Παράγων "προβλεψιμότητα"
Χτες ήταν μία μέρα περίεργα όμορφη και δύσκολη.Πήγα στο σπίτι στο χωριό, εκεί που μεγάλωσα. Το λουκέτο στην πόρτα είχε σκουριάσει, τα αγριόχορτα και οι τσουκνίδες με ξεπερνούσαν στο ύψος και είχαν κατακλύσει την είδοσο και τα τσιμέντα, ξεπηδώντας ανάμεσα από χαραγματιές και σπασίματα. Λίγη ώρα αργότερα, κάποιος χωριανός την ώρα που μου έσφιγγε το χέρι, μου είπε "Να το ξέρεις, εδώ είναι ο τόπος σου". Η φράση του λειτούργησε ανάποδα απ' ότι ίσως θα περίμενε. Τον κοίταξα και του είπα "Δε με θυμάστε μου φαίνεται". "Πώς δε σε θυμάμαι, όλοι σε θυμόμαστε, να, ετούτος εδώ είναι ο αδερφός της Τούλας, είναι παλιός γείτονας, πίσω από το σπίτι." Χαμογέλασα. "Να έρχεσαι πιο συχνά", μου είπε. Χαμογέλασα ξανά, άλλη γεύση αυτό το χαμόγελο, πιο πικρή. "Να έρχομαι σε ποιόν;" τον ρώτησα και είδα την αμηχανία στα μάτια του.
Το μετάνιωσα την ίδια στιγμή. Αυτό που με πιάνει μερικές φορές όταν οι άνθρωποι γύρω μου είναι προβλέψιμοι για πράγματα που με πληγώνουν, είναι ένα είδος αδικαιολόγητης -μερικές φορές αμείλικτης- επιθετικότητας. Το ότι ο άλλος είναι προβλέψιμος σ' αυτό που θα πει, δε σημαίνει πάντα κι ότι είναι προβλέψιμος κι ο σκοπός με τον οποίον το λέει. Άλλαξα την κουβέντα, μου είπαν να με κερνούσαν ένα τσίπουρο, είχα δουλειές και δρόμο ακόμα μπροστά μου, είπαμε κανα-δυο αστεία κι έφυγα για τα χωράφια.
Λίγη ώρα πιο μετά, μεσημεριανή ώρα μέρας καλοκαιρινής, ξυπόλυτη με τη θέση τέρμα πίσω και τα πόδια έξω από το παράθυρο του οδηγού, στη μέση της πεδιάδας με τα βουνά να υψώνονται τριγύρω και τα βατράχια να περιφέρονται ανάμεσα στις καλαμιές, διαβάζοντας το MOJO και ακούγοντας τη μάνα μου να τα χώνει στον πατέρα μου επειδή -είχε δίκιο όταν του τό 'λεγε- τα χωράφια θέλανε όργωμα πριν από τη σπορά, μεταφέρθηκα καμμιά εικοσαριά χρόνια πίσω, κι αυτή τη φορά δεν είχε αλλάξει απολύτως τίποτα, αυτό το μέρος δεν το είχε αγγίξει ούτε ο χρόνος, ούτε ο θάνατος. Η μόνη φθίνουσα, μη προβλέψιμη παράμετρος εκεί, ήμουν εγώ.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη κάθαρση από το να επιστρέφεις σε εκείνα που σε έχουν πονέσει στο παρελθόν. Μπορεί να είναι και η μοναδική ευκαιρία που έχεις, να καθήσεις μαζί με εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που ανέκαθεν το έβαζε στα πόδια, και ν' ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Κι ένας τέτοιος διάλογος, μπορεί να είναι σωτήριος, μπορεί να είναι αποκαρδιωτικός, μπορεί να είναι και καταστροφικός. Δεν είναι όμως καθόλου, μα καθόλου προβλέψιμος.
posted by mindstripper @ 5/15/2011 02:14:00 pm
6 Comments:
σίγουρα μη προβλέψιμος και πολύ δύσκολος ο διάλογος με τον εαυτό σου, πάντως ακόμη και το προβλέψιμο σε κάποια πλαίσια μπορεί να λειτουργήσει γλυκά, οικεία κι εν τέλει διαχειρίσιμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο
http://dai.ly/9uPx48
[10 + σημερα]
:)
Καλό το ξεκαθάρισμα όσο κι αν ζορίζει. Καθαρίζει η ματιά σου, ηρεμεί η σκέψη σου.
Blueprints, το προβλέψιμο είναι τα σχέδιά μας, το μη-προβλέψιμο είναι τα όριά μας. Φιλιά πολλά.
Καλή μου Кроткая, εσύ είσαι εκτός συναγωνισμού, ξέρεις τα κουμπιά μου. :)
ZissisPap, τα ξεκαθαρίσματα μόνο κακά δεν είναι, ναι. Αν και γενικά πιστεύω ότι το timing έχει υπερεκτιμημένη έννοια, σ' αυτά όμως είναι ένας παράγοντας που πρέπει να κάτσει όταν πρέπει να κάτσει. Καλημέρα σας. :)
Γειά
Καλά του είπες: «Να έρχομαι σε ποιον;» Να αρχίσουν να έχουν ουσία οι κοινοτοπίες που τσαμπουνάμε, αλλιώς να το βουλώνουμε.
Συγνώμη που ενισχύω την επιθετικότητά σου ... να μην προσπαθείς να τη χαλιναγωγίσεις ρε!
Post a Comment
<< Home