Μπλε βροχή
Έβαψα τα νύχια μου μπλε, σκέφτομαι όλο και πιο έντονα τον τελευταίο χρόνο ότι θα ήθελα να βάψω τα μαλλιά μου κάτασπρα. Για κανέναν λόγο. Απλά επειδή θα μου άρεσε. Δεν ξέρω μερικές φορές γιατί οι άνθρωποι όταν τους λες κάτι που κατά την πλειοψηφία θεωρείται καταθλιπτικό ή τέλος πάντων είτε λόγω συνήθειας είτε λόγω στατιστικών έχει συνδεθεί με έννοιες και εικόνες γκρίζες, το προεκτείνουν επάνω σου με έναν τρόπο αυθαίρετο και εξ' ορισμού εγωκεντρικό. Η μηδενική προσπάθεια του να κατανοήσει αυτός που έχω απέναντί μου την ουσία αυτών που λέω, και όχι την επίδραση αυτών στον προσωπικό του ψυχισμό και το "εγώ" του, νομίζω ότι μερικές σπάνιες φορές με οδηγεί σε σημείο μισανθρωπίας. Ύστερα υποχωρώ με μικρά βηματάκια προς τα πίσω χωρίς να γυρίσω την πλάτη μου στον συνομιλητή μου. Όχι επειδή δεν είναι ευγενικό, αλλά επειδή θέλω να κοιτάζω τα μάτια του όταν με βλέπει να φεύγω. Συνήθως δεν αλλάζουνε έκφραση - παραμένουν κενά και στραμμένα προς τα μέσα, όπως ήταν εξ' αρχής.Σήμερα το πρωί καθώς έπλενα τα πιάτα, ένα μικρό βαθύ μου γλίστρησε από το χέρι και έσπασε πάνω στον μαρμάρινο νεροχύτη της κουζίνας. Τα κομμάτια του εκτοξεύτηκαν παντού μέσα στο χώρο. Έμεινα ακίνητη για να εντοπίσω σε πρώτο χρόνο όλες τις γωνίες που ήταν γεμάτες με θρύψαλλα, και την ίδια ώρα έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτομαι με ένα σχετικό θράσος γιατί ήτανε ανάγκη να σπάσει το συγκεκριμένο πιάτο, αφού τόσες φορές ένα σωρό άλλα μου έχουνε πέσει από τα χέρια, κι όμως εκείνα δεν είχανε πάθει απολύτως τίποτα. Οικτρός τρόπος σκέψης, να τα βάζω με ένα πιάτο που δεν άντεξε όσο έχουν αντέξει άλλα σε ίδιο χτύπημα, χωρίς να λογαριάσω τη φτιασιά και την κατανομή του.
Έχει τραβήξει την προσοχή μου ο ήχος από ένα συγκροτηματάκι από το Brooklyn, τους Plushgun, που έχουν ήχο κάπως Αγγλικό αλλά όχι ακριβώς. Τους ακούω και σκέφτομαι ότι είκοσι χρόνια πριν, τα τραγούδια τους θα με έκαναν να ξεκινάω τις μέρες μου με μικρά-μικρά χορευτικά πηδηματάκια και ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Τότε που το πιάτο απλά ή θα έσπαγε ή όχι, και κανένας μα κανένας δεν θα ασχολούταν μαζί του εκτός από τη μάνα μου που θα δυσανασχετούσε γιατί θα είχε ένα λιγότερο σερβίτσιο για τις φακές το μεσημέρι.
Αυτή η βροχή απόψε με πασάλειψε με χρώμα μπλε. Στην αρχή γέμισε τα πνευμόνια μου με μία νοσταλγία ανήλικη και χαριτωμένη και τώρα με τραβάει από το χέρι να βγω έξω. Τώρα που όλα έχουνε καθαρίσει. Ίσως περάσω κι από κείνο το στενάκι λίγο πιο πέρα στη γειτονιά, που είναι γεμάτο μετανάστες και μοσχομυρίζει καψαλισμένο ξύλο και χασίσι.
Καλό Σαββατόβραδο.
posted by mindstripper @ 3/21/2009 08:58:00 pm
10 Comments:
*Η μηδενική προσπάθεια του να κατανοήσει αυτός που έχω απέναντί μου την ουσία αυτών που λέω, και όχι την επίδραση αυτών στον προσωπικό του ψυχισμό και το "εγώ" του, νομίζω ότι μερικές σπάνιες φορές με οδηγεί σε σημείο μισανθρωπίας.*
Είναι αυτό που λένε "παράλληλες επικοινωνίες". Μιλά καθένας για τα δικά του και συναντιούνται στο άπειρο!
Μου συμβαίνει συχνά και το ένα και το άλλο: πότε να ακούω προσεκτικά και πότε να μη κρατιέμαι και να μιλώ και'γώ παράλληλα για τα δικά μου. Ισως με σκοπό να ελαφρώσω το βάρος του άλλου, να του πω ότι 'για δες, δεν είσαι μόνος' κάτι τέτοιο τεσπά. Αλλά.. μάλλον κάνω λάθος.. τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα..
..για τα μαλλιά, είχα και'γώ κάποτε την επιθυμία και τα πάστωνα με... οινόπνευμα να ασπρίσουν! :) Τώρα που ασπρίζουν από μόνα τους, δεν μπορώ να τα συνηθίσω...
Νύχια μπλε, ενδιαφέρον ακούγεται!
Όλα καλά, αλλά οι φακές με ρίξανε στα τρίσβαθα της κατάθλιψης ρε γαμώτο!
Με το που διάβασα το κείμενο σου ένας σίγουρα γνώριμος και για εσένα στίχος μου ήρθε στο μυαλό:
"Everyone I come across, in cages they bought
They think of me and my wandering, but I'm never what they thought
I've got my indignation, but I'm pure in all my thoughts
I'm alive..."
Oλοι περιπλανιόμαστε έτσι δεν είναι;Δεν είναι ανάγκη να πάμε στην Αλάσκα...Καλή εβδομάδα!:)
Ροδιά μου, όχι, δεν είναι ότι κάνεις λάθος, εσύ καλά τα λες. Ίσως εγώ να μην το επικοινώνησα σωστά. Δε μιλάω για παράλληλες επικοινωνίες ούτε για απλή ανταλλαγή απόψεων. Εννοείται ότι σε μία συζήτηση ο καθένας θα μιλήσει με βάση τις δικές του προσωπικές εμπειρίες και θα καθυσηχάσει ή θα αφυπνίσει τον άλλον, ώστε τα προβλήματα λίγο να καταλαγιάσουν και η διάθεση να ελαφρύνει. Μιλάω για ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να ακούνε, παρά μόνο να μιλάνε για τον εαυτό τους (και είναι πολλοί σου λέω). Για εκείνους που όταν έρχεται κάποιος να μοιραστεί ένα πρόβλημα μαζί τους ή έστω μία μικρή καθημερινή εμπειρία, ξεκινούν τον μονόλογό τους για τη δική τους ημέρα, τον δικό τους κόσμο και τα δικά τους προβλήματα. Είναι σαν να παίζεις βόλλεϋ με κάποιον, να του πετάς τη μπάλα κι αυτός το μόνο που κάνει είναι να περιμένει να του την πετάξεις ώστε να την κρατήσει εκεί, γιατί όσο πιο πολύ την κρατάει, τόσο περισσότερη ώρα μπορεί να είναι αυτός ο πρωταγωνιστής του έργου.
Σήμερα τα νύχια είναι μπεζ. ;-) Πολλά φιλιά σου στέλνω.
Μοτοσακέ, έλα ρεεε! Βαθύ το πιάτο είπαμε, με τί να το γέμιζα; Φακές καλύτερες από ψαρόσουπα αφού. Φιλιά πολλά! :-)
Obsession, εντάξει... με έστειλες κανονικότατα. Και ειλικρινά χάρηκα πολύ που σου άρεσε η μουσική από την ταινία. Για την ταινία δε ρωτώ, δεν νομίζω ότι είναι ανάγκη. :-)
Μερικές φορές είναι καλύτερα να πάμε στην Αλάσκα, με όποιο το τίμημα, από το να ζούμε με αυτήν φυλακισμένη μέσα μας (βέβαια κάτι σε πιο τροπικό εμένα δε θα με χάλαγε καθόλου).
Καλή εβδομάδα και σε σένα, και ελπίζω όλα να πήγανε καλά στην εξεταστική σου. :-)
χεχε,εχω δεί καιρό την ταινία και ήθελα να στο γράψω,αλλά έψαχνα την κατάλληλη στιγμή!:P
Η εξεταστική μου πήγε πολύ καλά,και μου άφησε μια τρελή επιθυμία να φύγω για καιρό απο την Αθήνα...αχ,πόσο δίκιο έχεις,λέω να πάω βόρεια,να πας νότια και να ανταλλάξουμε φωτογραφίες :P
Λοιπόν εδώ και μέρες μιζέριαζα με τους στίχους του Καβάφη:
"Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις."
Νομίζω πως νιώθω πιο αισιόδοξη τωρα :)
Όμορφα τα αποκόμματα ζωής σου. Ειδικά αυτό το τελευταίο που ξεχειλίζει από αισιοδοξία. Μέρα καλή
Σαν να ακουω δικες μου σκεψεις για το οτι 'οταν μιλας για κατι καταθλιπτικό
πολλοι το προεκτείνουν επάνω σου με έναν τρόπο αυθαίρετο και εξ'ορισμού εγωκεντρικό'. Μηπως θα πρεπει να ρωταμε τους αλλους και για ποιο πραγμα επιτρεπεται πια να μιλησουμε; Τη καλησπερα μου απο το Βορρα! :)
Obsession, ακόμα πιο ωραίο θα ήτανε να πας βόρεια, να πάω κι εγώ νότια και που και που, να ανταλλάσσουμε τόπους. :-P
Έτσι, αισιοδοξία να αισθανόμαστε ρε συ. Ώρες ώρες, η μυρωδιά του γνώριμου είναι πατρίδα μεγαλύτερη κι από όποια Αλάσκα. Ήξερε ο Καβάφης. Καλό απόγευμα. :-)
Λάκη, μου έλεγε χτες βράδυ ένας φίλος-γείτονας ότι οι περιοχή μας εδώ, έχει χαρακτηριστεί ως "Τρίγωνο των Βερμούδων" από αυτό το παράσιτο, τον Ευαγγελάτο. Έμεινα βέβαια με το στόμα ανοιχτό καθώς δεν παρακολουθούσα ούτε πριν ούτε τώρα -και ελπίζω ούτε στο μέλλον που έρχεται- Ελληνικές ειδησεογραφικές ηλιθιότητες τέτοιου τύπου. Είναι μία τέτοια γειτονίτσα με τρίκυκλα γεμάτα παλιατζούρες στις γωνιές της που εμένα με κάνει να εισπνέω λίγο οξυγόνο, όταν δεν το βρίσκω στις μεγαλο-γειτονιές και τις απρόσωπες λεωφόρους. Φιλιά πολλά.
Elva, το συμπέρασμά μου είναι ότι από μας εξαρτάται και η προσέγγιση και η αντιμετώπιση. Αντί να γεμίζουμε με ενέργεια αρνητική και να δυσανασχετούμε, απλά δεν είναι ανάγκη από ένα σημείο κι έπειτα, να εξωτερικεύουμε το μέσα μας εκεί που έχει αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει η ανθρώπινη αύρα που εμείς αποζητάμε. Δεν αξίζει δηλαδή... Κυριολεκτικά χαμένος χρόνος. :-)
Καλησπέρες από μία Αθήνα γεμάτη με δυνατούς νοτιάδες.
Χαίρομαι πολλές φορές τις βόλτες που κάνεις mindstripper.
Όχι μόνο στα στενάκια της γειτονιάς σου
Still Ill, νομίζω ότι τότε είμαστε πάτσι. :-)
Post a Comment
<< Home