@Gmail
@Our magic bus
@Twitter

Previous Posts

Saturday, June 27, 2009

Michael

Απόψε το βράδυ στο στέκι μου άκουσα για μυριοστή φορά το Billie Jean. Αισθάνθηκα κάπως παράξενα. Πριν από τρεις εβδομάδες, όταν ο dj έπαιζε πάλι αυτό το τραγούδι - στάνταρ αξεσουάρ στην playlist του εδώ και πολλά χρόνια - ούτε κατά διάνοια θα μου περνούσε από το μυαλό ότι ο ερμηνευτής του τραγουδιού θα πέθαινε στο άμεσο μέλλον. Αν είναι ποτέ δυνατόν να νοιώσεις μελαγχολία για έναν άνθρωπο που ποτέ σου δεν γνώριζες και που κάποτε είχες γεμίσει με μελανιές από τη διπλανή σου στο Γυμνάσιο επειδή δεν ασπαζόσουν την λατρεία της γι αυτόν, τότε εντάξει... αυτό ακριβώς έπαθα απόψε το βράδυ. Με μία φωνή που την άκουγα για πολλοστή φορά, με ένα τραγούδι που το ήξερα απ' έξω και ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα, με ένα πρόσωπο που το θυμάμαι όπως ήταν τότε που χοροπήδαγε πάνω από τα φωτισμένα πλακάκια κι όχι μετά, που μεταλλάχθηκε σε ένα ον αρρωστημένης -και όχι επιστημονικής- φαντασίας.

Κι έρχεται αυτή μου η ιδιόμορφη συμπάθεια γι αυτόν τον άνθρωπο που συνοδεύεται από χρόνια εφηβικά που μόλις είχαν αρχίσει να χρωματίζονται με τέχνη και μουσική και αγάπη και μυρωδιές και σχήματα και ουρανό και Θερμαϊκό, και φρενάρει μπροστά στη μία και μοναδική σκέψη που το μυαλό μου δεν μπορεί να αποβάλλει. Ποτέ δεν μπόρεσε.

"Ένας παιδόφιλος λιγότερος."

Κι ύστερα έρχεται πάλι αυτή η αόριστη αίσθηση της στεναχώριας και της λύπησης, να μου καταρρίψει, προς στιγμήν, την ψυχρή λογική. Κι ας αισθάνομαι ότι όλο αυτό στο τέλος-τέλος απευθύνεται σε ένα φάντασμα, σε μία δημιουργία της φαντασίας μου. Νομίζεις πώς είναι εύκολο να τα βάλει κάποιος με κατασκευάσματα του μυαλού του; Έχεις την εντύπωση ότι είναι εύκολο ο πιο άσπονδος αντίπαλος σε τέτοιες ανισορροπίες να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός; Ευτυχώς που η ζωή το έχει φροντίσει και η γεύση όλων αυτών είναι ακόμα φρέσκια στην άκρη της γλώσσας μου.

Ο Michael Jackson πέθανε. Η μουσική του όχι. Κι αν νόμιζες οτι η αγιοποίηση των θνητών γίνεται με βάση τις αρετές τους, εγώ θα σου πω ότι μεγαλύτερος μητροπολίτης από τη μουσική δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ.

Ίσως τελικά η υπέρτατη συγχώρεση να είναι η ίδια η τέχνη.

Ίσως και όχι.

posted by mindstripper @ 6/27/2009 05:08:00 am

6 Comments:

Blogger μ said...

Αναπόλησες τα χρόνια και τις αναμνήσεις που τον συνοδεύουν. Δεν είναι θέμα μουσικής, όπως λες και συ.

Πρωτοποριακός σίγουρα, αλλά και μόνο που τον λένε βασιλιά της ποπ, εμένα δε μου ακούγεται καλό (πέρα από τη μουσική του)!

6/27/2009 11:25:00 am  
Blogger Ιφιμέδεια said...

Συνοψίζεις με ακρίβεια και τις δικές μου σκέψεις που διχάζονται ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα.

Μελαγχολία είναι μάλλον αυτό που επικρατεί.

6/27/2009 03:37:00 pm  
Blogger Rodia said...

Ενας βασανισμένος άνθρωπος λιγότερος. Ενας άνθρωπος που χάρισε ολόκληρη την ύπαρξή του και πήρε λάσπη ως αντάλλαγμα.
Την αρρώστια του δέρματός του, (που εμφανιστηκε όταν ήταν 10χρονο παιδακι) τη βαφτίσαν "ψώνιο", με κάθε μέσο προσπάθησαν οι συκοφάντες να κολλήσουν λάσπη σε αυτό το χαρούμενο αγόρι που υπήρξε ο Μ.J. Τώρα, οι εταιρείες πουλάνε τυς δίσκους του, που απογειώθηκαν σε ζήτηση, και κάνουν πάρτυ.
Για το θεμα της παιδοφιλιας, αθωώθηκε στα αμερικανικά δικαστηρια. Λασπη με οποιοδήποτε τρόπο. Κρίμα...
Ας αναπαυθεί επιτέλους.

6/27/2009 10:52:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Μάνο, ο χαρακτηρισμός "βασιλιάς της ποπ" δεν ξέρω αν είναι καλός ή κακός, αλλά επειδή μεγάλωσα στα (και "με τα") 80s, θα σου πω ότι δεν μου φαίνεται και παράλογος. Ο Michael Jackson ήτανε μία διάνοια κι ένα παιδί-θαύμα στο χώρο του. Κι αν ξαναγεννιότανε πάλι σήμερα και ήτανε να χαράξει το δρόμο του από την αρχή στη μουσική σκηνή, πάλι το ίδιο θα γινότανε. Θα έβγαινε στην κορυφή just like that. Καταλαβαίνω όμως τί θέλεις να πεις. Οι χαρακτηρισμοί είναι απλά για να φτιάχνονται πιο ελκυστικά τα πρωτοσέλιδα.

Ιφιμέδεια, ναι, μελαγχολία. Υποθέτω μέσα στα επόμενα χρόνια θα δούμε και κάποια ταινία (ή σειρά) που θα παρουσιάζει τον αγώνα και τις περιπέτειες της προσωπικής του ζωής. Εγώ λέω να κρατήσω τη μουσική ως σημαία κι όσο μπορώ να θυμάμαι και να μνημονεύω τα δικά μου χρόνια μέσω αυτής. Αλλιώς νομίζω χάνεται και το νόημα της απώλειας καθευατής.

Ροδιά, σίγουρα βασανισμένος άνθρωπος. Τώρα με ποιά ακριβώς έννοια δεν νομίζω ποτέ κανείς από μας να το μάθει στην πραγματικότητα. Για την παιδοφιλία ναι, αθωώθηκε σε μία δίκη, αλλά σε μία άλλη (την υπόθεση του Jason Francia) έκανε συμβιβασμό. Όχι καλή κίνηση εφόσον δεν έχεις τίποτα να κρύψεις. Να στο πω κι αλλιώς, όσο και να μη θέλω να πιστέψω ότι ο MJ δεν είχε καμμία σχέση με παιδοφιλία (γιατί δεν θέλω), δεν θα άφηνα ποτέ την ανηψιά μου μόνη της μαζί του. Τέλος πάντων, όλα αυτά δεν έχουνε σχέση με την απώλεια του καλιτέχνη ως καλιτέχνη. Ούτε με το κομμάτι της μουσικής ποπ ιστορίας που άφησε πίσω του χαραγμένο με το δικό του όνομα.

6/28/2009 11:52:00 am  
Blogger Obsession said...

Και οι δικες μου σκεψεις καπως ετσι ξετυλίχθηκαν.Η τηλεόραση εδειχνε συνεχως βιντεο κλιπς αποτα πρωτα χρονια της καριέρας του,και δεν μπορουσα να μην μελαγχολήσω.Μεσα σε όλη του τη δόξα,τοση δυστυχία.

Ομως οι θρύλοι δεν πεθαίνουν ποτε.

Ελπίζω να είσαι καλα :)
παω να συνεχίσω το ατελείωτο διαβασμα μου

6/29/2009 10:57:00 pm  
Blogger mindstripper said...

Εγώ επειδή έχω τσακωθεί με την τηλεόραση τα τελευταία χρόνια, δεν έχω δει τίποτα. Αλλά με ενοχλεί απίστευτα που ακούω συνέχεια στο ραδιόφωνο να μιλάει το κατακάθι ο πατέρας του, ο οποίος έχει μεγάλη, αν όχι αποκλειστική ευθύνη για τη δυστυχία που ανέφερες, και κυρίως για μία παιδική ηλικία που ο MJ όπως και τα αδερφια του δεν έζησαν ποτέ. Τέλος πάντων.

Είμαι πολύ καλά. :)
Ελπίζω διαβάσματα και εξετάσεις να στεφθούν με επιτυχία. Όπως και νά ΄χει καλά νά 'μαστε, κι άντε μετά και για λίγες διακοπές και κανένα μπανάκι ε; Φιλιά και καλή δύναμη!

6/30/2009 11:38:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home