Το εδώ και το τώρα
Παρελθόν: λέγαν "ζήσε τη στιγμή". Στο κατόπι, μία στο τόσο, κοσκίνιζα στιγμές - τις διάλεγα μέσα από τη μάζα του χρόνου με το τσιμπιδάκι.Παρόν: λέν' "ζήσε τη στιγμή". Έχει έρθει ένας σωσίας μου στο προσκήνιο, έχει πάρει τη μάζα του χρόνου μ' ένα φαράσι, την έχει στριμώξει και την κρατάει δεμένη σφιχτά μέσα σε μία σακούλα. Οι στιγμές παίρνουν μέγεθος θηριώδες. Άμα καμμιά φορά κάνω να τον σταματήσω, γιατί λέω είναι επικίνδυνη ετούτη η γεύση της αδρεναλίνης, βλέπω απέναντί μου το σωσία με ύφος επίπονα καθησυχαστικό, να κρατάει ήρεμα στα χέρια του τη σκονισμένη μαύρη σακούλα η οποία γράφει πάνω "μέλλον".
Ο φόβος έρχεται και στέκεται δίπλα μου. Με τρυπάει με βλέμα μαύρο μέσα στα μάτια. Τον πιάνω και χαράζω με σίδερο πυρακτωμένο ένα tattoo χωρίς αναισθητικό πάνω στη μούρη του. Γράφει "ζήσε τη στιγμή". Τον ακούω να ουρλιάζει. Δεν είναι από τον πόνο, είναι από την ανημποριά του. Μέχρι τη μέρα που θα γυρίσει να πάρει την εκδίκησή του, αρχίζει να εξαϋλώνεται. Γίνεται νοτιαδάκι που φυσάει στο πρόσωπό μου και με κάνει να κλείνω τα μάτια, να παίρνω βαθιά ανάσα και να τον ξεχνώ.
Για τούτη τη στιγμή.
posted by mindstripper @ 1/13/2010 01:54:00 pm
4 Comments:
Για τούτη, για την επόμενη, για όποτε.. αρκεί που υπάρχουν κι αυτές.
Αυτό δεν ήταν ποστ, ήταν το "Θεατρικό της στιγμής" :) [στιγμιαία έμπνευση για τίτλο]
ΥΓ: ΠΟΤΕ είπαμε..; ;)
χαχα γελάω με το θεατρικό της στιγμής!
Και θεατρικό και λίγο spooky ρε παιδί μου...
Άδραξε τη μέρα... Απλά.
(κι αν το καταφέρεις κάθε μέρα, γράψε μου)
;)
το νοτιαδάκι υπάρχει σχεδόν πάντα (εντάξει μπορεί να γίνει και πουνέντες ή τραμουντάνα: πάντα μου άρεσαν τα ονόματα των ανέμων στα ανεμολόγια http://www.parcon.gr/psarema/pics/anemologio.gif ) όπως και οι στιγμές αρκεί να είμαστε εκεί.
Wisdom, χεχε. Να δω μόνο πόσα θα πρέπει να σκάσω για να βρω πρωταγωνιστή που να παίξει το φόβο (αμ δεν είπαμε, δεν είπαμε). ;)
Μάνο, α πα πα, σιγά μην έχω τέτοια φιλοδοξία. Εδώ είδαμε και πάθαμε να ζήσουμε τις στιγμούλες, θα απαιτήσουμε και ολόκληρη μέρα; Spookiness και ξερό ψωμί. :P
Maik, τί ωραίος πίνακας και πόσες λέξεις απ' αυτές είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν! Ναι, έτσι όπως το λες είναι. Πολλές φορές θα γυρίζει και σε τραμουντάνα το νοτιαδάκι. Δε γίνεται αλλιώς. Πιο παλιά θά 'λεγα μακάρι να γινότανε, αλλά τώρα μπα... δεν μπορώ. :)
Καλημέρα και καλό ΣΚ σε όλους. :)
Post a Comment
<< Home