Full moon on Black
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη φορά που είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Μ., περίπου έναν μήνα πριν. Εκείνος μου είχε πει τις πρωτοσέλιδες ειδήσεις της Ελλάδας, εγώ του είχα πει τις αντίστοιχες της Αγγλίας. Μετά από αυτή την περίεργη και εντελώς αυθόρμητη ανταλλαγή, αφού το κλείσαμε, έκατσα λίγο και σκέφτηκα. Αναρρωτήθηκα αν ο λόγος για τον οποίον δεν ακουω τις ειδήσεις της χώρας που ζω είναι οι άνθρωποι και ο τρόπος μέσω των οποίων αυτές μεταφέρονται σε μένα, ή στο γεγονός ότι οι πληροφορίες που μου μεταφέρονται πονάνε κάτι ώρες τόσο πολύ, που προτιμώ να κλείνω τα μάτια και τ' αυτιά μου, δίνοντας μεγαλύτερη σημασία στην καθημερινότητα ενός άλλου τόπου, κι ας μη συμμετέχω πια σ' εκείνη.Συναντάω αυτές τις σκέψεις πολλές φορές μπροστά μου από τότε και μετά, και είμαι πολύ κοντά στο να κατατάξω τον εαυτό μου στους φυγόπονους και τους παρτάκηδες.
Θυμάμαι ακόμα τα λόγια που είχαμε ανταλλάξει, έναν χρόνο πιο πριν, με έναν φίλο-μπλόγκερ που εκτιμώ πολύ:
"Εγώ σε θαυμάζω για την απόφαση που πήρες να σηκωθείς και να φύγεις. Θέλει κότσια."
"Δεν ξέρω ρε συ Αστέρη. Θεωρώ ότι πιο πολλά κότσια θέλει να μείνεις πίσω και να αντιστέκεσαι σ' αυτή τη χαβούζα με όποιον τρόπο μπορείς, παρά να σηκωθείς και να το βάλεις στα πόδια."
Τώρα ξέρω πως και οι δύο παραπάνω απόψεις είναι απόλυτες by default. Γιατί υπάρχουνε άνθρωποι κι άνθρωποι, όπως υπάρχουνε ας πούμε οι ενεργοί αγωνιστές και οι απλοί αντιρρησίες συνείδησης. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να πω ότι σε έναν αγώνα, οι μεν έχουνε ανώτερο ρόλο από τους δε. Είναι λίγο δηλαδή σα να βάζεις δίπλα μήλο με πορτοκάλι και το μόνο τους κοινό να είναι οι καμπύλες του σχήματός τους.
Για έναν άνθρωπο που δεν έχει το χάρισμα να θωρεί τις καταστάσεις μέσα από το πέπλο της σάτυρας και του γέλιου, για κάποιον που μπορεί και αντιλαμβάνεται καθαρά τη μιζέρια των περισσοτέρων πραγμάτων που εκτυλίσσονται γύρω του χωρίς να επηρεάζεται από τη σκουπιδόμαζα μέσω της οποίας αυτά ξεδιπλώνονται, όλα αυτά είναι δύσκολα, τρομακτικά δύσκολα να τα επεξεργαστεί, ακατόρθωτα να τα χωνέψει.
Κι ύστερα έρχεται ο χρόνος που θέλει να περάσει την ώρα του λίγο ευχάριστα γιατί βαριέται. Και ντύνεται γιάπις και σου απαγγέλει ένα λογίδριο της πλάκας:
Η ακεραιότητα πολλών πραγμάτων, αντιλήψεων, ακόμα και ανθρωπίνων ιδεών ή συναισθημάτων όπως αυτή της ελευθερίας και του έρωτα, δέχεται πολλά πλήγματα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει. Οι εμπειρίες που μαζεύονται και μαζεύονται ανά τα χρόνια, έρχονται να ταρακουνήσουν ακόμα και τα πιο γερά θεμέλια της υπόστασης του ανθρώπου, όπως οι φίλοι και οι πολύ δικοί του τον ξέρουν τόσα χρόνια - δε θα πω ως σκέτο άνθρωπο γιατί για μένα ο σκέτος άνθρωπος είναι αυτός που δε γνωρίζω και δε συναναστρέφομαι και έχει μία υπόσταση κοινότυπη, όπως το σάντουιτς όταν βγαίνει συσκευασμένο από το εργοστάσιο. Ναι, ναι, το σάντουιτς, καλά άκουσες, γιατί συνοφρυώνεσαι; Αυτό είσαι για τον πολιτικό, αυτό είσαι για τον δικηγόρο, αυτό είσαι για τον δημοσιογράφο, αυτό είσαι και για τον ταξιτζή. Αυτό είναι οι άλλοι για μένα όταν τους χαζεύω στις διαβάσεις των πεζών την ώρα που τρέχουνε να προλάβουνε το κόκκινο. Αυτό είμαι ακόμα κι εγώ για σένα όταν με βλέπεις έξω στην πλατεία να λιάζομαι ανάσκελα παρέα με τον κόπρο της γειτονιάς. Κι αυτό το τελευταίο, πρέπει να σου πω αν δεν το έχεις ήδη αναλογιστεί, ότι είναι το πιο επικίνδυνο απ' όλα.
Τέλος πάντων.
Εγώ αυτό που ήθελα να πω εξ' αρχής είναι ότι θέλει πολύ δύναμη και ιδρώτα για να βγεις σώος -και όχι νικητής- από τη μάχη με τον άνθρωπο. Και δε μιλάω για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου, αλλά αυτόν που έχεις μέσα σου.
Άιντε καληνύχτα μας.
posted by mindstripper @ 2/10/2009 10:14:00 pm
6 Comments:
Διάβασε λιγουλάκι Καστοριάδη, μπορεί και να δεις τα πράγματα από μια νέα σκοπιά! Εμένα με ωφέλησε πολύ λέμε.
Φιλάκι σμουτς! :)
Πολύ σωστά τα είπες. Ένας καθημερινός αγώνας είναι η ζωή και είναι δύσκολο πολύ να μη σε καταβάλει. Οι μικρές στιγμές και τα μεγάλα χαμόγελα, αυτά είναι οι ασπίδες μας. Μέρα καλή
Ροδιά, Καστοριάδη δεν έχω διαβάσει ποτέ, αλλά θα κρατήσω τη συμβουλή σου. :-) Με την ευκαιρία, πολλά ευχαριστώ (εκτός από το βραβείο) και για τις μουσικές σου. Από τις πιο ωραίες η τελευταία με Borge και Valenti. Και ήτανε και η ώρα που την άκουγα η πλέον όμορφη. Φιλιά πολλά.
Καλώς τον Λάκη. Ένα θα σου πω: σου γράφω αυτό το σχόλιο έχοντας την τηλεόραση συντονισμένη σε ένα κανάλι με κινούμενα σχέδια. Καλό σου βράδυ. :-)
καλά τα λες φίλη.και δύναμη και ιδρώτα θέλει αυτή η μάχη.
και ένα σφηνάκι κίτρινη τεκίλα για να αντέχεις!!
:)
Εφούδι, άμα είναι κίτρινη η τεκίλα δέχομαι και δυο σφηνάκια φιλενάδα. :-)
Φιλιά και καλημέρες.
Ωστε με ακούς βρε θηρίο; Πλάκα έχει!
Ευχαριστώ πολύ πολύ:)
Post a Comment
<< Home