Στο Camping - χειμωνιάτικο tribute στο καλοκαίρι που μεγάλωσα

Ετούτον τον τελευταίο καιρό που έχουνε πιάσει λίγο τα κρύα και ο καιρός είναι βροχερός, έβαλα σε εφαρμογή σχέδιο παλιό που είχα στο μυαλό μου τόσα χρόνια. Αράζω στον καναπέ μου αγκαλιά με μία κουβέρτα και τη θερμαστρούλα και κάθομαι και βλέπω ξανά "Το Camping".

"Ξανά;" θα μου πεις.
"Μωρέ ξανά," θα σου πω.

Είναι παράλογο ίσως, αλλά ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν έχω δει το τελευταίο επεισόδιο, παρ' ότι την ίδια τη σειρά μπορεί να την έχω δει σε τουλάχιστον 6-7 επαναλήψεις στην Ελληνική τηλεόραση - ήταν άλλωστε σήμα κατατεθέν του κάθε καλοκαιριού που έφτανε. Όποτε ξαναβλέπω τα πρόσωπα και τους χαρακτήρες της σειράς, δεν μπορώ να μη σκεφτώ για εκατοστή φορά το πόσο πετυχημένα είχε γυριστεί αυτό το σήριαλ από την κάθε του πλευρά. Πόσο καλά βαλμένοι ήταν οι χαρακτήρες και η σκηνοθεσία του, πόσο μα πόσο ωραία έγραφαν όλοι οι ηθοποιοί τις ερμηνείες τους πάνω στην κάμερα.

Ας πούμε δηλαδή, αυτός ο Τεό, πόσο βλάκας μπορεί να ήτανε τελικά; Δεν μπορώ να μη γελάω με την ψυχή μου όποτε τον βλέπω να το παίζει μάγκας και ξερόλας του γλυκού νερού - ο ναυαγοσώστης που ο φίλος του πνιγόταν κι αυτός κόντευε να χεστεί πάνω του από την τρομάρα, κοιτώντας τον με τα κυάλια από το παρατηρητήριο.

Κι ύστερα ο Θύμιος, ο μάγειρας. Παθιασμένος χαρτοπαίκτης και τζογαδόρος που κατακλέβει χωρίς δισταγμό γνωστούς, φίλους και πελάτες, και κάθε φορά που τρώει κίτρινη κάρτα από τ' αφεντικό του, αρχίζει τη γκρίνια για το ότι χαραμίζεται άδικα μέσα στα μαγειρεία... η αληθινή του αγάπη, το αληθινό του ταλέντο είναι η όπερα.

Ο βοηθός του μάγειρα πάλι, που δε σταύρωσε και καμμιά τουρίστρια όλο το καλοκαίρι ο κακομοίρης, να του φύγει κι ο καημός... "Τί είν' αυτό το έιντζ ρε Τάκ'; Κολλάει άμα σ' ακουμπάει ο άλλος;"

Κι ο Τάκης, ε; O Τάκης, το αφεντικό, που το κάμπινγκ ήτανε λέει κάποτε παλιά, αμπέλια του πατέρα του, και που πήγε και πήρε τον ξάδερφό του το Μήτσο πάνω από τα βουνά, μαζί με τ' άλογά του, μακρυά από τα εφτακόσια κεφάλια πρόβατα, και τον έφερε στη θάλασσα να μαθαίνει ιππασία στους κατασκηνωτές. Μπας και δικαιολογήσει και τη δανειοδότηση των 17 εκατομμυρίων δραχμών. "Ξέρετε πόσο κοστίζει το κάθε άλογο κύριε επίτροπε; Διακόσιες πενήντα χιλιάδες δραχμές κοστίζει. Είναι καθαρόαιμα αυτά που βλέπετε."

Σπύρος-Βάλια. Το ζεύγος που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Υπερβολή, δράμα, έρωτας, ανωριμότητα, αγάπη που υπερβαίνει τα πάντα - και πάνω απ' όλα τους ίδιους. Ένα happy end που παρ' ότι είσαι σίγουρος ότι δεν θα κρατήσει, θέλεις να το πιστεύεις τόσο, όσο το πιστεύουν και εκείνοι. Και γιατί όχι δηλαδή; Ε; Γιατί όχι;

To Κατινάκι με τον Καπετάν-Αντώνη όμως, το ξέρουν ότι δε θα πιάσει τόπο τόσο πάθος. Το ξέρουν από την αρχή. Επειδή η ζωή δεν είναι καθόλου απλή άμα περνάει από το κόσκινο και τα πρέπει των άλλων. Κι άμα οι άλλοι είναι αίμα δικό σου, τότε το πάθος σου δεν έχει σημασία. Ή μήπως έχει τελικά; Ε, καπετάνιο;

Τάσος ο αγροφύλακας. Καψούρης με το Κατινάκι. Ολίγον τι τσιφούτης. "Πόσο κάνει το ουίσκι Πετράν;" "Ένα κατοστάρικο." "Ένα κατοστάρικο; Άστο χάμω ρε παιδάκι μου και βάλε ένα ποτηράκι νερό." Στη προσπάθειά του να το παίξει έξυπνος γίνεται ακόμη πιο γλοιώδης. Πάντα μόνος του. Πάντα. Και στην πορεία μαθαίνεις να τον βλέπεις με άλλα μάτια. Με έναν οίκτο που φτάνει στα όρια της στοργής.

Απλός παρατηρητής ο Πετράν, ο νόστιμος μπαρμαν που όλα τα βλέπει κι όλα τα καταγράφει. Πάντα στη θέση του, ποτέ δεν παρεκτρέπεται, μονάχα γεμίζει τα ποτήρια του Τάκη, των συναδέλφων του και των πελατών. Γεμίζει και το ποτήρι του Μήτσου που έχει σεκλέτια με τη Γερμανίδα ερωμένη του, τη Σαμάνθα, πού 'ρθε ο άντρας της από το Άαχεν και τον έχει αφήσει μονάχο του σαν την καλαμιά στον κάμπο.

Μήτσος, Μητσάρας, ο αγριάνθρωπος που κατέβηκε από τα βουνά να δει λίγο τον κόσμο με άλλο μάτι. "Δεν μπορώ σ' αυτή τη σκηνή ρε Τάκ'. Θέλω να πάω στην άλλη που έχεις τα εργαλεία." "Μα είναι βρώμικη η άλλη η σκηνή ρε Μήτσο." "Εμένα εκείνη μ' αρέσει. Μου θυμίζει αυτή που κοιμόμουνα με το λοχία στο στρατό." Ένα T-shirt κι ένα μαγιώ κάθε μέρα, όλη μέρα. Το ίδιο T-shirt, το ίδιο μαγιώ κάθε μέρα, όλη μέρα. Δε χωνεύει τη γρια Βάσω που νερώνει το γάλα απ' τις κατσίκες και το πουλάει στον κόσμο για φρέσκο, καθαρό. Είναι και λίγο αφελής με τους ανθρώπους. "Να σας πω ρε μάγκες, αυτός ο Διαμαντής μπας κι είναι χαϊδοκώλης;" Αγαπάει πολύ το Μάιμο, αυτόνα που τον έχουνε για χαζό, τον Κουασιμόδο του camping. Κάθε φορά που τον κοιτάει, το πρόσωπό του φωτίζει, σαν να κοίταζε αυτήν την ακατανόμαστη, που του πήρε τα μυαλά. Πυρ, γυνή και θάλασσα ρε Μήτσο. Πυρ, γυνή και θάλασσα.

Αλλά για πες μου όμως, πες μου στ' αλήθεια, ποιός δεν τον αγαπάει το Μάιμο; Έχω δει σειρές αρκετές. Έχω δει ταινίες που έχουνε βάση πραγματικές ιστορίες και στο τέλος έχω πλαντάξει στο κλάμα. Πολυβραβευμένα σενάρια με πλοκή που θα τη ζήλευε και η Αγκάθα Κρίστι. Όταν βλέπω το Μάιμο κι όταν τον ακούω να τραγουδάει και να γελάει, να βρίζει, να φασκελλώνει και να δείχνει στον Μπακούρο τον πισινό του τρέχοντας να φύγει σαν το κατσίκι που χοροπηδάει πάνω στα κατσάβραχα, δεν μπορώ. Μυρίζω το χωριό μου, βλέπω τη θεία την Πιπίνα που είχε το περίπτερο απέναντι από το σπίτι και τον Πάνο τον μούτο, το μεγάλο, που ήτανε ο μόνος άνθρωπος στο χωριό που ήτανε πιο ψηλός από μένα. Και πιο ευγενικός απ' όλους τους "μορφωμένους" τους χωριάταρους. Βλέπω και το Χαρικλάκι που μεγάλωσε κρυμμένη στα τρίσβαθα του σπιτιού για να μη χαλάει τα προξενειά της αδερφής της, που όποτε με έβλεπε με έπιανε να μου πει τα νέα του χωριού - ποιός πέθανε, ποιόν πάτησε το αυτοκίνητο, με ποιόν μάλωσε η μάνα. Κι ύστερά, έβαζε να φτιάξει και κανα καφεδάκι "Χέλει δάχαρη Έδη;" Κατά το "Θέλεις ζάχαρη Εύη;"

Ο Μάιμος είναι μία πατρίδα αποτυπωμένη στο φιλμ. Είναι ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, όχι γιατί δεν το θέλει, αλλά επειδή είναι καταδικασμένος σ' αυτό. Χαίρεται άμα τον αγαπάνε οι άνθρωποι. Κάθεται και τραγουδάει στις κατσίκες κι έχει πολλές φορές στην αγκαλιά του κι ένα ζώο, που το βαστάει σαν νά 'τανε μωρό παιδί. Τα μισά του τα δόντια του λείπουν, η μάνα του έχει πεθάνει πάνω στη γέννα κι όποτε βλέπει τον καπετάν-Αντώνη μέσα στο καϊκι, του φωνάζει από την ξηρά άμα είδε τον πατέρα του. Δε στεναχωριέται ο Μάιμος για πολλά πράγματα. Μονάχα για τον πατέρα του που δεν έχει έρθει ακόμα να τον δει. Φοράει πάντα ένα T-shirt που γράφει πάνω "Ράλλυ Ακρόπολις". Και του αρέσει να πιάνει χταπόδια. Άμα του πεις να σου πει ένα τραγούδι θα αρχίσει να σου τραγουδάει το "ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα". Κι ύστερα θα απομακρυνθεί τραγουδώντας "Μάτια μου, μάτιααα μουουου..."

Κάθομαι και τον χαζεύω μπορεί και με το στόμα ανοιχτό κάτι φορές, ακόμα και τώρα, είκοσι χρόνια μετά. Δεν ξέρω πώς κατάφερε ο Καλογερόπουλος και εμφύσησε τόση αλήθεια και ψυχή, τέτοια κίνηση και τόσο συναίσθημα σ' αυτόν τον χαρακτήρα. Τον κοιτάω και σκέφτομαι πώς δε γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι σε τούτη τη χώρα που να μη γνωρίζουν για τη συγκλονιστική ερμηνεία που έχει δώσει μέσω του ρόλου αυτού. Γιατί ο Μάιμος δεν είναι ένας χαρακτήρας, δεν είναι ένας ρόλος. Δεν κάνει μόνο το πρόσωπο του Μήτσου να φωτίζει κάθε φορά που κάθονται και κουβεντιάζουνε και τα λένε. Κάνει και το δικό μου. Ο Μάιμος είναι αυτό που έχω αφήσει πίσω μου εγώ κι εσύ, όχι γιατί το θέλαμε, αλλά επειδή είμαστε καταδικασμένοι σ' αυτό.

Κάθομαι και γράφω-γράφω-γράφω για ετούτη τη σειρά και δεν μπορώ να σταματήσω, δε θέλω να σταματήσω. Θέλω να γκρινιάξω και για τη μουσική της, που ποτέ δεν βγήκε σε δίσκο, έτσι λίγο παραέξω, για όλους εμάς που την κουβαλάμε σαν σφραγίδα πάνω στην καρδιά μας και μέσα στο μυαλό μας τόσα χρόνια. Κάθε τόσο μπαίνω στον Παναγιώτη Καλατζόπουλο, και από το player που έχει στη σελιδα του στο myspace, παίρνω τζούρες σαν τον χασικλή, ξανά και ξανά, μέχρι που κάπως αρχίζω και ξεχαρμανιάζω. Αλλά πώς θά 'θελα στ' αλήθεια νά 'μπαινα μία μέρα σ' ένα δισκάδικο και να αγόραζα αυτό το αναθεματισμένο cd της σειράς που τόσο έχω αγαπήσει και δεν έχει βγει ποτέ...

Απόψε θα δω επιτέλους το τελευταίο επεισόδιο. Κι αν έχεις διαβάσει ετούτο το ποστ χωρίς να έχεις δει ποτέ τη σειρά, ξεκίνα να δεις μια σταλίτσα το πρώτο επεισόδιο. Θα φωτίσει και το δικό σου πρόσωπο. Θα δεις.

Νύχτα καλή.

posted by mindstripper @ 2/04/2010 11:38:00 pm