύρω μας κατώτερα.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μια γιαγιά που θρηνούσε τον παππού μου ο οποίος είχε πεθάνει 10 μήνες μετά την γέννησή μου. Η γιαγιά μου νόμιζε ότι δεν την έβλεπα όταν καθόταν τα απογεύματα, έγνεθε και έκλαιγε. Νόμιζε ότι θα είμαι έξω στον κήπο, να παίζω με το Χαρικλάκι. "Γιαγιά μην κλαις, θα φύγω!" Ακαριαία στέγνωναν τα δάκρυα κι άνοιγε η αγκαλιά. Μέχρι την επόμενη μέρα πάλι, όταν της ξανα-έστηνα καρτέρι πίσω από τις πόρτες να την πιάσω να μοιρολογάει. Το Χαρικλάκι ήτανε πιο ζεν. Με εκείνο το αιώνιο χαμόγελο και την κουφαμάρα που την διέκρινε, με αγκάλιαζε δυνατά χωρίς να λογαριάζει ότι κόντευε να με πνίξει, χωρίς να καταλαβαίνει ότι κάθε φορά που με φιλούσε άφηνε και μία γενναία δόση από σάλια πάνω στα μάγουλά μου. Όμως ένα μωρό 10 μηνών που μεγάλωνε μαζί με το Χαρικλάκι, δεν συχαινόταν το σάλιο της θειάς του, ούτε συχαινόταν να πιεί από το ίδιο ποτήρι με τη γιαγιά του που κάθε βράδυ έβγαζε τη μασέλα της και την έβαζε σε κείνο το γυάλινο καφετί φλυτζάνι δίπλα από το κρεββάτι της. Έκλανε δυνατά το Χαρικλάκι που δεν άκουγε καλά. Ρευόταν ακόμα πιο δυνατά - και πόσο της άρεσαν οι κόκα-κόλες. Όταν δε φταρνιζόταν, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έβγαζε τον ανεμοστρόβιλο από τα στήθια της, μπέρδευε κι ένα δυνατό "Γειά σοοοοο" στην εκπνοή και ξεκαρδιζόμασταν η γιαγιά κι εγώ στα γέλια. "Τράβα Χαρικλάκι να πάρεις ψωμί στο φούρνο" και της έχωνε ένα κατοστάρικο η γιαγιά στη χούφτα. Το έβλεπε το Χαρικλάκι και χαιρότανε. "Θα μου δώσει μικρά;" εννοώντας τα μεταλλικά εικοσάδραχμα και τα τάλαρα που θα της έδινε ρέστα ο φούρναρης. Την κοίταζες και το πρόσωπό της έλαμπε. "Ναι, θα σου δώσει μικρά", της έλεγε η γιαγιά. Και χαιρότανε τόσο, μα τόσο πολύ το Χαρικλάκι που έβγαζε ένα ίσα με τον πυθμένα του πηγαδιού βαθύ επιφώνημα ικανοποίησης, κάτι μεταξύ βρυχηθμού και αναστεναγμού, κάτι που άμα το άκουγες νύχτα την ώρα που γύριζες σπίτι μέσα στο σκοτάδι, θα πλακωνόσουν σε μία τρεχάλα δίχως αύριο. Αλλά το Χαρικλάκι ήτανε ευτυχισμένο γιατί πήγαινε με ένα "κόκκινο" και θα γυρνούσε με άπειρα "μικρά". Το Χαρικλάκι μόλις είχε κερδίζει το Τζόκερ, ήτανε πλούσιο. Γι αυτό κι εγώ, αργότερα που μεγάλωσα, όποτε πήγαινα στο χωριό, της έδινα πολλά "μικρά" μαζεμένα. Ήξερα ότι με το που θα έστριβα την πλάτη μου να βγω στην αυλή εκείνη θα πήγαινε στο μπαούλο της, θα εβγαζε τη σακούλα από το σούπερ μάρκετ και θα τα τοποθετούσε εκεί, μαζί με την υπόλοιπη περιουσία της, αφού πρώτα τα μέτραγε για εκατομμυριοστή φορά και μέχρι το σημείο που ήξερε να μετράει.

Με το Χαρικλάκι και τη γιαγιά πέρασα τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μου. Μέρα-νύχτα. Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, να πάω στη μάνα μου, δεν ήθελα. Κι η μάνα μου στεναχωριόταν. "Άστο το παιδί να πάει εδώ νηπιαγωγείο", της έλεγε η γιαγιά μου που πέταξε από πάνω της τον θάνατο του παππού με μένα στο πλάι της. "Αστο το παιδί", της είχε πει κι ο πατέρας μου. Κι έτσι τα πέντε χρόνια γίνανε έξι. Κι εγώ σιγά-σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι μπορεί τα άλλα παιδάκια στο σχολείο να μην ήτανε σαν το Χαρικλάκι, όμως το Χαρικλάκι ήτανε σαν κι αυτά, κι ότι το Χαρικλάκι δεν θα μεγάλωνε. Άρχισα να καταλαβαίνω και τον πόνο της γιαγιάς μου, τον αγώνα και τον βαθύ της καημό γι αυτό το "μισό" παιδί. Άρχισα να το προστατεύω, άρχισα να διακρίνω τις διαφορετικές συμπεριφορές των άλλων προς εκείνη, τα κρυφά ειρωνικά χαμόγελα, τα σχόλια πίσω από την πλάτη, τα ηλίθια αστεία τους όταν μιμούνταν τον τρόπο που εκείνη μίλαγε, την άνεση του λόγου τους όταν αναφέρονταν σε εκείνη ώς κάτι κατώτερό τους, την σιγουριά στην πεποίθησή τους ότι επειδή το Χαρικλάκι δεν ήταν σαν κι αυτούς, ήταν β' κατηγορίας. Άλλωστε το είπα και στην αρχή. Ό,τι δεν είναι ανάλογο αυτού του 'υπέρτατου' είδους που ονομάζεται άνθρωπος, ό,τι δεν μπορεί να συμβαδίσει μαζί του σε οποιοδήποτε επίπεδο και δεν έχει τον ίδιο τρόπο ή την ίδια ταχύτητα επικοινωνίας, είναι, το λιγότερο, κατώτερο αυτού.

Πάνω από σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Κάποια στιγμή αυτή η καημένη η μάνα μου με πήρε πίσω από τη γιαγιά μου, όμως εγώ πάντα εκεί γυρνούσα. Κι είχα δυο μάνες. Δυο μάνες και το Χαρικλάκι που ήταν τα παιδικά μου χρόνια, η εφηβεία μου, η ενηλικίωσή μου, το γέλιο μου, η στεναχώρια μου, η έγνοια μου, η θεία μου, η αδερφή μου, το παιδί μου. Αλλά πάνω απ' όλα ήταν η σταθερά μου. Ήταν εκείνη που με έμαθε να αξιολογώ τους ανθρώπους με βάση την συμπεριφορά τους όταν ακόμη δεν μου το είχε διδάξει το σχολείο και ο ίδιος μου ο πατέρας. Ήταν εκείνη που με καθοδήγησε να ξεχωρίζω το αυθόρμητο από το δόλιο, να υπομένω εκείνον που το έχει πραγματικά ανάγκη από εκείνον που το απαιτεί εγωιστικά και παρασιτικά. Ήταν εκείνη που παρέμεινε παιδί, που όποτε πήγαινα στο χωριό της πήγαινα τα ίδια δώρα κι εκείνη πλημμύριζε πάντα με την ίδια χαρά και με αγκάλιαζε σφιχτά μέχρι να αρχίσω να πνίγομαι. Ήταν εκείνη που με έμαθε να μην ζητάω τίποτα και να δίνω και την ψυχή μου για το διαφορετικό και το απροστάτευτο. Ήταν εκείνη που μέσα σε έναν κόσμο που σπέρνει μισαλλοδοξία και θερίζει αδιαφορία, με ύψωσε να υποστηρίξω την δική μου διαφορετικότητα.

Εγώ δικά μου παιδιά δεν έχω. Αν είχα, με το Χαρικλάκι θα τα έβαζα να μεγαλώσουνε. Και μαζί τους θα πήγαινα στον τάφο της να της βάλουμε λουλούδια και να της αφήσουμε εκεί πάνω σοκολάτες και καραμέλες και μία σακούλα με πολλά "μικρά", να τα έχει να τα μετράει και να χαίρεται.

Ένας χρόνος, σαν σήμερα.
Καλή αντάμωση Χαρικλάκι μου καλό. 

posted by mindstripper @ 2/05/2025 10:50:00 pm