Τον τελευταίο καιρό...
...νοιώθω ότι οι πάντες γύρω μου με απογοητεύουν.Μερικές φορές σκέφτομαι ότι είναι απλά το γεγονός ότι έχω συνηθίσει να υπάρχω μόνη μου σε τούτον τον κόσμο, που με κάνει να σκέφτομαι και να αποφασίζω μόνη μου. Είναι πολύ βολικό να θεωρείς δεδομένο -και παράλληλα κεκτημένο σου δικαίωμα- το μην κάνεις συμβιβασμούς παρά μόνο απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό... επομένως ποτέ. Ποτέ δεν πληγώνεσαι από δικές σου αποφάσεις, ποτέ δεν σε πληγώνουν οι άλλοι.
Κι έπειτα... ποιά είμ' εγώ; Πού νομίζω πως έχω το δικαίωμα να κρίνω τους άλλους με βάση τον εαυτό μου, με γνώμονα τα δικά μου κριτήρια, με μέτρο σύγκρισης τις δικές μου αντοχές, τη δική μου άποψη και τελική απόφαση; Τελικά, το να είναι ο εαυτός σου σαν παράδειγμα ή σημείο αναφοράς, μπορεί να σου κοστίσει περισσότερο απ' ό,τι ποτέ φανταζόσουν. Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό...
Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει χειρότερο.
Το χειρότερο είναι ότι κατ' αυτόν τον τρόπο, έχεις πάντα δίκιο.
Αφιερωμένο στους φίλους που ήταν και δεν είναι πια...
posted by mindstripper @ 10/02/2005 04:55:00 am
8 Comments:
Το τοπίο πάντα αλλάζει. Κάποια πράγματα μπορεί να μη φαίνονται πια. Παρατηρούμε, απορούμε κι αναζητούμε εξηγήσεις μα υπάρχουν πάντα πράγματα που διαφεύγουν (ακόμη κι απ'τα λαμπρότερα μυαλά - ακόμη κι ο Αϊνστάιν κάποια στιγμή το μόνο που μπόρεσε να πει ήταν "ο θεός δε μπορεί να πάιζει ζάρια").
Το αν έχεις δίκιο ή όχι είναι νομίζω μια θεωρητική συζήτηση. Πάει όπου την πας. Όπου θες να την πας.
Το χειρότερο είναι το τι επιθυμείς. Το δίκιο και οι αιτιάσεις ακολουθούν (λιγότερο ή περισσότερο πειθήνια).
Δεν είναι τίποτα, βιώνεις απλά τη μοναξιά του υπερσκεπτόμενου. Μην αλλάξεις όμως...
Κι έπειτα... ποιά είμ' εγώ; Πού νομίζω πως έχω το δικαίωμα να κρίνω τους άλλους με βάση τον εαυτό μου, με γνώμονα τα δικά μου κριτήρια, με μέτρο σύγκρισης τις δικές μου αντοχές, τη δική μου άποψη και τελική απόφαση;
Ούτε κι εγώ δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί είναι τόσο λάθος αυτό. Στο κάτω κάτω, αν δε μετράει το παράδειγμά σου, στο βρόντο υπάρχεις; Αλλά τελικά, έχω αποδεχτεί ότι είναι μιά ανεξήγητη αυτοαναφορική ύβρι και σε οδηγεί σε world of hurt.
Το χειρότερο σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι ότι έχεις πάντα δίκιο, αλλά ότι δεν υπάρχει κανείς να σου πει όταν δεν έχεις. Η μάλλον, το χειρότερο είναι η σύγχυση αυτών των δύο αντιλήψεων. Κι ακόμα, το ότι με την απουσία τους, οι πρώην φίλοι δε σου επιτρέπουν να βελτιώσεις τον εαυτό σου μέσα απ' το παράδειγμά τους, στα σημεία που αυτοί υπερτερούν.
Η δικη μας κατάρα είναι ακριβώς αυτή mindstripper, οτι έχουμε δυστυχώς πάντα δίκιο. Αυτό κουράζει τους άλλους αλλά πολύ περισσότερο εμάς.
Eryx-t, αυτό που επιθυμώ από αυτούς που εκτιμώ, είναι να σέβονται τον εαυτό τους. Ο Αϊνστάιν το είχε πει πολύ σωστά για το Θεό. Αλλά οι άνθρωποι είμαστε μεγάλοι τζογαδόροι. Μεγάλη θεωρητική συζήτηση, όπως το λες ακριβώς. :-)
Μαίανδρε, επειδή δεν αλλάζω τα τραβάω αυτά. Αλλά πάλι, κάτι μου λέει πως το ξέρεις αυτό. :-P
Μία ανεξήγητη αυτοαναφορική ύβρι Oneire;... Μόλις απέδειξες το συλλογισμό μου μη ολοκληρωμένο. Δεν συμπεριέλαβα σ' αυτόν την πιο βασική παράμετρο: ότι υπάρχουν -πάντα- και χειρότερα. Προσκυνώ (αντί καλημέρας) ;-)
Μπλογκαρισμένη, είμαστε και μεις λίγο μπαμ-και-κάτω ρε παιδί μου (κουβέντα! το ξέρω ότι έχω δίκιο!). :-)
μπορώ να πω την άποψή μου με βάση τον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ να κρίνω κανέναν διότι ο καθένας μας λειτουργεί διαφορετικά, πχ το δικό μου πρόβλημα μπορεί να σου φαίνεται ασήμαντο και μένα βουνό και τούμπαλιν... ;)
ΥΣ: αν όλους τους κρίνεις με βάση πως λειτουργείς εσύ πέφτεις σ'ένα τεράστιο κενό που μόνο απογοήτευση θα σου φέρνει...
μόνο τον τελευταίο καιρό σου συμβαίνει αυτό? welcome to the club
Πνεύμα, δεν τους κρίνω όλους. Μόνο αυτούς που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο, that's all. Αλλά, θα μου πεις, κι αυτοί μέσα σε όλους τους υπόλοιπους βρίσκονται. ;-)
Μανιφέστε, όσο μεγαλώνω αυτά τα clubs πληθαίνουν τελικά...
Τουρίστα, huge hug (επειδή έτσι μου βγήκε) :-)
Post a Comment
<< Home