@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Wednesday, May 19, 2010

Radiobubble αγάπη μου

Λοιπόν, γίνεται το εξής. Όσο μεγαλώνεις γίνεσαι -στην πλειοψηφία- πιο αυτογνώστης. Δέχεσαι και βλέπεις τον κίνδυνο με διαφορετικό μάτι. Αποδέχεσαι τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, τον ανθρώπινο πόνο και την ηλιθιότητα μέσα από ένα πρίσμα γκριζόμαυρο που έχει αρχίσει και σου ποτίζει λίγο-λίγο την ψυχή. Αυτά νοιώθω, αυτό αναλογίζομαι καμμιά φορά, όταν είμαι αραχτή με τους ελάχιστους φίλους μου ψυχής, κι όταν πιάνω τον εαυτό μου να απορεί για το οικτρό κατόρθωμα της υπάρχουσας κοινωνίας να μετατρέπει το απλό σε κάτι απρόσιτο και ουτοπικό. Να βάζει τον άνθρωπο να προσπερνάει την ουσία και να κρίνει το περιτύλιγμα, τις κορδέλλες με τα φούμαρα και τις κιτς τις χάντρες τις αστραφτερές. Και να θεωρεί αυτό φυσιολογικό, να το θεωρεί κανόνα, κι ακόμα χειρότερα φίλε, να το θεωρεί κομμάτι της ουσίας που γλυστράει μέσα από τα χέρια του μέρα με την ημέρα. Κάτι τέτοια κάθομαι και σκέφτομαι δυνατά όταν είμαι παρέα με τους φίλους μου, τα φτύνω προς τα έξω για να τα ξορκίσω όταν παίρνω πρέφα ότι έχουν αρχίσει και παίρνουν επικίνδυνη υπόσταση μέσα στο κεφάλι μου, γιατί ούτε λεφτά για ψυχοθεραπευτή έχω, ούτε και θεωρώ ότι τον έχω ανάγκη περισσότερο απ' ότι ίσως εκείνος θα είχε εμένα (όχι ακόμα τουλάχιστον).

Και μέσα σ' αυτά ξέρεις τί γίνεται καμμιά φορά; Βρίσκεις έναν-δύο ανθρώπους άσχετους, στο μετρό μπορεί ή στο ανσασέρ ή στο μπαράκι που έχεις πάει για πρώτη-πρώτη φορά, καθώς κοιτάς ανέκφραστος τον τοίχο απέναντί σου και σε κοιτάει και εκείνος βγάζοντάς σου κωλο-δάχτυλο - πρέπει κάπως να περάσει κι εκείνου η ώρα στο κάτω-κάτω της γραφής. Βρίσκεις λοιπόν μία-δύο ψυχές που το πιο πιθανό είναι να μην τις ξαναδεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, μοιράζεσαι μαζί τους το θαύμα της ανθρώπινης επαφής, αυτό που θα έπρεπε να είναι μία απλή καθημερινή πράξη, μία απλή ανθρώπινη ανάγκη. Το θαύμα της ανθρώπινης ψυχής. Και συνεχίζεις τη μέρα σου με χαμόγελο, με καλή διάθεση και με πιο ελαφριά καρδιά.

Ας μιλήσουμε για θαύματα λοιπόν, όπως λέει κι ο Σπύρος. Κι άμα θες κι εσύ λίγο θαύμα, τα φιλαράκια σου -ή και όχι- να το μοιραστείς, και μουσική όπως την έχεις αγαπήσει από τότε που ο κόσμος δεν ήταν ούτε γκρίζο ούτε τιμές βενζίνης ούτε η γραβάτα κανενός, άντε, έλα κι εσύ μία βόλτα από το Radiobubble, στην Ιπποκράτους 146.

Να περάσει η ώρα έτσι λίγο πιο απλά. Και να γίνουμε λίγο περισσότεροι.

posted by mindstripper @ 5/19/2010 12:11:00 pm

10 Comments:

Blogger ΠΑΥΛΟΣ said...

Αχ, δεν σου ξαναδίνω να φας σαλιγκάρια!!!
Φιλιά βρε φιλενάδα, όμορφη!!!

5/19/2010 12:58:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Αν με αφήσεις να βουτήξω κανένα ψωμάκι καλά θα είναι. :P
Γεια σου Παυλή μου.

5/19/2010 01:29:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

περήφανη ταμπέλα στον τοπο του εγκλήματος. Η καλλιτέχνις δικαιώθηκε.
κλαπ κλαπ

5/20/2010 09:34:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Ααααα! Τί ωραίες βίδες όμως!
Ωραία, άντε να γίνουμε πολλοί οι "δολοφόνοι" σιγά-σιγά. ;)

5/20/2010 11:24:00 pm  
Blogger Rodia said...

εχμ.. εμενα με τραυματισε βαθεια η σχεση μου με τη διαγαλαξιακη ραδιοφουσκα.. Απο τοτε που αρχισα να εκπεμπω, μενω... πυροβολημενη.. μα εντελως λεμε!
Αλλο Θαύμα κι αλλο Τραύμα!:)

5/21/2010 11:35:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Το τραύμα ήτανε διαμπερές, πέρασε κι απο δω μεριά Ροδιά μου. Φιλιά πολλά! :)

5/22/2010 03:39:00 pm  
Blogger σταυροδρόμι said...

Ουφ, θα σκάσω! Κι εγώ θέλω να'ρθωωω!...

5/24/2010 05:27:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Ήπια μία μπυρίτσα (και) για σένα. ;)
Άντε, όταν κοπιάσεις προς τα δω, θα έρθεις μία βολτίτσα να τα πούμε ξανά κι από κοντά. :)

5/31/2010 04:23:00 pm  
Blogger mamma said...

Θέλω να περάσω κι εγώ...
Θα περάσω κι εγώ!

(ίσως όχι αύριο μεθαύριο αλλά θα περάσω :)

5/31/2010 10:34:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Να περάσεις κανένα Σάββατο απογευματάκι να πιούμε καφέδάκι και να τα πούμε κι από κοντά, άντε-άντε, θα σας περιμένω. Φιλιά πολλά. :)

6/02/2010 10:13:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home