Τα Κάτω Πατήσια που αγαπώ και η χώρα που μίσησα
Παίρνοντας τη στροφή για το σπίτι μου, ηλιόλουστο απογευματάκι σήμερα, ο δρόμος μου φάνηκε πιο σκοτεινός και οι άνθρωποι πιο μουδιασμένοι. Δυο στενά πιο κάτω ένα πιτσιρίκι πέρασε χοροπηδηχτό το δρόμο. Σταμάτησα το αυτοκίνητο να περάσει μπροστά μου, χάζευα τα μαλλάκια του που χρυσαφίζανε στον ήλιο. "Μπα", σκέφτηκα "η ιδέα μου είναι, πάλι τα παραφούσκωσα με το μυαλό μου". Πάρκαρα το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι, πριν ανοίξω την πόρτα κοίταξα δεξιά κι αριστερά μου. Κοίταξα και πάνω, με μία ψυχολογία εντελώς ηλίθια. "Τί κοιτάζεις προς τα πάνω; Μπας και σου τη σφυρίξουνε με σφεντόνα;" σκέφτηκα με θυμό.Την έκρηξη στην Ιακοβάτων δεν την άκουσα χθες το βράδυ. Έγινε καμμιά δεκαριά τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου, σ' έναν δρόμο που περνάω κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά μου. Όταν πάλι οι ληστές χτυπήσανε στην Αχαρνών, πέντε τετράγωνα πάνω από το σπίτι μου και ύστερα ξανά στη Γιάνναρη, ένα στενό παραδίπλα, είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να διαβάζω τα νέα στην οθόνη μου, στη δουλειά, απ' όπου και το έμαθα. Μία συνάδελφος που ήταν δίπλα μου και είδε την ταραχή μου, μου έριξε τη χαριστική βολή. "Γιατί το άλλο δεν το άκουσες προχτες; Για τον άνθρωπο που τον σκότωσαν με τσεκούρι μέσα στο σπίτι του στην Παρασκευοπούλου;" Γούρλωσα τα μάτια. "Με δουλεύεις", της είπα καρφώνοντάς την στα μάτια. "Όχι ρε συ, δεν άκουσες τις ειδήσεις;" "Δεν βλέπω τηλεόραση", της είπα και χαμήλωσα τα μάτια μου.
Πριν από λίγα λεπτά κάποιος μου χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου. "Ποιός είναι;" Απάντηση καμία. Πισωπάτησα, οι αντιδράσεις μου δεν είναι και οι καλύτερες σε περιπτώσεις ανάγκης. "Ποιός είναι;" Φώναξα πιο δυνατά. Ξανά σιωπή. Έτρεξα να βρω το τηλέφωνο. Γυρνώντας κοντά στην πόρτα άκουσα γυναικείες φωνές στο διάδρομο. Ξεκλείδωσα κι άνοιξα την πόρτα αμέσως. Αντίκρυσα μία άγνωστη κυρία με τις πυζάμες. Δεν της είπα καν καλησπέρα. "Μα γιατί δε μιλάτε και τρόμαξα;" "Αχ κορίτσι μου, μίλαγα με τη Μαίρη, συγνώμη, φοβήθηκες κι εσύ με όλ' αυτά που έγιναν σήμερα εδώ γύρω... Ήρθα να σε ρωτήσω άμα βρήκες μία θήκη από μαξιλάρι στο μπαλκόνι σου τώρα με τον αέρα, μου έφυγε και νομίζω έπεσε σε σένα." Της έδωσα τη θήκη. Ήρθε και η κυρία Μαίρη στο κατόπι. "Σε μένα μίλαγε, φοβήθηκες ε; Κι εγώ φοβάμαι σήμερα παιδί μου, όλος ο κόσμος στη γειτονιά να δεις πώς είναι από το πρωί... Παίρνω συνέχεια το γιο μου τηλέφωνο, πάει εδώ πιο πάνω να πάρει σουβλάκι και τον παίρνω στο κινητό κι αυτός θυμώνει, αλλά τί να κάνω; Φ ο β ά μ αι."
Κι εγώ φοβάμαι. Και θα φοβάμαι για πολύ καιρό ακόμα. Θα φοβάμαι να βγω τα βράδια έξω και να πάρω τον ηλεκτρικό για να πάω στου Ψυρρή, θα φοβάμαι αύριο που θα πάω την Παρασκευοπούλου με τα πόδια για να περάσω μία βόλτα από την παθολόγο μου, φοβόμουν πριν από μία ώρα όταν πήγα πιο χάμω, στα Θυμαράκια, να σηκώσω λεφτά από το μηχάνημα της Εθνικής Τράπεζας. Φοβάμαι και για την κολλητή μου που ήρθε να τη φιλοξενήσω δύο μέρες και θα γυρίσει σπίτι με τον ηλεκτρικό, κι έχω το νου μου εκεί, σε εκείνη, να έρθει σπίτι πριν πάρει να βραδιάσει. Οι γειτονιές που αγαπάω φαντάζουνε απειλητικές, αυτό το κράμα μέσα στα στενά με τα χαμόσπιτα και τις νεοκτισθείσες πολυκατοικίες που έβρισκα πάντα όμορφο με έναν χαριτωμένα άσχημο τρόπο, μου φαίνεται τώρα σαν μαύρη κινούμενη άμμος. Ζω στο κέντρο αυτής της πόλης που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφο αλλά εγώ εδώ έχω χτίσει με κόπο εκτός από τη ζωή μου κι αυτό που έχω γίνει εγώ η ίδια, και ούτε για μία στιγμή, ούτε για ένα λεπτό δεν περνάει από το μυαλό μου ότι υπάρχει κάποιος που θα υπερασπιστεί όλα αυτά, ότι υπάρχει κάποιος που έστω βλέποντάς τον να προσπαθεί να τα υπερασπίζεται, θα μου δίνει δύναμη και κουράγιο.
Πετάει αθώους ανθρώπους στη φυλακή, σκοτώνει παιδιά, καμμιά φορά νάτες και οι παράπλευρες απώλειες, η εξουσία είναι παρούσα παντού, όπου έχει την ευκαιρία να προβληθεί και να καυχηθεί με τρόπους ηλιθιώδεις, να ασελγήσει εις βάρος ανθρώπων που θα έπρεπε να προστατεύει, να μη ζητάει συγνώμη, να κάθεται στο βήμα της, να στρώνει το κρεβάτι της και να κοιμάται εκεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ, να κοιμάται, να τρώει, να χέζει και να πίνει, να μην λογοδοτεί σε κανέναν, μόνο να τσαμπουκαλεύεται με όποια μορφή της δίνεται ανα τους καιρούς και ύστερα να αυτο-τιμωρείται με χάρη θεατρικά γελοία.
Κουράστηκα ρε αδερφέ. Κουράστηκα τόσο πολύ με την απανθρωπιά των ανθρώπων, κουράστηκα τόσο πολύ με τη βρωμιά και την υποκρισία των πολιτικών, με την δίψα των δημοσιογράφων για αίμα και σφαγές, κουράστηκα να απομυθοποιώ και να απεχθάνομαι ένα-ένα όλα αυτά που η Ελληνική Παιδεία φρόντισε με τόσο κόπο να μου εμφυσήσει ως ηθικά-κοινωνικα-δημοκρατικά-πολιτικά θεμέλια για να με κλωνοποιήσει και μένα ανάμεσα στους άλλους, έναν ενεργό πολίτη και κομμάτι ετούτης της κοινωνίας.
Κουράστηκα να βλέπω την αλητεία και τον τραμπουκισμό να κυβερνούν, και δε μιλάω για εδώ γύρω μου, δε μιλάω για τα Κάτω Πατήσια που χθες αγαπούσα και τώρα φοβάμαι και αύριο θα αγαπάω πάλι. Μιλάω για εκεί, επάνω ψηλά, στα επίπεδα που εγώ ως ενεργός πολίτης έχω φτιάξει, στα οποία έχω πιστέψει, στα οποία έχω δείξει την εμπιστοσύνη της ψήφου και της υποστήριξής μου και τα οποία με προδίδουν μέρα με τη μέρα, μήνες τώρα, χρόνια τώρα, δεκαετίες τώρα, όλο και περισσότερο. Και τώρα που κουράστηκα να πιστεύω, τώρα έχω αρχίσει και να φοβάμαι. Κι όπου μπαίνει ο φόβος, έρχεται και το έμφυτο, το απεγνωσμένο αίσθημα της επιβίωσης, της αυτο-προστασίας, έρχεται η δικαιοσύνη του δρόμου που δεν κοιτάζει ούτε χρώμα, ούτε γένος, ούτε ταυτότητα, ούτε ηλικία.
Τα χειρότερα έπονται. Και μας περιμένουν όλους στη γωνία. Και μένα, που σήμερα είδα τη γειτονιά μου να ασχημαίνει για πρώτη φορά τόσο πολύ μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και εσάς, Προστάτες Του Πολίτη, όποιοι και νά 'στε, όπου και νά 'στε, γιατί είστε και πολλοί, είναι βλέπεις μεγάλο έργο η απόδοση της δικαιοσύνης, θέλει πλάτες πολλές και στομάχια άλλα τόσα. Είστε πολύ φτωχοί για να καταλάβετε ότι αυτό που φτιάχνετε δεν είναι μόνο η εγκληματικότητα που υποτίθεται ότι διώκετε, αλλά κι αυτή που με την αχρηστία σας καλλιεργείτε σε μένα, στα παιδιά σας, στη σημαία του τόπου που έχετε ορκιστεί όλοι σας να υπηρετείτε.
Ντροπή σας. Μου ρημάζετε τη χώρα μου.
posted by mindstripper @ 3/29/2010 08:43:00 pm
10 Comments:
-Όλως;- Παραδόξως, η χώρα που μισούμε είναι αυτή που κάποιοι επιμένουν να αγαπούν.
Οχι, ρε συ.. Οχι φοβος.. Οργη ειναι το συναισθημα που ταιριαζει: Να ειμαστε εξοργισμενοι και.. καπως θα σπρωχτουν τα πραγματα προς ενα καλυτερο αυριο...
Χτες τη νυχτα ειδα περιπολικο να σταματα στο δρομο μου και να κατεβαινουν 2 αστυνομικοι και να ψαχνουν τους καδους και τα καλαθια κρατωντας φακους αναμενους. Ψαξαν και κατι σταματημενα μηχανακια. Ησυχα ησυχα, ουτε σειρηνες ουτε τπτ, και φύγαν μετα. Καλο ή κακό, δεν ξερω, εμενα ομως αυτη η εικονα με καθησυχασε: τουλαχιστον 2 αστυνομικοι κανουν τη δουλεια τους.
"φοβόμουν πριν από μία ώρα όταν πήγα πιο χάμω, στα Θυμαράκια"
??? αυτη η εκφραση κατι δεν σημαινει στα ελληνικα?
τεσπα, ωραιο κειμενο, αν και θα προτεινα λιγη υπομονη, οχι απελπισια.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά, τώρα που δεν υπάρχουν πια γονείς, ελπίζουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά που περπάτησες πριν κάποιο καιρό. Μακρυά... όσο πιο μακρυά γίνεται.
Ttallou, και πολύ καλά κάνουν. Τη χώρα την εμίσησα, τον τόπο μου τον αγαπάω (κι εσύ το ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα). :)
Rodia, όταν μυρίσεις τόσο θάνατο έξω από το σπίτι σου, δίπλα από τα σχολεία και τις πλατείες και τους δρόμους που παίζουνε μπάσκετ και κρυφτό τα πιτσιρίκια, κι έξω από τα ψιλικατζίδικο του κυρ-Τάσου, το ζαχαροπλαστείο της κυρίας Μαίρης και το video-club του κυρ-Αντώνη, το συναίσθημα της οργής είναι ξένο σώμα - τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο. Ο νους σου πάει σε πρόσωπα γνώριμα που ξέρεις χρόνια, και ανθρώπους που το πρωί που πας στη δουλειά σου είναι πάντα εκεί να σου πούνε μία καλημέρα - και φοβάσαι γι αυτούς, φοβάσαι πιο πολύ γι αυτούς απ' όσο για σένα ίσως. Πίστεψέ με, γνωρίζω και κατανοώ πολύ καλά αυτό που λες, για τους 2 αστυνομικούς. Αλλά δε θέλω πια να αρκούμαι στο να κάνουν τη δουλειά τους 2 αστυνομικοί, βαρέθηκα να επιλέγω να παρηγοριέμαι στην εξαίρεση και όχι στον κανόνα - ΑΠΑΙΤΩ να κάνουνε το καθήκον τους οι περισσότεροι. Έβλεπα χτες βράδυ Πρετεντέρη κι όταν ο αρχηγός της Αστυνομίας γύρισε και είπε ότι πρέπει να βοηθήσει και η Πολιτεία στο να αποκτήσει η Αστυνομία πιο ξεκάθαρο ρόλο και αντικείμενο πρώτα μου ήρθε να σπάσω την τηλεόραση και ύστερα με πιάσανε τα γέλια - έφυγα από το σαλόνι και άφησα την κολλητή μου να δει το υπόλοιπο. Στη προσωπική μου ζωή αρκούμαι και στα λίγα. Στα πλαίσια της λειτουργίας των νόμων και του δικαίου αυτής της χώρας, αρνούμαι πλέον να κάνω κάτι τέτοιο. Και θα το καταδικάζω όποτε και όσο μπορώ. Τέλος (και εδώ νομίζω φτάσαμε και στο συναίσθημα της οργής).
SG, στα Ελληνικά αυτού του κειμένου τα Θυμαράκια αποτελούν γειτονιά και πλατεία των Κάτω Πατησίων, μετά τον Άγιο Νικόλαο, πάνω από τη Λιοσίων και λίγο πιο πριν από την Πλατεία Αττικής.
Juanita, χαίρομαι πολύ για σένα και σου/σας εύχομαι ΚΑΘΕ επιτυχία στο δρόμο που θα διαλέξετε. Και είμαι και σίγουρη ότι θα πάτε καλά, αφού έχετε ο ένας τον άλλον να αλληλοστηρίζεστε. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σας παρακολουθώ και να αναπνέω λίγο από τον αέρα που άφησα εκεί πάνω, πίσω μου, μέσω υμών. Να είστε καλά ρε συ, ειλικρινά χάρηκα πολύ με αυτό το νέο, χάρηκα πάρα πολύ.
ευχομαι απλά και όλοψυχα όλη αυτή η τραγική κατάσταση που βιώνουμε απλά να μην δηλητηριάζει το μουαλό και τις ψυχές μας. γιατί πραματικά έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. και στο φινάλε ότι θα απομείνει θα είναι το ενα χέρι που θα έχουμε ανάγκη.
καλημέρα φίλη.
και το κεφάλι ψηλά.
μην απολογείσαι για τη σφεντόνα.
Γεια σου και σένα φίλη. :)
Απολογούμαι γιατί καταλαβαίνω ότι ο φόβος μου κυριεύει τις σκέψεις με τρόπο ανεξέλεγκτο. Δεν είναι καλό ούτε για μένα ούτε και για τους γύρω μου. Τώρα όπως σου γράφω ακούω τις σειρήνες της περιπολίας γύρω στη γειτονιά. Θα περάσει, όλα περνούν, κι αυτό το ξέρουμε πολύ καλά. Αλίμονο στους μικρούς που θα πληρώσουν τα σπασμένα ενός σκόρπιου κράτους.
Να είσαι καλά και να περνάς ωραία στην όμορφη Σαλονίκη.
Υ.Γ. Έχω πλέον την κατάδική μου γλάστρα με δυόσμο που μοσχοβολάει στο μπαλκόνι μου. ;)
Εχεις δικιο...
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΙΣ 7.30 15-03-2011 ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ ΣΤΑ Κ ΠΑΤΗΣΙΑ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΧΑΙΡΙΟΥ ΕΝΑΣ ΒΡΩΜΟΠΑΚΙΣΤΑΝΟΣ ,
ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ,ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ
Αγαπητέ, νομίζω μπήκατε σε λάθος μπλογκ και επίσης διαβάσατε λάθος πράγματα.
Πριν αναφερθώ σε 2-3 πραγματάκια επάνω στο σχόλιό σας θα αναφέρω απλά ότι και μένα λήστεψαν τον αδερφό μου μέσα στο αυτοκίνητό του το περασμένο καλοκαίρι. Του πήραν ό,τι είχε και δεν είχε, κινητά, πιστωτικές, φορτιστή αυτοκινήτου. Οι 2 ληστές ήταν μετανάστες.
Επίσης θα αναφέρω και ότι σε μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου, πριν 12 χρόνια που μετακόμιζα στα Κάτω Πατήσια, δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παλικάρι από την Αλβανία που αφού με βοήθησε όπως μπορούσε με ό,τι μέσο και τρόπο διέθετε, στο τέλος δεν ήθελε να μου πάρει φράγκο. Και δεν μου πήρε. Τσακωθήκαμε γι αυτό. Μαθαίνω νέα από την αδερφή του πλέον, η οποία είναι η καθαρίστρια της πολυκατοικίας μας. Έχει παντρευτεί και έχει και 2 παιδάκια. Και καθημερινά, θα τρώει ένα μάτσο σκατά από ανθρώπους που παίρνουν τα πάντα, τα πετάνε σε ένα τσουβάλι, του κρεμάνε και μία ταμπέλα και το πετάνε σε μία γωνία - μέχρι να το ξαναχρειαστούν και να το ανοίξουν.
Πρώτον, δεν μου αρέσει καθόλου το ύφος σας. Δεύτερον, δεν μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί σας. Λυπάμαι πολύ που λήστεψαν τη γυναίκα σας, δυστυχώς η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί. Αν η γυναίκα σας πάει στην αστυνομία εδώ, ίσως και να μπορέσουν να συλλάβουν τους υπαίτιους. Δεν ξέρω βέβαια ποιοί θα το κάνουν αυτό, καθώς οι περιπολίες στη γειτονιά είναι σχεδόν ανύπαρκτες από τις εκλογές και μετά.
Και κάτι τελευταίο. Αν θέλετε να οργανωθείτε, απευθυνθείτε παρακαλώ στους τιμημένους Έλληνες που μπαινοβγαίνουν κάθε μέρα στο κοινοβούλιο αυτού του τόπου.
Post a Comment
<< Home