Ο χορός
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα δει το American Beauty στον κινηματογράφο. Η προσωπικότητά μου ήταν ακόμα υπό σοβαρή ανάπτυξη. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου το γεγονός ότι στη σκηνή με τη σακούλα μου ήρθε να βάλω τα κλάμμματα και κρατήθηκα για να μην με αποδοκιμάσει η παρέα μου. Τώρα πλέον, όταν βλέπω τόσο έντονες σκηνές -κι αυτό το λέω ναι, με όση υποκειμενικότητα μπορεί να βάλει ο νους σου γιατί απλούστατα, δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς- αφήνω το συναίσθημα να με καταβάλει.Αυτό κι αν είναι τέχνη φίλε μου, να διεισδύεις στον ψυχισμό του άλλου και να τον συντρίβεις, λυγίζοντας την κυνικότητά του σε λίγες μόνο στιγμές του χρόνου.
Να παίρνεις μία σακούλα και μία αγγελική μουσική δημιουργία όπως το Any other name του Newman και να τοποθετείς τον θεατή σου στον προθάλαμο του παραδείσου.
Εκεί που με κομμένη την ανάσα αυτός θα συνειδητοποιεί πως δεν χρειάζεται απολύτως τίποτε για να ικανοποιήσει κάποια όρεξη ή επιθυμία ή κρυφή λαχτάρα του, πως δεν έχει καμμία ευχή να ξεστομίσει που θα αλλάξει τη ζωή του δραματικά κι οριστικά σε ένα λεπτό, πως διάολε, πόσο τυφλός και μικρός κι αχάριστος μπορεί να μάθει να είναι ένας άνθρωπος σε τούτη τη ζωή, και πόση ζωή θα πρέπει να ξοδέψει για να το μάθει στ' αλήθεια τελικά;
Η ψυχή δε λογαριάζει ποτέ το πόσο.
Η ψυχή ισορροπεί πάνω σε μία αραχνοϋφαντη στιγμή και τότε ο ακροβάτης μεταμορφώνεται σε ηθοποιό, κομπάρσο και σκηνοθέτη μαζί.
Και σε φως.
Άπλετο φως.
Σήμερα, έτσι όπως καθόμουν στην παραλία, κι έτσι όπως άρχισε να σηκώνεται σιγά-σιγά ο αέρας, ένιωσα τα πάντα γύρω μου να χορεύουν ξανά εκείνον τον χορό.
Σήκωσα τα μάτια μου και είδα τη μουσική.
Τα έκλεισα και είδα μπροστά μου πάλι εκείνη τη σακούλα να χορεύει.
Νομίζεις τυχαία φυσάει τόσο πολύ έξω απόψε;
Νύχτα καλή.
posted by mindstripper @ 6/21/2006 01:52:00 am
9 Comments:
λατρεύω τη συγκεκριμένη σκηνή...
λιγωτικός αέρας απόψε κι εδώ...
να είσαι καλά
:-)
φυσάει κι από 'δω...
όμορφες εικόνες, όμορφο κείμενο...
να είσαι καλά
Εσύ δεν είσαι μπλόγκερ, εσύ είσαι μουσικός!
Και τα τραγούδια σου το ένα καλύτερο απ'τ'άλλο.
:-)
Τι να πω κι εγώ για αέρα... Εσύ τον φυσάς ως εδώ, τελικά...
μέρα καλή
Νομίζω πως κάτι λίγο έχει να κάνει ο καθένας μας με τούτον τον αέρα τελικά.
Καλημέρα σε όλους. Με γλυκιά μελωδία πιάνου ακόμα στο βάθος. ;-)
Τα soundtracks του Newman με στέλνουν, έτσι ανεπιτήδευτα και γαλήνια που παίζουν με τις χορδές της ψυχής, και κάτι τέτοια posts σου, ακόμα περισσότερο.
Η πρώτη φωτογραφία, ειδικά, δεν μπορώ να αποφασίσω αν βγήκε μέσα από ταινία (σκηνές τέλους, το αμάξι με τους ήρωες μόλις πέρασε από το πλάνο, οδεύοντας προς τη δύση), από τραγούδι (Telegraph Road? Where The Streets Have No Name? Boulevard Of Broken Dreams?) ή τα όνειρά μου.
Respect, once more.
(Μιά πεταλούδα μπήκε στο δωμάτιο την ώρα που έγραφα το σχόλιο και χορεύει πάνω στο παράθυρο...)
o αέρας σου επιτέλους άνοιξε τα ερμητικά κλειστά παράθυρα του γραφείου (κατόπιν εντολής είναι κλειδωμένα) και μπήκε θαλασσινός αέρας, πήρε όλα τα φύλλα από τα γραφεία και κείνα αιωρούμενα χόρεψαν κάτω από τις μελωδίες σου ;)
Αστέρη, θα ήθελα να οργανωθώ κάποια στιγμή και να μαζέψω ό,τι έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος. Αν ήταν να επιλέξω εγώ ταινία πάντως για την πρώτη φωτογραφία, αυτή θα ήταν το "Θέλμα και Λουίζ".
Ταιριάζει και με την πεταλούδα. ;-)
Πνεύμα, εγώ θα κάνω μια ευχή να φυσήξει τόσο δυνατά που να σπάσουν όλα αυτά τα γυάλινα σίδερα των φυλακών μας. Και τα δικά μας τα παράθυρα κλειδωμένα είναι. Τέτοια σκλαβιά δεν την καταλαβαίνω. Τα φιλιά μου.
Post a Comment
<< Home