Μια βόλτα στο Σύνταγμα
Μπαίνοντας στον σχετικά άδειο εκθεσιακό χώρο του Συντάγματος, στην 5η Μπιενάλε των φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδος, έβγαλα δειλά δειλά την Nikon από την τσάντα μου. Ξεθάρρεψα όταν είδα έναν τύπο να βγάζει κι αυτός φωτογραφίες από τα έργα, πέρασα την κορδέλα της μηχανής βραχιόλι τριπλογυρισμένο γύρω από το χέρι μου και ξεκίνησα τις γύρες μου μέσα στο χώρο, με ρυθμούς αργούς - μπορεί η βόλτα αυτή να ξεκίνησε σαν μία υπόσχεση σε μακρυνή διαδικτυακή φίλη, αλλά με είχε γυρίσει 25 χρόνια πίσω. Τέτοιες πολύχρωμες μηχανές χρόνου σπανίζουνε όσο περνάει ο καιρός και ήδη, δεν ήθελα να κατέβω πάνω από τούτη.Είχα σχεδόν ξεχάσει το σκοπό της επίσκεψής μου, όταν άκουσα μία μικρή χαρούμενη τσιρίδα πίσω μου. Έπεσε τόσο ξαφνική μέσα στη σιωπή του χώρου που γύρισα ασυναίσθητα να δω από που προερχόταν.
"Νά' το! Το βρήκα!"
Είδα ένα μικρό κοριτσάκι να χοροπηδάει και να στέκεται μπροστά από εκείνο ακριβώς το έργο που έψαχνα να βρω κι εγώ η ίδια. Δίπλα του στεκόταν ένας κύριος πολύ μετρημένος με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του, το οποίο δεν μπορούσα να δω, παρά μονάχα να το ακούω.
"Βρήκες το κοριτσάκι που σου άρεσε;"
Η μικρή είχε ήδη αρχίσει να ξεφυλλίζει ανυπόμονα τον τυπωμένο οδηγό της έκθεσης. Ο παππούς της στεκόταν σχεδόν από πάνω της και την βοηθούσε να εντοπίσει τη ζωγραφιά ανάμεσα στις σελίδες.
"Να, το βρήκα κι εδώ. Κοίτα!"
Ο παππούς έκανε λίγο παραπίσω κι άφησε τη μικρούλα να θαυμάσει μόνη της τον πίνακα. Μαζί του κι εγώ. Σε δευτερόλεπτα το αντικείμενο της φωτογράφισής μου είχε αλλάξει. Για την ακρίβεια, αυτό που άλλαξε ήταν το περιβάλλον συναίσθημα του αντικειμένου της φωτογράφισης. Με αποτέλεσμα ο πίνακας να έχει μεγαλώσει τόσο, που να κοντεύει να πιάσει όλη την αίθουσα. Κι επειδή θεώρησα τον εαυτό μου πολύ τυχερό που ήταν παρών σε μία τέτοια συνθήκη, αντί να αρχίσω να χοροπηδάω κι εγώ όπως η μικρή όταν βρήκε τον πίνακα, πάτησα το κουμπί της φωτογραφικής, αποφασισμένη να κλέψω έστω και μία από τις δικές της χρωματιστές πινελιές για μένα.
Με τέτοια χρώματα δεν μπορεί παρά το ξημέρωμα να είναι πάντα καλό.
posted by mindstripper @ 3/05/2009 12:28:00 am
5 Comments:
χεχε, τέλεια ιστορία και τέλεια φάση να έχω τη φωτογράφο μου στην Αθήνα ;)
πι ες: πίστεψέ το ή όχι, το κοριτσάκι μοιάζει με το κοριτσάκι της εικόνας (που το ξέρω καλά...)
φοβερά χρώματα όντως. υπέροχος πίνακας.
το σαβ/κο αν ο δρόμος σε βγάλει αντί για σύνταγμα..θεσ/νίκη, έχουμε κι εμείς χρώματα και εκθέσεις..!
σε περιμένουμε..
κλικ στο -efoudi- για λεπτομέρειες!
:)
Συναισθήματα ανεκτίμητης αξίας.
Να είναι καλά αυτοί που τα βίωσαν, και εσύ που μας τα μετέδωσες.
Τί όμορφο στιγμιότυπο αυτό που μπόρεσες να παρευρεθείς και να αποθανατίσεις!
Ttallou, τέτοιου είδους ανταποκρίσεις ό,τι ώρα θες. ;-)
Ωραία πράγματα που γίνονται καμμιά φορά, ε;
Efoudi, και οι μνήμες που μου ξύπνησε όλο αυτό το περιστατικό μάντεψε ποιά πόλη είχανε γεννέτειρα κιόλας. Στη Θεσσαλονίκη έμαθα τις βασικές τεχνικές της ζωγραφικής έναν καιρό που τώρα μου φαίνεται άλλο σύμπαν. Θα το συγκλίνω αυτό το σύμπαν με το παρόν κάποια στιγμή, όχι αυτό το ΣΚ, αλλά σίγουρα κάποιο κοντινό όμως. Σ' ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, να περάσετε πολύ πολύ ωραία και να ευχαριστηθείτε χρώματα και δημιουργίες και για μένα! :-)
Jorge, νά 'ναι καλά κι αυτοί που τα εκτιμούν επίσης. Ήτανε πανέμορφη σκηνή. Την ώρα που την αιχμαλώτιζα με το φακό, ένιωσα σαν να κρυβόμουν πίσω από κάποια αόρατη κουρτίνα. Μια σταλιά παιδί κι εγώ δηλαδή. Καλό βράδυ. :-)
Τύχη μεγάλη Juanita μου, πολύ μεγάλη. :-) Πιο ωραίο τρόπο να κλείσει η μέρα μου ούτε που θα μπορούσα να φανταστώ. Φιλιά πολλά.
Post a Comment
<< Home