Πατριωτικό
Το προφίλ μου έχει κολλήσει στις 7,400 επισκέψεις εδώ και πολλούς μήνες. Έχει πολύ πλάκα, πηγαίνω πού και πού να το τσεκάρω, με το φόβο ότι θα το δω να έχει αλλάξει, αλλά προς μεγάλη μου χαρά το βλέπω εκεί, σταθερό κι ακλόνητο στον ολοστρόγγυλο αριθμό που επέλεξε να σταματήσει.Προχτές έκλεισα εισιτήριο για τον τόπο που τόπος μου δεν ήταν και ούτε θα γίνει ποτέ, όπως άλλωστε κι ετούτος εδώ που κατοικώ. Η σκέψη και μόνο ότι θα πατήσω πάλι το πόδι μου στην πόλη που όταν βρέχει ανασταίνει το χωριό μου, με κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή, πιο ετυτυχισμένη και πιο περιφρονητική απ' ότι συνήθως. Φεύγοντας θα πάρω μαζί μου τα ρούχα που θα φοράω, άντε και δυο αλλαξιές εσώρουχα το πολύ. Γυρίζοντας θα έχω μία βαλίτσα γεμάτη με νέα ρούχα και τσιμπράκαλα που θα αγοράσω εκεί τουλάχιστον στο ένα τρίτο της τιμής με την οποία μου τα πλασάρουν οι εδώ Ελληνάρες στο όνομα της πατρίδος μου και της οικονομίας της.
Δεν μπορώ να υποστηρίξω μία χώρα της οποίας η τηλεόραση έχει γίνει πιο αηδιαστική κι από τον εμετό του τελευταίου μεθύστακα στην πλατεία Βάθης. Όχι με τον τρόπο που θα μου προτείνει ο κάθε παπάρας που δεν έχει μάθει ποτέ στη ζωή του τί σημαίνει σεβασμός στον κοινωνικό του περίγυρο. Όχι στην κοινωνία φίλε, δεν μιλάω για την κοινωνία, μιλάω για τον κοινωνικό σου περίγυρο, τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στη δουλειά σου, στη διασκέδασή σου, στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς σου. Βλέπω όλα τα μαγαζιά που στην αρχή είχαν συμμορφωθεί με τα νέα μέτρα κατά του καπνίσματος και τώρα έχουνε μετατρέψει τις ίδιες τις πινακίδες που απαγόρευαν το κάπνισμα, σε τασάκια για τα αποτσίγαρα των πελατών τους. Βλέπω όλη αυτή τη μαγκιά και τον γραψαρχιδισμό να ζει, να βασιλεύει και να ζυμώνει νέους ανθρώπους με τη μαγιά του παρτάκια και τη σφραγίδα του Μεσογειακού εκρηκτικού ταμπεραμέντου. Είπα ταμπεραμέντου; Συγνώμη, ήθελα να πω μαλακίας.
Θα ήταν ίσως ευχής έργο να μπορούσα να υποστηρίξω ετούτο το έθνος έστω και θεωρητικά, πάνω σε μία συζήτηση, με βάση τον πολιτισμό και την παράδοση που έχει πίσω του ανα τους αιώνες. Δυστυχώς όμως, δεν είναι προφίλ στο Blogger, να πηγαίνω κάθε τόσο και να βλέπω ότι ναι, είναι ακόμα εκεί, κοίτα, δεν έχει αλλάξει, στέκει δυνατό κι απόρθητο στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι ένα σύμβολο, δεν είναι μία σημαία, δεν είναι μία τσίχλα που ονομάζεται επανάσταση του '21 ή Όχι του '40. Είναι ένας λαός που εξελίσσεται, είναι άνθρωποι που γεννιούνται, άνθρωποι που πεθαίνουν, είναι ιδέες που μεταγγίζονται, που δοξάζονται και που φονεύονται ή αυτοκτονούν, είναι ζ ω ή, είναι κ ί ν η σ η, είναι όλα αυτά που ποδοπατάς ρε Έλληνα την ώρα που νομίζεις ότι ο άλλος σου έχει γυρισμένη την πλάτη και δε σε κοιτάει.
Πριν καιρό, αρκετές στιγμές ένοιωθα ντροπή που ήμουν Ελληνίδα.
Τώρα έχω αρχίσει να κατακλύζομαι από περηφάνεια που όλο και περισσότερο, δεν αισθάνομαι μία τέτοια.
posted by mindstripper @ 11/14/2009 05:07:00 pm
18 Comments:
Σε ζηλεύω που μπορείς να φύγεις. Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφεις, όπως τα γράφεις.
Καλύτερη συνέχεια λοιπόν.
Check ur mail κοριτσάκι....
Καλημέρα Mind
Τα προφίλ του blogger πλέον, δείχνουν profile views "κατά προσέγγιση" (κάπου το γράφει αν δεν κάνω λάθος). Δεν έχει να κάνει.
Μόνο όποιος "ανήκει" κάπου μπορεί να χρησιμοποιεί το ρήμα "φεύγω". Αλλιώς από που θα φύγει; Και πώς;
Και είναι ωραία η φυγή...
καλό ταξίδι κορίτσι.
ίσως να συναντήσεις καινούργια και αγαπημένα σε αυτό το ταξίδι.
remember my words.
Ιφιμέδειά μου, αυτό το "ζηλεύω" ξέρω ακριβώς με ποιά έννοια το λες κι επειδή το ξέρω, ειλικρινά εύχομαι να μπορούσα να κάνω κάτι γι αυτό. Να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ.
Me:Moir, προσοχή στους σκίουρους! :)
Μιχάλη, το 7,400 έχει εκεί πάνω από 6 μήνες. Η προσέγγιση του blogger μπορώ να πω ότι παραείναι αφαιρετική. :P
Όσο για το "φεύγω" και το "ανήκω", ανοίγεις μεγάλη κουβέντα. Μιλώντας μόνο για τον εαυτό μου, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ο τόπος ετούτος με πονάει. Το ότι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μου, αυτό που με τον καιρό αποκόπτεται, εδώ ανήκει. Εδώ γεννήθηκα, εδώ σπούδασα, εδώ μεγαλώνω, εδώ ερωτεύομαι, εδώ χωρίζω, εδώ ταξιδεύω, εδώ μπεκροπίνω με τους φίλους μου, εδώ δοξάζω τον όμορφο ήλιο και σιχτιρίζω όλες τις πολιτικές αγέλες. Γι αυτό και το "φεύγω" το λέω με τόσο μεγάλη λαχτάρα, γι αυτό και στο παρελθόν το έχω πει με τόσο μεγάλο πόνο και συχασιά επίσης.
Efoudi, ευχαριστώ πολύ! Παλιά κι αγαπημένα θα βρω σίγουρα, άμα κοπιάσουνε και τα καινούργια θα έχουμε μεγάλο τσιμπούσι. Σε φιλώ, να περνάς όμορφα. :)
Ρε συ μη χαθούμε πάλι (ακόμη δεν ξαναβρεθήκαμε)
:)
Ααχχ.. κι εγώ θα 'θελα shopping therapy πάνω!! Πάρε, πάρε.. μην λυπηθείς τίποτα! :)
Καλοοοό ταξίιιδι! [με υπόκρουση Κατσιμιχαίων]
Καλό Ταξίδι!
Και σε ευχαριστώ γιατί μόλις μου προσέφερες μια λύση, που δεν είχα τα κότσια να αποδεχτώ. Έμενα στην πρωτελευταία πρότασή σου. Ενώ από καιρό είχα περάσει στην τελευταία, όμως δεν μπορούσα να το αντιληφθώ, να το παραδεχτώ. Το να βλέπεις ότι υπάρχουν και άλλοι, είναι παρηγορητικό και λυτρωτικό τελικά.
Mike, άλλο "φεύγω" κι άλλο "χάνομαι" ρε συ. ;-)
Σοφάκι, το μόνο που θα λυπηθώ είναι τα ποδαράκια μου (βαράτε με κι ας κλαίω, ξέρεις). Ε... χμ... οκ, και τη φωτογραφική. Ευχαριστώ πολύ, αν έχεις καμμιά παραγγελιά, πες το κι έγινε. Φιλιά πολλά! :)
Juanita, υπήρχε ένας καιρός που πίστευα ότι ίσως έχω γίνει άνθρωπος αλαζόνας. Χωρίς να έχω πάψει ακόμα να το αναλογίζομαι, έχω φτάσει σε ένα σημείο που πιστεύω πως το να μάθουμε να περιφρονούμε την υποκρισία, την κουτοπονηριά και τις ψευτο-παλικαριές αυτής της χώρας το έχουμε κερδίσει με πόνο ψυχής. Γι αυτό και τελικά πρέπει να είμαστε περήφανοι γι αυτό. Να είσαι καλά ρε συ, σε φιλώ.
Τους φιλικους χαιρετισμους μου απο ολλανδια...Πρωτη σκεψη οταν ηρθα:βρε εδω ζεις ανθρωπινα...
Τίποτες.. να 'σαι καλά! Ίσως λίγο απ'τον αέρα, όσο πιο βορεινό γίνεται. ;)
Φιλιά!
Γεια σου Μαρία, καλώς ήρθες. :) Εδώ ζω με ανθρώπους που αγαπώ κι αυτό υπερβαίνει -για μένα- κάθε πατρίδα τελικά. Να είσαι καλά. :)
Wisdom, συμβιβαζόμαστε με Midlands και τα υπόλοιπα τα κανονίζουμε λίαν συντόμως. Βζζζζζ... ;)
Το είχε φωτίσει, θυμάμαι, το θέμα της ελληνικής παράδοσης ο Πιλάλας με το φιλοσοφικό ερώτημα: "πως είναι δυνατό να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική χωρίς η Αμερική να είναι 20 χρόνια μπροστά μας;"
Και για να παραφράσουμε τον μπαρμπα Γκέμπλελ: "όποτε ακούω τη λέξη Ελλάδα απασφαλίζω το όπλο μου"
Να 'σαι καλά ρε mind! Ωραίες σκέψεις!
Kοπελια,σε περναω...εμενα κολλησε στο 7.900!
:P
7500!
Μοτοσακέ, αν μη τί άλλο ως χώρα εμπνέουμε φιλοσοφικά το σύμπαν, εφόσον δεν μπορούμε πια να εξασκήσουμε την επιστήμη εμείς οι ίδιοι (ε ρε Ζωρζ Πιλαλί...). Φιλιά σας.
0com, δεν έχω παράπονο, οι σκέψεις μου κι εγώ ωραία γερνάμε μαζί τελικά.
Archive, δε μασάμε. Μόνο μετράμε (δέκα και σήμερα).
Agou, μου χάλασες το μετρητή και δουλεύει καλέ; Καλώς ήρθες. :-)
Καλά ταξίδια κορίτσι.. κι εγώ σε ζηλεύω. Φέτος με έκλεισαν τα τείχη δυστυχώς και μου κουτσουρεύτηκαν τα φτερά. Πού θα μου πάει όμως..
Φιλιά.
Post a Comment
<< Home