@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Tuesday, April 11, 2006

Μια στάση εδώ...

Ερχόμενη με τον ηλεκτρικό σήμερα στη δουλειά, ένοιωθα να πλανάται μέσα στο βαγόνι μία περίεργη ησυχία... Αλλά δεν ήταν αυτό ακριβώς, ήταν κάτι πιο απροσδιόριστο, κάτι το καθόλου δυσάρεστο από τη μία, αλλά όχι και τόσο ευχάριστο από την άλλη.

Προσπαθούσα αρκετή ώρα να εντοπίσω την πηγή αυτού του σχεδόν αλλόκοτου συναισθήματος.

Κι όταν σηκώθηκα κι έκανα την κίνηση να κατέβω μία στάση πιο πριν από τον προορισμό μου, ως δια μαγείας διαλύθηκε το σκοτάδι μέσα μου! Μα βέβαια, αυτό ήτανε... Τα μεγάφωνα του τρένου ήταν νεκρά, η φωνή της εκφωνήτριας δεν ήταν εκεί καθ' όλη τη διαδρομή, να προειδοποιεί με την ψεύτικη ζεστασιά και τις παιγνιδιάρικες παύσεις της:

"Επόμενη στάση: Νέα Ιωνία. Παρακαλώ, προσοχή στο κενό μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας."

Και κάπου εκεί, την ώρα που συνειδητοποίησα το λάθος μου και τραβήχτηκα μακρυά από την πόρτα που έκλεινε με δύναμη μπροστά μου, μεταξύ σοβαρού και γελοίου (όχι, δεν υπήρχαν περιθώρια για αστείο στη σκηνή αυτή), απόρησα με τον εαυτό μου.

Μα καλά, πώς ζούσα πριν;

Ανατρίχιασα όταν σκέφτηκα πως απλά κοιτούσα έξω από το παράθυρο πολύ πιο συχνά...


posted by mindstripper @ 4/11/2006 02:36:00 pm

14 Comments:

Blogger Λαμπρούκος said...

Φτου σου ρε πούστη μου και έχει καυλιάρικη φωνή αυτό το μωρό!!!

4/11/2006 03:29:00 pm  
Blogger Dimitris Nikolsky said...

Προτιμώ τον ηλεκτρικό χωρίς τις ηχhτικές ειδοποιήσεις. Είναι πολύ ψεύτικες...Ενώ στο μετρό, άλλη χάρη. Ακούγεται η φωνή με έναν τόνο vibrato. Πιο sic.

4/11/2006 04:24:00 pm  
Blogger Blogarismenh said...

ξερεις τι σημαίνει τώρα αυτό ε; Πως κάποιος με προβλήματα όρασης (τυφλός) θα πρέπει πάλι να μετράει τις στάσεις για να μη χαθεί. Πολύ άσχημο, πάρα πολύ άσχημο. Για σκέψου να μη το πάρει χαμπάρι από την αρχή της διαδρομής...γιατι σιγά μην έχει γίνει καμία ενημέρωση για τη διακοπή! Ας ελπίσουμε οτι δεν θα είναι μόνιμο.
Φιλιά Mindstripper

4/11/2006 04:47:00 pm  
Blogger Blogarismenh said...

This comment has been removed by a blog administrator.

4/11/2006 04:47:00 pm  
Blogger Unknown said...

please mind the gap ;)

4/12/2006 12:49:00 am  
Blogger northaura said...

στα βαγόνια του ηλεκτρικού πάντα πλανάται κάτι.όσοι έχουν πολλές ώρες πτήσεις ξέρουν.καλημέρες

4/12/2006 10:31:00 am  
Blogger Mirandolina said...

Μάυ ντήηρ μάνταμ, για περάστε από τη λοκάντα, σας παρακαλώ! Σας έχω σερβίρει και θα κρυώσει!

4/12/2006 11:49:00 am  
Blogger mindstripper said...

Λαμπρούκο, you call that καυλιάρικη φωνή; Που-lllllleazzzz, που θα έλεγε κι ο Νανάκος... Να σου δώσω το τηλέφωνο της λογίστριάς μας να καταλάβεις γιατί οι πελάτες μας δεν χρωστάνε φράγκο στην εταιρία;

Δημήτρη, η φωνη στο μετρό ακούγεται περισσότερο ραδιοφωνική, ίσως γι αυτό να σου αρέσει περισσότερο. Εμένα προσωπικά θα μου άρεσε το μετρό να μην ήταν υπόγειο. Αλλά πολύ προς 5th element το πάω το πράγμα... Καλημέρες. :-)

Μπλογκο-φιλενάδα, ευτυχώς που οι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα με μία τους αίσθηση, όπως ή όραση ή η ακοή, έχουν μαθει να έχουν σε επιφυλακή όλες τις υπόλοιπες. Αυτοί ίσως δεν "χάνονται" τόσο εύκολα όσο εμείς οι υπόλοιποι που πολλές φορές, ξεχνάμε να χρησιμοποιούμε τις δικές μας αισθήσεις όπως θα έπρεπε... Φιλιά!

Πνεύμα, between the train and our minds... ;-)

Northy, έχεις δίκιο... Ίσως να είναι τα Καλά Πνεύματα των αμέτρητων σκέψεων που έχουν συγκεντρωθεί ανά τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια των τόσων δρομολογίων τους, και τα στοιχειώνουν... Φιλιά. :-)

4/12/2006 12:08:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Τρέχω Λοκαντιέρα μου, τρέχω! :-)

4/12/2006 12:11:00 pm  
Blogger nonplayer said...

Μόνο όταν μπαίνω στον ηλεκτρικό καταλβαίνω πραγματικά ότι ήρθα Αθήνα!
Τι μνήμες...

4/12/2006 03:06:00 pm  
Blogger Juanita La Quejica said...

Τί μνήμες, πράγματι...
Τον Μάϊο του 2003, όταν έκαναν λευκή απεργία οι μηχανοδηγοί και λοιποί υπάλληλοι του ΗΣΑΠ, ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου να πεθαίνω, όταν ένα βαγόνι άνθρωποι στριμωγμένοι σαν σαρδέλλες, σε κάθε μικρό φρενάρισμα έπεφταν επάνω μου. Για την ακρίβεια, έπεφταν πάνω στο στέρνο μου, γιατί είχα κάνει το μοιραίο λάθος να ακουμπώ την πλάτη στον τοίχο του βαγονιού και ξαφνικά άρχισε να μου κόβεται η ανάσα, να νοιώθω τα κόκκαλα έτοιμα να σπάσουν... μέχρι που άρχισα να ουρλιάζω, κάντε πιο πίσω, θα πεθάνω από ασφυξία μέσα στο τραίνο, πηγαίνοντας πρωί στη δουλειά! Τρεις ώρες χρειάστηκα για να συνέλθω. Όταν τους έγραψα για να διαμαρτυρηθώ ότι είναι απαράδεκτο να συνεχίζουν την λειτουργία όταν γίνεται λευκή απεργία και να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των επιβατών, μου τηλεφώνησαν 2 φορές για να δικαιολογηθούν και να ζητήσουν συγνώμη. Εγώ όμως, ακόμα θυμάμαι την αίσθηση του πνιξίματος, τον κόσμο να με συνθλίβει.

4/12/2006 03:31:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Μαίανδρε, τσαφ και τσουφ, δύο και σήμερα. :-)

Juanita, διαβάζοντας την εμπειρία σου, με έπιασε μία μικρή δυσκολία στην αναπνοή, λόγω ταύτισης αλλά κυρίως λόγω οργής. Άραγε για να δικαιολογηθούν και να ζητήσουν συγγνώμη στ' αλήθεια πήραν αυτοί οι άνθρωποι; Ή για να προλάβουν χειρότερα; Πολλοί οι μάρτυρες γαρ, κι άλλα τόσα τα ανοιχτά παράθυρα, όχι στο βαγόνι αλλά στην τηλεόραση. Τί να πω. Λυπάμαι ειλικρινά...

4/13/2006 12:27:00 am  
Blogger ViSta said...

Συνηθίζει κανείς στις ευκολίες ευτυχώς ή δυστυχώς πολύ γρήγορα.
Μια ανάμνηση... Ένα βράδυ με είχε πάρει ο ύπνος στο λεωφορείο και ξύπνησα 2 στάσεις μετά από την δικιά μου, ο περίπατος της επιστροφής λίγο πρίν τα μεσάνυχτα, ο φόβος μου να μην με πατήσουν τα αυτοκίνητα, να μην μου συμβεί τίποτε, η κούραση ήταν κάτι που δεν περιγράφεται...
Να είσαι καλά και την καλησπέρα μου.   :-)

4/14/2006 12:35:00 am  
Blogger mindstripper said...

ViSta μου καλημέρες! Εγώ έχω δει ολόκληρο όνειρο μέσα σε λεωφορείο. Με είχε ξυπνήσει θυμάμαι μία λακκούβα. Φιλιά. :-)

4/14/2006 10:00:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home