Εκτός κι εκτός
Καθώς περνάει ο καιρός νοιώθω όλο και πιο έντονη την ανάγκη να γράφω. Αλλά εντελώς αντίθετα, οι στιγμές που αυτή φουντώνει μέσα μου είναι οι πλέον ακατάλληλες. Ή θα είμαι όρθια μέσα στο τρένο ή στο τιμόνι του αυτοκινήτου ή στην πόρτα του μπαρ που αγαπάω πολύ ή στον πάγκο του, κουβεντιάζοντας με τον dj για τις συναυλίες που θα έρθουν, όπως αυτή των ACDC, όπου σήμερα με τον Κ. το συμφωνήσαμε να κατεβούμε στην αρένα. Του είπα ότι πρώτον, είμαστε τρελοί και δεύτερον, ότι ελπίζω μέχρι τότε να έχω βρει δουλειά, όχι τίποτ' άλλο, αλλά να έχω μία υποτυπώδη υγειονομική κάλυψη για τις μελανιές και τα ραγίσματα. Μου είπε "Εσένα θα σε καλύπτω εγώ, μη φοβάσαι".Και τί έλεγα; Α ναι, για την ανάγκη να γράφω, για τις στιγμές. Που είναι εντελώς ακατάλληλες να αιχμαλωτίσω πάνω στο χαρτί τις πεταλούδες που κατακλύζουν εκείνη τη στιγμή όλο μου το οπτικό πεδίο. Έτσι συνήθως μου ξεγλιστράνε μέσα από τα χέρια, μένω να τις κοιτάζω να φεύγουνε χορεύοντας με μικρά τσαχπίνικα άλματα μέσα στο σκοτάδι ή πάνω στην άσφαλτο και τις ταράτσες της τσιμεντούπολης.
Ύστερα ανοίγω τον υπολογιστή μου κι ακούω τον Steve Lamacq να παίζει στο BBC 6, χωρίς να μου πρήζει τα συκώτια για τα ζώδια και το τί είχε η οποιαδήποτε τηλεόραση χτες το βράδυ, να μιλάει για τα τραγούδια, την ιστορία και την προέλευσή τους, σαν να μιλάει για κοινούς ανθρώπους που είναι κρυμμένοι στα στενάκια και τις μικρές γειτονίτσες όταν το σκοτάδι αρχίζει να τις καλύπτει με τα σεντόνια του.
Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, θα σκεφτόμουν τί κρίμα που πρέπει να καταφεύγω εκτός για να συνεχίσω να αγαπάω τα εντός.
Τώρα πια είναι όλα εκτός.
Α, εκτός από τις πεταλούδες.
posted by mindstripper @ 2/03/2009 08:52:00 pm
8 Comments:
This comment has been removed by the author.
Οι στιγμές που σου 'ρχεται να γράψεις κι είναι εντελώς ακατάλληλες... Ναι, κάπως έτσι αποφάσισα να πάρω σημειωματάριο κι από τότε γεμίζω τόμους. Αλλά τι να το κάνεις, όταν οι σκέψεις οι καλές σου έρχονται την ώρα που οδηγείς στον αυτοκινητόδρομο κι είναι νύχτα και υγρό το οδόστρωμα και δεν μπορείς να σταματήσεις στην άκρη και -πάνω απ' όλα- η ικανότητα της αποστήθισης έχει χαθεί από καιρό...;
Κι εγώ τα ίδια παθαίνω. Όταν βιάζομαι να πάω κάπου, καθώς επιβιβάζομαι στον αεροπλάνο, όταν οδηγώ μέσα στην πόλη και όχι στην ύπαιθρο όπου μπορώ να σταματήσω, τότε μου έρχονται οι πιο όμορφες ατάκες. Ή, ακόμη κι όταν είμαι ένα βήμα πριν από τον ύπνο, και δεν έχω τη δύναμη να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Έτσι είναι οι λέξεις και οι σκέψεις, ιδιότροπες κι οφείλουμε προφανώς ν' ακολουθούμε τους δικούς τους κανόνες. Μέρα καλή
χμ, το μπλοκάκι είναι κι εμένα πάντα στην τσάντα μου, έχω μάθει φοβερά ακροβατικά να ισσοροπώ στο λεωφορείο, να περπατάω και να γράφω... Όταν δεν έχω χαρτί τα γράφω στο χέρι μου, κωδικοποιημένα, και μετά προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω, πολύ ευχάριστη διαδικασία, είναι σαν να ξανασκέφτεσαι τα ίδια, αλλά σε βελτιωμένη έκδοση. Βλέπεις και το παράλογο των σκέψεων... Κι όταν πια δεν γίνεται τίποτα, τα λέω δυνατά, να τα ακούσω εγώ και ο τυχαίος περαστικός που με κοιτάζει λοξά. Αν τυχόν ακολουθήσεις το τελευταίο μοντέλο, ρίχνε κι ένα χαμόγελο στο τέλος, για να ξεπεράσεις την όποια παρανόηση... :)
[Nice to have you back, mindy]
Εμένα σχεδόν όλες οι στιγμές με έμπνευση μου φαίνονται ότι συμβαίνουν ενώ τρέχω & δε μπορώ να σταματήσω για να τις καταγράψω' όχι μόνο σε κείμενο, αλλά και με εικόνες. Έχω καιρό που σκέφτομαι να κουβαλάω μπλοκάκια (παλιότερα ήταν sketchpads), να γράφω ηχητικές σημειώσεις στο κινητό, σα μισότρελος ντετέκτιβ, να πάρω την πιό γρήγορη compact φωτογραφική ώστε να την έχω πάντα πρόχειρη' αλλά τελικά έχω παραδοθεί στο αναπόφευκτο εδώ και καιρό: αφήνω τις πεταλούδες να πετάξουν όταν δε μπορώ να τις κρατήσω, κι ελπίζω ότι κάποιες θα γυρίσουν, ίσως όταν κοιμάμαι, για να μου θυμίσουν τις ιστορίες τους.
(Καλημέρα :-)
Καλημέρα σε όλους :-)
Το σημειωματάριο το έχω κι εγώ στην τσάντα μου χρόνια, αλλά τώρα τελευταία θέλω να κυκλοφορώ χωρίς τίποτα επάνω μου. Πολλές φορές μάλιστα οδηγω το αυτοκίνητο έχοντας αφήσει το δίπλωμα σπίτι και το συνηδειτοποιώ όταν γυρίζω πίσω το βράδυ.
Νομίζω πρέπει να κάνουμε αυτό που προτείνει ο Αστέρης και η Beta Blank να λέμε δυνατά τις σκέψεις ή να τις ηχογραφούμε σε κινητά - στην τελική χίλιες φορές να σε περάσουνε για weirdo παρά να στουκάρεις σε κανέναν ανυποψίαστο περαστικό ή σε καμμιά κολώνα της ΔΕΗ. Εγώ προσωπικά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να πω φωναχτά τις σκέψεις μου όταν ξέρω ότι δεν είναι κανείς τριγύρω, μου φαίνεται πολύ ξένο προς όλη την ατμόσφαιρα εκείνης της ώρας. Χαζό ίσως, αλλά αληθινό...
Νομίζω όμως ότι αυτό είναι η μόνη λύση από τη στιγμή που οι απόχες δεν είναι και τόσο συχνό αξεσουάρ ετούτες τις μέρες. ;-)
Τα φιλιά μου to all. :-)
Άτιμες αυτες οι πεταλούδες,ατιμες :P
Βλέπω τα ποστ σου να αυξάνονται και αναρωτιέμαι αν διάβαζα για βδομάδες!!Τρόμαξα για λίγο πως είχα χασει την αίσθηση του χρόνου με την εξεταστική !Ωστόσο σε διαβάζω για μια πινελιά χρώματος και μια κλεμμένη πεταλούδα...
Όσο για το Jumper,να το δείς,αν και μέτρια ταινια χόρτασε την δίψα μου για το ακατόρθωτο για μια ολόκληρη μέρα :P
Καλά φτερουγίσματα :)
Obsession, σ' ευχαριστώ μικρή μου. Το νου σου στην εξεταστική εσύ κι ο blogger εδώ πέρα θα είναι, να αιχμαλωτίζει όσες πεταλούδες προλαβαίνει. :-P
Όσο για το Jumper, χμμμ... άμα λες εσύ ότι ήταν μέτρια η ταινία, τότε με βάση και την πρόσφατη εμπειρία που είχα με το Into the Wild, λέω να το αφήσω λίγο ακόμα. ;-) Τα φιλιά μου και καλή επιτυχία!
Post a Comment
<< Home