Χρονικό μίας ανάρρωσης

Η χθεσινή ημέρα ήταν μία περίεργη εμπειρία. Οι προσπάθειές μου να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κινηθώ μέσα στο σπίτι σε όσο πιο φυσιολογικούς ρυθμούς μπορούσα, συνοδεύονταν από πολλές ζαλάδες και βουητό στο κεφάλι. Όταν έφτασα στο σημείο όπου ο φόβος με είχε κατακυριεύσει, τότε εκείνη η μικρή εσωτερική ασφάλεια βρασμού κατέβηκε απότομα και σκέφτηκα αυτό που σκέφτομαι πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις:

"Άντε γαμήσου, εσύ και οι φοβίες σου μαζί."

Βγαίνοντας από το σπίτι για πρώτη φορά μετά από επτά ημέρες, η πρώτη μου κίνηση σήμερα ήταν να φορέσω τα γυαλιά ηλίου και να βγάλω το λεπτό αδιάβροχο από πάνω μου. Δίστασα να πετάξω από πάνω μου το μακρυμάνικο - ντρέπομαι πάρα πολύ για ένα χέρι μπλαβί που φαίνεται σαν νά'χει περάσει από πάνω του φορτηγό. Με το που με είδε ο κυρ-Τάσος, άρχισε να φωνάζει μέσα από το ψιλικατζίδικο.

"Ιέλλλα δω! Το τάλλλαρο!"

Από κείνο το πρωί της μέρας που έπεσα και τσακίστηκα μου χρώσταγε ένα πεντάευρο. Με ρώτησε που χάθηκα τόσες μέρες, τού 'πα τα καθέκαστα, σταυροκοπήθηκε, πήγε να με συγχαρεί που τη γλύτωσα τόσο φθηνά και μου έπιασε τον αγκώνα σε ένδειξη συμπαράστασης, πετάχτηκα τρία μέτρα παραπέρα από τον πόνο, σκιάχτηκε κι ο κυρ-Τάσος, έδωσε έναν σάλτο και παρα λίγο να γκρεμίσει τα ράφια με το ψωμί παραπίσω του. Μού 'δωσε δώρο ένα γλυφιτζούρι για συγνώμη. Το πήρα "όχι για τη συγνώμη, αλλά γιατί θα το έπαιρνα έτσι κι αλλιώς". Χαιρέτησα και προχώρησα σαν την κότα προς το αυτοκίνητό μου καθώς ένιωθα το σώμα μου ακόμα στιφό και άκαμπτο.

Οι μέρες της ακινησίας έκαναν το μυαλό μου να στραφεί με κάποιον περίεργο τρόπο γύρω από αντικείμενα που έχω παραμελήσει. Ίσως επειδή οι άνθρωποι με απογοήτευσαν, ίσως κι επειδή όταν η ακινησία του σώματος συνδυάζεται με -αναγκαστική θεωρώ- υπερκινητικότητα του εγκεφάλου, δημιουργούνται επικίνδυνες χημικές αντιδράσεις. Έτσι χτες βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, πήρα την απόφαση να πάω το αυτοκίνητό μου για πλύσιμο, μετά από πέντε μήνες απλυσιάς και δεκάδες κουτσουλιές (την εβδομάδα) δώρο-έκπληξη.

Μέρα μεσημεράκι λοιπόν, καθώς οδηγούσα στις άδειες γειτονιές των Κάτω Πατησίων, συνειδητοποίησα ότι έχασα το στενό που έπρεπε να στρίψω - μα πώς το έπαθα εγώ αυτό το πράγμα; Τριαντοχτώ φορές τη μέρα περνάω από μπροστά του - 'ξηντατέσσερις όταν είναι Τετάρτη και την επόμενη μέρα έχει λαϊκή. Κοιτάζοντας τους δρόμους πιο προσεκτικά παρατήρησα ότι μου φαινόντουσαν σχεδόν όλοι αλλαγμένοι. Εκεί που ο προβληματισμός μου είχε κορυφωθεί, κατάλαβα ότι η δυσκολία μου οφειλόταν καθαρά και μόνο σε ένα πράγμα: όλα τα Κάτω Πατήσια ήτανε μία αλάνα, δεκάδες μέτρα κενού χώρου μπρος και πίσω, δεξιά και αριστερά από πολυκατοικίες, στροφές και σκουπιδοτενεκέδες. Είναι δυνατόν να προσανατολιστεί άνθρωπος σε τέτοιο περιβάλλον;

Άναψα αλάρμ μπροστά από ένα κοντινό πλυντήριο, είδα το παλικάρι να σηκώνεται με βαρεμάρα.

"Μήπως να μην τον ρωτήσω και καθόλου;" αναρωτήθηκα, αλλά έκανα το τόλμημα.
"Ντεν μπορώ, έκω άλλο ντύο αυτοκίνητο, κοίτα..."
"'Ντάξει, φχαριστώ", του λέω και τσουλάω το Μητσάρα πιο κάτω στη Λιοσίων, σ' ένα "φαρμακείο" που ποτέ δεν πλησιάζω να γεμίσω βενζίνα.

"Να ντ' αφήσω;"
"Τί ώρα το θες;"
"Ό,τι ώρα βολεύει", και είδα το χαμόγελο να σκάει προς την κάτω αριστερή μεριά.
"Έλα κατά τις 3."

Περπατώντας πίσω, περνώντας μπροστά από το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων με τα οχήματα να φεύγουν φορτωμένα σαν τα μυρμηγκάκια το ένα μετά το άλλο, ένοιωσα τον ήλιο να μου καίει το πρόσωπο. Χαμογέλασα. Το καλοκαίρι φέτος για μένα ήρθε κυριολεκτικά μέσα σε μία νύχτα. Τα μάτια μου πίσω από τα γυαλιά δύο σχισμές - ακόμα και προστατευμένα, δεν άντεχαν όλη αυτή την πλημμύρα του φωτός. Κοίταξα ψηλά στα μπαλκόνια. Κρεμασμένα cd από τα κάγκελα των πολυκατοικιών αντικατοπτρίζανε τον ήλιο προς όλες τις κατευθύνσεις. Δεξιά μου είδα την ταβέρνα που κάποτε τσακίζαμε τα παϊδάκια με το Στάθη και τον Κώστα, το βράδυ που φύγανε και πήγανε να χτυπήσουνε δύο γκομενάκια λέει, που τους τα είχανε έτοιμα κάτι φίλοι.

"Άμα ήσουνα άλλη θα σου έλεγα καμμιά μπαρούφα, αλλά σε σένα ψέμματα δε λέω. Σήκω έλα, θα περάσουμε καλά, έλα κι αυτές θα τις χτυπήσουμε άλλο βράδυ σου λέω, σήμερα χορό και παιχνίδι μόνο, για την πάρτυ μας ρε", και με πήρε αγκαλιά αφήνοντας μία από κείνες τις μακρόσυρτες χαρακτηριστικές κραυγές του.

Έλεγε αλήθεια, πάντα έλεγε την αλήθεια ο Στάθης.
Τους είπα να πάνε μόνοι τους και τους έδωσα και την ευχή μου:

"Να προσέχετε μ' όλες αυτές, βλαμμένοι."

Ανεβαίνοντας το δρόμο για το σπίτι μου, χάζεψα τα παιδιά που παίζανε στα γήπεδα του μπάσκετ και ευχήθηκα να είχα μαζί μου την ψηφιακή για τη μικρή κληματαριά που στόλιζε την ταράτσα ενός απομονωμένου -με το ζόρι- δυαριού με εξωτερική σκάλα και κιτς τεράστια πλακάκια στους τοίχους.

Στο ασανσέρ πέτυχα μία κυρία που ίδρωνε πάρα πολύ αλλά είχε στους ώμους της μία χοντρή μάλλινη ζακέτα.

"Δεν μπορώ να μείνω μόνο μ' αυτό, είναι νωρίς ακόμα κι αυτό το ρούχο είναι τόσο λεπτό..." μου είπε σχεδόν σοκαρισμένη για το λευκό φανελλάκι που φορούσε από μέσα.
"Είναι όπως αισθάνεστε εσείς ότι είναι", της είπα χαμογελώντας. "Έχει καλοκαιριάσει έξω."

Με κοίταξε και τοποθέτησε τη ζακέτα καλύτερα στους ώμους της.
"Μα ναι... καλοκαίρι είναι. Αλλά όμως... να... ξέρω γω;"

Το ασανσέρ σταμάτησε.
"Καλή Ανάσταση κοπέλα μου, καλά λες εσύ", είπε κι έσφιξε ακόμα περισσότερο το ρούχο πάνω της.

"Γεια σου τώρα, γεια..."

Αν οι άνθρωποι βρίζαμε τα μούτρα μας πιο συχνά, ετούτη η ζωή ίσως και νά'ταν μία νιότη παραπάνω.

posted by mindstripper @ 4/18/2009 05:37:00 pm