@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Wednesday, March 11, 2009

Εδώ δεν είναι...

Η κούραση είναι μεγάλη. Δεν ξέρω πώς μπόρεσα μέσα σε ένα χρόνο να αλλάξω τόσο πολύ. Ίσως πάλι και να μην άλλαξα, παρά μόνο να κοίταξα επιτέλους τον εαυτό μου γυμνό στον καθρέφτη. Έχει κι αυτό τη σημασία του. Όπως η αρχή σε μία ταινία θρίλερ. Ή το τέλος σε ένα ευτυχισμένο διαζύγιο.

Προχθές νωρίς το πρωί φύσαγε πάρα πολύ. Τα χάρτινα σκουπίδια στους δρόμους είχανε στήσει τρελό χορό πάνω και τριγύρω απ' αυτούς, πέφτανε με δύναμη πάνω στα παμπρίζ των αυτοκινήτων, στροβιλίζονταν πάνω από τα κεφάλια ανυποψίαστων περαστικών που έσκυβαν να τ' αποφύγουνε φοβισμένοι. Καθώς πήγαινα στη δουλειά, έτσι κολλημένη όπως ήμουν στην κίνηση, κοίταξα ψηλά έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου. Είδα ένα πουλί μια σταλιά μικρό να παίζει με το βάρος του στον αέρα, να αφήνεται να πέσει στο τίποτα και ύστερα με δύο φτερουγίσματα να δρασκελίζει πάλι τρεις πιθαμές ψηλά. Ύστερα να αφήνεται γι άλλη μια φορά στο κενό. Κι ύστερα, ξανά, να δίνει μια σπρωξιά και ν' ανεβαίνει κόντρα στον άνεμο. Τα δέντρα γύρω γέρνανε ασταμάτητα προς όλες τις κατευθύνσεις, το φύλλωμά τους ασημένια θαλασσοταραχή κάτω από το πρωινό φως. Δυνάμωσα τη μουσική. Το Δεύτερο έπαιζε Πλιάτσικα.

Ήταν να φύγουμε μαζί, όμως πηγαίνω μόνος.
Μόνος παλεύω τον καιρό, κι όπου με βγάλει ο δρόμος.


Χαμογέλασα. Άλλη μία θλιμμένη σκηνή που πήρε αμέσως φωτιά μπροστά στα μάτια μου κι απλώθηκε δροσερή αλοιφή-γιατρικό πάνω στης ψυχής τα μελανά σημάδια. Ετούτο το μπλογκ σκιαγραφεί εδώ και καιρό έναν άνθρωπο που πάλευα ν' απαρνηθώ, νόμιζα ότι δεν ήτανε κομμάτι δικό μου, πίστευα ότι αποτελούσε μόνο μία αντίδραση απέναντι σ' αυτά και σ' αυτούς για τους οποίους είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να δίνει μία πεντάρα. Χαζά πραγματάκια, παιδιάστικα.

Εδώ δεν είναι ούτε ιστορία τρόμου, ούτε κοινωνικό δράμα. Μόνο αυτό που πρέπει να είναι, δηλαδή ένα παραμύθι για μεγάλους, που στο τέλος η φιγούρα του Lemony Snicket φεύγει χορεύοντας και γελώντας κόντρα στο ηλιοβασίλεμα, φτύνοντας εδώ κι εκεί, μέσα κι έξω από το μονοπάτι του, και τραβώντας επιδεικτικά το βρακί έξω από τον ποπό του.

posted by mindstripper @ 3/11/2009 11:50:00 pm

6 Comments:

Blogger jorge said...

Ίσως να μη είναι και πολύ σχετικό...
Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι η ζωή δεν είναι αυτό που περιμένουμε να έρθει. Είναι αυτό που ζούμε καθημερινά.

ΥΓ. Όχι άλλο Πλιάτσικα :)

3/12/2009 12:25:00 am  
Blogger mindstripper said...

Καλημέρα Jorge.
Το σχόλιό σου είναι πολύ περισσότερο σχετικό κι απ' ότι ίσως νόμιζες. :-)

Ήτο η χημεία της στιγμής περί Πλιάτσικα, ήρθε κι έκατσε (που να έλεγα και για Νταλάρα, ε;) :-P

3/12/2009 08:12:00 am  
Blogger lakis said...

Η προσωποποίηση της ζωής είναι εκείνο το πουλί που είδες, και του αγώνα και της αγωνίας του ανθρώπου. Μέρα καλή

3/12/2009 12:32:00 pm  
Blogger μ said...

Πρώτη φορά επισκέφτομαι το blog σου, αλλα νομίζω, θα το καθιερώσω. Μοιράζομαι αρκετές από τις σκέψεις σου, χαίρομαι που τις εκφράζεις εσύ και για τους δυο μας (τουλάχιστον).
Καλό μεσημέρι.

3/13/2009 02:45:00 pm  
Blogger efoudi said...

νομίζω πως ανάμεσα στις λέξεις σου,σε δύο συγκεκριμένες γραμμές,αυτό που τελικά είναι η μεγαλύτερη αλήθεια.."ο άνθρωπος που παλέυουμε να απαρνηθούμε"..αυτός που ζει μαζί μας,που μας αγκαλιάζει όταν φοβόμαστε,που μας αγαπάει περισσότερο απο εκείνη την αγάπη που κυνηγάμε και δεν φτάνουμε..

χαζά πραγματάκια καθημερινής τρέλας.

σε χαιρετώ μέσα σε ένα γλυκό μεσημέρι που ο ήλιος πέφτει στα μάτια μου αλλά δεν με ενοχλεί..

3/14/2009 03:04:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Efoudi, σήμερα το μεσημέρι σε σκεφτόμουν λοιπόν. Αυτός ο ήλιος είναι η μεγαλύτερη γιατρειά όλων. Να περνάς καλά! :-)

Μάνο, καλώς ήρθες και σ' ευχαριστώ. Καλή εβδομάδα να έχεις.

Λάκη, μία φωτογραφική είναι η αλήθεια θα την ήθελα εκείνη τη στιγμή πάντως. ;-)

3/16/2009 12:26:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home