Κοιτώ και βλέπω
Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη λογική, ή μάλλον πες το καλύτερα συμπεριφορά, όταν τραβάω φωτογραφίες. Μερικές φορές δεν βλέπω καν το αντικείμενο κάθε αυτού. Βλέπω το χρώμα του, το σχήμα του, με ελκύει η ισορροπία του με τα αντικείμενα τριγύρω του, το πόσο αυτό ξεχωρίζει ή δένει αρμονικά με το περιβάλλον, είτε αυτό γίνεται λόγω της ομορφιάς, της ασκήμιας του, είτε ακόμα κι αυτής της ουδετερότητάς του.Αυτό που με τράβηξε στη φωτογραφία που θα δεις, ήταν ο κενός τοίχος. Και πάνω σ' αυτόν, ένα σύνθημα τόσο δα μικρό, που είχε γραφτεί εκεί, κάπου προς τα κάτω, στο ύψος που θα έφτανε ένα μικρό παιδί.
"Μα τί τραβάς;" με ρώτησε ο Η.
"Δεν έχω ιδέα", του απάντησα εντελώς φυσικά την ώρα που η ψηφιακή αιχμαλώτιζε το αντικείμενο της επιλογής μου.
Ή μάλλον ίσως θά 'πρεπε να πω, το αντικείμενο που ένα λεπτό αργότερα, όταν γύρισα να το κοιτάξω στ' αλήθεια, απέδειξε την ηλιθιότητα της ανθρώπινης υπόστασής μου.
Γιατί όταν συνειδητοποίησα την ελαφρότητά μου απέναντι στην απελπισία και την ανθρώπινη προσευχή, ένιωσα σαν να είχα μπει τραγουδώντας μέσα σε ένα νεκροταφείο την ώρα που κηδεύουν τον νεκρό...
Να συνεχίσεις ρε φίλε.
Να συνεχίσεις ρε συ φίλη.
Κι εγώ σου υπόσχομαι ότι από δω και στο εξής θα προσπαθήσω, ειλικρινά, να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.
posted by mindstripper @ 3/28/2006 04:55:00 pm
25 Comments:
εγώ θέλω να σταματήσω και δεν μπορώ να το κάνω :)
εγώ θέλω να ξαναξεκινήσω από την αρχή. και λέω να το κάνω.
Εγώ πρέπει να συνεχίσω και δεν μπορώ :(
Εγώ πάλι θέλω απλά να κάνω
Καταπληκτικό! Τι ιστορία άραγε να κρύβεται πίσω από αυτή την εγγραφή;
Ποια είναι η πιο δραματική και ποιά η πιο αστεία που θα μπορούσαμε να φανταστούμε;
Ποια η πιο πονηρή και ποια η πιο αθώα;
Θα τολμούσα πάντως να διακρίνω στο γραφικό χαρακτήρα ένταση, αποφασιστικότητα και δύναμη. Το εψιλον το σίγμα το αλφα, όλες οι γραμμές είναι χαραγμένες μεμιάς, κοφτά, γρήγορα και πολύ πολύ συγκεκριμένα. Και όλες αυτές οι ιδιότητες εντείνονται όσο πάει προς το τέλος. Το δεύτερο θήτα ας πούμε είναιπολύ πιο "θέλω" από ότι το πρώτο...
Αλήθεια τί μέσο έχει χρησιμοποιηθεί;
Μήπως ήθελε απλά να το κάνει;
Όπως και να χει ελπίζω να πήγε καλά...
ελπίζω να συνεχίσεις και συ αυτά τα κλικ σου, αυτά χωρίς σκέψη απλά με ένστικτο ;)
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με σακίδιο στον ώμο, πάντα κουβαλούσα μια μηχανούλα. Τώρα έχω δυο τρεις. Με τα ψηφιακά το έχω παραχέσει στην αποθήκευση πληροφορίας. Αλλά μ' αρέσει. Και αν είμαι γερός θέλω να συνεχίσω και εκτός απροόπτου θα το κάνω.
Φιλιά!
Σχεδόν όπου κι αν ρίξουμε το βλέμμα μας θα ανακαλύψουμε κωδικοποιημένα μηνύματα, συνειδητά και ασυνείδητα "γραμμένα". Λέξεις σε τοίχους, παράθυρα ισογείων διάπλατα ανοιχτά, μουσικά σφυρίγματα, μπλουζάκια φορεμένα ανάποδα.
Αυτό μου άρεσε πολύ όμως. Κουβαλάει αισιοδοξία και τόλμη μέσα του. Προμήθευσέ μας και με άλλα τέτοια :)
Παραδέξου το, εσύ το έγραψες! Όχι ε;... Μα δεν μπορεί, σε εκφράζει τόσο πολύ...
θέλω πολλά...
αλλά τώρα να σε αγκαλιάσω και το κάνω!
φιλί χωριάτικο!
Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η μουρλέγκο!
Λαμπρούκο, σου περισσεύει κανένας μαρκαδόρος;
...και όπως μου έλεγε παλιά ένας δάσκαλος φωτογραφίας..."είδες το καρέ"...και μάλιστα το ανέβασες με την ενέργεια και την αξιοπρέπεια που του άρμοζε...
Έτσι πρέπει να συνεχίσουμε όλοι και θα το κάνουμε!
εγώ το κάνω τώρα!
άσχετο, άλλα μου ήρθε:
Κάνε με κυρά γαμπρό, μα καλό παιδί είμ' εγώ
τα παπούτσια που φορώ στου τσαγκάρη τα χρωστώ
κι ο τσαγκάρης να 'ν' καλά, να τα πεδουλολογά
Σαν τη μαρμαροκολώνα στέκεις μέσ' στην εκκλησιά
και μαραίνεις και τρελαίνεις των μανάδων τα παιδιά
και μου μάρανες κι εμένα τη δική μου την καρδιά
Βάρκα θέλω ν' αρματώσω με σαρανταδυό κουπιά
Με σαράντα παλικάρια να σε κλέψω μια βραδιά
το γιαλό-γιαλό να πάμε μέσα στην αστροφεγγιά
Να σε πάρω να σε πάω στο ψηλότερο βουνό
να σου χτίσω κι ένα πύργο μαρμαροπελεκητό
και βελούδα να σου στρώνω, να ξαπλώνουμε τα δυο
Ήθελα να 'ρθώ το βράδυ, μ' έπιασε ψιλή βροχή
το Θεό παρακαλούσα για να σ' έβρω μοναχή
τη μαμά σου να κοιμάται, και στην πόρτα το κλειδί
Ούτε μοναχή σε βρήκα, ούτε με τη μάνα σου
γιατί βγήκες στο σεργιάνι με τη φιλενάδα σου
άλλα λες κι άλλα μου κάνεις, να χαρείς τα νάζια σου...
πω πω ... σεληνιάστηκα με την έκλειψη!
Καλή συνέχεια...και αν "αρχίσεις" δεν σταματάς.
:)
Μπορείς :-)
Μανιφέστε, εγώ πάλι χαίρομαι που θέλεις να σταματήσεις (να μπλογκάρεις) και δεν μπορείς! ;-)
Πολύβιε, χιπ-χιπ χουρέι (αν διανοηθώ ότι θα φτιάξεις επιδερμίδα καλύτερη από τη δική μου... τα πετάνω!)
Κέρβερε, πιπέρι!
Κοίτα τί γράγει το τοίχος: θέλω
Κοίτα τί έγραψες εσύ: πρέπει
(πιπέρι λέγω!...) ;-)
Μαρίνα, να μπω κι εγώ σ' αυτό το κλαμπ; (προσθέτοντας: ...και δεν προλαβαίνω)
Eryx-t, έχω την εντύπωση ότι το μέσο που χρησιμοποιήθηκε ήταν η κιμωλία ή το κραγιόν κάποιου είδους, όπως μπορείς να δεις σε ένα πιο κοντινό εδώ. Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση της γραφής που κάνεις. Μακάρι αυτή η αποφασιστικότητα που βλέπεις, να συντροφεύει τον άνθρωπο που το έγραψε από δω και πέρα και για πάντα. Γιατί εμένα, το πρώτο και μονοδικό σενάριο που μου ήρθε στο μυαλό όταν πραγματικά είδα αυτό που ήταν γραμμένο στον τοίχο (γι αυτό και αισθάνθηκα τόσο άσχημα στο καπάκι), ήταν ένας άνθρωπος στο στάδιο της επανένταξης. Ίσως να μην είναι τυχαίο που το σύνθημα είχε γραφτεί στον τοίχο στο ύψος που θα έφτανε ένα μικρό παιδί... Μακάρι να κάνω λάθος. Και μακάρι να πάνε όλα καλά, όπως το λες κι εσύ, όπως και νά 'χει.
Spirit, μερικές φορές σκέφτομαι πως αν τα σταματούσα ποτέ, θα αδρανούσε σημαντικά και μία βασική μου ζωτική λειτουργία: η τροφή του μυαλού. Σίγουρα ξέρεις κι εσύ τί ακριβώς εννοώ. :-)
0 com, δυο τρεις;;; Εγώ ακόμα στη διαδικασία της αγοράς δεύτερης μπαταρίας είμαι πανάθεμά με. Πάντως, αυτό το υλικό που έχεις μαζέψει, εγώ το έχω "σημειώσει". Κι ελπίζω κάποια στιγμή, να δώσεις και κανένα δείγμα σχετικό στο μπλογκ σου. :-)
Sikelia, ωραία που το είπες... Παράθυρα ισογείων διάπλατα ανοιχτά. Καθώς γύριζα απόψε σπίτι από τον κινηματογράφο, είδα ένα μικρούλι γυφτάκι να τρέχει ξυπόλυτο στο δρόμο, να μπαίνει φορτσάτο στο υπόγειο σπίτι του που είχε την εξώπορτά του ορθάνοιχτη και το περιεχόμενό του εκτεθειμένο στα μάτια των περαστικών, να καβαλάει μία πολύ μικρή κατηφορική ξύλινη σκάλα και να κάνει τσουλήθρα μέχρι το τέλος της, κοιτώντας με σκανταλιάρικα και βγάζοντάς μου τη γλώσσα. Άνοιξη. :-) Νά 'σαι καλά και καλώς ήρθες.
Μαίανδρε, άστα αυτά. Νομίζεις δεν αναγνωρίζω το γραφικό σου χαρακτήρα;... ;-)
Μεθυσμενάκι, μμμμμματς!!! Τα λουλούδια κρατούν εκεί ακόμα ευτυχισμένα, στό 'πα; Ίσως είναι και οι καντάδες που τους κάνουν κάθε αυγούλα οι παπαγάλοι μου (γέλα, μην κλαις, είναι αστείο). :-P
Κοκοβίκο μου, ό,τι και να μου λες εσύ, εγώ ξέρω και ότι βλέπεις, και ότι καταλαβαίνεις σε βάθη τρισμέγιστα. Όβερ και άουτ. :-P
Λαμπρούκο, θές και να σε ψηφίσω μετά πουλί μου;...
Eco-galaxy, αυτά τα λόγια του δασκάλου σου που έγραψες εδώ για μένα, αποτελούν μεγάλη ανταμοιβή γι αυτά που αισθάνομαι για τη συγκεκριμένη φωτογραφία, λόγω τιμής. Εμπρός να συνεχίσουμε λοιπόν... :-)
Αρμυρίκι, εσύ έχεις πάρει φόρα κι έχεις ξεπεράσει και την Άνοιξη την ίδια. Η Σελήνη είναι απλά η αφορμή στην περίπτωσή σου (φτου φτου, μη σε ματιάξω κιόλας). Τέτοια "άσχετα", πάντα καλοδεχούμενα. ;-)
Δημήτρη, σ' ευχαριστώ κι εύχομαι καλή συνέχεια και σε σένα. Δε σταματάμε. Έχουμε πολλά ταξίδια ακόμα μπροστά μας.
Βρε, βρε, καλώς τον Ελέφαντα. :-) Εσύ βρίσκεσαι έτη φωτός μπροστά (μη σου πω ότι την ώρα που εμείς θα ξεκινάμε, εσύ θα πίνεις κανα καφέ στο ρεστοράν στο τέλος του σύμπαντος)...
Τσέλιγκα, και μπορώ και θέλω και να δεις που υπάρχει και περίπτωση να τα προλάβω όλα τελικά (η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία). :-)
Οι τοίχοι ξέρουν να φωνάζουν τα πιο ανθρώπινα συνθήματα.
Και όσο κάποιοι τα γράφουν,κάποιοι άλλοι θα τα διαβάζουν.
Για να συνεχίσουν τον δρόμο τους,πέρνοντας κάτι από τον απόηχο των λέξεων.
παίρνοντας,sorry.
Μου θύμισες ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου, από το Ξύλινο Παλτό.
[...]
Περπατάω παράλογη σ' αντιστραμμένη λογική
δίκαιη μόνο κι αποφασιστική
να κάνω πράξη όλα όσα έχω σκεφτεί
να κάνω πράξη όλα όσα έχω γράψει.
[...]
Προχωρώ.
Το δάκτυλό μου βουτάω στο ΘΑΝΑΤΟΣ
στον αέρα γράφω με κίτρινο
Θέλω-Μπορώ-Είμαι.
Προχωρώ. Εδώ. Κάτω στη γή.
[...]
Περπατώ. Μ' ένα παλιοπαντέλονο
Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.
Είμαι θέλω μπορώ
Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ
επαναληπτικά ν' αγαπάω...
Keep capturing the world in your beautiful way, Mindstrip! :)
Πόσο βάθος κρύβει η γλώσσα μας.
Κοιτώ και βλέπω... ωραίος τίτλος.
Και το μήνυμα, πραγματικά δυνατό.
Πιπέρι;;; ... καλά :-(
πάω να βάλω
Still Ill, αν έχουμε τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, τελικά τα πάντα γύρω μας μπορούν να έχουν φωνή και χρώμα. :-)
Νεράιδα, πολύ ωραίο το ποιήμα της Γώγου. Αλλά το πιο ωραίο απ' όλα ξέρεις ποιό είναι; Αυτό το "επαναληπτικά" στο τέλος... ;-)
Juanita, ναι, έτσι απλά δυνατό το μήνυμα αυτό.
Κέρβερε, όχι το κόκκινο!!! :-P
Δεν βλέπουν όλοι όσοι έχουν τα μάτια ανοιχτά mindstripper! Ούτε ακούν άπαντες οι ώτα φέροντες! Εσύ και βλέπεις και ακούς!...Besitos!
Post a Comment
<< Home