Διαμάντια
Ρούχα χρωματιστά και μπουγάδες λευκές στις ταράτσες.Τέντες που πιτσιλούν το γκρίζο ψηφιδωτό της πόλης: κίτρινες ξεθωριασμένες, σκούρες μπλε, ξεβαμμένες γαλάζιες, πορτοκαλί, κόκκινες, εκρού και σέπια, πράσινες λαχανί κι άλλες, πιο σκούρες και σοβαρές, μπορντώ και κυπαρισσί.
Έχεις προσέξει, πως μία συγκεκριμένη ώρα της ημέρας, οι ηλιακοί θερμοσίφωνες λαμπυρίζουν κάτω από τον ήλιο σαν μικρά διαμαντάκια διάσπαρτα μέσα σε μία άμορφη μάζα σκουπιδαριού;
Μη με ρωτήσεις ποιά είναι αυτή η ώρα, το κόλπο είναι να την ανακαλύψεις μόνος σου.
It's a kind of magic, ακόμα κι αν για να φτάσεις εκεί έχεις περάσει μέσα από τα ορυχεία της Μόρια.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βασική προϋπόθεση είναι όντως να έχεις περάσει μέσα από τα ορυχεία της Μόρια.
Κι έπειτα, όταν έρθει εκείνη η ώρα της αποκάλυψης, αυτή η μάζα παύει να είναι τιποτένια, γίνεται ένα -σχεδόν- γοητευτικό abstract έργο τέχνης, μία σύνθεση σίγουρα μοντέρνα και ενδιαφέρουσα, ακόμα κι αν όλα αυτά τα διαμαντάκια που είναι καρφωμένα πάνω της είναι τελικά φο.
Είναι κάτι μέρες σαν την σημερινή που αυτή η μάζα εκπέμπει vibes καλλιτεχνήματος. Μισοκλείνω τα μάτια, ακουμπάω στην πλάτη της καρέκλας μου και την χαζεύω κρυφο-χαμογελώντας, με την ξιπασμένη σχεδόν περηφάνεια ενός δημιουργού, που άλλες φορές καμαρώνει το έργο του, κι άλλες ρίχνει από πάνω του ένα κομμάτι μαύρο πανί γιατί δεν αντέχει να βλέπει την ασκήμια της ψυχής του σε κοινή θέα.
Οι Massive την Παρασκευή το βράδυ δεν ήταν αυτό που ακριβώς περιμέναμε. Ακούγοντας όμως τη συγκεκριμένη εκτέλεση του Inertia Creeps, λυπόμουν τους τύπους και τις τύπισσες που περνούσαν δίπλα μας τρεκλίζοντας. Ο οργασμός της ουσίας μέσα τους κατασπάραξε έναν οργασμό απείρως πιο οργισμένο και αχόρταγο και λυτρωτικό than that. Φο τα διαμαντάκια τα δικά τους, θα πέσουν και θα τα πάρει ο σκουπιδιάρης φεύγοντας, με την πρώτη-πρώτη διαλογή. Αλλά πάλι, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως απλά να μην έχουν βρει κι αυτά τα παιδιά την ώρα εκείνη...
Και μην πάθεις τίποτα από το απότομο γύρισμα τώρα, αλλά μάζα είναι αυτή και ο όγκος της είναι τεράστιος, με διαφορετικές πυκνότητες και ποικίλα συστατικά ανά περιοχή, γι αυτό και θα μιλήσω για το επόμενο που θέλω πολύ να μιλήσω.
Για τον Θέμη τον Αδαμαντίδη δηλαδή.
Που χθες βράδυ, ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα κι ακόμα περισσότερα. Το δικό του το διαμαντάκι, όσο μέσα στη μάζα κι αν χωθεί, δε θα σταματήσει να λαμπυρίζει. Γιατί δεν είναι φο, άλλο αν είναι χιλιοχτυπημένο και γραντζουνισμένο απ' όλες τις μεριές. Ρισπέκτ για ένα Αλίμονο που γέμισε την ψυχή μου πάλι με αίματα. Ρισπέκτ και στον τύπο στο διπλανό τραπέζι, που πήρε το χέρι μου, άνοιξε τη χούφτα μου με τον τρόπο που κάνουν οι μεγάλοι στα μικρά παιδιά για να τους δώσουν το χαρτζηλίκι τους, κι έβαλε μέσα ένα γαρύφαλλο την ώρα που έφευγε με την παρέα του. Διαμάντι αληθινό και δαύτος.
Κοπελιά, εσύ που γύριζες με το τελευταίο τρένο προς Κηφισιά από τους Massive, δεν ξέρω ποιά είσαι και δεν άκουσα και τί έλεγες με την παρέα σου, αλλά είναι φοβερό μέσα σε ένα ολόκληρο βαγόνι τιγκαρισμένο από κόσμο, να ακούω* ξαφνικά το όνομα "μάιντστρίπερ" loud and clear και να ψάχνω -μάταια- να βρω πού ακριβώς βρίσκεσαι εσύ, η πηγή της αναφοράς αυτού, μέσα στο μπούγιο. Αν το διαβάσεις ετούτο, νά 'σαι καλά. Γιατί αυτό κι αν ήταν διαμαντάκι αληθινό που είχα την τύχη να μου χαριστεί τυχαία και απροσδόκητα.
Αυτή η μάζα είναι πολύ μικρή τελικά...
*last but not least: ρισπέκτ στην μαντάμ archive και τα σούπερ βιονικά αυτιά της
posted by mindstripper @ 6/11/2006 03:54:00 pm
20 Comments:
"Μισοκλείνω τα μάτια, ακουμπάω στην πλάτη της καρέκλας μου και την χαζεύω κρυφο-χαμογελώντας, με την ξιπασμένη σχεδόν περηφάνεια ενός δημιουργού, που άλλες φορές καμαρώνει το έργο του, κι άλλες ρίχνει από πάνω του ένα κομμάτι μαύρο πανί γιατί δεν αντέχει να βλέπει την ασκήμια της ψυχής του σε κοινή θέα".
Τις πιο πολλές φορές έτσι νιώθω. Σ ευχαριστώ που το έγραψες.
Είναι ωραίο να βλέπεις έτσι τις εικόνες.
Διαμαντάκι και το post
από τα καλύτερα σου. Μ'αρέσεις mind. Τα λες όπως είναι. ΄Σκοτεινά και λαμπυρίζοντα ταυτοχρόνως.
φιλιά
Είναι η ώρα που μακραίνουν οι σκιές. Τότε εμφανίζονται τα διαμαντάκια. Και εσύ την ξέρεις πολύ καλά αυτήν την ώρα!
Διαμαντένια μου!:-)
takes one to know one they say...
πολύ όμορφο...
και η φωτό, και οι θερμοσίφωνες.
Είναι και οι κεραίες που μοιάζουν για σκιάχτρα σε ένα "πολυκατοικιολιβάδι"...:)
LLLLeho!!
(τωρα αυτη ειπε οτι κρυφακουω ή λαθος καταλαβα;)
Την καλημέρα μου!
Καλημέρα και απ'τον εδώ ηλιακό
:)
Υπάρχει μία μοναδική στιγμή στη διάρκεια της ημέρας, κάπου εκεί γύρω στις 5 με 6 το απόγευμα, που αν αγναντεύει κανείς την Αθήνα από τους πρόποδες της Πεντέλης, μια θάλασσα από αστραφτερά διαμάντια απλώνετε στα πόδια του. Μία λάμψη από το βουνό μέχρι και τον Σαρωνικό, να περιτριγυρίνζει την Αίγινα και να χάνεται κάπου εκεί στις ακτές της Πελοποννήσου. Για αυτά τα 5 με 10 λεπτά, η Αθήνα μεταμορφώνεται σε μια πόλη βγαλμένη από τα παραμύθια.
ΥΓ. Το γλεντήσαμε βλέπω και τούτο το σου κου.
Dianathenes, είμαστε πολύ περισσότεροι απ' ότι νομίζουμε τελικά. Νά 'σαι καλά και καλώς ήρθες. :-)
Γιουτζίν, μερικές εικόνες είναι σαν τις νεράιδες: πρέπει να τους πάρεις το μαντήλι την ώρα που χορεύουν και τραγουδούν για να παραμείνουν για πάντα δικές σου. ;-)
Χνούδι μου, το ξέρω ότι θα συμφωνήσεις κι εσύ, με ή χωρίς το σκοτάδι είμαστε αυτόφωτα σώματα, κι ας δείχνουμε να το ξεχνάμε ώρες-ώρες. Φιλιά πολλά κι απο δω. :-)
Azrai, εγώ ευχαριστώ για ένα από τα ωραιότερα κοπλιμέντα που έχω δεχθεί εντός και εκτός μπλογκόσφαιρας φίλε μου. Να είσαι καλά. :-)
Μαίανδρε, ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι η ώρα της απόλυτης ευτυχίας ή αν είναι τελικά η πλέον επικίνδυνη, αλλά δεν έχει σημασία, αφού έχω μάθει να την αγαπάω. Κι εγώ κι εσύ μαζί. Φιλί κι αγκαλιά.
Angelito χμ... your precious; :-P Besitos πολλά από Άττικα!
Wisdom, κόκκινο ήταν το γαρύφαλλο. Της καρδιάς. ;-) Φιλιά κορίτσι.
Μιραντολιώ, φήμες... :-P Και μη χαμογελάς, σε βλέπω. Και σε φιλώ επίσης.
Καλώς τον Πάνο. Προοδευτικό το χωριό σας. Στο δικό μου θα μου ρίχναν ένα "Άι σα πέρα" και θα με έστελναν να μαζέψω χόρτα με φόντο τους ηλιακούς να λαμπυρίζουν. :-P
Παπαρούνα, "πολυκατοικιολιβάδι"; Ωραίο! Κι έχουμε και τις δορυφορικές. Αντί μανιταροφυτειών. ;-)
0com, aloha κι εγώ λοιπόν! :-P
Ψιτ, Archive, αυτή να πεις τ' αυτί σου. :-P
Να κι άλλο ένα διαμαντάκι περαστικό. Καλησπέρα Αρτεμάκι. :-)
Καλώς την Μικρή αστραφτερή Ολλανδέζα μας. :-)
Κέρβερε, τα κατάφερα και σε παγίδεψα κι έχω και μάρτυρες, χεχε. Θέλουμε φωτογραφία, εδώ και τώρα.
[Δόξα τω Θεώ, παράπονο δεν έχω, μόνο άδειες τσέπες. :-P]
Πειράζει που εμείς το "mindstripper" δεν το λέμε loud and clear αλλά το ψιθυρίζουμε σαν μυστικό,καθώς,αγναντεύοντας αυτή την πόλη που επιμένουμε να αγαπάμε,μας έρχονται στο μυαλό οι υπέροχες φωτογραφίες σου.(ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο;δεν είμαι σίγουρος).
Still Ill, όχι απλά δεν πειράζει, αλλά με χαροποιεί όσο δεν φαντάζεσαι (ή μάλλον ψέμματα, είμαι σίγουρη ότι μπορείς να φανταστείς το πόσο, και τώρα χαμογελάς ικανοποιημένος μπροστά στην οθόνη σου). ;-)
Ελπίζω οι υποχρεώσεις σου να λάβουν τέλος σύντομα και να μη λείψεις για πολύ καιρό από κοντά μας. Χωρίς υπερβολές, θα μας λείψεις και είμαι σίγουρη ότι μιλώ για λογαριασμό αρκετών συν-μπλόγκερς ετούτη τη στιγμή που το γράφω.
Τους θερμότερους χαιρετισμούς μου.
Όπως στη θάλασσα λαμπυρίζουν τα κύματα, ε;
Μα δεν είναι η ώρα μαγική, είναι το βλέμμα.
Η θάλασσα είναι πικρή, αλμυρή ή σκοτεινή. Το βλέμμα απλώνει επάνω της τη μαγεία.
Και με τις μουσικές μάλλον κάτι παρόμοιο συμβαίνει...
απλα...
καλημερα...
την ίδια ώρα που λαμπιρίζουν και στην μπλογκόσφαιρα διαμάντακια όπως εδώ ;)
Eryx, μ' έπιασες! Δεν ξέρεις πόσες στιγμές σκέφτηκα να κάνω ένα απο κείνα τα παιχνίδια που μού 'ρχονται κάτι ώρες. Πόλη - θάλασσα. Αυτό ακριβώς. Υποκλίνομαι μπροστά σου and that's the least I can do. :-)
Καλησπέρα Βασιλική μου. Με χαμόγελο, ε; (θα ροδίσει σου λέω, θα το δεις) :-)
Πνεύμα περιπλανόμενο, εσένα το φως σου σε προδίδει και να το ξέρεις!... ;-)
Είχα καιρό να σας επισκεφτώ και μου λείψατε μις Mindstripper! Ειδικά διαβάζοντας ετούτο το ποστ. Με γέμισε πολύ. Είναι καταπληκτικό!
Ευχαριστώ!
Καλό σας σ/κ και μην νοιάζεστε, το καλοκαίρι επιστρέφει :)
Post a Comment
<< Home