To love
Ένα κείμενο που το χρωστάω στον φίλο μου τον Παύλο κάτι μήνες τώρα. Μόνο που, επειδή δε συμπαθώ λίστες, νούμερα και κατατάξεις, δεν ξέρω ούτε πόσα, ούτε με ποιά σειρά, ούτε απ' αυτό τέλος πάντων, το τέτοιο... Κατάλαβες.------
Αγαπώ τη γιαγιά μου. Και μου λείπει κάθε μέρα. Πάνε 3μισι χρόνια που έχει πεθάνει κι όσο περνάει ο καιρός, την αναφέρω όλο και πιο συχνά στις κουβέντες μου με άλλους. Επίσης, μερικές φορές, τα πρωινά, όταν έχει άνοιξη και μπλε ουρανό, άμα τη σκέφτομαι, με πιάνουν τα κλάμματα.
Αγαπώ τη μουσική. Κι όταν λέω αγαπώ τη μουσική, αγαπώ τον Μπιθικώτση, τη Μαρίζα Κωχ, τον Bob Dylan, τον Badalamenti, τον Brahms και την Πόλυ Πάνου. Πολλές φορές για τον ίδιο λόγο αγαπώ τις καμπάνες από τις εκκλησίες και τους παλιατζήδες που περνούν από κάτω απ' τη γειτονιά μου.
Αγαπώ το σπίτι μου. Το αγαπώ όσο δεν περίμενα ποτέ να αγαπήσω ένα πράγμα. Αγαπώ το φως του ήλιου όταν αρχίζει να το λούζει από την πιο μεγάλη επιφάνεια ως την πιο μικρή γωνίτσα, αγαπώ τη βροχή και τα σύννεφα και τον αέρα, όταν λυσσομανάνε απ' έξω κι εγώ τα χαζεύω από τον καναπέ αγκαλιά με τη σόμπα μου. Αγαπώ τα λουλούδια στις βεράντες. Αγαπώ και το σπασμένο διαχωριστικό με τους γειτόνους, αυτό που δεν φτιάχνουμε 5-6 χρόνια τώρα γιατί βαριόμαστε να σκύβουμε πάνω από τα κάγκελα για να λέμε ένα καλημέρα.
Αγαπώ τους ανθρώπους που με αγώνα και πάλη και ψυχικό κόστος, η αληθινή τους πλευρά υπερισχύει της σκηνοθετημένης εικονικής τους αντανάκλασης. Αγαπώ εκείνους που πριν ανοίξουν το στόμα τους να κρίνουν κάτι ή να παραμυθιάσουν κάποιον, καταπίνουν πρώτα το σάλιο τους, ρίχνουν και μία καλή ματιά στον καθρέφτη. Δεν είναι πολλοί. Είναι πολύ-πολύ λίγοι. Αλλά υπάρχουν και το ξέρω. Είναι οι προσωπικοί μου σωτήρες.
Αγαπώ τη θάλασσα όταν είναι κάλμα σαν το λάδι. Την αγαπώ κι άμα είναι ανταριασμένη σα μάγισσα. Περισσότερο από τη θωριά της, αυτό που είναι φάρμακο για μένα είναι η μυρωδιά της.
Αγαπώ το χρώμα, τα πινέλα και τις μπογιές. Αγαπώ τα πλατιά χαμόγελα και τις σφιχτές αγκαλιές. Άμπρα-κατάμπρα τα δυο τους και βγαίνουν τα κινούμενα σχέδια. Αγαπώ τα κινούμενα σχέδια.
Ε... και να τώρα.
Τώρα που έγραψα όλ' αυτά, έχω την εντύπωση ότι ίσως πιο πολύ ακόμα, αγαπώ τα μάτια των παιδιών την ώρα που τους λες παραμύθια.
posted by mindstripper @ 2/14/2011 01:41:00 am
10 Comments:
όμορφο της αγάπης το ανάγνωσμα... ειδικά το φινάλε (τα μάτια των παιδιών όταν τους διαβάζεις παραμύθια... τι να πω;)
υ.γ.: κατά ένα τρόπο είσαι κι επίκαιρη σήμερα... lol
http://www.youtube.com/watch?v=8Vf9oyyBP3s
τα σεβη μου
Blueprints, χαχα, μου την έφερε το υποσυνείδητο (εμ, τόσα έχει περάσει με τις συνειδητές τις αποφάσεις κι αυτό το ταλαίπωρο, μου το χρώσταγε). Φιλιά πολλά. :)
Кроткая, "κι άλλα ασήμαντα τέτοια σπουδαία", ε; Αυτό είναι, αυτό ακριβώς μωρέ... Άιντε, με συγκίνησες, σε φιλώ.
Τα μάτια των παιδιών πώς να μην τ΄αγαπάει κανείς;
Πολλά πολλά κοινά σ' αυτά που αγαπάς έχουμε βλέπω. :)
Εεεπ, εσύ είσαι; (εμ, ποιός θα είναι, θα μου πεις)
Άμα δεν μου 'γραφες Παρασκευή, δε θα καταλάβαινα. Ωραία, ωραία, χαίρομαι! Ως και βιντεάκι ρίχνω εδώ από τη χαρά μου, αφιερωμένο. Για τα παιδιά. :)
Για κάποιο μυστήριο λόγο συγκινήθηκα από τις αγάπες σου.
Το ξέρεις ότι σε αγαπάω...
Mamma, ε, μη νομίζεις. Για κάποιο λόγο απέφευγα να γράψω το συγκεκριμένο ποστ τόσο καιρό. Να είσαι καλά, ελπίζω όλα να πηγαίνουν όσο καλά γίνεται.
Παύλο μου, κι εγώ σε (σας) αγαπάω κι ας μην το γράφω εκεί μεσ' στη λίστα.
Πέρασα πάλι και ένιωσα μια γλύκα υπέροχα ζεστή με αυτο εδώ το κειμενάκι σας...
Ευχαριστώ πολύ. Αγάπες. Τί να κάνεις... :)
Post a Comment
<< Home