Μικροί άνθρωποι
4 η ώρα το πρωί, γυρίζω το κλειδί στην πόρτα.Ηλεκτροφόρα καταιγίδα το μυαλό μου, αλλά ετούτα τα τελευταία βράδυα, έχω συνάψει ένα περίεργο είδος ανακωχής μαζί του.
Κατάλαβα ότι μ' αγαπάει, γι αυτό με παιδεύει.
Πράγμα που δεν ισχύει πάντα από πλευράς μου.
Εξού και η ανακωχή.
Έχω μάθει ότι είναι το πλέον πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και στη ζωή, να κρίνω και να κατακρίνω ανθρώπους και καταστάσεις. Είναι ακόμα πιο εύκολο να φέρω την αφεντομουτσουνάρα μου σε πρώτο πλάνο (κοντινό εννοείται) και να δηλώσω με στόμφο:
"Εγώ ποτέ μου δεν έχω..."
ή
"Εγώ ποτέ μου δεν θα..."
Κι επειδή εγώ η ίδια που τα γράφω ετούτη τη στιγμή, γνωρίζω πολύ καλά πόσο άνθρωπος παρορμητικός και ενθουσιώδης και κάργα χύμα μπορώ να είμαι, κι επειδή εγώ η ίδια πάνω από οποιονδήποτε άλλον έχω χρησιμοποιήσει (κι ακόμα χρησιμοποιώ μερικές φορές) τις παραπάνω δηλώσεις στη ζωή μου... γι αυτόν ακριβώς το λόγο θα γράψω ότι όλα αυτά είναι μία στοίβα από βλακείες και αναιρέσεις. Αναιρέσεις, ναι. Γιατί με την ίδια ευκολία που βάζω σε λειτουργία την επικόλληση μίας ταμπέλας συνειδητά ή ασυνείδητα (δεν έχει ιδιαίτερη σημασία), με την ίδια ευκολία θα ανακαλέσω όταν έρχεται εκείνη η ώρα που η απόδειξη του αντιθέτου έρχεται να καγχάσει μπροστά στα μούτρα μου. Αυτό λοιπόν το quality της αναίρεσης ή της αναθεώρησης, όπως θέλεις πες το, άλλοι μου έχουν πει ότι είναι καλό χαρακτηριστικό, εμένα πάλι μου φαίνεται για τρομαχτικά ηλίθιο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου, άλλωστε οι πολύ κοντινοί μου άνθρωποι που το έχουν φάει με το πέρασμα των χρόνων στη μάπα, θα συμφωνήσουν κατηγορηματικά με το δεύτερο, και έτσι με τελικό σκορ το 0-1, we will live happily ever after, το μυαλό μου κι εγώ. Σε τούτο το σημείο και για κανέναν συγκεκριμένο λόγο (εκτός ίσως του ότι το όλο concept ήταν ένα συνολάκι που φοριόταν τότε πολύ από την αφεντομουτσουνάρα μου κατά τον τρόπο που ανέλυσα πιο πάνω), θέλω να εξομολογηθώ ότι πάντα πίστευα πως οι μανιακοί-καταθλιπτικοί έχουν τόνους περισσότερη αυτογνωσία από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Κι αν κάνω λάθος (που θα κάνω) εδώ είμαι ανά πάσα στιγμή να αναθεωρήσω.
Πριν να φύγω για τις διακοπές μου, είχα περάσει μία μίνι φρίκη. Ο κόσμος όλος μου φαινόταν φτιαγμένος από ανθρωπάκια σαν και μένα που ποτέ δεν επρόκειτο να... και ποτέ δεν έκαναν το... αλλά τί ωραία που θα ήταν να μπορούσαν να κάνουν εκείνο το έτσι ρε παιδί μου... ξέρεις... το αυτό, εκείνο που για τον καθένα είναι το κερασάκι στην τούρτα του, βασικά το κερασάκι στο ολόγραμμα της τούρτας που δεν θα δει ποτέ ζωντανή και λαχταριστή να σπαρταράει και να του δίνεται εκεί μπροστά του, φρέσκια και φουσκωμένη και μυρωδάτη στο πιάτο.
Γυρνώντας στο καμίνι της ΑΘήνας, έγινε για άλλη μία φορά ένα μικρό, πολύ μικρό πράγμα που μου υπενθύμισε πόσο τεράστια χαώδης και θαυματουργή είναι μερικές φορές αυτή η "μικρότητα" της ζωής, και πόσο ηλίθια είμαι κι εγώ που κάτι στιγμές όπως αυτές προ διακοπών, τολμώ να την αμφισβητώ και να την κοιτάζω με μισό μάτι.
Την πολύ ωραία κι αποπνικτική πρωία της περασμένης Τετάρτης, πήρα αγκαζέ το μπουκαλάκι με το νερό μου και ξεκίνησα να πάω στα κεντρικά γραφεία του Κρατικού Λαχείου στο κέντρο της Αθήνας. Σκοπός η παραλαβή ενός μικροποσού για λογαριασμό του πατέρα μου. Τού 'φεξε στα εβδομήντα πέντε του παρακαλώ - κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει, και μην πεις κουβέντα. Παλιό κτίριο, τεράστιες αίθουσες, μεγάλοι διάδρομοι και η ψυχολογία μου, ανάλαφρη πεταλούδα που χόρευε από πάνω τους ακατάπαυστα, καθώς τα χρήματα αυτά ήρθαν σε μία περίοδο σχετικά δύσκολη για τους δικούς μου. Περιμένοντας στο Ταμείο, άκουσα την καθαρίστρια να μιλάει χαμηλόφωνα στην συμπαθέστατη κυρία που δούλευε πίσω από τον πάγκο (η οποία μου θύμιζε πάρα πολύ εκείνη την κυρία που δούλευε στο αγαπημένο μου τοστάδικο στην Πλατεία Ναυαρίνου εν έτει 1985) και να της λέει μ' ένα παράπονο γλυκό:
"Αχ και δεν μού 'κατσε εκείνο το τρίδυμο, κι ο μικρός περιμένει πώς και πώς να του πάρω καινούργιο αυτοκίνητο..."
Χαμογέλασα. Καλύτερα να μου πεις να παίξω ένα Στοίχημα στο Μουντιάλ που έρχεται παρά να αγοράσω Λαχείο. Για πότε στήθηκε η ψιλο-κουβέντα δεν το κατάλαβα να σου πω την αλήθεια. Ε, έτσι είναι κιόλας αυτά τα μικρά τα πράγματα. Δεν τα καταλαβαίνεις για πότε έρχονται. Ούτε για πότε φεύγουν. Την επόμενη στιγμή έχουν χαθεί έτσι απλά. Και ίσως ξεχαστούν ολοκληρωτικά και δια παντός, ίσως πάλι και να έρθει η στιγμή που θα τα θυμηθείς, όπως θυμηθηκα κι εγώ εκείνη την ημέρα κατά έναν μαγικό τρόπο, την κυρία από το τοστάδικο στη Θεσσαλονίκη.
"Δουλειά κι αυτή η δική σας όμως, ε;", δεν κρατήθηκα και το ξεστόμισα, με τον ίδιο τρόπο που θα το είχαν ξεστομίσει κατά πως φανταζόμουν κι ένα σωρό άλλοι μικροί-μικροί άνθρωποι πριν από μένα, εκεί στην ίδια θέση, στο ίδιο Ταμείο, στην ίδια κυρία.
"Ποιά;..." μου χαμογελά αχνά.
"Αυτό που κάνετε, που μοιράζετε λεφτά στον κόσμο."
"Α, κορίτσι μου", κουνά ζωηρά το κεφάλι της "να σου πω... δεν είναι αυτό. Εμείς χαιρόμαστε να τα δίνουμε στους ανθρώπους που τα κερδίζουν. Αλλά ξέρεις τι;"
"Τί;" συνοφρυώνομαι.
"Εκείνο που χαιρόμαστε πιο πολύ απ' όλα, είναι να τα δίνουμε σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη πραγματικά. Τους βλέπουμε που χαίρονται και χαιρόμαστε κι εμείς μαζί τους", λέει κοιτάζοντας μία συνάδελφό της παραδίπλα που χαμογελούσε κουνώντας με έμφαση το κεφάλι της.
Και συμπληρώνει:
"Ξέρεις πόσοι είναι που κερδίζουν πολλά λεφτά, διακόσιες και τριακόσιες χιλιάδες, και δεν σκάει καν το χειλάκι τους; Γκρίνια και παράπονα, ναι. Μη με κοιτάς έτσι, άκου με που σου λέω, είναι πολλοί, δεν είναι λίγοι, εδώ δουλεύω τόσα χρόνια..."
Οι κουβέντες αυτές με προσγείωσαν με έναν τρόπο σχεδόν δοξαστικό.
Ένας μικρός άνθρωπος είμαι, ναι.
Ίσως και ανθρωπάκι.
Όπως κι όλοι αυτοί οι χιλιάδες με τους οποίους διασταυρώνομαι καθημερινά στους δρόμους, στη δουλειά, στη γειτονιά, στη διασκέδασή μου.
Χωρίς εμένα, η ζωή θα συνεχιστεί.
Και χωρίς όλους αυτούς, και πάλι η ζωή θα συνεχιζόταν.
Αλλά όμως χωρίς όλους μαζί και χωρίς τον καθένα ξεχωριστά, τίποτα δεν θα στεκόταν, τίποτα δεν θα έμενε πίσω.
Δεν θα υπήρχαν οι στιγμές.
Δεν θα υπήρχε καμμία κληρονομιά.
Και το χειρότερο απ' όλα, δεν θα υπήρχε καμμία κυρία που δούλευε κάποτε σε εκείνο το μικρό τοστάδικο στην Πλατεία Ναυαρίνου...
Για τον Άρη και τη Νατάσα.
Για τον κύριο Τ., που από τότε που οι γιατροί του είπαν να κόψει το φαϊ και το πιοτό έχει μαραζώσει, και κάθε που τον βλέπω μαραζώνω κι εγώ.
Για την Μ. που επέστρεψε με τρόπο θριαμβευτικό και είναι πλέον ένας από τους πολύ δυνατούς ανθρώπους που έχω την τιμή να γνωρίζω.
Για το χαμόγελο και το βλέμμα του Π. την ώρα που του εξηγούσα τον λόγο για τον οποίον το φυστικί χρώμα μ' αρέσει περισσότερο από το πράσινο.
Για τα φώτα της Αθήνας όπως τρεμοσβήνουν από μακρυά μέσα στη νύχτα.
Για την Γουίτνεϊ που ακούω τώρα να τραγουδάει στο ραδιόφωνο.
Για σένα και για μένα μαζί, έτσι μικροί όπως είμαστε και θα παραμείνουμε.
Because the greatest love of all
Is happening to me
I found the greatest love of all
Inside of me
The greatest love of all
Is easy to achieve
Learning to love yourself
It is the greatest love of all
posted by mindstripper @ 6/03/2006 02:01:00 am
20 Comments:
Συνήθως τέτοιες ψευδαισθήσεις για τις δυνατοτητες του ανθρωπου και παλαιοχριστιανικές ψευτοταπεινοτητες με μια δόση απο έλλειψη αυτοπεποίθησης έχουν αυτοί που ειναι ψιλοι.Τι ύψος έχεις?
:-)
(and a very good picture at that!)
Αρτ, καλώς ήρθες. Θα ξέρεις βέβαια ότι δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σου, καθότι αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας ενός ψευτοταπεινού παλαιοχριστιανού είναι να μην προβάλει τον εαυτό του και να μην εστιάζει στην υλική υπόσταση των πραγμάτων.
Xilaren, :-))
(είχε κάτσει όλος ο κόσμος στη σκάλα και τα χάζευε)
καλημέρα ... πρώτη μου επίσκεψη
πολύ προτότυπο blog ....καλώς σας βρήκα ...
Μπορείτε να μου εξηγήσετε παρακαλώ, τι κρύβεται πίσω από την διαρκή βελτίωση των κειμένων σας; Υπάρχει άραγε ταβάνι;
μ αρεσεις πολύ, μάιντ.
Ωχ, καλα καταλαβα, εισαι ψιλη λοιπον!
:p
Καλημέρα. Σας ανακάλυψα σήμερα.
Τα σέβη μου.
Iolithike, καλώς ήρθες, νά 'σαι καλά. :-)
Λοκαντιερού μου, πάλι τα κατάφερες και μ' έκανες να κοκκινήσω. Δεν είν' τυχαίος ο Μπιθικώτσης τελικά, 'γω μόνο αυτό έχω να πω.
Καλοδεχούμενοι και οι Ι.π.πότες στη γειτονιά... ;-)
Η φωτογραφία είναι το "νόημα της ζωής" και το συμπύκνωμα αυτών που γράφεις! Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι μια τέτοια σκηνή θα μπορούσε να περάσει μπροστά από τα μάτια μας, χωρίς να είναι σκηνοθετημένη!...
Κι εμένα με αρέσεις πολύ mindstripper γιατί με γεμίσει μια πολύ όμορφη αίσθηση όταν σε διαβάζω! Απλά και όμορφα...(Δεν το λέω για να κοκκινήσεις ε?!)
:-)
Γεια σου φιλενάδααααααααααα Φιλιάαααααα
Είσαι Θεααααααα!!!
Tετοια της λετε και παιρνουν τα μυαλα της αερααααααααααααα.
:P
(εγω θελω μονο να της πω οτι την αγαπαω)
(Πρόκειται περί συνομωσίας μπας και καταπιώ τη γλώσσα μου από τη συγκίνηση και γλυτώσει η archive από τη γκρίνια μου, είμαι πλέον σίγουρη γι αυτό.)
Ευχαριστώ, δεν ξέρω τί άλλο να πω. Πάω τώρα να καταπιώ τη γλώσσα μου, αφού πρώτα σας καληνυχτίσω με φρούτα εποχής: καλοκαιρινά φιλιά. Μπλογκαρισμένη, μην κατσουφιάζεις, εντάξει, στη δική σου περίπτωση θα αντικαταστήσω το φρούτο με κανένα κοκτέιλ. :-P Angelito, besitos και γκράθιας σε black and white mode (γιατί έτσι μας συμφέρει). ;-)
Κοπελιά, εγώ απόψε θα κοιμηθώ σαν το πουλάκι και ξέρεις το γιατί (ας γεμίσουμε το μαγαζί με σορόπια - κι εγώ σ' αγαπάω).
(άσχετο: δε θα μας πεις για τους new order και σε μας που δε μπορέσαμε να κατεβούμε;!)
.."we will live happily ever after" μόνο και μόνο επειδή έχουμε την τεράστια τύχη να σε "διαβάζουμε"..."the greatest love of all" είναι αυτή που μας χαρίζεις άλλωστε...
Lykojo, αφού κατάφερα κι επέζησα με μόνο κανα-δυο νύχια κακοποιημένα στα πόδια μου, είναι θαύμα. Τί να λέμε τώρα. Όταν χόρευε ο Sumner, ο κόσμος από κάτω ήταν μία μάζα ενιαία, ανέπνεε και τραγουδούσε μαζί μ' αυτόν, ένα νεύμα του Hook -ο οποίος σάρωνε κυριολεκτικά τη σκηνή- έφτανε για να ξεσηκώσει παλλιροϊκό κύμα, ο Cunningham επί τω έργω απίστευτη φιγούρα που προσωπικά μπορώ να κοιτάζω ώρες ολόκληρες... κι ο Morris στο βάθος, άρχοντας. Τα είπε κι ο Τουρίστας της Μπλογκόσφαιρας εδώ κι εδώ.
Γενικώς η προχθεσινή βραδιά ήταν μία φανταστική βραδιά, καθώς επιτέλους είδα live και τους Hooverphonic που είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου συκροτήματα και για τους οποίους δεν έχω λόγια να εκφραστώ. H τύπισσα που τραγουδάει, η Geike Arnaert, είναι μία θεά εντός, εκτός και επί τα αυτά. Δεν περιγράφω άλλο.
[το λινκ είναι το βιντεάκι από το καινούργιο τους, το "No more sweet music" και είναι γύρω στα 15 MB]
Eco-girl, and the greatest smile είναι αυτό που μόλις μου δώρισες. Φιλιά και καλημέρες. :-)
διακοπές και μονο διακοπές
!!!!!!!!!!!!!!! ασαππππππππππππ
Από το Σάββατο το βράδυ που με πήρε ο κολλητός τηλέφωνο (τι κάθαρμα!!!) και δεν καταλάβαινα ούτε τι έλεγε αλλά δυστυχώς ούτε και το κομμάτι στο background περιμένω ανταπόκριση!!!
PS: Το κείμενο είναι super...Αν και έχω κολλήσει και προσπαθώ ακόμα να φανταστώ λόγους για τους οποίους το φυστικί είναι πιο ωραίο από το πράσινο... :D
πόσο χαίρομαι που σε βλέπω να ξεφεύγεις !
"Κατάλαβα ότι μ' αγαπάει, γι αυτό με παιδεύει.
Πράγμα που δεν ισχύει πάντα από πλευράς μου."
"Όποιος αγαπά θέλει να σκλαβώνει, όμως η καλύτερη αγάπη είναι η κρυφή. Το καλύτερο είναι να σ’ αγαπούν όπως αγαπούν τη μοναξιά."
Γ. Τσαρούχης
Ταξιδιάρικο κείμενο... ωραίο!
Ντόκτορ, γυαλίζει το μάτι σου. Κερνάω το εισιτήριο λέμε. Φύγε, φύγε!
Μετανάστη, λέω/ελπίζω να κάνω μία σούμα στο τέλος του καλοκαιριού από τις συναυλίες που θα πάω. Παρακαλώ, αναμείνατε στη σύνδεσή σας. :-P
[Σοβαρά τώρα, δεν ξέρεις γιατί το φυστικί είναι πιο ωραίο από το πράσινο; Γιατί έτσι βρε! ;-)]
Πολύβιε, μα είν' ωραία στον παράδεισο. :-)
Sigmund, μου θύμισες την Janis τώρα. All is loneliness. Το μεγάλο ταξίδι. Σ' ευχαριστώ. :-)
Post a Comment
<< Home