Η λευκή σακούλα
Ο λόγος που χαμογελούσα όση ώρα κοίταζα την λευκή πλαστική σακούλα να παιχνιδίζει με τον αέρα πάνω από τα κτήρια της Κηφισίας, δεν ήταν επειδή μου θύμιζε το American Beauty. Ούτε επειδή με κορόιδευε παραδίπλα ο Η. λέγοντάς μου ότι όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ταυτίζουν σκηνές καθημερινές με άλλα προσωπικά τους βιώματα ενώ εγώ πάω και σκαλίζω εικόνες από κινηματογράφο. Ήταν επειδή για μια στιγμή μπήκα στο μυαλό όλων αυτών που βλέπω καθώς έρχομαι το πρωί στη δουλειά και με προσπερνάνε στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο ασανσέρ. Αυτών που πετάγονται από τα στοπ και τις διασταυρώσεις και τρέχουν σαν τους τρελούς να πάνε 5-6 αυτοκίνητα μπροστά σου, με τη μούρη χωμένη σχεδόν μέσα στο τιμόνι. Αυτών που τους λες "ευχαριστώ" και "παρακαλώ" και σε απάντηση λαβαίνεις ένα τίποτα, δεν εισπράττεις καν ένα ας πούμε παρά λίγο μηδίαμα.Ο λόγος που χαμογελούσα συνωμοτικά σχεδόν, ήταν επειδή δεκάδες ζευγάρια μάτια επιτέλους σήκωσαν το βλέμμα τους προς τα πάνω. Επειδή για λίγο, η σκέψη όλων μας ήτανε κοινή: μία απλή λευκή σακούλα που απομακρυνόταν χορεύοντας πάνω από τις ταράτσες, μία εικόνα, ένας χορός με κίνηση και χρώματα, μία στιγμή ησυχίας. Χαμογελούσα γιατί όλοι αυτοί οι μουρτζούφληδες -όσοι κοιτούσαν έξω από το παράθυρό του γραφείου τους σαν και μένα- αναγκάστηκαν επιτέλους να μου σκάσουνε ένα χαμόγελο.
Και σκασίλα μου κι αν δεν το καταλάβουνε ποτέ τους.
posted by mindstripper @ 4/08/2009 12:15:00 pm
2 Comments:
Σήμερα το πρωί όντας για γραφειοκρατικούς λόγους στην εφορία βίωσα κάτι αντίστοιχο. 5-6 άτομα περιμέναμε στην ουρά μουρτζούφλιδες λίγο-πολύ και αγανακτισμένοι από το δημόσιο, μπλα μπλα μπλα. Όταν η υπάλληλος διάβασε το επίθετο του πρώτου κυρίου με λάθος τρόπο δίνοντας του μια πολύ αστεία ιδιότητα, όλοι κοιταχτήκαμε και σκάσαμε χαμόγελα. Ήταν τόσο έντονο από όλους που ένιωσα πως θέλαμε απλά μια αφορμή. Μια πολύ μικρή αφορμή να χαμογελάσουμε...
Μάνο, ωραία που θα ήτανε αν παίρναμε έστω και τις μισές αφορμές για τις οποίες τρωγόμαστε μεταξύ μας και τις μετατρέπαμε σε χαμόγελα κι απλές καλημέρες, ε;
Να την παλεύουμε όσο μπορούμε τουλάχιστον. :-)
Post a Comment
<< Home