@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Saturday, March 28, 2009

Ένα όχι και ιδιαίτερα ξεχωριστό ποστ

Σαββάτο βράδυ, ύστερα από δύο μήνες απουσίας στο στέκι μου του Ψυρρή, ένα μικρό μπαράκι, θα έλεγα όχι κάτι το ξεχωριστό από οποιοδήποτε άλλο.

Βλέπω τον Γιώργο, τον ιδιοκτήτη, φοβάμαι ότι θα μου ρίξει καμμία Χριστοπαναγία που έχω να πάω τόσο καιρό, και δεν πάω να τον φιλήσω όπως κάνω με όλους τους άλλους. Ο Γιώργος προσφέρει τις Χριστοπαναγίες σαν λουλουδάκια από τον αγρό σε όλους τους ανθρώπους που σημαίνουνε κάτι γι αυτόν. Τον έχουμε μάθει όλοι πια και τη μία θέλουμε να τον κλωτσήσουμε, την άλλη τον αγαπάμε με έναν τρόπο -τώρα που το σκέφτομαι- ίσως κι όχι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Είναι μεγάλη ψυχή, παρ' ότι πολλοί που θα τον γνώριζαν θα έλεγαν ότι δεν αποτελεί και κάτι το ιδιαίτερο. Τελικά τη γλυτώνω, με κοιτάει από μακρυά και μετά από μία ανώδυνη επίπληξη για το διάστημα της απουσίας μου, κουνάει το κεφάλι του πάνω-κάτω σε πλήρη ένδειξη αποδοκιμασίας.

"Πάω να φάω καμμιά κρέπα, είμαι νηστικιά όλη μέρα, θέλετε τίποτα;" ρωτώ τους υπόλοιπους που δουλεύουν στο μαγαζί.
"Μπα, πριν λίγο χτυπήσαμε κάτι σουβλάκια, είμαστε ΟΚ", μου απαντάει η Κωνσταντίνα, το κορίτσι που πάντα χαμογελά και δουλεύει σερβιτόρα, θα έλεγα όχι τίποτα το ξεχωριστό από οποιαδήποτε άλλη σερβιτόρα.

Η κρέπα εξαφανίζεται σε χρόνο μηδέν, μετανοιώνω που δεν έχω βάλει μέσα διπλό τυρί και μαγιονέζα αλλά η στεναχώρια μου εξατμίζεται όταν θυμάμαι τα υπόλοιπα πέντε κιλά που θέλω να χάσω ώστε να επανέλθει το σώμα μου σε μία κατάσταση που θα μου επιτρέπει να τρώω ξανά ότι θέλω χωρίς φόβο, πάθος και τύψεις. Ο Δημήτρης, ο μπάρμαν και πρώτο μου φιλαράκι μέσα σ' αυτό μου το καταφύγιο, αλλά κατά τ' άλλα τίποτα το ξεχωριστό από οποιονδήποτε άλλο μπάρμαν της νύχτας, μου φτιάχνει ένα τζιν με sprite.

"Μα τί κάνεις εκεί πέρα, αφού το συχαίνομαι το τζιν βρε παιδάκι μου!"
"Είναι ελαφρύ, δοκίμασέ το, έτσι για αρχή, μέχρι να πούμε δυο κουβέντες", μου λέει.

Βγαίνει έξω από το μπαρ, είναι ακόμα νωρίς, ο κόσμος λίγος.

"Φτιάξε με, πες μου τί έχεις κάνει αυτόν τον καιρό, κανένα όργιο, κανένα σατανιστικό;" με κοροϊδεύει.

Μιλάμε για αρκετή ώρα, πίνω την τελευταία γουλιά από το ποτό μου, ξαφνικά νοιώθω να με λούζει κρύος ιδρώτας. Λέω του Μήτσου ότι θα βγω έξω, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά.

"Θες να έρθω μαζί;"
"Όχι μωρέ, πάω έξω στον Πέτρο να πάρω λίγο καθαρό αέρα, καλά είμαι."

Βγαίνω έξω, ο Πέτρος ντυμένος καλά μέσα στη βραδυνή ψύχρα μου ανοίγει την πόρτα, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος πορτιέρης, όχι κάτι το ξεχωριστό από τους υπόλοιπους στο πόστο του.

"Τί γίνεται ρε;"
"Ξέρω γω ρε γαμώτο, με έχει πιάσει ξαφνικά κρύος ιδρώτας, τί στο διάολο είναι τούτο τώρα..."

Με κοιτάζει σχεδόν επιθετικά.

"Δε μου λες, είσαι υποτασικιά;"
"Τί λες τώρα καλέ;"
"Είσαι κάτασπρη ρε μαλάκα!"

Αρχίζω να βλέπω μαυράκια γύρω γύρω από το οπτικό μου πεδίο, νοιώθω κάπως τα μηνίγγια μου να μουδιάζουνε. Ακούω τη φωνή μου να λέει εντελώς ψύχραιμα:

"Δε μου λες, ξέρεις πως να συνεφέρνεις άνθρωπο που λιποθυμάει; Γιατί μου φαίνεται ότι για κει το πάω."

Βλέπω τον Πέτρο να ανοίγει με φόρα την πόρτα και να πηγαίνει μέσα τρέχοντας. Γυρίζει έξω σε χρόνο μηδέν κρατώντας στο ένα χέρι ένα κουτάλι σούπας γεμάτο μαύρη ζάχαρη και στο άλλο ένα ποτήρι νερό.

"Φάτην όλη αυτή τη στιγμή!"

Με το που καταπίνω την πρώτη δόση νοιώθω σαν να μου έχουν δώσει χαστούκι και τα μάτια μου καθαρίζουνε. Πίνω το νέρο και καθαρίζω όλο το κουτάλι.

"Εντάξει, είμαι καλά, αυτό ήτανε", του λέω.
"Φάτην όλη σου είπα!"
"Ε, την τρώω ντε!!!"

Η πόρτα ανοίγει, από μέσα βγαίνει η Κωνσταντίνα, ύστερα βλέπω τον Γιώργο που μου τα χώνει λέγοντας δυνατά "Αφού σας έχω πει βρε μαλάκες, μην πίνετε λευκά ποτά!", στο κατόπι βλέπω και τον Μήτσο που βγαίνει έξω κρατώντας κάτι κλειδιά. Κάποιοι περνάνε από το δρόμο και κοιτάνε, γίνονται μάρτυρες ενός παρ' ολίγο λιποθυμικού επεισοδίου, καθόλου ξεχωριστού και ιδιαίτερου από οποιοδήποτε άλλο.

Ακούω τη φωνή του Δημήτρη.

"Έλα, πάμε".

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, πίνω το υπόλοιπο του νερού.

"Εντάξει μωρέ, καλά είμαι τώρα."
"Κάτσε λίγο, αφού ξέρεις ότι όποτε μου παρουσιάζεται, δε χάνω οποιαδήποτε ευκαιρία να σε μπαλαμουτιάσω."

Βάζουμε τα γέλια και μετά σοβαρεύω, του λέω για τον φίλο μου που χάθηκε και που βλέπω το πρόσωπό του παντού, και για τα βράδυα που φοβάμαι να πέσω για ύπνο στο κρεββάτι. Με παίρνει αγκαλιά, αν μας έβλεπε κάποιος απ' έξω θα σκεφτόταν ότι θα είμασταν κανα ζευγαράκι, ξέρεις, όπως κι όλα τ΄αλλα, τίποτα το ξεχωριστό.

"Άντε πάμε τώρα, λείπεις πολλή ώρα από μέσα."

Ο Πέτρος μου ανοίγει την πόρτα και με τη βροντερή του φωνή μου λέει:

"Έμπαινε, θ' αρπάξεις καμμιά πνευμονία."
"Ευχαριστώ πολύ ρε Πετράν."

Ο Περικλής πίσω από το μπαρ έρχεται στη μεριά μου χαμογελαστός.

"Σου είπα τα δικά μου πριν και ζήλεψες, είπες να μου πάρεις τη δόξα, ε;" μου είπε αναφερόμενος σε μία κρίση που είχε λίγες μέρες πριν όπου το σώμα του πήρε την πρωτοβουλία να τον τρομοκρατήσει με τα καμώματά του. Γέλασα και του χάιδεψα τα μαλλιά. Είδα μία κοπελίτσα να μας κοιτάει πλάγια, μάλλον θα σκεφτότανε "Να, άλλη μία γκόμενα που την πέφτει στον μπαρμαν, λες κι είναι τίποτε το ξεχωριστό από οποιαδήποτε άλλη εδώ μέσα..."

Λίγες ώρες πιο μετά, καθώς γυρνούσα σπίτι, χαμογελούσα καθώς έφερνα πάλι στο νου μου όλη εκείνη την όχι ιδιαίτερα ξεχωριστή βραδιά, με τους όχι και πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους και την -για λίγη ώρα- καθόλου ξεχωριστή πρωταγωνίστρια στο τυπικό και όχι και πολύ σπουδαίο θεατράκι στο αγαπημένο -αλλά κατά τ' άλλα ίδιο με όλα τα υπόλοιπα- στενάκι στου Ψυρρή.

Το πόσο ιδιαίτερη είναι η αγάπη μου για όλους αυτούς τους ανθρώπους και την ώρα του χρόνου που μοιράζομαι μαζί τους κάθε τόσο, νομίζω μόνο με ένα ποστ σαν και τούτο, μικρό και καθόλου ξεχωριστό, θα μπορούσα να περιγράψω.

posted by mindstripper @ 3/28/2009 12:46:00 pm

11 Comments:

Blogger Rodia said...

σμουτς! :)
(μπα, τπτ το ξεχωριστό)

3/28/2009 05:32:00 pm  
Blogger Juanita La Quejica said...

Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις τους γύρω σου να σε νοιάζονται. Ασύγκριτο συναίσθημα. Ακόμα και αν χρειάζεται καμιά φορά να φτάσεις στα όρια της λιποθυμίας για να σου το θυμίσουν.
Να είσαι καλά!

3/29/2009 01:33:00 am  
Blogger μ said...

Μακάρι να μπορούσαμε να περνάμε όσο χρόνο θέλουμε με τους ανθρώπους που ξεχωρίζουμε. Την καλησπέρα μου.

3/29/2009 01:36:00 am  
Blogger mindstripper said...

Ροδιά, αντι-σμουτς. Δις κιόλας. :-)

Juanita, ναι, είναι πολύ συγκινητικό στ' αλήθεια, κι όταν αυτό σε πετυχαίνει σε ευάλωστη φάση της ζωής σου αποτελεί κανονικά μία σανίδα σωτηρίας στο πέλαγος. Φιλιά πολλά δεσποινίς, να περνάς όμορφα πολύ.

Μάνο, καλησπέρα. Συμφωνώ βέβαια. Ο χρόνος σαν εφηρμοσμένη έννοια, μερικές φορές μου φαίνεται πως αναιρεί την θεωρητική έννοια του ιδίου όρου. Καμμιά φορά πέντε-έξι ώρες είναι αρκετές. Άλλες φορές μία ζωή ολόκληρη μπορεί να είναι άτοπη.
Τα φιλαράκια και τα μάτια μας, όποτε νά 'ναι κι όσο νά ΄ναι, αρκεί νά 'ναι αληθινά - έστω και για δυο στιγμές. ;-)

3/29/2009 07:57:00 pm  
Blogger ELvA said...

Καποτε νομιζα οτι ειχα φιλους, μεχρι που καταλαβα οτι δεν ηταν φιλοι,παρα μονο ατομα που καναμε προσκαιρα παρεα...Οι φιλοι ειναι ατομα που νοιαζονται για σενα,οχι ατομα που θελουν να επιβεβαιωσουν το εγω τους, η να διηγηθουν τα γκομενιλικια τους στους αλλους...Εισαι τυχερη που εχεις μερικους καλους ανθρωπους γυρω σου!

3/29/2009 08:40:00 pm  
Blogger μ said...

Συμφωνώ, mindstripper, αλλά προσωπικά όταν διαπιστώνω πως λίγες ώρες με καλούς φίλους είναι αρκετές να γεμίσω μπαταρίες και να αισθανθώ καλύτερα, τότε είναι που θέλω να βλέπω αυτά τα άτομα ακόμα πιο συχνά...

3/30/2009 02:17:00 pm  
Blogger lakis said...

:)

3/30/2009 03:09:00 pm  
Blogger Καπετάνισσα said...

Σε φιλώ.
Σε μια εποχή που κρατάω σκούπες και καθαρίζω τοπία.
Απλά και διόλου ξεχωριστά τα πολύτιμα.
Τα μυριάκριβα και διαλεχτά.
Στα πόδια μας μέσα είναι.

(Και δε με λες; Γιατί όχι στα λευκά ποτά;)

3/31/2009 09:46:00 am  
Blogger efoudi said...

καπουτσίνο με σχήμα καρδιάς στο αφρόγαλα και coockie με πορτοκάλι.και δύο χαμόγελα για καλή μέρα.
τόση είναι και η δική μου ιδιαίτερη αγάπη για ένα μέρος(+τους ανθρώπους) που το έχω κι εγώ στην καρδιά μου και το θεωρώ πολύ ξεχωριστό.

τελικά ήταν ένα ξεχωριστό post.

καλημέρα.

4/02/2009 12:34:00 am  
Blogger mindstripper said...

Μάνο, όσο πιο συχνά μπορούμε. :-)

Λάκη, :-) (έτσι, για το διάλειμμα)

Καπετάνισσα, οι σκούπες μ' αρέσουνε πολύ. Όχι οι ηλεκτρικές, οι άλλες οι ψάθινες οι πλατιές, που σηκώνουνε τη σκόνη σύννεφο, ακόμα κι αν είναι να την ξετρυπώσουν από τις πιο σκοτεινές γωνίες. Φιλιά πολλά.
Και όχι στα λευκά ποτά, γιατί λέει ποτέ δεν ξέρεις τί βάζουνε μέσα (ότ,τι ξέρεις ξέρω).

Efoudi, ξεχωριστό γι αυτούς που ξέρουνε τί θα πει, ναι. Και η παρέα εκεί στα λημέρια σου, αυτή κι αν είναι ξεχωριστή, το ξέρω καλά.
Καλό σου βράδυ με δυο και τρία και πολλά χαμόγελα - όσα χωράνε μέσα σε μια καρδιά από αφρόγαλα. :-)

4/02/2009 11:38:00 pm  
Blogger Filotas said...

Η μαύρη ζάχαρη τα κάνει όλα, mindstripper!:P
Εβδομάδα καλή!

4/06/2009 01:07:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home