Αγάπη
Κάποτε ένας πρώην μου, έλεγε με κάθε ευκαιρία ότι αν οι άνθρωποι ξέραμε πόσες αντοχές έχει στ' αλήθεια το ανθρώπινο σώμα, θα σταματούσαμε να μεμψιμοιρούμε, θα σταματούσαμε να φοβούμαστε με το παραμικρό. Τελευταία όλο και τον θυμάμαι πιο συχνά παρ' ότι έχουμε χάσει πια ο ένας τα ίχνη του άλλου.Κάποτε με ένοιαζε που δεν θα είχα ποτέ έναν τόπο, μία πατρίδα, ένα μόνιμο σπιτικό, μία γειτονιά που θα γερνάει μαζί μου. Χτες μεσημέρι, ήρθε ένα καράβι που μού 'φερε πάλι την ξεγνοιασιά και τη δύναμη να συντρίψω πάντες άπαντες που θα απειλήσουν αυτόν τον Έναν Άνθρωπο που σχηματίζουμε κάθε φορά που οι ζωές μας ξανα-μπερδεύονται. Κάθε φορά που οι ψυχές μας ανοίγουν και ζυμώνονται η μία με την άλλη, πετάνε τ' αγκάθια κι ανθίζουνε με τόση ανακούφιση, με τόση εμπιστοσύνη, με μία χόρταση φωτεινή σαν τα νερά της λίμνης, ασυμβίβαστη κι ανυποχώρητη σαν δυο ανάσες την ώρα ενός πανίσχυρου οργασμού.
3 ώρες ύπνου κι έλα, φύγαμε για ό,τι είναι να έρθει ακόμα.
posted by mindstripper @ 4/22/2009 04:18:00 pm
2 Comments:
όμορφο συναίσθημα, κρατήσέ το όσο περισσότερο μπορείς, καλά ταξίδια...
Καλημέρα Blueprints. Το κρατώ και με κρατεί μία ζωή σχεδόν, ήδη. Και καλές μας στάσεις επίσης. :-)
Post a Comment
<< Home