Αυτοκριτικό
Είχα 7 χρόνια να βάλω γαρδένια στο μπαλκόνι μου. Μετά από εκείνη που μου είχε ξεραθεί τότε και αγαπούσα τόσο, είχα πει ότι δεν θα πάρω άλλη φορά τέτοιο λουλούδι. Κι όποτε έβλεπα τον γύφτο με το Ντάτσουν να κόβει βόλτες στη γειτονιά, χάζευα λίγο σα λιγούρης τις γαρδένιες που ξεχείλιζαν από την καρότσα του και ύστερα άλλαζα πεζοδρόμιο.Κάποια στιγμή με βαρέθηκα. Πώς μπορώ να είμαι τόσο βλάξ και να συμπεριφέρομαι στον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο που μου συμπεριφέρονται άνθρωποι τους οποίους δεν καταλαβαίνω και δεν καταλαβαίνουνε; Είμαι κι εγώ μία απ' αυτούς; Και αν ναι, τότε τώρα που το κατάλαβα, μήπως να κάνω κάτι ριζοσπαστικό γι αυτό;
Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα και πήρα μία γαρδένια καταπράσινη, με μπουμπούκια χοντρά και στρουμπουλά σαν τη γλάστρα που της έδωσα για σπίτι. Την κοιτάζω τώρα μέσα στο βαρύ μολυβί της σημερινής μέρας, με το φύλλωμά της να γυαλίζει επιδεικτικά από το νερό της άπλετης βροχής που την έλουσε, και νομίζω πως ανασαίνω ξανά το άρωμα που συνθέτει μέσα στις πράσινες φλεβίτσες της.
Άμα είναι να στερώ από τον εαυτό μου την ομορφιά που μου λείπει τόσο, επειδή κάθε φορά η δύναμη με την οποία την έχω αγαπήσει είναι πολλή για μένα, τότε καλύτερα να δέσω μία πέτρα στο λαιμό μου και να πάω να πνιγώ.
Ένα δώρο για όλους εμάς τους φοβισμένους.
posted by mindstripper @ 10/25/2009 04:34:00 pm
12 Comments:
Γαρδένια εσείς; Λουίζα εμείς. Δυο έχουμε αποχαιρετήσει - την τελευταία, φέτος το καλοκαίρι - που ξεράθηκε κι ας είχαμε βρει μέχρι και γείτονα να μας ποτίζει το μπαλκονάκι.
Καλορίζικο το λελουδικό καλέ κυρία
:)
υπέροχο...δυστυχώς είμαι απο τους ανθρώπους με τη μαύρη πέτρα στο λαιμό...
α, τι ωραία που τα λέτε! ... η ζωή φέρνει και παίρνει μα και η γνώση και η συναίσθηση αυτή είναι κάτι που δεν το χει κανείς απ' την αρχή...
Mike, έχω δύο φίλους σαν τον γείτονά σας. Να τους βάλουμε όλους μαζί να τους δώκουμε ένα χεράκι ξύλο. :P
Ευχαριστώ, ευχαριστώ για τις ευχές σας, πριν λίγο μέσα στη νύχτα είδα πως άρχισε να σκάει και το πρώτο λέλουδο. Αφιερωμένο στη μνήμη της λουίζας σας. Φιλιά πολλά. :-)
Νίνα, ε... μη νομίζεις πως ετούτο το ποστ γράφτηκε επειδή και του λόγου μου είμαι όμορφη κι ωραία. Άμα δεν το πολεμάμε που και που, θα μας φάει. Κι είναι κρίμα. Ο χρόνος είναι λίγος. Να είσαι καλά και μακρυά από μαύρες πέτρες. ;-)
Καλώς τον Eryx! Το ότι έχεις απόλυτο δίκιο δεν είν' ανάγκη να στο πω φυσικά. Μόνο δίπλα στη γνώση και τη συναίσθηση έχω να προσθέσω άλλη μία λέξη: φόβος. Μέγας δάσκαλος. Φιλιά πολλά. :-)
Ο φόβος δάσκαλος; Ο φόβος είναι μπάτσος. Φύλακας, ναι. Δάσκαλος, χμ... εμμέσως και από την ανάποδη προφανώς :|
φοβίες; εσείς; καλά φτύστε την, αγαπήστε την, δώστε της καφέ και τσιγάρα και προφυλάξτε την από το κρύο και θα σας ανταμείψει, πολλά φιλιά
Επίσης να την βάλετε σε μεταλλικό βαρέλι, η γιαγιά μου ήταν μαέστρος στις γαρδένιες και τις καμέλιες. Όλη η αυλή ήταν γεμάτη με αυτά τα δύο φυτά. Και πάντα μέσα σε βαρέλια μεταλλικά!!!!
Το μυστικό είναι να την ποτίζεις απο το πιατάκι, ώστε να παίρνει όσο νερό χρειάζεται. Και μην ξεχνάς τη μουσική :)
Eryx, ναι ακριβώς. Από την ανάποδη. Οι στραβοί δασκάλοι, αυτοί κι αν μας έχουνε σημαδέψει. :)
Blueprints, από καφέ (κι από φοβίες) έχουμε βεβαίως. Αλλά αντί να ξαναρχίσω το τσιγάρο, φυλάχτε μου παρακαλώ κανένα κουβαδάκι αποτσίγαρα και τυλίχτε τά μου σε συσκευασία δώρου την επόμενη φορά. Φιλιά!
Παύλε, μας έφαγε το γήρας. Πού 'ντος ωρέ ο μεταλλικός τενεκές; Έχω ένα κουτί πινέζες, να της βάλω αυτές; :P
Me:Moir, ναι, νεράκι με ρέγουλο. Κι από μουσική μπόλικη. Επίζω μόνο να έχει ανοσία στα φάλτσα η καημένη. Φιλιά πολλά. :)
:) Θα ρωτήσω τη γιαγιά μου που διατηρεί χρόνια τις μυρωδάτες γαρδένιες, να σου πω τα μυστικά.
kai gw exw apothimeno me tis gardenies...thumamai kathe xrono se ektheseis louloudiwn ithela na parw sti mitera mou mia gardenia, kai kathe xrono o pateras m elege pws den tha kratisei, kai me vaze na agorasw kuklamino...apo tote pou megalwsa arketa gia na pigainw moni m se ektheseis pairnw kai apo mia gardenia!! Etsi gia to gamwto!!
Filia polla!
Τη δική μου εγώ ούτε να την ξεριζώσω απ' τη γλάστρα δε μου 'κανε καρδιά όταν μου μαράθηκε. Είχε ιστορία πίσω της, είχε δει μετακομίσεις, είχε έρθει από την άλλη άκρη της χώρας.. κι έλεγα κι εγώ αυτό ήταν.
Βρε να πάω να πάρω καινούρια;
Αχ, ο έρμος ο φόβος...
Post a Comment
<< Home