@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Wednesday, February 15, 2006

Για την Β. και τους φίλους τους καλούς

Πώς να ξεκινήσω να μιλάω για έναν άνθρωπο τόσο δικό μου, που τον θεωρώ σχεδόν ένα με μένα;... Που αποτελεί ένα ζωντανό ημερολόγιό μου, που νοιώθω πώς μου ανήκει με τον ίδιο φυσικό τρόπο που μου ανήκει κι αυτό το σημάδι που κουβαλάω στην κνήμη από επτά χρονών παιδί;

Την φίλη μου την Β. τη γνώρισα όταν πήγαινα Δευτέρα Γυμνασίου. Καινούργια εγώ στο σχολείο, εκείνη ένα χρόνο παλαιότερη από μένα. Δέσαμε σχετικά γρήγορα. Ήταν και ζωή στην επαρχία, όπως και να το κάνεις... Και στην επαρχία τα πράγματα ειδικά τότε, ήταν πάρα πολύ απλά. Δύο πράγματα μπορούσαν να κάνουν δύο καλές φίλες σαν και μας μετά το σχολείο: ή να πήγαινα εγώ σπίτι της ή να ερχόταν εκείνη στο δικό μου.

Είχαμε πολλά κοινά η Β. κι εγώ. Είμασταν πρόσφατα ξεριζωμένες από τόπους κι από φίλους που αγαπούσαμε πολύ, είμασταν άκρως κοινωνικές και ξέραμε να προσαρμοζόμαστε όσο πιο ανώδυνα μπορούσαμε σε νέα πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό όμως που μας έφερε κοντά στ' αλήθεια, ήταν πως είχαμε και οι δύο έντονες ανασφάλειες εκείνον τον καιρό της εφηβείας, η καθεμία για τους δικούς της λόγους, και καμμιά μας δεν πίστευε στον εαυτό της, πράγμα που μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει πολύ εύκολα από τον τρόπο που μιλούσαμε και συμπεριφερόμασταν στα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μας από ένα σημείο και μετά. Βρήκαμε έτσι, η μία στην άλλη, αυτό που είχαμε και οι δύο πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη: ένα στήριγμα, έναν ώμο που ποτίσαμε με δάκρυα πικρά, δάκρυα οργισμένα, δάκρυα απογοήτευσης και δάκρυα απελπισίας, εκείνο τον πρώτο καιρό της προσαρμογής.

Είναι μεγάλο πράγμα να μεγαλώνεις μαζί με έναν άνθρωπο. Δεν υπάρχουν κρυφά χαρτιά, δεν υπάρχουν προσωπεία. Υπάρχουν ελαττώματα που μαθαίνεις να δέχεσαι εξ' ορισμού, συνοδεύουν αυτόν τον άνθρωπο που λέγεται καλύτερός σου φίλος. Μαζί μ' αυτά, αρχίζεις να μαθαίνεις και την κακή πλευρά του εαυτού σου - αν είσαι τυχερός κι έχεις μια αληθινή φιλία στα χέρια σου. Γιατί έχεις κακή πλευρά, ίσως χειρότερη κι από αυτή που κατηγορείς τους άλλους κάτι ώρες - εγώ αυτό το έμαθα για μένα στην ηλικία των 27, όταν χαθήκαμε με τη Β. για 2 ολόκληρα χρόνια...

Εκτός από τα ελαττώματα όμως, υπάρχουν και τα προτερήματα. Μέσω αυτών αναπτύσσεται μία θετική αλληλεπίδραση, μία τρελλή εφηβεία, εποχές χρυσές, ένας άλλος σου εαυτός μέσα από το πρόσωπο του καλύτερού σου φίλου. Κι έρχονται και τα προβλήματα, άλλοτε ουσίας κι άλλοτε επιδερμικά (αυτό το καταλαβαίνεις με το πέρασμα του καιρού μόνο), που όταν όμως αντιμετωπίζονται και ξεπερνιούνται, δημιουργούν συναισθήματα θριάμβου, αθανασίας, αυτό το ευλογημένο "ψωμί κι αλάτι", αυτό το δάκρυ που μπορεί μερικές ώρες να το κρύβεις αριστοτεχνικά κι από τον εαυτό σου τον ίδιο, αλλά που όταν έρθει η ώρα η σωστή θα το προσφέρεις στον φίλο ως δώρο ψυχής κι αυτός θα το μεταλάβει σαν προσευχή...

Με τα χρόνια μάθαμε με τη Β. να εμπιστευόμαστε η μία την άλλη και να μιλάμε πολύ, να αναλύουμε το κάθε τί χωρίς όμως ποτέ να το ευτελίζουμε (το μόνο θύμα ενός πιθανού ευτελισμού ήταν συνήθως ο ίδιος μας ο εαυτός, πράγμα που μας βοήθησε πάρα πολύ, αργότερα στη ζωή μας - είναι μεγάλο πράγμα να γνωρίζεις τα προσωπικά σου όρια). Πάνω απ' όλα όμως, κι αυτό το κατάλαβα πολύ αργότερα, μάθαμε να ακούμε. Μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι και να ακούμε προσεκτικά αυτό που είχε ο άλλος να μας πει. Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας από τα λάθη μας, διδαχτήκαμε να μην κρίνουμε, να μην βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Αυτό η Β. το έκανε ανέκαθεν καλύτερα από μένα. Ήταν πάντα η πιο διαλλακτική και υποχωρητική. Εγώ ήμουν η πιο απόλυτη από τις δύο, η πιο πεισματάρα, και για να το θέσω και πιο επαρχιώτικα το πράγμα, η πιο τσαμπουκαλού όταν και αν είχα βάσιμο "πάτημα" (αυτό το τελευταίο, με κυνηγάει ακόμα και τώρα).

Η ζωή μας τα έφερε καλά. Μετά το σχολείο κι αφού χωρίσανε οι δρόμοι μας για τέσσερα περίπου χρόνια, χωρίς όμως να έχουν χωρίσει και οι σκέψεις μας, ξανασμίξαμε για έναν χρόνο στην Αθήνα και φύγαμε τον αμέσως επόμενο για μεταπτυχιακά στην Αγγλία, εγώ σε μία πόλη, η Β. σε άλλη. Χρόνια σαν από άλλη ζωή εκείνα - επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αρκετοί συμφοιτητές της Β. είχαν την εντύπωση ότι όλον τον καιρό, σπούδαζα κι εγώ στην ίδια πόλη με εκείνους... Γυρίσαμε πίσω, αντιμετωπίσαμε την απόρριψη και την πρώτη ουσιαστική πρόκληση που προέβαλε η ζωή απέναντι στα όνειρά μας. Θα είχαμε μπόλικες τέτοιες απο τότε και στο εξής...

Με το που βρίσκω την πρώτη μου δουλειά, με το που κερδίζω επιτέλους το πρώτο μου μηνιάτικο, η Β. παίρνει την απόφαση να φύγει, να πάει στη Γερμανία. Μία φαινομενικά καλή δουλειά, κερδοφόρα, της είχε παρουσιαστεί. Aν δεν την κυνηγούσε, ίσως η έννοια αυτης να μην την άφηνε σε ησυχία για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Ήταν συναίσθημα χαμού εκείνο που βίωνα. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθα ένα κομμάτι μου να ξεκολλά και να πέφτει στο κενό. Έπρεπε οπωσδήποτε κάθε πρωί που θα ξυπνούσα να υποκρίνομαι ότι ακόμα ήταν εκεί. Αλληλογραφούσαμε μέσω fax, με μικρά-μικρά γραμματάκια να γεμίζουν ασφυκτικά λευκές σελίδες Α4 - πόσοι τόνοι πληροφορίας τελικά μπορούν να συμπτυχθούν σε τόσο μικρά χαρτιά...

8 μήνες στο σύνολο εκείνη η περιπέτεια της Β. Περιπέτεια γιατί η δουλειά τελικώς ήταν φούσκα, και οι άνθρωποι που την έμπλεξαν σε αυτή, άξιζαν μία πολύ όμορφη καταγγελία. Όπως και νά 'χει, τα χρόνια πέρασαν, περάσαμε κι εμείς μία κρίση μεγάλη κι ύστερα επανήλθαμε πιο μεγάλες, πιο ώριμες (oh well...), προσγειωμένες πλέον στην πραγματικότητα, με πολύ περισσότερη αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία. Τα κοριτσάκια μεγάλωσαν και αντιμετώπισαν τις ανασφάλειές τους. Οι ιστορίες τους γίναν τόσες πολλές στον αριθμό, την ποικιλία, την τρέλλα και τον σουρεαλισμό, που θα μπορούσαν να δώσουν άφθονο raw υλικό για μία τριλογία.

Μέσα στους τελευταίους τρεις μήνες πέρασα τρία απανωτά ζόρια στη ζωή μου μετά από μία αρκετά ήσυχη έως βαρετή προηγούμενη περίοδο. Στο πρώτο έκανα υπομονή, αλλά η αναμονή κάπως με τσάκισε. Τέλος καλό. Στο δεύτερο, προς στιγμήν κόντεψαν να ανατραπούν άμυνες καλά φτιαγμένες και ραμμένες για την προστασία μου. Αυτό που με τσάκισε ήταν απλά το γεγονός ότι αυτό το ζόρι ακολούθησε στο καπάκι το πρώτο. Τέλος ανολοκλήρωτο. Γιατί εκεί που τόλμησα να βλαστημήσω την τύχη μου, για το πώς τα φέρνει κάτι φορές και μετά πάλι κάθομαι και μαζεύω μοναχή τα κομμάτια μου, ήρθε και το τρίτο ζόρι: η Β. τα μαζεύει και φεύγει αιφνιδιαστικά μέσα σε τρεις ημέρες, για άλλη μια φορά λόγω δουλειάς. Αναπάντεχο το νέο, για μένα, για κείνη, για άλλους δύο καλούς φίλους. Γροθιά στο στομάχι. Νοιώθω ξανά εκείνο το κομμάτι μου να ξεκολλά με ακόμη περισσότερη δύναμη καθώς μετά από 6 χρόνια, οι δρόμοι μας πάλι χωρίζουν.

Βρέθηκαν άνθρωποι που με στήριξαν, που ανησύχησαν για μένα (Χρυς, Ανδρέα, Σπύρο, Αρχοντή... σας χρωστάω και δεν ξεχνάω). Κι όταν πέρασε το αρχικό σοκ, πέρασαν κι οι μέρες και "το παιδί" μέσα μου ηρέμησε και σταμάτησε να γκρινιάζει, πήρε τα ηνία "ο μεγάλος".

Τηλέφωνο σε πρακτορείο.
Ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Κρήτη.
Αναχώρηση Παρασκευή πρωί - επιστροφή Κυριακή βράδυ.
Τηλέφωνο ξανά.

"Ναι;"
"Ετοίμασε μαγιώ. Κατεβαίνω την Παρασκευή."

Πολλά μπορώ να περιγράψω, όχι όμως τη σκηνή που εκτυλίχθηκε μετά από αυτό.
Ούτε το χαμόγελο που έχω τώρα, την ώρα αυτήν που κλείνω ετούτο το ποστ.
Μονάχα εύχομαι πολλά τέτοια χαμόγελα να δωριστούν σε σένα, για όλους τους φίλους που θα σε συντροφέψουν στη ζωή σου.


posted by mindstripper @ 2/15/2006 03:45:00 am

16 Comments:

Blogger Μαρκησία του Ο. said...

Είσαι σκέτη έμπνευση ρε γαμώτο....

εκτός από τα 20τόσα χρόνια που σας ενώνουν, σκέψου και τα πόσα ακόμα ακολουθούν....

να περάσεις σούπερ!
είμαστε τυχεροί να έχουμε τέτοιους φίλους. Τυχεροί που είδαμε τον εαυτό μας να μεγαλώνει μαζί με άλλους.
είδες που όλα γίνονται; ;-)

πολλά φιλιά
ΧΧΧ

2/15/2006 10:43:00 am  
Blogger Mirandolina said...

Μ έκανες να θέλω να πιω στην υγειά σας. Είμαι στο γραφείο, δυστυχώς.

2/15/2006 10:56:00 am  
Blogger Juanita La Quejica said...

Μακάρι Mind. Να στολίζεται η ζωή μας από τέτοια χαμόγελα.

2/15/2006 11:33:00 am  
Blogger Filotas said...

:-)
Καλά ταξίδια!...

2/15/2006 02:25:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Ποιός εμπνέει ποιόν Μαρκησία μου. ;-) Στην υγειά των γερόντων του εξώστη. Όσο γελούν αυτοί, όλα θα γίνονται...

Μιραντολίνα μου, μας τιμάς. Το "γεια μας" είναι μαγκιόρικος χαιρετισμός με ή χωρίς αλκοόλ (θα το συνδυάσουμε με το παντοφλο-θέατρο όμως, το κρατώ εγώ). Αχ, αυτή η δουλειά, πόσα μας στερεί, πόσα μας στερεί. ;-)

Juanita, όσο δεν τα ξεχνάμε κι εμείς, δεν μας ξεχνούν κι αυτά. Φιλιά!

Angelito, γκραθιας! Kαι στα δικά σας. ;-)

Κοκοβίκο μου, εχμ... κάτι έλεγες για την υπερτυχερή φίλη μου, μην αλλάζουμε το θέμα μας τώρα. Άσε που δεν σου πάει και το πράσινο. Πα-πα-πα σου λέω, βγάλτο, βγάλτο! (άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος θά 'χει τη χάρη έτσι όπως πάμε σε τούτο το μπλογκ) :-P

2/15/2006 05:28:00 pm  
Blogger nyctolouloudo said...

Mindaki μου, καλά να περάσεις...!

εδώ στα ξένα, πολλά χρόνια πριν, τυχαία, απροσδόκητα ή καταλάθος γνώρισα μία κοπέλλα...από τότε δεν την/δεν με /άφησα/άφησε/ από τα χέρια μου/χέρια της/...

είσαι τυχερή που έχεις μία τέτοια δυνατή φιλία!

κάνε και μία βουτίτσα για μένα...
τα φιλιά μου!

2/15/2006 05:36:00 pm  
Blogger Blogarismenh said...

καλές ρακές!!!

χικ χικ

2/15/2006 07:11:00 pm  
Blogger τσέλιγκας said...

Οι φίλοι που περνάν και χάνονται, οι φίλοι που χωρίς να θες τους χάνεις...
Μ'αυτούς τι γίνεται ρε γαμώτο;

2/15/2006 07:33:00 pm  
Blogger FUFUTOS said...

Καλά μπάνια! Καλά ρακόμελα, καλές βοσκόπιτες....
Πάντα αγαπημένες και αδελφωμένες

2/15/2006 09:11:00 pm  
Blogger πολυβιος said...

πέρνα καλά με τη φίλη σου και να μας έρθεις γρήγορα. ελπίζω να πήρες την ψηφιακή. (να μου φιλήσεις και τα παιδιά σήμερα). πάω για τα ανήψια. καλημέρα!

2/16/2006 10:11:00 am  
Blogger Juanita La Quejica said...

Άστα Τσέλιγκα! Σε άλλο ποστ, μην ρίχνουμε σκιές στο θετικό μήνυμα του ταξιδιού της Mind...

2/16/2006 12:56:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Μπλογκαρισμένη, χικ βρε!

Τσέλιγκα, μεγάλο ερώτημα έθεσες... Υπάρχουν φιλίες που θα μπορούσαν να μην είχαν χαθεί αν οι άνθρωποι προσπαθούσαν λίγο περισσότερο. Υπάρχουν κι άλλες που το νήμα τους κόπηκε από τρίτους και μετά τραβήχτηκε στις άκρες διαφορετικών και μακρυνών κόσμων. Γι αυτές, ακόμα κι αν θλιβόμαστε όταν τις φέρνουμε στο μυαλό μας, τις θυμόμαστε και τις μνημονεύουμε πάντα, έτσι δεν είναι;...

Φούφωτε, να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ! Αν χτυπήσω κι έναν σεβαστό αριθμό ρακόμελων, ίσως να βουτήξω και στη θάλασσα τελικά (μέχρι το γόνατο). :-P

Πολύβιε, η ψηφιακή θα μπει στο σάκο μου πριν κι από την οδοντόβουρτσα. Θα καούν οι μπαταρίες σου λέω. :-P Ζουμερά φιλάκια στα ανήψια, εγώ αναλαμβάνω τους μεγάλους. Να περνάς καλά μάτια μου, καλημέρα. :-)

Juanita μου, ρίχνει την μελαγχολία του και μετά σηκώνεται και φεύγει για Τσελιγκιάδες, κατάλαβες;... ;-P

2/16/2006 01:42:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Βρε Μεθυσμενάκι, παρ' ολίγο να σε ξεχάσω! Ίσως επειδή το ξέρω ότι εσύ την εννοείς στ' αλήθεια τη βουτιά. :-P Για σένα θα ανθίσει ο τόπος με φίλους και βόλτες και καφέδες και τσάγια αχνιστά αυτές τις μέρες, κι ας κάνει όσα κρύα θέλει. Kαι μια αγκαλιά μεγάλη απο δω! Φιλιά πολλά σε όλες σας! :-)

2/16/2006 02:53:00 pm  
Blogger Unknown said...

πάντα τέτοια χαμόγελα τέτοιες φιλίες είναι ο μεγαλύτερος και πολυτιμότερος θησαυρός μας να τον προσέχεις καλό ταξίδι, φέρε καμιά καλή ρακί και για μας αφού πρώτα πιεις στην υγειά μας, αν πας χανιά και βρεθείς στο Πράξης στην παλιά πόλη δώσε φιλιά στη φίλη μου τη Χριστίνα ;) και μέχρι το γόνατο να μπεις καλά θα είναι ;) καλώς σε ξαναβρήκα

2/17/2006 12:32:00 pm  
Blogger NetKerveros said...

Με ένα μεγάλο χαμόγελο ... σου εύχομαι καλή απόδραση!!! Τώρα κατάλαβα ... πολλά!

2/17/2006 03:36:00 pm  
Blogger αερικο said...

Μικρουλα και καλα θα περασεις εκει που πηγες και ομορφα θα αισθανεσαι οταν θα γυρισεις κι εφικτες λυσεις θα βλεπεις μπροστα σου σε καθε δυσκολια που σου παρουσιαζεται ! :-*****




( Το προσωπικο σου μεντιουμ! :-D )

2/18/2006 08:42:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home