Η ιστορία μίας μολυβοθήκης

Ο λόγος που ξεκίνησα κεραμική είναι γιατί από παιδί με μάγευε η κίνηση και η ευκολία με την οποία ο πηλός παίρνει τη μορφή που θέλεις να του δώσεις πάνω στον τροχό. Νομίζω αν είχα ποτέ πολλά λεφτά θα είχα ένα ολόκληρο σπίτι διακοσμημένο μόνο με χειροποίητα πήλινα αντικείμενα - είναι πολύ όμορφο να βλέπεις την αγάπη σου για ένα πράγμα, μία τέχνη, κι έναν άνθρωπο ακόμα-ακόμα, να σου φανερώνεται με κάθε μορφή. Άλλωστε έτσι είναι η αγάπη, μία εξελικτική πορεία εξημέρωσης, κι όσο πιο πολύ αφεθείς σ' αυτην να σε καταλάβει, τόσο περισσότερος όγκος από την πραγματική σου υπόσταση μετατρέπεται σε αύρα και φως.

Το μεγάλο μου καμάρι ήταν μία πολυ-μολυβοθήκη που είχα φτιάξει, σε μορφή τριών κυλινδρικών κάστρων πάνω σε έναν δίσκο, που τον πάτο του κοσμούσαν μικρά χαλικάκια και λιωμένο μπλε γυαλί. Ακόμα πιο περήφανη με έκανε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο κεραμικό, το ζήλεψε ένα από τα πιτσιρίκια του παιδικού τμήματος και το αντέγραψε - πιο ακλόνητη διαβεβαίωση για μία φαντασία που δεν έχει ενηλικιωθεί ακόμα δεν θα μπορούσα να έχω ποτέ από κανέναν άλλον. Ανυπομονούσα να δω την αντίδραση των ανθρώπων που θα έβλεπαν τη μολυβοθήκη στην έκθεση που θα κάνουμε σε λίγες μέρες στο εργαστήρι για φίλους και γνωστούς. Κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα την έβλεπα έτοιμη, ψημένη και χρωματισμένη να μου χαμογελά κρυφά. Της χαμογελούσα κι εγώ και σκεφτόμουν πότε θα ερχόταν η ώρα που θα την έπαιρνα σπίτι να τη στολίσω με όλα τα μολύβια και τους μαρκαδόρους που έχω σκόρπια σε όλον τον τόπο.

Προχτές που μπήκα στο εργαστήρι είδα τη δασκάλα μου σκυθρωπή:

"Έχω δυσάρεστα νέα..."
"Τί έγινε; Έσπασε τίποτα από τα καινούργια στο ψήσιμο;"

Ναι, ένα από τα καινούργια είχε γίνει κομμάτια στο ψήσιμο. Αλλά το αληθινό πλήγμα δεν ήταν αυτό. Είδα τη μολυβοθήκη μου μακρυά από τη συνηθισμένη της θέση πάνω στο ράφι, να στέκεται μόνη της στη μέση του τραπεζιού.

"Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό το πράγμα τόσο καιρό μετά το ψήσιμο, δεν το έχω ξαναδει ποτέ άλλοτε."

Η μπλε λιμνούλα της μολυβοθήκης είχε γίνει θρύψαλλα και από μέσα της ξεπετιόνταν απ' όλες τις μεριές χαλικάκια με τη μορφή τριμμένης λευκής σκόνης.

"Πώς έγινε αυτό το πράγμα μετά από τρεις εβδομάδες δεν καταλαβαίνω..." συνέχισε να μονολογεί η δασκάλα μου.

Πήρα τη μολυβοθήκη στα χέρια μου, την καθάρισα, πέταξα τα σπασμένα γυαλιά στα σκουπίδια, όσο μπόρεσα καθάρισα τα μικροσκοπικά βουναλάκια λευκής σκόνης που είχαν σχηματιστεί ανάμεσα στις ρωγμές του σπασμένου γυαλιού. Την άφησα πίσω στο ράφι της και την κοίταξα με παράπονο.

Εκείνο το απόγευμα αποφάσισα να φτιάξω ένα κρεμαστό χαϊμαλί ταβανιού με διάφορα χαζά χρωματιστά μικρο-τσιμπλέκια να κρέμονται από το καπελάκι του. Η επιλογή των χρωμάτων με έκανε να ξεχάσω τα κάστρα μου που έστεκαν μαραζωμένα στην πίσω γωνιά του εργαστηρίου. Μέχρι το τέλος του μαθήματος είχα δεχτεί την απώλειά τους με έναν τρόπο ανεξήγητα απλό. Κι αυτό δεν το κατάλαβα παρά μόνο στο επόμενο μάθημα, όπου η δασκάλα με ρώτησε αν ήθελα να ριψοκινδυνεύσω να ψήσουμε δύο καινούργια κεραμικά μου σε ψηλή θερμοκρασία, με ένα γυάλωμα που ποτέ πριν δεν είχε δοκιμάσει η ίδια.

Κοίταξα την μολυβοθήκη που στεκότανε λαβωμένη ακόμα στο ραφάκι της και είπα:

"Ναι, να το δοκιμάσουμε."
"Είσαι σίγουρη;"
"Πολύ πιο σίγουρη απ' ότι θα ήμουν έναν μήνα πιο πριν", είπα χαμογελώντας.

Νομίζω η μολυβοθήκη μου μου χαμογέλασε πίσω.

posted by mindstripper @ 5/24/2009 02:42:00 pm