Επέτειος
Η Nadine γέλασε όταν της είπα από το τηλέφωνο ότι "με ξέρεις εμένα, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους ανθρώπους στη χώρα μου". Μου απάντησε: "Είναι ένα στοιχείο που είχαμε πάντα κοινό από τότε, ούτε κι εγώ χώνευα τους ανθρώπους στη δική μου χώρα".Οι μπύρες με τον Mark απόψε ήταν σαν θεία μετάνοια - συγνώμη, αλλά τα δικά μου Χριστούγεννα είναι εδώ και αρκετό καιρό μία στοιβάδα ενέργειας άλλου πλανήτη, όχι ετούτου εδώ. Την ώρα που του εξηγούσα την ηλιθιότητα του Ελληνικού λαού να ψηφίζει ζωές και γενιές ολόκληρες αυτούς που καταριέται, εκείνος μου περιέγραφε το πώς οι MPs έχουν φτιάξει τους νόμους για να μπορούν να φοροδιαφεύγουν με τα καπρίτσια και τις πολυτέλειές τους εις βάρος του Βρεττανικού λαού που τους βάζει κάθε φορά στη θέση απ' όπου κυβερνούν. Τον κοιτάζω και σκέφτομαι πόσο πολύ τον αγαπάω που είναι έτσι δειλός και συνεσταλμένος και τόσο, μα τόσο αστείος και χειμαρρώδης μ' αυτούς που νιώθει άνετα και οικεία.
Ο Emanuele μου έλεγε το απόγευμα ότι "είναι όμως ωραίος ο καιρός στην Ελλάδα, δεν είναι;" Του απάντησα "ναι, είναι, αλλά ξέρεις... μου έλειψε πολύ ετούτο το μέρος." Όταν μετά από λίγη ώρα τον ρώτησα πότε σκέφτεται να γυρίσει στην Ιταλία μου είπε "λέω να μείνω εδώ άλλον έναν χρόνο, θα μου λείψουν οι άνθρωποι όταν φύγω..."
Μπαίνω στο λεωφορείο και κατεβαίνοντας λέω στον οδηγό "thank you". Μου απαντάει κι εκείνος "thank you love" και συνεχίζουμε ο καθένας τη μέρα του.
Περνώ δίπλα από το Victoria Park. Μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα. Βλέπω τα δέντρα γυμνά και το γρασίδι καταπράσινο. Τα σκιούρια έχουνε κρυφτεί για το χειμώνα, το Σαββατοκύριακο έρχεται λέει παγετός. Ειλικρινά δε δίνω φράγκο. Το φως στο γραφείο του Prad είναι αναμμένο. Μάλλον θα έχει πολύ δουλειά. Του χαμογελώ μέσα από το λεωφορείο. That's the best I can do, δεν αποφασίζω εγώ για τον εαυτό μου εδώ και πάρα πολύ καιρό, αποφασίζει ο εαυτός μου για μένα, ο χρόνος μου είναι πολύτιμος κι οι προτεραιότητες νεράκι πιο διάφανο και καθάριο κι από το κρύσταλλο.
Ρουφάω την τηλεόραση, τα αγαπημένα μου σήριαλ, την έλλειψη διαφημίσεων, τις ειδήσεις χωρίς παράθυρα, τις φωνές που δεν θυμίζουν όρνεα που μυρίζονται κρέας φρεσκογινομένου ψοφιμιού, τα μουσικο-πολιτικο-κοινωνικά σώου που κατακλύζονται από stand-up comedians - αχ Ελλάδα, είσαι πολύ σνομπ για να μάθεις να τραβάς τον κορσέ και να κοιτάζεις αμείλικτη τις σάπιες σάρκες να κρέμονται μπροστά στον καθρέφτη σου.
Η αληθινή ομορφιά, αυτή που μου χρωματίζει και μου γαληνεύει την ψυχή, είναι τ' ότι όσο πιότερο νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά, τόσο πιο πολλούς συμπατριώτες βρίσκω παντού τριγύρω μου.
posted by mindstripper @ 12/10/2009 02:46:00 am
11 Comments:
Παράξενος κόσμος, όμορφος :)
"όσο πιότερο νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά, τόσο πιο πολλούς συμπατριώτες βρίσκω παντού τριγύρω μου"
Η τελευταία σου φράση είναι όλο το νόημα Mindstripper. Κι εγώ έτσι είχα αισθανθεί όταν πρωτοπήγα σε αυτή τη χώρα - κι ας μην έμεινα.
Αν θες να ζήσεις σαν Άνθρωπος, βρίσκεσαι στο σωστό μέρος.
Thank you love!
Τι καλά! Είσαι εκεί που πρέπει, που μπορείς και αντέχεις και θέλεις να είσαι!!!
Θα είναι ωραία τα Χριστούγεννα.
(πιές ένα pint και για μας!)
Ttallou, απλά χαμογελάω τώρα. Ξέρεις. :)
Michael Sc, επειδή θέλω να ζω σαν Άνθρωπος, θα ζω για όσο περνάει από το χέρι μου κοντά στους Ανθρώπους που αγαπάω. Όταν τα υπόλοιπα με απογοητεύουν κι εφόσον είμαι τυχερή να το αποφασίζω και να το πράττω, μία βαλιτσούλα... και δρόμο. ;-)
Ιφιμέδεια, αν έχεις λόξυγγα είναι επειδή τα pints έρχονται και πάνε, ε; :) Φιλιά!
Πολύ όμορφο!
Σε μια led πινακίδα στον περιφειακό της Θεσσαλονίκης γράφει:
"Please drive carefully"
Στην περίπτωσή μας θα αρκούσε το
"Please drive respectfully"
Συγνώμη που θα σχολιάσω εδώ..
Δικαιωθήκαμε!!
O κήπος της Ριζάρη, αποδόθηκε ως Πάρκο σήμερα τα εγκαίνια!!!!
δεν έχει καθόλου άδικο, όμως... είμαστε κι εμείς εδώ, είναι κι οι άνθρωποι που αγαπάς, τα μέρη που σου θυμίζουν, το γονίδιο που σου φέρνει στο νου πράγματα που συνειδητά δεν φαίνονται, αυτά που βρίζουμε, αυτά που αγαπάμε, όταν είμαστε εδώ έχουμε τάσεις φυγής, όταν φεύγουμε μας λείπει
μας λείπεις...
Jorge, live respectfully too. ;) Φιλιά!
Κατερίνα, τί συγνώμη ζητάς! Αυτά είναι πολύ ωραία νέα, το χαμόγελό μου έχει φτάσει μέχρι τη Μάγχη και πίσω! Να είσαι καλά που είσαι εδώ και μας ανοίγεις τα μάτια, χάρηκα πολύ με αυτό το νέο, αλήθεια. Σε φιλώ, καλό βράδυ, και να τα εκατοστήσουμε (τα πάρκα). :)
Blueprints, περάσανε οι μέρες, όπου νά 'ναι γυρνάω πίσω στους ανθρώπους που αγαπάω. Και μένα μου λείψατε. Και έναν χρόνο μετά, λέω ότι παρότι σκόρπια, όχι πια κομματιασμένη. Φιλιά πολλά σε όλους, θα τα πούμε σύντομα. :)
Τι ωραία!
Καλή επιστροφή!
Α και συ δω γύρω στου βικτόρια παρκ τριγυρνάς. Τι νέα πατριωτάκι?
Έλα ρε συ Fade! Μωρέ, το φάντασμα τση βικτόρια παρκ ρόουντ είχα καταντήσ'. Τώρα μεταλλάχθηκα ξανά στο φάντασμα των Κάτω Πατησίων, ξέρ'ς... Εντάξει, για φάντασμα καλά την παλεύω, δεν μπορώ να πω. Το ίδιο εύχομαι και δι' υμάς. ;-)
Post a Comment
<< Home