Εξετάσεις
Αύριο έχω εξετάσεις κιθάρας.Από τότε που αρρώστησε κι έφυγε από το Ωδείο η δασκάλα μου, έχω χάσει την όρεξή μου και το κέφι να παίζω. Η νέα δασκάλα όχι απλά δεν αναπληρώνει με τίποτε το κενό της παλιάς μου, όχι μόνο δεν έχει μεταδοτικότητα ως δασκάλα, αλλά είναι και ολοφάνερο ότι δεν το ζορίζει το πράγμα... Δεν φταίει βέβαια η κοπέλα γι αυτό. Φταίνε αυτοί που την προσέλαβαν.
Ήδη έχουν φύγει δύο μαθητές από το Ωδείο. Εγώ θα είμαι η τρίτη.
Από μικρή έτσι λειτουργούσα. Είχα αλλάξει ολόκληρο σχολείο για έναν μόνο λόγο: τον καθηγητή της Χημείας. Μεγάλο κάθαρμα ο τύπος... Ο ανώτερος βαθμός που έβαζε στους μαθητές που δεν κάναν μαζί του ιδιαίτερο ήταν 12. Εξ' αιτίας του πολλά παιδιά δεν πίστεψαν ποτέ στον εαυτό τους. Δεν ήταν μόνο οι πράξεις του. Ήταν και τα λόγια του. Ο τρόπος που τα έλεγε. Ήξερε πώς να κάνει σκουπίδι οποιονδήποτε μαθητή έβαζε στο μάτι.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γ., από τις αναρχικές φάτσες του σχολείου, που όταν καμμιά φορά ερχόταν στο κέφι και στρωνόταν να γράψει έκθεση αντί να παραδώσει, όπως συνήθιζε, το γραπτό του στη φιλόλογο γεμάτο με πολύ όμορφες ζωγραφιές, μας έστελνε όλους για βρούβες. Πολύ αργότερα, η φιλόλογος μας είχε εξομολογηθεί ότι είχε κρατήσει αρκετές από εκείνες τις ζωγραφιές του - ήταν αληθινά αριστουργήματα. Ο Γ. ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας και δεν είχε παρά μόνο δυο-τρεις φίλους σε όλο το σχολείο. Μόνο με κείνους μιλούσε. Ήταν εμφανέστατο ότι έτρωγε πάρα πολύ ξύλο από τον άνεργο και πιωμένο-όλες-τις-ώρες πατέρα του με τον οποίον έμενε μαζί. Ποτέ δεν έμαθα για ποιόν ακριβώς λόγο ήταν ορφανός από μάνα. Στο σχολείο όμως, τελικά όλοι αγαπούσαν αυτό το ήσυχο παιδί, με το καθαρό βλέμμα και το ντροπαλό χαμόγελο. Πολλοί τον φωνάζαμε Ιησού.
Ο Γ. ήταν στο τμήμα μου. Κι έτσι απλά, εκείνο τ' απόγευμα, εκείνο το κατακάθι που η δουλειά του ήταν να μας δίδάξει την επιστήμη της Χημείας, είχε μπει μέσα με ένα βλέμμα που εξέπεμπε πολύ περισσότερη ειρωνεία και σαρκασμό από τις άλλες μέρες. Επιτέθηκε φραστικά στον Γ., χαρακτηρίζοντάς τον ως αλήτη και βρωμιάρη μπροστά σε όλους εμάς, τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Οι λέξεις τιποτένιος, βλάκας και ηλίθιος ακόμα ηχούν στο κεφάλι μου, μετά από τόσα χρόνια... Βλέποντας το σκυμμένο κεφάλι του Γ. μπροστά στους χαρακτηρισμούς ενός πραγματικού αλήτη, η στιγμή εκείνη ήταν η πρώτη στη ζωή μου όπου αισθάνθηκα γνήσιο μίσος για κάποιον άλλον. Μίσος και ποτάμια οργής. Και τότε έγινε κάτι που κανείς μας δεν το περίμενε. Εκείνη η τάξη της Τρίτης Γυμνασίου ενώθηκε όλη βουβά, σα γροθιά έτοιμη να τσακίσει τα πλευρά του εχθρού.
Την επόμενη ώρα στην αίθουσα επικράτησε πανζουρλισμός. Με δυνατές φωνές και χειρονομίες, διαμαρτυρόμασταν όλοι στην φιλόλογο -η οποία αποτελούσε και την σύμβουλο του τμήματός μας- για την αισχρή μεταχείριση και ταπείνωση του συμμαθητή μας. Η ίδια δυσκολευόταν να μας πιστέψει. Κι όσο δυσκολευόταν και ρώταγε κι άλλον έναν, δύο, τρεις μαθητές, τόσο πεταγόμασταν άλλοι απ' όλες τις μεριές της τάξης, με μάτια αγριεμένα και μάγουλα κατακόκκινα, να την επιβεβαιώσουμε για την αλήθεια της κατάστασης. Τόσο βγάζαμε στη φόρα κι άλλα άπλυτα αυτού του κυρίου. Και τόσο είχαμε ξεχαστεί, που κανένας μας δεν πρόσεξε τον Γ. που είχε κάτσει σε μία γωνιά και έκλαιγε ασταμάτητα από τη συγκίνηση για την αγάπη και την υποστήριξη που βίωνε εκείνη την ώρα. Δεν είχε πει κουβέντα από την ώρα που τον είχε εξεφτελίσει ο καθηγητής. Δεν είχε γυρίσει κανείς από μας να πει τίποτα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος στον ίδιον. Κι έτσι όπως τον είδαμε ξαφνικά να κλαίει με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια του, σταματήσαμε αμήχανοι. Η φιλόλογός μας κατέβηκε από την έδρα, τον πλησίασε και άρχισε να του χαϊδεύει το κεφάλι, λέγοντάς του να μη φοβάται τίποτα. Πολλοί είχαμε ακινητοποιηθεί όρθιοι σαν υπνωτισμένοι και τον κοιτάζαμε βουρκωμένοι. Σε λίγα λεπτά είχαμε καθήσει όλοι στις θέσεις μας, ακούγοντας τους πνιγμένους λυγμούς του Γ. και την τρυφερή, παρηγορητική φωνή της καθηγήτριάς μας, που προσπαθούσε να δώσει δύναμη στην κουρελιασμένη του ψυχή. Κάτσαμε έτσι σιωπηλοί μέχρι που το κλάμα του Γ. πήρε να σταματάει. Τότε αρχίσαμε κι εμείς να ανασαίνουμε κανονικά τον αέρα που φαινόταν να είχε λίγο καθαρίσει...
Από κείνη τη μέρα και μετά μιλούσαμε όλοι λίγο περισσότερο με τον Γ. Κι αυτός με μας. Εγώ έχασα για μερικά χρόνια επαφή μαζί του γιατί άλλαξα σχολείο. Ο Χημικός μου είχε βάλει 11 στον έλεγχο ενώ ήμουν σίγουρη ότι είχα γράψει τουλάχιστον για 17, κι ετοιμαζόμουν για Πρώτη Δέσμη. Από ψυχολογική φοβέρα δεν έπαιρνα ποτέ - σ' αυτό έχω μοιάξει στη μάνα μου, η οποία με πήρε και με πήγε αλλού, αφού πρώτα "στόλισε" καταλλήλως τον Χημικό μπροστά στον Γυμνασιάρχη του σχολείου.
Στις Πανελλήνιες, έγραψα Χημεία 19.8.
Τον Γ. τον έβλεπα πολλές φορές στο δρόμο όταν επέστρεφα σε κείνη την πόλη. Αρκετές φορές, καθόμασταν και για καφεδάκι με αυτόν, έναν αγαπημένο φίλο και συμμαθητή (και νυν κουμπάρο μου), και άλλους δύο συμμαθητές από κείνη την τάξη του Γ4. Θά 'μασταν εκεί, γύρω στα 20 με 21 όταν, έτσι όπως καθόμασταν ένα απογευματάκι στη λιακάδα της πλατείας όπου τρέχαμε παλιά όταν κάναμε κοπάνες από το σχολείο, είχε γυρίσει και μας είχε πει:
"Ρε παιδιά, αυτό δε σας το είχα πει ποτέ... αλλά ευχαριστώ ρε γαμώτο, ευχαριστώ πολύ για τότε", και μας κοίταξε μέσα στα μάτια συγκινημένος.
"Δεν το περίμενα..."
Βουρκώσαμε όλοι για άλλη μία φορά, αλλά ετούτη ήταν από χαρά...
Με τον καιρό σταμάτησα να πηγαινοέρχομαι τόσο συχνά. Με τον Γ. χαθήκαμε. Αλλά τα νέα του τα μαθαίνω. Ήταν αυτοδίδακτος στην κιθάρα, κι όταν τέλειωσε το στρατιωτικό του δούλεψε για 5-6 χρόνια στις οικοδομές στην Αθήνα, μάζεψε λεφτά κι έφυγε από το σπίτι του, και ξεκίνησε το Ωδείο. Πήρε το δίπλωμα και τώρα διδάσκει μουσική. Έχει γίνει δάσκαλος. Και είμαι σίγουρη ότι θα είναι από τους πιο άξιους δάσκαλους. Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Ο Χημικός μας πάλι μάθαμε όλοι πως έστειλε την κόρη του να σπουδάσει στη Βουλγαρία. Γύρισε πίσω χωρίς πτυχίο, μόνη, με ένα παιδί μέσα στα σπλάχνα της.
Κι εγώ αύριο θα δώσω εξετάσεις κι άμα πάω καλά έτσι αργά που με πήρε η ώρα και δεν έχω διαβάσει τίποτα, να μου τρυπήσεις τη μύτη. :-P
posted by mindstripper @ 11/08/2005 02:17:00 am
30 Comments:
Α, σε καλό σου, πως τα λες έτσι;
Εγώ συγκινήθηκα, ναι.
Ρε γαμώτο, καλά, να είναι κανείς κακός δάσκαλος επειδή δεν του βγαίνει ή δεν τα καταφέρνει, τον συμπονώ. Είναι πολύ δύσκολη δουλειά. Μα αυτές οι περιπτώσεις μοχθηρών δασκάλων, είναι πολύ άσχημο πράγμα. Πολύ άσχημο...
---
Όσο για τις εξετάσεις σου, πιστεύω εσύ θα τα πας καλά. Εσύ και η κιθάρα σου καιη μουσική.
Καλή σου επιτυχία!
Στην αρχή μου θύμισες την κιθάρα που την έχω παρατήσει εδώ και 10 χρόνια και όλο λέω να ξεκινήσω ξανά.
Μετά τους 5 καθηγητές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και στη συνέχεια τους 10 ηλίθιους που τσακώθηκα μαζί τους (από το γυμνάσιο μέχρι και το πολυτεχνείο).
Και έχει και αυτό τον κόκκινο τον ουρανό έξω... ;-)
Καλή επιτυχία!!!
Καλή επιτυχία κι έμπνευση!
Όπως πάντα μας ταξίδεψες με την περιγραφή σου Mindstripper!
Είμαι σίγουρη οτι θα τα πας περίφημα σήμερα! Αν και δεν πιστεύω οτι στη μουσική θα έπρεπε να υπάρχουν εξετάσεις, αλλά ας το αφήσουμε αυτό, είναι άλλο θέμα.Καλή επιτυχία
Πολλά φιλιά
Καλή Επιτυχία!
Πανέμορφη ιστορία..απ'αυτές που θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι και καλά καθηγητές που δεν ξέρουν πόση ζημιά κάνουν στην ψυχή ενός εφήβου.
Θέλω να ελπίζω, όμως, ότι όλοι έχουμε έναν δάσκαλο/ καθηγητή όπως τη φιλόλογό σου, που μας παρηγορούν σαν σκέψη και σαν ανάμνηση και που μας βοήθησαν εκείνα τα χρόνια.
Θυμάμαι πάντα με αγάπη και ευγνωμοσύνη τη φιλόλογό μου και την καθηγήτρια της ιστορίας, στην οποία χρωστάω το πρώτο άκουσμα της Λένας Πλάτωνος. Και το ενθαρρυντικό της σημείωμα πριν τις πανελλήνιες, που το φύλαγα για χρόνια μετά (και ίσως το έχω ακόμα) όπου μου έλεγε "πιστεύω σε σένα. Μη φοβάσαι τίποτα". Αυτό που όλοι θέλουμε να ακούσουμε...
Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σου! είμαι σίγουρη ότι θα σκίσεις - πρόσεξε γιατί θα σε βάλω να μας κάνεις και κονσέρτο! ;-)
Καλή επιτυχία...
Pacco de Lucia παίζεις φαντάζομαι
Όλο έλεγα να ξεκινήσω κιθάρα αλλά πάντα την παράταγα, έμειναν μερικά ακόρντα να γρατσουνάω...
Καλή επιτυχία...
Πολύ καλή επιτυχία!
Πάντως, πρέπει να φταίει η Χημεία... Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που γίνεται με τους καθηγητές αυτούς... Έχω κι εγώ μια πικραμένη ιστορία. Στο ΤΕΙ είχα δώσει το μάθημα (1ου εξαμήνου) 11 φορές, προφορικά. Ο καθηγηταράς μας, δεν πέρναγε κανέναν που δεν έκανε μαθήματα ιδιαίτερα στη γκόμενά του. Εγώ δεν έκανα ιδιαίτερα σ' αυτήν, απλά βαρέθηκε να με βλέπει!
Πολύ όμορφη και τρυφερή η ιστορία με τον συμμαθητή σου :)
Εγω που σ'εχω ακουσει να παιζεις λεω πως πρεπει να παρω ενα τηλεφωνο στο ωδειο και να τους πληρωσω για να σε κοψουνε.
(break a leg!)
Eryx, ευχαριστώ πολύ για την ψήφο εμπιστοσύνης! :-) Έτσι όπως τα λες είναι, τί να πει κανείς για τέτοιους ανθρώπους... Η λέξη "λειτούργημα" είναι άγνωστη γι αυτούς.
Μετανάστη, κιθαρούλα, κόκκινος ουρανός, μία συγκεντρωσούλα στα ζεστά... και να δεις για πότε το cheer up γίνεται τσακίρ κέφι ανάμεσα σε καμμιά 50αριά pints. ;-)
Blogarismenh, όχι εξετάσεις στη μουσική; Επαναστατική απόψη, θα πρέπει να την συζητήσουμε αναλυτικά κάποια στιγμή (εσύ θα παίζεις, εγώ θα τραγουδάω και θα έχουμε κλείσει παράθυρα και πατζούρια). :-)
Τελαμώνα, το όπως πάντα το κρατάω (το τί θα σκίσω τελικά είναι άλλη ιστορία). :-P
Μαρκησία, κι εγώ δεν την ξεχνώ ποτέ εκείνη την φιλόλογο. Τί όμορφο πράγμα να νοιώθεις την πίστη του άλλου στο πρόσωπό σου και να τον βλέπεις να σου χαμογελάει ενθαρρυντικά... Από τις πιο τρυφερές εικόνες που μπορεί να κρατήσει μέσα του ένας άνθρωπος για όλη του τη ζωή. Όπως το είπες ακριβώς: αυτό που όλοι θέλουμε να ακούσουμε.
(στο τέλος σ' έχασα όμως βρε παιδί μου, δεν σε άκουγα καλά - η γραμμή είχε πολλά παράσιτα) :-P
Αρμυρίκι, είσαι χωρατατζής, ε; :-P (έναν Γκάτσο κι έναν Carcassi θα παίξω). Πολλά merci.
Τσέλιγκα, διάβασε εδώ να πάρεις κουράγιο και ξεκίνα μαθήματα άμα το θες στ' αλήθεια. Νά 'σαι καλά. ;-)
Νεραϊδούλα, 11 φορές; Τουλάχιστον την παντρεύτηκε ή τού 'μεινε απωθημένο; Τα φιλιά μου, σ' ευχαριστώ. :-)
Αrchive παιδί μου, σου έχω πει να μην παρεκτρέπεσαι από το συναίσθημα. Σκέψου ότι αν με κόψουνε, θα σε κλειδώσω σε ένα δωμάτιο να με ξανακούσεις να παίζω πάλι τα ίδια πράγματα (άντε και η πρώτη επίσκεψη στον ψυχολόγο is on me). (thank you) :-P
Oneire, Juanita, σας ευχαριστώ πολύ πολύ και σας αφιερώνω ένα Λα Μινόρε (ξέρω, καταξοδεύτηκα, αλλά είναι στ' αλήθεια αγαπημένο μου πολύ). :-)
Ποοοολύ νωρίς κατέφθασα κι εγώ....Όπως και να 'χει, εύχομαι καλή επιτυχία να έχεις και κυρίως να βρεις τον τρόπο να 'μιλάς' με την κιθαρούλα σου, ακόμη κι αν ο δάσκαλος είναι για κλάμματα. Να 'μιλάς' με τον εαυτό σου, ακόμη κι αυτοί που συναντάς σε καταδιώκουν.
Συγκινήθηκα πολύ...Μέσα στον Γ. βρήκα πράγματα δικά μου, μέσα σε εκείνη τη συσπειρωμένη όμάδα παιδιών βρήκα πράγματα δικά μου, μέσα σε σένα βρίσκω πράγματα δικά μου και στον καθηγητή, βρήκα πολλά άσχημα πράγματα δικά μου. Μα τον αφήνω απ' έξω, θέλω μονάχα εσένα, τον Γ. και την αγνή επανάσταση της τάξης σου να θυμάμαι.
Φιλιά!
σίγουρη επιτυχία... αν θες όμως ποτέ να φερθείς λίγο άκομψα στην κιθάρα σου όπως εγώ θα προτείνω συνάντηση γρατζουνίσματος... ;)
η ιστορία σου ήταν υπέροχη ;)
Και να σου πω και κάτι? Κι εγώ πολύ συγκινήθηκα με την ιστορία και τη διάβασα 3 φορές( γιατί μου άρεσε, όχι γιατί είμαι ηλίθιος! ή μήπως...? τελος πα΄ντων)
Αν δε σου βγει ο Γκάτσο αύριο, παίξε το "Δε σ'αδικώ" της Θεοδωρίδου! Να σε περάσουν χλωμό αλλά, τα πιατάκια σας θα τα σπάσετε!!
Καλη επιτυχια, και εγώ καποτε πήγαινα ωδειο και μαθαινα κιθαρα. Καταλαβαινω την προσπαθεια σου λοιπόν, και ποσο μαλλον με δασκαλα που δες της βγαινει.
Οσο για τον χημικό σας, υπαρχουν παντα ανθρωποι δυστηχως που επειδη δεν τα καταφερνουν να επιβληθουν σε αλλους του ιδιου επιπεδου, βγαζουν τα αποθημένα τους σε κατωτερους. Στο σχολειο, στον στρατο, στις εταιρειες. Δυστηχως... Ευτυχως ομως υπαρχουν και καποιοι αλλοι με θαρρος να συμπαρασταθουν στα θυματα τους και να τους βαλουν τετοια θρασυδειλα καθαρματα στη θεση τους.
Για καλή επιτυχία αύριο....σκέψου αυτό (ή ακόμα καλύτερα, άκουσέ το)
Η γαλάζια κιθάρα ταξιδεύει στον ουρανό
έχει μέσα τσιγάρα, δυό γυάλινα ανθρωπάκια αγκαλιασμένα, κι ένα τριαντάφυλλο για μένα,
σ'αγαπώ
Μια νύχτα μιαν αυγή, γαλάζια κιθάρα
πάρε μας μαζί σου στην έρημο Σαχάρα
ν'αγκαλιαστούμε και να σ'ακούμε μονάχα εμείς οι δύο
σ'ολόκληρη τη γη
(Λένα Πλάτωνος - Μαριανίνα Κριεζή)
Οι εξετάσεις αναβλήθηκαν (για δεύτερη συνεχή φορά) για το Σάββατο παιδιά. Άλλος ένας από τους κύριους λόγους που θα σηκωθώ να φύγω από το συγκεκριμένο Ωδείο - απίστευτη ανοργανωσια και αδιαφορία από αυτούς που το διευθύνουν... Σας ευχαριστώ όμως μέσα από την καρδιά μου για τις ευχές σας, να είστε όλοι καλά. :-)
Άρτεμη, εμένα πάλι εσύ με συγκίνησες. Γιατί είναι πολύ μεγάλο πράγμα να επιλέγουμε συνειδητά τί θα κρατήσουμε μέσα μας και τί θα αφήσουμε απ' έξω, ακόμα κι αν μερικές φορές οι θύμησες μας πληγώνουν. Κι εγώ θα κρατήσω τη συμβουλή σου και σου υπόσχομαι να μιλάω πάντα με τον εαυτό μου, ό,τι και να γίνει. ;-)
Πνεύμα, σ' ευχαριστώ πολύ. Αλλά αφού κι εσύ πας γυρεύοντας όμως, σε προ(σ)καλώ να παραβρεθείς στη προαναφερθείσα μουσική συνάντηση που θα έχω με τη Μπλογκαρισμένη κεκλεισμένων των θυρών (και των παραθύρων). Μην ξεχάσεις να πάρεις μαζί κι ένα σετ εφεδρικές χορδές (έτσι, να μας βρίσκεται)... :-P
Νανάκο, εξήγησέ μου σε παρακαλώ γιατί κάθε φορά που θα πρέπει να διαβάζω κάτι δικό σου θα πρέπει να φτύνω ό,τι έχω εκείνη την ώρα στο στόμα μου, επάνω στην οθόνη.
Απο κει και πέρα δεν γίνεται ο εν Χριστώ σαλός αδερφός μου να είναι ηλίθιος. ;-) (Δεν ξέρω να παίζω το "Δεν σ' αδικώ", αλλά ξέρω τα "Λιμάνια", πιάνεται ή μετράει για τους άλλους;)
Vista, ναι, είναι κομματάκι δύσκολο. Εκεί που δυσκολεύομαι απίστευτα είναι με τις νότες, κάτι ώρες σκέφτομαι πώς χίλιες φορές να ξεκινούσα να μάθω Σουαχίλι. Αλλά αυτά τα πράγματα θέλουν υπομονή όπως θα ξέρεις κι εσύ πολύ καλά. Και ναι, ευτυχώς υπάρχουν -και πάντα θα υπάρχουν- οι καλοί (και μερικοί τσαμπουκαλήδες δεν θα έβλαπταν για να πούμε και του στραβού το δίκιο). ;-)
Μαρκησία, με σκλάβωσες τώρα, λόγω τιμής. Θα το ακούσω (ήδη φέρνω στο μυαλό μου την κιθάρα μου και πόσο όμορφη θα ήτανε βαμμένη γαλάζια). Πολλά πολλά φιλιά. :-)
Κατ αρχήν και πρώτα απ όλα καλή επιτυχία...αν και ποτέ δεν κατάλαβα αυτά τα διπλώματα στη μουσική, στο θέατρο...στην τέχνη γενικότερα αλλά φαντάζομαι καποια χρησιμότητα θα έχουν!
Η ιστορία σου μου θύμισε πολύ μια παρόμοια εμπειρία που με αφορούσε προσωπικά αλλά στην Τετάρτη Δημοτικού! Ακόμα ειμαι θυμωμένος με εκείνον το δάσκαλο!Κίτσος το όνομά του (το επίθετο)και εύχομαι να υποφέρει όπου και να βρίσκεται (και ναι είμαι καλός άνθρωπος)
καλή επιτυχία στις εξετάσεις σου. καλή μέρα και καλή δύναμη.
τι;;;; Δεν έγιναν οι εξετάσεις;;;;;;; Παίζουν με τα νεύρα του καλλιτέχνη;;; Να πέσει φωτιά να τους κάψει! Που να πιάνουν πέννα και να κόβεται κομμάτια, που να ακουμπάνε χορδή και να σπάει στα μούτρα τους!!
Χεχεχε.Επιασε τοπο το τηλεφωνημα μου!
Εμένα πάλι με πληρώνουν εδώ και χρόνια στα λαϊκά μαγαζά να τους παίζω κιθάρα και όσο τους λέω πως δεν ξέρω να παίζω τόσο αυτοί επιμένουν. ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
(Να 'χουμε στη μπλογκερία και κανέναν με δίπλωμα κιθαρός)
Storyteller, επαναστάτης κι εσύ βλέπω. ;-) Εγώ πάλι που πήγα στο Ωδείο μη γνωρίζοντας ότι υπάρχουν εξετάσεις; Για κάποιον λόγο, το θεωρούσα δεδομένο ότι δεν θα υπήρχαν.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είναι θέμα κακίας, είναι θέμα ψυχής. :-)
Μαριώ, σ' ευχαριστώ πολύ. Καλή μέρα να έχεις. :-)
Μπλογκαρισμένη, να τους ξεκουρδιστεί και το πιάνο επίσης! :-P
0 comments, σε λαϊκά μαγαζιά; Διεύθυνση και ονομασία τώρα! :-P
(Μπα, δεν πάω για δίπλωμα. Όταν δω ότι με ικανοποιεί αρκετά ο τρόπος που παίζω, θα σταματήσω τα μαθήματα και μετά εγώ και η κιθάρα μου... we will live happily ever after) :-)
Αναβλήθηκαν για το Σάββατο; Για δεύτερη συνεχή φορά; Πώς την λένε αυτήν την ... μια απίστευτη τελοσπάντων που έπαιζε σε realities και τώρα νομίζει ότι είναι τραγουδίστρια επειδή πετάει έξω βυζί και λαπαδιασμένη κοιλιά;
Λοιπόν... εύχομαι να τους τραγουδά επί 3 μέρες στο Ωδείο αυτή non stop και οι υπεύθυνοι να είναι εκεί δεμένοι χωρίς να μπορούν ούτε να κλείσουν τα αυτιά τους, ούτε να φύγουν, ούτε να κοιμηθούν!
Για να μάθουν να παίζουν με τα νεύρα των μαθητών.
Επίτηδες τις ανέβαλλαν τις εξετάσεις, είμαι σίγουρη...
Να προλάβω κι εγώ να ευχηθώ καλή επιτυχία.
Τι ωραία να σε σκέφτεσαι κάποιος που δεν ξέρεις για να πεις μια καλή κουβέντα σε έναν άλλον που δεν "ξέρεις".
Jesus, σταματάω.
Απίθανη ιστορία, σφίχτηκα βραδιάτικα...
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!
Αχ, Juanita μου, δεν γνωρίζω δυστυχώς όλους αυτούς τους super stars που παρελαύνουν στους δέκτες μας. Λαπαδιασμένη κοιλιά; Έχουν πέσει τόσο πολύ τα reality;
Πάντως, αν είναι έτσι, να την βάλουμε να τους χορέψει και τον χορό της κοιλιάς! :-D
Συνήθης Ύποπτη, μεγάαααλο χαμόγελο... :-))) Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ καλή μου. Το Σάββατο μπορεί να έχεις λόξιγκα. Θα στηρίζεις και θα δίνεις θάρρος σε κάποια που δεν ξέρεις, η οποία θα σε σκέφτεται χωρίς να σε ξέρει. ;-) Πολλά φιλιά!
Καλή επιτυχία και από μένα! Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα τον "Κύκλο των Χαμένων Ποιητών" διαβάζοντας σε! Να είσαι καλά...
Πώ, πω... μου τον θύμησες και μένα τώρα. Με βλέπω να τρέχω για παραγγελιά στο βίντεο κλαμπ το βραδάκι. Ευχαριστώ Angelito! :-)
Ή πιο γλυκιά ιστορία ... και σου αφήνει ένα χαμόγελο ... :-)
Post a Comment
<< Home