2010 vs 2011

Ακούγοντας το Top 40 του 2010 του Steve Lamacq και βλέποντας παντού γύρω μου την αντίστροφη μέτρηση για το 2011, μαζεύομαι πάλι εδώ μέσα και σκέφτομαι για την ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να ορίζουμε ένα τέλος. Μία ανάγκη που μερικές φορές για μένα προσωπικά, πες με κυνική και ξυνή άμα θες, φτάνει στο σημείο του αστείου.

"Να φύγει πια αυτό το 2010, δεν αντέχω άλλο, δε μπορώ."

Αστείο, ναι. Σα να ακούω ένα μικρό παιδί να λέει:

"Μαμά, βαρέθηκα πια μέσα στο αυτοκίνητο. Πότε θα φτάσουμε;"

Δεν είναι ότι κι εγώ από μόνη μου, δεν κάθομαι να φέρω στο μυαλό μου όλα τα καλά και τα άσχημα, τους κύκλους και τις επαναλήψεις που βίωσα μέσα στο 2010. Τους ανθρώπους που γνώρισα από το πουθενά (κύκλος), εκείνους που έγιναν φίλοι (κύκλος), άλλους που εμπιστεύτηκα και με απογοήτευσαν (επανάληψη), κι άλλους που, συνηθισμένοι να αναλώνονται απο δω κι απο κει σε μία δική τους αλώβητη πραγματικότητα, κατάφεραν να αναλώσουν και το δικό μου χρόνο για μήνες ή και για ώρες ακόμα, μέσα σε σκηνοθετημένες παραστάσεις που εκτυλίχθηκαν εξ' αρχής μέσα στον δικό τους μονόλογο (δική μου επανάληψη ενός ξένου κύκλου). Όχι ότι δεν σκέφτομαι πού ήμουν έναν χρόνο πριν και πού είμαι τώρα, ότι δεν κοιτάζω την αφεντιά μου απ' έξω και δεν παρατηρώ τα λάθη που έκανε και τις σωστές αποφάσεις που πήρε μέσα στο χρόνο που πέρασε. Αλλά μερικές φορές είναι ειλικρινά γνήσια η απορία μου γι αυτή την ανάγκη που έχουμε οι άνθρωποι να βάζουμε ένα νοητό χρονικό περιθώριο, μία τελεία, κάπου όπου είναι, στ' αλήθεια, περιττή. Γιατί ως επί το πλείστον, δε λειτουργεί το "Θα κόψω το τσιγάρο από την πρώτη Γενάρη". Αυτό που λειτουργεί είναι όταν όντως ξημερώσει η δεύτερη του Γενάρη και δεν έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά και το πόσο πολύ αποφεύγω τις κατατάξεις και τις λίστες. Όχι ότι δεν τις διαβάζω ή ότι δε δίνω καμμία σημασία. Να, ορίστε, πιο πάνω το είπα και μόνη μου, όση ώρα γράφω ακούω τα 40 καλύτερα τραγούδια του BBC6 για το 2010. Μόνο που το Worm Tamer που παίζει αυτή τη στιγμή στο νούμερο 13 είναι για μένα ισάξιο με αυτό που θα ανακοινώσουν σε λίγη ώρα στο νούμερο 1, όποιο κι αν είναι αυτό. Για μ έ ν α. Αν έρθεις εσύ, με οποιοδήποτε αντεπιχείρημα να προσπαθήσεις να μου αποδείξεις ότι η δική σου άποψη υπερισχύει της δικής μου, το πιο πιθανό είναι από ένα σημείο και μετά να σταματήσω να μιλάω. Δεν έχω να αποδείξω κάτι γι αυτά που αισθάνομαι. Ούτε για τον τρόπο που τα κατατάσσω μέσα μου. Δεν έχω λόγο να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου. Μα γιατί να το κάνω αυτό; Γιατί να πρέπει ντε και καλά να υπερισχύσει ή η δική μου άποψη ή η δική σου; Τί κακό είναι αυτό πια με όλες τις ενήλικες συζητήσεις ταμπελοποίησης; Από πότε οι άνθρωποι πρέπει να αποδεικνύουμε ο ένας στον άλλον γιατί αισθανόμαστε όπως αισθανόμαστε για ό,τι εκτυλίσσεται γύρω μας σε κοινωνικό ή πολιτιστικό επίπεδο, αλλά κλείνουμε μάτια και αυτιά όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε το ίδιο στο προσωπικό;

Εγώ λοιπόν θα ευχόμουν το 2011 να είναι όπως και το 2010. Γιατί αν ήταν το ίδιο, θα ήξερα από που να φυλάω τον κώλο μου και πού θα μπορώ να εμπιστευτώ τις έννοιες και τους προβληματισμούς μου χωρίς να έρθω αντιμέτωπη με υποκρισία και συμβιβασμό. Αλλά ξέρεις τί; Σίγουρα το 2011 δεν θα είναι το ίδιο. Μου αρκεί, σε πείσμα των καιρών, αν είναι κάτι να μείνει το ίδιο, αυτό να είμαι εγώ η ίδια.

Η μουσική έχει βάλει στόχο να με αποσυντονίσει. Άμα ακούω National δεν μπορώ να γράψω ή να διαβάσω ή να μιλήσω ή να σκεφτώ. Βάλε αυτό σε μία λίστα άμα θες.

Καλή χρονιά.

posted by mindstripper @ 12/31/2010 09:01:00 pm