Η μαμά πατρίδα κι εγώ

"Μιλάτε σοβαρά;"
"Μιλάω σοβαρότατα. Θα πρέπει να μείνετε εδώ μέχρι το πέρας των εκλογών. Είστε υποχρεωμένη από τον νόμο", μου είπε ο τυπάκος που ήτανε πρόεδρος της εφορευτικής και που την είχε δει φάση Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών.
"Μα δεν μένω εδώ, εργάζομαι και κατοικώ στην Αθήνα. Ήρθα μόνο για να ψηφίσω και να φύγω. Δεν έχω λάβει απολύτως τίποτα."
"Έχω ενημερώσει από το πρωί την αστυνομία να σας εντοπίσει και να σας φέρει εδώ. Το χαρτί έχει πάει στην κατοικία σας εδώ", μου είπε ο τζιτζιφιόγκος αναφερόμενος στο πατρικό σπίτι της μάνας μου. "Θα κρατήσω την ταυτότητά σας μέχρι να γυρίσετε και να αποτελέσετε μέλος της εφορευτικής, όπως σας έχει ζητηθεί."

Τον στραβοκοίταξα και του είπα να κρατήσει ό,τι θέλει. Οι γονείς μου πλέον είναι μεγάλοι άνθρωποι και έπρεπε μέσα στον καύσωνα της επαρχίας να τους μεταφέρω στο σπίτι όπου υποτίθεται ότι είχε έρθει η ειδοποίηση για να παραστώ ως μέλος εφορευτικής επιτροπής στις Ευρωεκλογές του 2009. Πολύ αργότερα την ίδια μέρα διαπίστωσα ότι ουδέποτε έφτασε τέτοιο έγγραφο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εκεί. Ίσως μπορέσω μάλιστα να καταγγείλω το συγκεκριμένο θέμα στην εισαγγελία της περιοχής (εδώ γελάμε όλοι μαζί).

Η σύγχυσή μου ήταν περιορισμένης χρονικής διάρκειας, ίσως επειδή έχω μάθει πια τον εαυτό μου να συγχύζεται μόνο όταν υπάρχει κάποιος υπαρκτός, ουσιαστικός και πολύ σοβαρός λόγος για να γινει κάτι τέτοιο. Το να παραστώ ως μέλος εφορευτικής επιτροπής σε εκλογικό κέντρο επαρχιακής πόλης στην οποία πέρασα έναν αριθμό χρόνων ως έφηβη, μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο ξαφνικά ενδιαφέρον. Το να αποτελέσω ακόμα λειτουργικό κομμάτι όλης αυτής της καραγκιοζιάς (για τις εκλογές λέω) του Έλληνα που κλαίγεται-κλαίγεται και στο τέλος πάει και ψηφίζει τους ίδιους και τους ίδιους αλήτες, ξεπέρασε τη σφαίρα του γελοίου. Έφτασε να είναι απλά πολύ πολύ αστείο. Και εννοείται, επίσης ενδιαφέρον.

Όταν ξαναγύρισα στο εκλογικό τμήμα, άρχισα να συγκεντρώνω τα ψηφοδέλτια σε μικρά πακετάκια και να τα παραδίδω στον κάθε ψηφοφόρο που ερχόταν να εξασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα (παρα λίγο να πω "καθήκον"). Στο μεταξύ η σχέση μου με τον πρόεδρα βελτιώθηκε, καθώς έκανα πάσης φύσεως ερωτήσεις για το ποιός είναι αυτός και τί κάνει ο άλλος. Επίσης, εκτός από το γεγονός ότι έμαθα στα 37 μου τί ακριβώς κάνει ο εκλογικός αντιπρόσωπος (που είναι σχεδόν τίποτα), σημειώθηκαν και τα εξής στα προσωπικά μου πρακτικά:

1. Η αντίδρασή μου όταν μία ψηφοφόρος μετά από ελαφρό κους-κους, βγήκε να είναι η κόρη του Μαθηματικού μου στο Λύκειο ήταν πολύ κοντά στη σφαίρα της υστερίας, καθώς τον Μαθηματικό αυτόν τον αγαπούσε όλη η τάξη. Η κοπέλα είχε φανερά εμπειρία σε αντιδράσεις όπως την δική μου και έφυγε γελώντας δυνατά, υποσχόμενη να αναφέρει το όνομά μου στον πατέρα της όταν πήγαινε σπίτι.

2. Το κομμάτι του χαρτιού που χρησιμοποιούν οι ψηφοφόροι αντί λευκού είναι μεγαλύτερο σε πλάτος από όλα τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια των κομμάτων.

3. Είχα να κατουρήσω σε τούρκικες τουαλέτες πάνω από 20 χρόνια, και δεν μου είχε λείψει και καθόλου.

4. Αν είχα μπροστά μου το παλικαράκι που έριξε ως άκυρο, το ψηφοδέλτιο του κόμματος "Λευκό" συνοδευμένο από ένα προφυλακτικό, θα το κέρναγα καφέ, φαϊ, ακόμα και αεροπορικό εισιτήριο για τον πύργο του Άιφελ, στη χώρα που η αποχή έφτασε σχεδόν το 60%.

Σε κάποια φάση ήρθε ένας κορδωμένος, σιδερωμένος στην τρίχα 60άρης και μας είπε ότι ήτανε λέει ο έφορος. Όταν ρώτησα και πληροφορήθηκα ποιά ήταν και τουτουνού η δουλειά, διαμαρτυρήθηκα (και) σ' αυτόν για τον τρόπο ειδοποίησης των μελών της εφορευτικής επιτροπής. Μου έδωσε μία συγκαταβατική απάντηση ότι το λαμβάνει υπόψιν του ενώ τα μάτια του είχαν μία ολοφάνερη έκφραση ότι με έγραφε σε μέρος που μελάνι δεν το πιάνει, όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Μπορώ να πω ότι αν η όπισθεν είχε δευτέρα τότε σίγουρα προς την έξοδό του από την πόρτα την είχε γεμίσει κιόλας.

Πηγαίνοντας σπίτι μου κατά τις 11 το βράδυ, ούτε που ρώτησα τον πατέρα μου που άκουγε το ραδιόφωνο ποιό κόμμα συγκέντρωνε ως εκείνη την ώρα τις περισσότερους ψήφους. Τα ψηφοδέλτια που εγώ η ίδια στοίβαζα το ένα πάνω στο άλλο σ' αυτό το τμήμα των 600 εγγεγραμένων που είχαμε, μου έφτασαν για να συμπεράνω για άλλη μία φορά ότι το μόνο μέλλον που υπάρχει σ' αυτή τη χώρα ετούτον τον καιρό είναι η υποκρισία και ο στρουθοκαμηλισμός.

Ίσως οι επόμενες γενιές, αυτές που αρκετοί χαρακτηρίζουν ως καλοπερασάκηδες, φραπεδολουόμενους και αδιάφορους πιτσιρικάδες του msn και του facebook, δείξουν κάποια στιγμή σε όλους εμάς τους μάγκες τί εστί βερύκοκο με τον δικό τους τρόπο. Μη με ρωτήσεις ποιός μπορεί να είναι αυτός. Μπορεί να μην ελπίζω πια στο παρόν, αλλά έχω το δικαίωμα (να μη σου πω το καθήκον) να ελπίζω τουλάχιστον στο μέλλον.

Διότι και η ελπίδα μπορεί να είναι τυφλή. Καλή σου νύχτα Ελλάδα.

posted by mindstripper @ 6/10/2009 12:37:00 am