Τα δικά μου 80's #1
Το έτος χρονολογίας πρέπει να είναι εκεί... γύρω στο 1984. Το χρόνο που φύγαμε από Θεσσαλονίκη με την οικογένειά μου. Στην προσπάθειά μου και το πείσμα μου να μην αποχωριστώ ποτέ αυτή την πόλη, άρχισα να μαζεύω ό,τι πράγματα έβρισκα μπροστά μου που θα μπορούσαν να μου την θυμίζουν. Έτσι, άρχισα να καταγράφω μουσικές, τραγούδια, εκπομπές από το ραδιόφωνο σε όποια άγραφη (ή και γραμμένη) κασσέτα έπεφτε στα χέρια μου.Αυτό που θα διαβάσεις τώρα είναι ουσιαστικά τα δικά μου early 80s, τα τέσσερα-πέντε πρώτα χρόνια εκείνης της δεκαετίας (με μερικές μόνο εξαιρέσεις προγενέστερων ή μεταγενέστερων χρόνων), που έχτισαν μέσα μου ένα μεγάλο κομμάτι μουσικής κληρονομιάς που κουβαλώ μαζί μου από τότε. Είναι ένα μουσικό ταξίδι που το ξεκίνησα για πλάκα, έτσι για να καταγράψω τα 15-20 τραγούδια που θα άκουγα από μία κασσέτα... Αλλά τελικά στην πορεία συγκινήθηκα και απόρησα με όλα εκείνα που θυμόμουν, με όλα εκείνα που ξαφνικά κατέκλυζαν το μυαλό μου με μόνη αφορμή, τον ήχο μίας νότας, ενός επιφωνήματος, μίας -μόλις- ανάμνησης προσώπου...
Για πολλούς τα ποστ που θα ακολουθήσουν -και λέω τα γιατί τελικά ο όγκος της πληροφορίας δεκαπλασσιάστηκε από τον αρχικό μου υπολογισμό- είναι πιθανόν να μην έχουν ενδιαφέρον.
Για μένα, είναι το πιο καθαρό, το πιο αγαπημένο, το πιο ανέμελο και ερωτεύσιμο κεφάλαιο της ζωής μου. Όλα τα links οδηγούν σε αποσπάσματα των τραγουδιών από το All Music Guide (www.allmusic.com), γι αυτούς που θα ήθελαν, έστω και για λίγο, να ταξιδέψουν μαζί μου πίσω, σε κείνα τα χρόνια. Επειδή όσα και να πει κανείς για τη μουσική, στο τέλος είναι μάταια. Είναι η ίδια η μουσική αυτή που τα λέει όλα...
Και η κασσέτα ξεκινά να παίζει...
Η αντίδρασή μου όταν ακούω ξανά τις μουσικές της εφηβείας μου είναι παρ' ολίγο κλάμματα... Γιατί δεν είναι μόνο η μουσική και ο Φρανκ με το New York, New York που με έχουν συγκινήσει, είναι και ο δεύτερος αγαπημένος μου πειρατικός εκφωνητής που μιλά ετούτη τη στιγμή, ο Βασίλης Γαλανός "από τους 98 και το Πρώτο Πρόγραμμα"... Σκουπίζω τη μύτη μου, μου ρίχνω κι ένα "κοτζάμ γαϊδούρα πάλι θα βάλεις τα κλάμματα;", ανακάθομαι στην καρέκλα μου και σιωπώ για να ξεκινήσω το ταξίδι μου με την αρμόζουσα αυτοσυγκέντρωση και προσοχή...
Τα τραγούδια ξεκινούν να διαδέχονται το ένα το άλλο. Ακούω την γνώριμη εισαγωγή του Moonlight Shadow της Maggie Reilly. Συγκινημένη, ακούω να ακολουθεί το Talking in Your Sleep των Romantics. Έπειτα έρχεται ο Mike Oldfield με το Crime of passion. Αμέσως μετά οι Rainbow: Street of dreams. Χμμμμ, Street of dreams... Ο τίτλος δε μου λέει κάτι... όμως όταν ακούω το τραγούδι κουνάω το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά και μονολογώ, μη μπορώντας να το πιστέψω. Πόσες, μα πόσες φορές θα επαναληφθεί στις επόμενες μέρες που θα ακούω κι άλλες κασσέτες, αυτή η ίδια ακριβώς κίνηση... Οι μουσικές μνήμες ξυπνούν μία μία, μετά από τόσο καιρό... Ένα ντόμινο που αντί να γκρεμίζεται, ορθώνεται σιγά σιγά μπροστά μου. Επόμενο κομμάτι: Doctor! Doctor! can't you see I'm burning, burning... οι Thompson Twins! Χαμογελάω. Φέρνω στο μυαλό μου το Hold me now, το δεύτερο δικό τους σούπερ hit της εποχής. Συνειρμικά μου έρχεται η εικόνα του Boy George και των Culture Club με τα πασίγνωστα Do you really want to hurt me, Karma Chameleon, It's a miracle, Miss me blind και The War song. Αν δεν κάνω λάθος, εκείνη την εποχή είχε βγει και κείνο το παληκαράκι, ο Nik Kershaw, με το Wouldn't it be good. Όμως το πρόγραμμα στην κασσέτα τώρα έχει δώσει σειρά σε μία γυναικεία φωνή, τη Laura Branigan, με το Self-control. Τί πανικός που είχε γίνει μ' αυτό το τραγούδι, θυμάσαι;... Kι αυτό που ακούω στη συνέχεια, είναι εκείνο το αισιόδοξο τραγουδάκι που τόσο μου άρεσε... Howard Jones και Things Can Only Get Better. Αλλά, στάσου, θυμάμαι κι άλλα δικά του! Το Noone is to blame. To What is love. To Like to get to know you well. Aυτό το μυαλό μου, σαν να έχει αρχίσει ξαφνικά να λειτουργεί παραπάνω από σωστά...
Την επόμενη φωνή δεν θέλω και πολύ για να την αναγνωρίσω. Billy Idol - Eyes without a face. Ο πιτσιρικάς που ήταν τρελός και παλαβός με τον Elvis Presley, που όταν ήταν μικρός και παχουλός του άρεσαν πολύ οι σοκολάτες, είχε μεγαλώσει. Είχε βάψει το μαλλί χλωρινέ ξανθό, από τα πιο γνωστά freaks της εποχής με τραγούδια που παίζονταν παντού και συνέχεια. Ποιός έχει ξεχάσει το Flesh for fantasy,το Rebel Yell ή το Sweet Sixteen; Η κασσέτα προχωρά... Πω, πω, το επόμενο κομμάτι πόσο μου άρεσε... Don't cry (now that I found you). Αλλά το όνομα αυτού του συγκροτήματος δεν το έμαθα ποτέ... Καιρός να το μάθω λοιπόν... Ιδρυτές του Google, από τούτη την ημέρα και στο εξής θα σας ευγνωμονώ εκατό, χίλιες, εκατό χιλιάδες φορές περισσότερο απ' ότι πριν. Εύρηκα... Ώστε οι Asia ήταν... Και ξαφνικά, ακούγωντας το επόμενο κομμάτι, μου έρχεται για πρώτη -και επ' ουδενή λόγο τελευταία- φορά στο μυαλό, η εικόνα του Πετρίδη να παρουσιάζει το συγκεκριμένο τραγούδι στο Μουσικόραμα. Ακούω το You can do magic. Ο λόγος για τους America. Οι ίδιοι που ερμηνεύαν και το πανέμορφο Inspector Mills. Αλλά τώρα που είπα για Πετρίδη, να... θυμήθηκα και το άλλο που έπαιζε συχνά. Το I'm still standing του Elton John. Πόσες φορές δεν είχα δει το βίντεο κλιπ του στην εκπομπή του (και με πόση λαχτάρα περίμενα να έρθει πάντα αυτή η ώρα της Παρασκευής...). Τί να πρωτοθυμηθώ κι απ' αυτόν τον τραγουδιστή... I guess that's why they call it the blues, Nikita, Sad songs (say so much), Don't go breaking my heart (κομμάτι του 1976, ντουέτο με μία τραγουδίστρια ονόματι Kiki Dee), Your song (how wonderful life is, when you're in the world - πόσο ερωτευμένη ήμουν μ' αυτόν τον στίχο...). Ιερό τέρας στο χώρο του ο Elton John, τον συμπάθησα ακόμη περισσότερο όταν έμαθα ότι είναι ιδιοκτήτης μίας από τις μεγαλύτερες συλλογές καπέλων στον κόσμο.
Συνεχίζεται...
posted by mindstripper @ 10/10/2005 02:04:00 am
11 Comments:
Χρόνια εφηβείας, είναι αδύνατον να μην τα συνέδεσες όλα αυτά τα τραγούδια με την ανάμνηση κάποιου (κάποιων) προσώπου (-ων), έτσι δεν είναι; Οπότε άστα τα θεωρητικά περί ακουσμάτων και πες τα μας όλα!
Xαχααα, όχι Μαίανδρε, δεν θα βγάλεις λαυράκι.
Τότε ήμουν γύρω στα 12-13 και να σου πω την αλήθεια, ζούσα σε έναν μεγάλο κόσμο αθωότητας (ακόμα). Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά δεν έχω συνδέσει απολύτως κανένα -ιδιαίτερο- πρόσωπο με όλα μου αυτά τα ακούσματα. Με μέρος ναι, κι αυτό ήταν που με ζόρισε πάρα πολύ για τα επόμενα 3-4 χρόνια... που δεν ζούσα πια στη Θεσσαλονίκη. Είναι αδύνατον να ακούσω αυτά τα κομμάτια και να μην πλυμμηρίσει το μυαλό μου με αναρίθμητες εικόνες, πρόσωπα της τότε καθημερινότητάς μου, ακόμα και μυρωδιές και γεύσεις...
(this is strictly a music ride, τί να σου κάνω; :-P)
Δεν έχω παρά να το πιστέψω!(;)
Έχεις κασέτες με τις εκπομπές του Γαλανού (και του Αλεξίου, παρ' ελπίδα); Κειμήλια! Εγώ τους ξανάκουσα πρόσφατα στο πάρτυ του Μουσικού Δίαυλου (κι αρκετά από τα τραγούδια που αναφέρεις), και γύρισα πίσω δυό δεκαετίες για λίγες ώρες. Κάπου έχω κι εγώ τις κασέτες μου, αλλά ήταν όλες σχεδόν γραμμένες σε ένα κασετάδικο στην Καλαμαριά, για τα πάρτυ (πάντα DJ ο υποφαινόμενος, με το διπλό κασετόφωνο και μιά βότκα στο χέρι). Προφανώς συνειδητοποίησα πολύ αργά ότι οι εκφωνήσεις ήταν εξίσου σημαντικές με τα τραγούδια, που τα μαζεύω σιγά σιγά σε mp3. Τα τραγούδια του Howard Jones ακόμα μου φτιάχνουν το κέφι όπως τότε, κατόρθωσα κάποια στιγμή να βρω τους βασικούς δίσκους του σε βινύλιο (quiz: σε ποιά νεανική ταινία με ντεμπούτο γνωστού ηθοποιού σήμερα παίζονταν το Like to Get to Know You Well; μην ψάχνεις σε track listings, δεν μπήκε στο soundtrack). Όσο για τους Asia, ήταν η πρώτη φορά που είχα φάει κόλλημα με ροκ συγκρότημα, ότι έβγαζαν μου άρεσε.
Υπέροχο το πρόγραμμα του post' μου κάνεις ζημιά, αλλά συνέχισε :-p
ΥΓ: Προχτές σ' ένα hard rock μπαράκι της πόλης άκουσα για πρώτη φορά μετά από καιρό το New York, New York' ήξεραν όλοι τους στίχους και χόρευαν λες και το ροκόμπαρο μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε dance hall των 50's (και μετά μας λένε αντιαμερικάνους!)
Maiandre, πίστευε και μη ερεύνα! ;-)
Oneire, Better off dead - John Cusack!!! (εντάξει, το έψαξα στο Google, το παραδέχομαι, αλλά τον τίτλο της ταινίας ως τίτλο τον θυμόμουν) :-P
Ο Howard Jones νομίζω τελικά ήταν μεγάλη παρουσία κι ας πέρασε κάπως πλαγίως σε σχέση με τα ονόματα εκείνου του καιρού.
Έχω μόνο μία κασσέτα με τη φωνή του Γαλανού, τον Αλεξίου όσο και να έψαξα δεν τον βρήκα πουθενά, αν και τη φωνή του δεν είναι ανάγκη να την ακούσω ούτε στο ελάχιστο για να την θυμηθώ. Πού να τό 'ξερα τότε που προσπαθούσα να γράψω τα τραγούδια ακέραια και χωρίς τη φωνή του εκφωνητή, ότι κάποια στιγμή αργότερα θα έριχνα κατάρες γι αυτόν ακριβώς το λόγο... Διπλό κασσετόφωνο τότε; Προνομιούχο σε κόβω. :-)
Καλά, θα έδινα και το μισό μηνιάτικό μου για να σταθώ μάρτυρας στη σκηνή με το New York, New York που περιγράφεις! (το άλλο μισό θα το έδινα για να τα κατάφερνα να ερχόμουν στο πάρτυ του Μουσικού Δίαυλου) ;-)
Τέλος, να πω ότι το 85-90% των τραγουδιών από αυτά που ποστάρω, τα έχω ήδη συγκεντρώσει σε mp3, οπότε αν θέλεις κάτι απλά μου το λες. :-)
Oneire, Better off dead - John Cusack!!! (εντάξει, το έψαξα στο Google, το παραδέχομαι, αλλά τον τίτλο της ταινίας ως τίτλο τον θυμόμουν) :-P
Ο Howard Jones νομίζω τελικά ήταν μεγάλη παρουσία κι ας πέρασε κάπως πλαγίως σε σχέση με τα ονόματα εκείνου του καιρού.
Εύγε, το αποτέλεσμα μετράει. Αν δεν κάνω λάθος, το τραγούδι ακούγονταν στη σκηνή που ο Cusack, για να φτιάξει το κέφι του, επιδιορθώνει τη σακαράκα Mustang που έχει αγοράσει για 200$ (είχα μαζέψει κι άλλα soundtracks από ταινίες των 80's σε βινύλιο, από εκείνο το άπαιχτο μαγαζί στην Εγνατία με τους παπαγάλους, αν θυμάσαι). Ο Howie ήταν όντως από τα πιό αξιόλογα underdogs που κατάφεραν να μπουν στα charts εκείνη την εποχή, και μάλιστα συνεχίζει να βγάζει albums (Revolution of the Heart, 2005).
Έχω μόνο μία κασσέτα με τη φωνή του Γαλανού, τον Αλεξίου όσο και να έψαξα δεν τον βρήκα πουθενά, αν και τη φωνή του δεν είναι ανάγκη να την ακούσω ούτε στο ελάχιστο για να την θυμηθώ. Πού να τό 'ξερα τότε που προσπαθούσα να γράψω τα τραγούδια ακέραια και χωρίς τη φωνή του εκφωνητή, ότι κάποια στιγμή αργότερα θα έριχνα κατάρες γι αυτόν ακριβώς το λόγο... Διπλό κασσετόφωνο τότε; Προνομιούχο σε κόβω. :-)
Έτσι ακριβώς, ακούω τώρα τις κασέτες με τη "χειρουργική" αφαίρεση των εκφωνήσεων και καταριέμαι την επιδεξιότητά μου. Που να φανταστούμε όμως τότε, που μαζεύαμε τα τραγούδια από τον αέρα με λαχτάρα, τι θα επακολουθούσε με την έκρηξη του p2p; (Προνομιούχος; Au contraire! Το διπλό κασετόφωνο εισαγωγής ήταν ενός ματσωμένου φίλου που το κουβαλούσε σε όλα τα πάρτι, εγώ απλά το επάνδρωνα).
Τέλος, να πω ότι το 85-90% των τραγουδιών από αυτά που ποστάρω, τα έχω ήδη συγκεντρώσει σε mp3, οπότε αν θέλεις κάτι απλά μου το λες. :-)
I will, αλλά πρώτα θα προσπαθήσω μόνος μου να βρω αυτά που μου ξέφυγαν, βασισμένος και στα posts σου. Fire up the Mule! ;-)
Πω, πω, το θυμάμαι το μαγαζί με τους παπαγάλους Αστέρη, ναι... (καλά, δεν είχα ιδέα ότι ο Jones έβγαλε καινούργιο δίσκο φέτος)
Δεν πειράζει, τί να κάνουμε... τί να μετρήσει τώρα το p2p μπροστά σε μία κασσέτα γραμμένη 20 χρόνια πριν (από συναισθηματικής άποψης βεβαίως βεβαίως, γιατί από πρακτικής... τύφλα να έχουν τα διπλά κασσετόφωνα!)
Επί του παρόντος, πάω να τσεκάρω αν έχω αρκετά αποθέματα σανού στην αποθήκη. ;-PPP
Εδώ και αρκετά χρόνια, ο Ζήσης έχει κλείσει το μαγαζί με τους δίσκους και πουλάει μπομπίνες με άδεια CD, out of the back of a truck, ένα δρόμο παρακάτω. Τα τελευταία μου βινύλια τ' αγόρασα πέρυσι τα Χριστούγεννα, από ένα δισκάδικο της Ναυαρίνου (απέκτησε τη συλλογή ενός ραδιοφωνικού σταθμού που το γύρισε σε mp3...).
This is a song to all my friends / They take the challenge to their hearts
Challenging preconceived ideas / Saying goodbye to long standing fears
Don't crack up / Bend your brain
See both sides / Throw off your mental chains
--Howard Jones, New Song
(Πως λέμε, καμιά σχέση με τη σημερινή ποπ;)
Χαχαχαχα...τι μου θυμησατε!
Εμπαινες σ'εκεινο το μαγαζι και αν δεν σε κουτσουλουσε πτηνο επρεπε να αγορασεις λαχειο.Ειχα αγορασει ενα τρομπονι για δωρο μια φορα(τα εκλεβε απο φιλαρμονικες-μου το'χε πει)και πολλους δισκους.
Τωρα στο αλλο του μαγαζι εχει κοτες.Χαχαχααχαχαχα.
Γμτ, γμτ... Αστέρη, μου υπενθυμίζεις ότι έχω ξεχάσει πολλά ακόμα (και πολύ καλά κάνεις). :-) Εγώ δεν έχω καταφέρει να συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που εγκατέλειψα μαζί με έναν πρώην μου, αρκετά από τα βινύλια που αγαπούσα στο σπίτι του. Αυτά είναι τα λάθη τα μεγάλα... (για τα βινύλια λέω)
...I don't wanna be hip and cool
I don't wanna play by the rules
Not under the thumb of the cynical few
Or laiden down by the doom crew...
(Μα καμμία απολύτως σχέση όμως...)
Archive, ωραία δεν θα ήταν όμως να υπήρχαν και τώρα μαγαζιά σαν και κείνο; (κι ας είχαν μέσα και μαϊμούδες) :-P
Μια μικρή γεύση απο τις εκπομπές του Γιώργου Αλεξίου μπορείτε να πάρετε στη σελίδα του site μου, η οποία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του.
http://www.lalos.gr/default.asp?id=85&ACT=5&content=114&mnu=85
Εχώ ανεβάσει διάφορα χαρακτηριστικά αποσπάσματα στο rapidshare.com και εκεί θα βρείτε τις σχετικές παραπομπές.
Αν ψάχνετε πάντως ενημερωμένες λίστες με αγαπημένα τραγούδια των 80's κάποιες απο αυτές θα τις βρείτε εδώ
http://www.mousikosdiavlos.gr/default.asp?id=23&mnu=23
Καλή ακρόαση, καλό ψάξιμο και ... Καλή Ανάσταση σε όλους!
Post a Comment
<< Home