No undos
Τελευταία, δεν τα πάω καλά με τα λόγια.Νομίζω πως αν ανοίξω το στόμα μου, θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα, όχι τόσο σε σένα που θα με διαβάσεις, όσο στον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν ξέρω εαν είμαι ένα παιδί χαρά γεμάτο ή αν έχω αρχίσει να μεταμορφώνομαι ξανά -από μέσα προς τα έξω- σε έναν χαμογελαστό σκαντζόχοιρο.
Στη δική μου τη ζωή δεν θέλω να υπάρχουν undo.
Είμαι κι εγώ λίγο ξερό κι αγύριστο κεφάλι βέβαια, γιατί και να μου προσέφερε κάποιος κάτι τέτοιο, θα του το επέστρεφα στο πιάτο με γαρνίρισμα μπόλικη ευγένεια και την κλασσική, χιλιοειπωμένη δικαιολογία:
"Όχι ευχαριστώ, είμαι σε δίαιτα ετούτον τον καιρό..."
Η πιο όμορφη ακτίνα του ήλιου είναι αυτή που θα μπουσουλήσει με γδαρμένα τα γόνατα και θα ξεχυθεί έξω από σύννεφο κατάμαυρο, θα τρέξει αλαφιασμένη να βρει εκείνη τη μικρούλα χαραμάδα στο χαλασμένο μου πατζούρι, και λίγο πριν προλάβει ο σκοτεινός αγγελιαφόρος του χειμώνα να την αρπάξει και να την κλειδαμπαρώσει ξανά μέσα στα μπουντρούμια του, εκείνη θα βγάλει από την τσέπη της μια κλεμμένη στιγμούλα από κείνες που μοιάζουν με μια αιωνιότητα, θα ανάψει το φυτίλι της, και κάτω από το φως της, θα σκύψει να εναποθέσει τρυφερά τη ζεστή της πνοή και το στοργικό της χάδι επάνω στο μέτωπό μου.
No undos λέγω...
posted by mindstripper @ 1/06/2006 12:54:00 pm
11 Comments:
Εξαρτάται, κατά τη γνώμη μου. Υπάρχουν φορές που επιβάλλεται ένα undo, αν αναγνωρίσουμε έγκαιρα και αποδεχτούμε με θάρρος ότι κάναμε λάθος. Εξαρτάται...
Εμένα πάλι το αντού πόλύ με αρέσει.
UNDO σημαίνει: αυτός που είναι δεμένος με το πνεύμα του Budo. σε γενικές γραμμές είναι η κίνηση και ειδικά η γυμναστική....!
άσε τις ακτίνες να φυτρώνουν γιά το γιασεμί, την βουκαμβύλλια, την γαρυφαλλιά και την αραχνούλα γιατί μόνο αυτές έχουν τα κακόμοιρα μέσα στο καταχείμωνο και εσύ δέξου αυτό το χέρι που θα σου απλώσει με στοργή κάποιος από την καρδιά του...και μην είσαι '' ξερό και ΑΞΥΡΙΣΤΟ '' κεφάλι...!
Υ.Γ αλφα) γύρνα στο UNDO
Υ.Γ βατα) να φτιάξεις το χαλασμένο πατζούρι...και την πόρτα!
Υ.Γ γατα) φιλιά!
Υ.Γ δατα)φιλιά πολλά!
Υ.Γ ζατα)κλείνω τα αυτιά μου γιά να μη σε ακούω που θα με βρίζεις.....πσιτ, όχι τόσο δυνατά σου λέω, πονάνε τα αυτιά μου!
???? Τι έπαθες; Να σου θυμίσω τι μου είπες κάποια στιγμή; “… να μην αφήσω ποτέ κανέναν να αμφισβητήσει το μέσα μου…”. Τώρα εσύ αμφισβητείς τον εαυτό σου;
Που και να τα πήγαινες καλά δηλαδή με τις λέξεις τελευταία ε?! Καλή Χρονιά!...
Λόγια, λόγια, λόγια, λέξεις... οι λέξεις φθίνουν...εγκαταλείπουν...
αποχωρίζονται..words fail!!!
Juanita μου, αν αναγνωρίσουμε το λάθος μας όπως πολύ σωστά λες, δεν κάνουμε undo, μόνο ένα escape πατάμε. Και βέβαια, έχεις απόλυτο δίκιο, χωρίς να αποδεχόμαστε τα λάθη μας από τα ήδη γενόμενα, δεν προχωρούμε ποτέ. Όμως, το undo -έτσι όπως αναφέρθηκα σε αυτό εδώ και λάθος μου που δεν το έθεσα ίσως πιο ξεκάθαρα- είναι η επιλογή του να διαγράψει κάποιος κάτι/κάποιον ολοκληρωτικά σαν να μην έχει υπάρξει ποτέ ως γενόμενο στη ζωή του. Ένα πράγμα σαν το Eternal Sunshine of a Spotless Mind για να σου δώσω να καταλάβεις. ;-)
0 com, εσύ πολύ παίζεις με το πληκτρολόγιο και να το ξέρεις. ;-P
Μεθυσμένα χρώματα, πολλές λέξεις κλειδιά έχεις πει μάτια μου: στοργή, καρδιά, πατζούρι... αλλά την πόρτα μου να την αφήκεις χάμω, διότι είναι καλτ το θέμα (άσε που τώρα πια την φωνάζω "Βαγγέλη")! Πολλά πολλά φιλιά. :-)
Καλέ μου Κέρβερε, δεν με αμφισβητώ. Μία στιγμή αυτοκριτικής και προβληματισμού ήταν μόνο. Παρ' ότι το ενδεχόμενο/επιλογή ενός undo θα μπορούσε να διευκολύνει τη ζωή μου κατά πολύ, στο τέλος το απορρίπτω. Γιατί αν το αποδεχόμουν, μερικές αχτιδούλες δεν θα με είχαν επισκεφθεί ποτέ. ;-)
Καλή χρονιά Angelito! Καλώς μας ήρθες! :-)
Words don't come easy, Storyteller (αλλά όταν καταφέρνουμε να τις κάνουμε κουμάντο -μία στο τόσο- ωραία που είναι, ε;...) Φιλιά! :-)
τις λέξεις τις χειρίζεσαι με μαεστρία, όπως η ακτίνα τη στιγμή, τα undo είναι εύκολα, δεν μου φαίνεσαι ότι αρέσκεσαι στα εύκολα... ούτε του escape είμαι, είμαι του enter... χρειαζόμαστε τα λάθη μας μαζί μας ;)
η μεγάλη άδεια και οι μπλε μαργαρίτες φταίνε. θα σου περάσει. μάκια.
Τελαμώνα, να μην ανησυχείς καθόλου. Ο Street Spirit το είπε καλύτερα κι από μένα. ;-) Τα φιλιά μου και στους δυο σας, καλημέρες ζεστές (μπας και ξορκίσουμε το κρύο)!
Πολύβιε, οι μεγάλες μαργαρίτες και το απέραντο μπλε, ε; Σαν νά' χεις δίκιο. Αντι-μάκια για να μάθεις. :-P
ase ta logia kai des eikones
sto neo mou blog
http://shotbook.blogspot.com/
Post a Comment
<< Home