Μοτίβα

"Έλα ρε, τί κάνεις;"
"Εγώ καλά είμαι."

Ένιωσα τα γόνατά μου να κόβονται.

"Τί πάει να πει εγώ; Τί έγινε; Λέγε."
"Ο πατέρας του Θ. είναι σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική. Κάτι με το μυοκάρδιο, του έχει πάει λέει σε πνευμονικό οίδημα. Ο Θ. είναι τώρα στο νοσοκομείο."

Την μία και μοναδική λέξη που καρφώθηκε στο κεφάλι μου, την είπε δυνατά λίγη ώρα αργότερα η κολλητή μου η Β., όταν της περιέγραφα την κατάσταση στο τηλέφωνο.

"Αρχίσαμε..."

Εδώ και έναν χρόνο, κι ενώ πριν απ' αυτό ίσχυε ακριβώς το αντίθετο, ξεκαθάρισε εντελώς για μένα το ότι η μία χούφτα ανθρώπων που έχω και μου είναι γραφτό να με αγαπάνε και να τους αγαπάω με όποιο τρόπο ξέρουμε ο καθείς, είναι πολύ πιο σημαντική από το επίπεδο της ζωής μου σε τούτη τη γαμω-χώρα και από την ίδια μου την επαγγελματική σταθερότητα. Από τότε, πιάνω τον εαυτό μου να έχει αντιδράσεις που πότε-πότε, μοιάζουν άλλου ανθρώπου, αντιδράσεις που μπορεί να μου είναι άγνωστες αλλά όχι ξένες. Όποτε ακούω για παράδειγμα ότι κάτι συμβαίνει σε κάποιο γονιό φίλου, η πρώτη μου αντίδραση είναι να πιάσω το τηλέφωνο. Κι όταν από την άλλη μεριά ακούω τη φωνή του πατέρα ή της μάνας μου, νιώθω ξαφνικά ν' αλαφραίνω, ακόμα κι αν μισή ώρα πιο πριν έχουμε λογοφέρει.

"Έτσι πήρα, να δω τί κάνετε μωρέ..."

Βρίσκω πλέον στη ζωή μοτίβα, τα οποία ήταν πάντα εκεί, απλά τώρα έχω μάθει να τα διακρίνω και προσπαθώ να τα κοιτάζω μέσα στα μάτια κι όχι να το βάζω στα πόδια, όπως συνήθιζα. Όλα εκείνα που όταν ήμουν παιδί μου φάνταζαν δυσνόητα και ψυχρά, τώρα έχουν πάρει την όψη ενός αποστασιοποιημένου ανθρώπου που σκοπό έχει να προετοιμάσει τον εαυτό του να πονέσει όσο το δυνατόν λιγότερο γι αυτά που είναι να έρθουν. Ή μάλλον, το είπα βλακωδώς, όχι να πονέσει λιγότερο, απλά να το δεχτεί λίγο πιο εύκολα. "Εύκολα"... Ξανά λάθος λέξη. Ώριμα. Συνειδητά. Λίγο καλύτερα έτσι...

Το "γιατί" είναι μία λέξη που το στόμα μου δεν σχηματίζει πλέον. Το μυαλό πότε-πότε παρεκλίνει, μπορεί και να το περιεργαστεί στα κρυφά, σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης ή ψυχολογικής φθοράς. Αλλά τώρα ξέρω πολύ καλά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα απ' αυτό. Αυτή η λέξη θα έπρεπε να έχει επάνω της ένα λουκέτο και να ξεκλειδώνει σε ειδικές περιστάσεις. Δεν υπάρχει "γιατί", υπάρχει αυτό που έχει αξία να μείνει ή να φύγει, δεν υπάρχει σωστός και λάθος χρόνος, υπάρχει αυτό που αισθάνεσαι και τί είσαι διατεθειμένος να κάνεις γι αυτό, όπως επίσης υπάρχει κι αυτό που υπαγορεύει η λογική και το αν είσαι πρόθυμος ή όχι να την ακολουθήσεις. Είναι επιλογές που συνοδεύονται από το ανάλογο κόστος. Κι αυτά είναι τα μικρά, αυτά είναι τα εύκολα, επειδή έχεις το δικαίωμα να τα ορίσεις με δικές σου αποφάσεις. Τα δύσκολα είναι αυτά για τα οποία ό,τι και να κάνεις, η ζωή θα σου αποδείξει αργά ή γρήγορα ότι η εξουσία σου επάνω τους είναι ανύπαρκτη. Επειδή όλα κάνουν κύκλους, κάνουν κύκλους γύρω από μένα κι από σένα, κι έτσι θα είναι μέχρι το τέλος, έτσι θα είναι όχι για κάποιον λόγο, έτσι θα είναι γιατί έτσι. Γιατί η θάλασσα είναι μπλε, γιατί τα πουλιά κελαηδούν, γιατί οι σφήκες τσιμπάνε, γιατί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το σημαντικό, αυτό που έχει νόημα, είναι μέσα από το κακό να αποκτήσεις το θάρρος και το κουράγιο να τραβήξεις όσα υπόλοιπα σου απομένουν ακόμα περισσότερο κοντά σου. Όχι με φόβο μήπως τα χάσεις, αλλά με δίψα να τα πιείς και να τα χορτάσεις επειδή είσαι τυχερός που τα έχεις βρει.

Το βράδυ κοιμήθηκα ανήσυχα. Όταν ξημέρωσε έστειλα ένα μήνυμα στον Θ.

"Καλημέρα καλό μου. Ελπίζω να ξημέρωσε καλύτερη μέρα σήμερα."

Ο Θ. μου απάντησε μετά από λίγη ώρα ότι θα με πάρει τηλέφωνο μέσα στη μέρα να με ενημερώσει. Και συμπλήρωσε:

"Να σου πω. Σε λατρεύω, ε;"

Κι αν καμμιά φορά αμφιβάλλω κι εγώ η ίδια για τις ιδέες μου και τον τρόπο που χειρίζομαι τις καταστάσεις και κατατάσσω τους ανθρώπους, άμα στεναχωριέμαι επειδή άλλα περίμενα κι άλλα μου ήρθαν, άμα κάνω να σκεφτώ αυτό το "γιατί" για λίγο, έρχονται τέτοια χαμόγελα που γεννιούνται μέσα από τη σκοτεινιά, να μου αποδείξουν ότι η ζωή έχει πάντα τους δικούς της τρόπους να φιλτράρει το φόβο και τα κακά που θε' να 'ρθουν.

Αρκεί να την ακούω κι ας πονάω.
Αρκεί να την αφήνω.
Κι ας μην το θέλω.

posted by mindstripper @ 2/16/2010 01:11:00 pm